Hallo
Ondertussen ben ik al een weekje terug uit China. Hoog tijd dus om eens iets te laten weten…
De drie-en-een-halve week China zijn snel voorbij gegaan. Sportief gezien was het misschien niet het allerhoogste, maar het was zeker een mooie ervaring.
De eerste ronde, de Tour of Hainan, werd verreden op het tropische eiland Hainan. In totaal moesten we 9, vaak lange ritten (max. 217 km) afwerken. De helft van de ritten waren vlak en in de andere etappes lagen enkele heuvels, de ene al zwaarder dan de andere. Het deelnemersveld was zéér gevarieerd, met Belkin als absolute topploeg en aan de andere kant enkele lokale amateur(?) teams. Zoals zo vaak is de eerste rit in een rittenkoers van cruciaal belang. In deze wedstrijd zou dit zeker het geval zijn door het onevenwichtige deelnemersveld. Na 15 (van de 80) km was de wedstrijd reeds beslist. Twaalf renners reden weg, ik schoof nog in de achtervolging met Marc Goos (Belkin), een renner van CCC Polsat en twee Duitsers. Enkel de twee Duitsers reden aangezien zij niet vertegenwoordigd waren. Toen we op 10 meter kwamen keken we allemaal naar elkaar en weg waren ze… Het peloton reageerde nog, maar de verstandhouding vooraan was uitstekend waardoor de 13 voorop bleven. Moreno Hofland (Belkin) en mijn ploegmaat Amorison konden zich nog afzonderen en Hofland toonde zich de snelste. Door deze uitslag lag de wedstrijd onmiddellijk in zijn plooi hoewel er nog meer dan 1500 km afgelegd moesten worden. Iedereen wist namelijk dat Belkin veruit de sterkste was en wij wisten dan ook dat het maximaal haalbare de tweede plaats was. Samen met Belkin controleerden we dan ook steeds de wedstrijd. Ikzelf reed hierdoor een pak kilometers op kop samen met Marc Goos. Hierdoor eindigden alle ritten op een massaspurt of één keer op een spurt met uitgedund peloton. In 6 van de 8 keer was Theo Bos de sterkste, de overige twee ritten werden nog gewonnen door Moreno Hofland. Wij behielden uiteindelijk onze tweede plaats in de eindstand en ploegenklassement.
Na deze ronde reisden we af naar WuXi, een 180 km van Shanghai. Daar verbleven we 4 dagen alvorens de Tour of Taihu Lake aan te vatten. Opnieuw 9 ritten, maar dit keer allemaal zeer kort (maximaal 136 km). Alle ritten verliepen over vlakke, brede wegen en dit vaak op circuits. Het was dan ook duidelijk dat dit een echt spurtersfestijn zou worden. Met de ploeg probeerden we er het beste van te maken door vaak mee te schuiven in de aanval. Zo reed ikzelf tijdens de 4e rit 80 km voorop met 8 andere renners, maar zonder succes. Iedere dag was zowat hetzelfde scenario, behalve op rit 8. Deze etappe was maar 80 km, maar werd zéér snel verreden. Van in de start reden een 10 tal renners weg, zij werden aan de eerste tussenspurt teruggegrepen waarna ik er samen met mijn ploegmaat en kamergenoot Jontahan Breyne en de sterke Vitaly Buts (4 jaar Lampre) vandoor ging. Het was vooral mijn ploegmaat Breyne die het leeuwenaandeel van het werk deed en zo konden we tot meer dan 2 minuten voorsprong nemen. Bij het ingaan van de laatste ronde hadden we nog steeds 1min45 seconden in het peloton waar het nu alle 'hands on deck' was. Onze voorsprong liep snel achteruit, maar Jontathan Breyne was beresterk en hij kon nog versnellen. Hoewel ik en Buts minder waren, bleven we alles geven. Ik gaf me voluit en deed nog een laatste inspanning op 3 km van het einde. In de laatste kilometer schudde Breyne ook Buts van zich af. Na een prachtige inspanning bleef hij enkele centimeters voor op het aanstormende peloton. Een mooie overwinning… Ook de laatste rit eindigde opnieuw op een massaspurt trouwens…
Voila, dit was mijn seizoenseinde in een notendop. Uiteraard blijft er nog één groot vraagteken open, 2014. Helaas kan ik hier nog geen antwoord op geven. Ik hoop nog iets uitdagend te vinden, maar gezien de huidige situatie in het wielrennen is dit weinig evident. Dit is geen gemakkelijke situatie, want ik heb het zelf niet in de hand, vandaar ook dat het lange tijd stil was op mijn blog.
Tot hoors,
Klaas
dinsdag 19 november 2013
woensdag 16 oktober 2013
De afgelopen wedstrijden en de vooruitzichten.
Hallo
Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik nog een berichtje plaatste. Om eerlijk te zijn is de inspiratie om te schrijven de laatste tijd wat minder door de gekende omstandigheden. Om niet te veel te piekeren heb ik nog heel wat gekoerst de voorbije weken.
Eerst was er de Munsterland Giro waar ik goede benen had. Het was vooral een waaierkoers die zéér snel verliep. Ik voelde me goed en was steeds mee in de eerste waaier, maar rond half koers liep alles terug samen. Daarna trok ik in de aanval met 4 anderen, 15 kilometer verder werden we gegrepen. Daarop volgde een nieuwe vlucht van 5, en toen ook die op 40 km van het einde werd ingerekend gingen onmiddellijk opnieuw 5 renners er vandoor. Nu waren er geen ploegen meer om de boel te organiseren en zij bleven voorop. Ik reageerde nog samen met Matthias Friedemann, de kloof was echter te groot om te overbruggen. Lange tijd zag het er nog naar uit dat ik 6e of 7e zou worden, maar net op het einde werd ik nog terug gegrepen. Spijtig, het had nog een mooie afsluiter geweest...
Daarna ging ik naar de Tour de Vendée, een golvende koers met tal van korte, steile hellingen. Een vrij explosieve wedstrijd. Ik voelde me lange tijd goed en probeerde in het eerste wedstrijduur weg te komen. Dit lukte echter niet. Daarna reden 4 renners weg en op 50 km van het einde kwam er een serieuze versnelling in het peloton. Ik ontplofte op één van de hellingen en kwam er niet meer door en verliet dan maar na 165 km de wedstrijd, een mindere dag...
Dinsdag startte ik dan alweer in Binche-Chimay-Binche, ook hier duurde het lang tegen dat een vroege vlucht ruimte kreeg. Het eerste uur over brede golvende wegen was niet echt uitnodigend om weg te geraken. Eén keer schoof ik mee in een grote groep van een goede 20 renners, het leek er op alsof we weg zouden geraken, maar na een 10 tal kilometer werden we opnieuw ingerekend. Dan maar wachten op de lokale ronden. Hierin reed een grote groep een ronde voorop waarna alles in de laatste ronde weer samenliep. Ik waagde nog mijn kans samen met Yannick Eijssen, maar er was geen ontkomen aan. Op 5 kilometer van het einde vielen er wat gaten in de staart van de groep en zo kwam ik met wat achterstand binnen.
Donderdag viel ik dan weer in in Parijs-Bourges. Ondanks de koude en de strakke wind, enkele stevige heuveltjes in het midden van de koers viel de schifting al bij al mee. In het begin van de koers had ik nog wat zware benen, maar langzaam verbeterde ik. Zo kon ik zonder forceren uitrijden. Veel viel er niet te doen, een vroege vlucht, ingerekend op minder dan 10 km van het einde en dan spurt...
Zondag nam ik dan nog deel aan de laatste klassieker van het seizoen, Parijs-Tours, goed voor 235 km. Ik voelde me vrij goed en na 25 kilometer zette ik zelf een ontsnapping op, tot mijn grote verbazing reden we met 14 renners weg waarbij alle grote ploegen vertegenwoordigd waren behalve Belkin. We reden volle bak en zo hadden we na 40 km maar liefst 53 gemiddeld. Toch konden we nooit meer dan 20 seconden voorsprong nemen op het peloton, waar ze met verenigde krachten alles op alles zetten om deze hachelijke situatie recht te zetten. Dit lukte uiteindelijk en onmiddellijk hierna reden 4 renners weg. Zij reden daarna de hele wedstrijd voorop.
Omdat de wind vooral in het nadeel zat bleef de koers zéér gesloten en was de afmatting gering. Hierdoor had iedereen nog krachten over op het einde. Dit zorgde ervoor dat iedereen vooraan wou zitten op de smalle hellingen. Ik wrong een hele poos mee, maar na een valpartij had ik er genoeg van en nam ik geen risico's meer. Hierdoor belandde ik uiteraard achteraan, op 10 km van het einde moesten een pak renners afhaken op de voorlaatste helling. Ik probeerde er nog tussen te laveren en naar voor te rijden, maar dat was onbegonnen werk. Zo finishte ik even achterop in een wedstrijd die zoals verwacht uitdraaide op een massaspurt. Was er één Belkin renner in het begin mee geweest was de wedstrijd allicht anders verlopen...
Morgen vertrek ik nog naar China voor de Tour of Hainan en de Tour of Lake of Taihu. Ik probeer van deze mooie ervaring nog het beste te maken.
Klaas
Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik nog een berichtje plaatste. Om eerlijk te zijn is de inspiratie om te schrijven de laatste tijd wat minder door de gekende omstandigheden. Om niet te veel te piekeren heb ik nog heel wat gekoerst de voorbije weken.
Eerst was er de Munsterland Giro waar ik goede benen had. Het was vooral een waaierkoers die zéér snel verliep. Ik voelde me goed en was steeds mee in de eerste waaier, maar rond half koers liep alles terug samen. Daarna trok ik in de aanval met 4 anderen, 15 kilometer verder werden we gegrepen. Daarop volgde een nieuwe vlucht van 5, en toen ook die op 40 km van het einde werd ingerekend gingen onmiddellijk opnieuw 5 renners er vandoor. Nu waren er geen ploegen meer om de boel te organiseren en zij bleven voorop. Ik reageerde nog samen met Matthias Friedemann, de kloof was echter te groot om te overbruggen. Lange tijd zag het er nog naar uit dat ik 6e of 7e zou worden, maar net op het einde werd ik nog terug gegrepen. Spijtig, het had nog een mooie afsluiter geweest...
Daarna ging ik naar de Tour de Vendée, een golvende koers met tal van korte, steile hellingen. Een vrij explosieve wedstrijd. Ik voelde me lange tijd goed en probeerde in het eerste wedstrijduur weg te komen. Dit lukte echter niet. Daarna reden 4 renners weg en op 50 km van het einde kwam er een serieuze versnelling in het peloton. Ik ontplofte op één van de hellingen en kwam er niet meer door en verliet dan maar na 165 km de wedstrijd, een mindere dag...
Dinsdag startte ik dan alweer in Binche-Chimay-Binche, ook hier duurde het lang tegen dat een vroege vlucht ruimte kreeg. Het eerste uur over brede golvende wegen was niet echt uitnodigend om weg te geraken. Eén keer schoof ik mee in een grote groep van een goede 20 renners, het leek er op alsof we weg zouden geraken, maar na een 10 tal kilometer werden we opnieuw ingerekend. Dan maar wachten op de lokale ronden. Hierin reed een grote groep een ronde voorop waarna alles in de laatste ronde weer samenliep. Ik waagde nog mijn kans samen met Yannick Eijssen, maar er was geen ontkomen aan. Op 5 kilometer van het einde vielen er wat gaten in de staart van de groep en zo kwam ik met wat achterstand binnen.
Donderdag viel ik dan weer in in Parijs-Bourges. Ondanks de koude en de strakke wind, enkele stevige heuveltjes in het midden van de koers viel de schifting al bij al mee. In het begin van de koers had ik nog wat zware benen, maar langzaam verbeterde ik. Zo kon ik zonder forceren uitrijden. Veel viel er niet te doen, een vroege vlucht, ingerekend op minder dan 10 km van het einde en dan spurt...
Zondag nam ik dan nog deel aan de laatste klassieker van het seizoen, Parijs-Tours, goed voor 235 km. Ik voelde me vrij goed en na 25 kilometer zette ik zelf een ontsnapping op, tot mijn grote verbazing reden we met 14 renners weg waarbij alle grote ploegen vertegenwoordigd waren behalve Belkin. We reden volle bak en zo hadden we na 40 km maar liefst 53 gemiddeld. Toch konden we nooit meer dan 20 seconden voorsprong nemen op het peloton, waar ze met verenigde krachten alles op alles zetten om deze hachelijke situatie recht te zetten. Dit lukte uiteindelijk en onmiddellijk hierna reden 4 renners weg. Zij reden daarna de hele wedstrijd voorop.
Omdat de wind vooral in het nadeel zat bleef de koers zéér gesloten en was de afmatting gering. Hierdoor had iedereen nog krachten over op het einde. Dit zorgde ervoor dat iedereen vooraan wou zitten op de smalle hellingen. Ik wrong een hele poos mee, maar na een valpartij had ik er genoeg van en nam ik geen risico's meer. Hierdoor belandde ik uiteraard achteraan, op 10 km van het einde moesten een pak renners afhaken op de voorlaatste helling. Ik probeerde er nog tussen te laveren en naar voor te rijden, maar dat was onbegonnen werk. Zo finishte ik even achterop in een wedstrijd die zoals verwacht uitdraaide op een massaspurt. Was er één Belkin renner in het begin mee geweest was de wedstrijd allicht anders verlopen...
Morgen vertrek ik nog naar China voor de Tour of Hainan en de Tour of Lake of Taihu. Ik probeer van deze mooie ervaring nog het beste te maken.
Klaas
dinsdag 1 oktober 2013
De verblindende schoonheid van de fiets.
Hallo
Zoals jullie waarschijnlijk reeds weten kreeg ik vrijdag zéér slecht nieuws te horen. In tegenstelling tot alle goede signalen en reeds ondertekende sponsor contracten komt er toch geen opvolger van mijn huidige ploeg Crelan-Euphony. Hoe de vork precies aan de steel zit weet ik ook niet precies, dat doet er ook niet meer toe, want dat verandert niks aan deze moeilijke situatie.
Aangezien ik al een akkoord had voor volgend jaar was ik vrij gerust, helaas vervalt dit nu allemaal en leef ik in onzekerheid. Ik hoef jullie niet te vertellen dat dat een zéér moeilijke situatie is. Over wat 2014 zal brengen kan ik nog geen uitspraken doen. Ik hoop enkel dat de fiets ook in 2014 nog centraal staat, want het blijft mijn grote passie. Dit nieuws komt nog zo hard aan na dit seizoen. Een eerste jaar op het allerhoogste niveau dat voor mij in het teken stond van zoveel en zo snel mogelijk progressie te maken en sterker te worden. Dat lukte goed, ik paste me steeds beter aan en was overtuigd (ik niet alleen trouwens) dat ik in 2014 de vruchten zou plukken. Helaas ziet het er naar uit dat die vruchten aan de boom zullen wegrotten...
De 'crisis' in het wielrennen is nog nooit zo groot geweest met maar liefst vijf en misschien nog een zesde ploeg die er mee ophouden, dit is meer dan 10% van de profploegen (in 2013 waren er 40). Ook België komt nu aan de beurt, als je weet dat 3 (Vlaanderen, Wallonië, Nationale Loterij) van de 5 ploegen enkel en alleen door de overheid instant blijven ziet de situatie er niet gezond uit. Ook in het buitenland zijn sponsors steeds schaarser, zie maar hoeveel ploegen er in stand gehouden worden door fietsconstructeurs.
Mijn inziens is het grote probleem in het wielrennen dat er geen continuïteit is. In plaats van elkaar te helpen, is er binnen de wielerwereld een zéér grote interne concurrentie met wantoestanden tot gevolg (onder andere het dopinggebruik waarvan ik wel geloof dat dit sterk teruggeschroefd is). Renners zijn concurrent van elkaar (in dezelfde ploeg -er zijn maar 30 plaatsen-), ploegen zijn concurrent van elkaar (voor sponsors, wedstrijden), wedstrijdorganisatoren (categorie, plaats op de kalender), organisaties (ASO vs. UCI voor de inkomsten), binnen de UCI... De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de schoonheid van de fiets verblindt als je er zelf in zit, maar misschien is dit wel de werkelijkheid. Verder wordt deze sport ook steeds duurder in onze contreien. Een parcours verkeersvrij maken in deze tijden vergt andere inspanningen dan in pakweg de jaren 70 en dit zal er niet op verbeteren.
Vraag is uiteraard wat de oplossing is. Er worden veel pogingen ondernomen, maar helaas lijken die weinig zoden aan de dijk te brengen en ik weet ook nog niet of er snel verandering komt. Als je ziet hoe amateuristisch de verkiezingen van de nieuwe UCI voorzitter de voorbije week verliepen zit er duidelijk nog weinig lijn in...
Dit is gelukkig het einde van de wereld niet. Ik hoop dat ik toch nog iets moois kan vinden voor 2014 en probeer nu de laatste wedstrijden ondanks deze vervelende situatie zo goed mogelijk af te werken.
Komende donderdag rijd ik nog de Sparkassen Giro Munsterland, zondag volgt dan de Tour du Vendée. Maandag ga ik dan nog van start in het Herfstcriterium van Oostrozebeke. Daarna volgen nog Parijs-Tours (13/10) en op 17/10 vertrek ik nog naar China voor de Ronde van Hainan (20-28/10).
Groeten
Klaas
Zoals jullie waarschijnlijk reeds weten kreeg ik vrijdag zéér slecht nieuws te horen. In tegenstelling tot alle goede signalen en reeds ondertekende sponsor contracten komt er toch geen opvolger van mijn huidige ploeg Crelan-Euphony. Hoe de vork precies aan de steel zit weet ik ook niet precies, dat doet er ook niet meer toe, want dat verandert niks aan deze moeilijke situatie.
Aangezien ik al een akkoord had voor volgend jaar was ik vrij gerust, helaas vervalt dit nu allemaal en leef ik in onzekerheid. Ik hoef jullie niet te vertellen dat dat een zéér moeilijke situatie is. Over wat 2014 zal brengen kan ik nog geen uitspraken doen. Ik hoop enkel dat de fiets ook in 2014 nog centraal staat, want het blijft mijn grote passie. Dit nieuws komt nog zo hard aan na dit seizoen. Een eerste jaar op het allerhoogste niveau dat voor mij in het teken stond van zoveel en zo snel mogelijk progressie te maken en sterker te worden. Dat lukte goed, ik paste me steeds beter aan en was overtuigd (ik niet alleen trouwens) dat ik in 2014 de vruchten zou plukken. Helaas ziet het er naar uit dat die vruchten aan de boom zullen wegrotten...
De 'crisis' in het wielrennen is nog nooit zo groot geweest met maar liefst vijf en misschien nog een zesde ploeg die er mee ophouden, dit is meer dan 10% van de profploegen (in 2013 waren er 40). Ook België komt nu aan de beurt, als je weet dat 3 (Vlaanderen, Wallonië, Nationale Loterij) van de 5 ploegen enkel en alleen door de overheid instant blijven ziet de situatie er niet gezond uit. Ook in het buitenland zijn sponsors steeds schaarser, zie maar hoeveel ploegen er in stand gehouden worden door fietsconstructeurs.
Mijn inziens is het grote probleem in het wielrennen dat er geen continuïteit is. In plaats van elkaar te helpen, is er binnen de wielerwereld een zéér grote interne concurrentie met wantoestanden tot gevolg (onder andere het dopinggebruik waarvan ik wel geloof dat dit sterk teruggeschroefd is). Renners zijn concurrent van elkaar (in dezelfde ploeg -er zijn maar 30 plaatsen-), ploegen zijn concurrent van elkaar (voor sponsors, wedstrijden), wedstrijdorganisatoren (categorie, plaats op de kalender), organisaties (ASO vs. UCI voor de inkomsten), binnen de UCI... De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de schoonheid van de fiets verblindt als je er zelf in zit, maar misschien is dit wel de werkelijkheid. Verder wordt deze sport ook steeds duurder in onze contreien. Een parcours verkeersvrij maken in deze tijden vergt andere inspanningen dan in pakweg de jaren 70 en dit zal er niet op verbeteren.
Vraag is uiteraard wat de oplossing is. Er worden veel pogingen ondernomen, maar helaas lijken die weinig zoden aan de dijk te brengen en ik weet ook nog niet of er snel verandering komt. Als je ziet hoe amateuristisch de verkiezingen van de nieuwe UCI voorzitter de voorbije week verliepen zit er duidelijk nog weinig lijn in...
Dit is gelukkig het einde van de wereld niet. Ik hoop dat ik toch nog iets moois kan vinden voor 2014 en probeer nu de laatste wedstrijden ondanks deze vervelende situatie zo goed mogelijk af te werken.
Komende donderdag rijd ik nog de Sparkassen Giro Munsterland, zondag volgt dan de Tour du Vendée. Maandag ga ik dan nog van start in het Herfstcriterium van Oostrozebeke. Daarna volgen nog Parijs-Tours (13/10) en op 17/10 vertrek ik nog naar China voor de Ronde van Hainan (20-28/10).
Groeten
Klaas
maandag 23 september 2013
GP de Wallonie en GP de la Somme
Hallo
Met de GP de Wallonie stond er vorige week nog een mooie wedstrijd gepland. 205 km moesten afgelegd worden met start in Cheaudefontaine en aankomst op de Citadelle van Namen. Ik kreeg de opdracht om proberen mee te gaan in een vroege vlucht. Helaas bleek dit niet eenvoudig. Het eerste uur sprong ik vaak mee, maar het peloton liep voorlopig niemand rijden. Toen we vervolgens in Trois Ponts de eerste zware helling van de dag te verwerken kregen zakte ik logischer wijs wat terug. Bovenop viel het wat stil en zo konden 10 renners wegrijden zonder mezelf...
Aangezien er behoorlijk wat kwaliteit in de kopgroep aanwezig was hield het peloton de voorsprong van de leiders binnen de perken. Dit zorgde er wel voor dat de wedstrijd nooit helemaal stil viel en er steeds stevig doorgereden werd. Samen met het slechte weer, de hellingen, de slechte wegen en strakke wind zorgde dit voor een lastige koers. Op 40 kilometer van het einde werden de vluchters ingelopen en ging het peloton op de kant. Jammer genoeg zat ik net iets te ver, en hoewel ik me nog vrij goed voelde belandde ik in een 3e waaier. Ik probeerde nog terug te keren, maar de meesten in mijn groep konden niet echt meer meerijden waardoor terugkeren er net niet meer in zat. Temeer omdat het peloton, dat nog 60 man sterk was, in de aanloop naar de laatste hellingen niet meer stil viel. Zo was mijn koers jammer genoeg afgelopen. Een slechte plaatsing... en collega's die niet meer gemotiveerd waren... De harde koers zorgde ook vooraan voor de nodige verbrokkeling en in tegenstelling tot andere jaren werd met Jan Bakelants de aanvaller beloond.
Vrijdag moest ik dan nog invallen in de GP de la Somme, een waaierkoers in de baai van de Somme over goed 200 kilometer. Hoewel er weinig wind stond, zorgde het lichte briesje toch voor de nodige nervositeit. Er werd dan ook snel van start gegaan. Ikzelf voelde me niet super in de start en hield me wat gedeisd. Dit bleek echter een foute beslissing, want na 25 km reden 23 renners weg, op één na waren alle ploegen vertegenwoordigd. Het peloton spartelde nog een 50 tal kilometer tegen en hield de voorsprong op 2min, maar toen brak de veer en was de wedstrijd voorbij voor iedereen die niet in de kopgroep zat. Ik reed de wedstrijd nog uit als training en werd 44e.
De conditie is niet slecht, maar ik merkte dat ik de voorbije koersen net een tikkeltje frisheid miste. Deze week doe ik het wat rustiger aan zonder koersen in de hoop om op het eind van het seizoen nog iets te kunnen meepikken.
Groetjes
Klaas
Met de GP de Wallonie stond er vorige week nog een mooie wedstrijd gepland. 205 km moesten afgelegd worden met start in Cheaudefontaine en aankomst op de Citadelle van Namen. Ik kreeg de opdracht om proberen mee te gaan in een vroege vlucht. Helaas bleek dit niet eenvoudig. Het eerste uur sprong ik vaak mee, maar het peloton liep voorlopig niemand rijden. Toen we vervolgens in Trois Ponts de eerste zware helling van de dag te verwerken kregen zakte ik logischer wijs wat terug. Bovenop viel het wat stil en zo konden 10 renners wegrijden zonder mezelf...
Aangezien er behoorlijk wat kwaliteit in de kopgroep aanwezig was hield het peloton de voorsprong van de leiders binnen de perken. Dit zorgde er wel voor dat de wedstrijd nooit helemaal stil viel en er steeds stevig doorgereden werd. Samen met het slechte weer, de hellingen, de slechte wegen en strakke wind zorgde dit voor een lastige koers. Op 40 kilometer van het einde werden de vluchters ingelopen en ging het peloton op de kant. Jammer genoeg zat ik net iets te ver, en hoewel ik me nog vrij goed voelde belandde ik in een 3e waaier. Ik probeerde nog terug te keren, maar de meesten in mijn groep konden niet echt meer meerijden waardoor terugkeren er net niet meer in zat. Temeer omdat het peloton, dat nog 60 man sterk was, in de aanloop naar de laatste hellingen niet meer stil viel. Zo was mijn koers jammer genoeg afgelopen. Een slechte plaatsing... en collega's die niet meer gemotiveerd waren... De harde koers zorgde ook vooraan voor de nodige verbrokkeling en in tegenstelling tot andere jaren werd met Jan Bakelants de aanvaller beloond.
Vrijdag moest ik dan nog invallen in de GP de la Somme, een waaierkoers in de baai van de Somme over goed 200 kilometer. Hoewel er weinig wind stond, zorgde het lichte briesje toch voor de nodige nervositeit. Er werd dan ook snel van start gegaan. Ikzelf voelde me niet super in de start en hield me wat gedeisd. Dit bleek echter een foute beslissing, want na 25 km reden 23 renners weg, op één na waren alle ploegen vertegenwoordigd. Het peloton spartelde nog een 50 tal kilometer tegen en hield de voorsprong op 2min, maar toen brak de veer en was de wedstrijd voorbij voor iedereen die niet in de kopgroep zat. Ik reed de wedstrijd nog uit als training en werd 44e.
De conditie is niet slecht, maar ik merkte dat ik de voorbije koersen net een tikkeltje frisheid miste. Deze week doe ik het wat rustiger aan zonder koersen in de hoop om op het eind van het seizoen nog iets te kunnen meepikken.
Groetjes
Klaas
donderdag 12 september 2013
GP de Fourmies en GP Briek Schotte (Desselgem)
Hallo
Zondag en dinsdag kwam ik aan de start in de GP de Fourmies (UCI 1.HC) en de GP Briek Schotte (een kermiskoers te Desselgem).
Van voor de start was het al duidelijk dat de wedstrijd in Fourmies na ruim 200 kilometer in een (massa)spurt beslecht zou worden. De bezetting met tal van topspurters (Greipel, Kittel, Bouhanni, Coquard, Kristoff, Hutarovich...) en hun spurtersploegen zorgden ervoor dat aanvallers weinig kans maakten. Het parcours was nochtans lastig, met tal van korte klimmetjes, maar net niet lastig genoeg om verschillen te maken. Ook het mooie weer, windstil en een deugddoende zon zorgden ervoor dat het peloton gesloten bleef. Het verwachtte scenario dus, vroege vlucht, terug ingelopen in de finale en spurten. Zo was het ongeveer, al duurde het dit keer wel zéér lang alvorens die vlucht van 6 gevormd was. Samen met ploegmaat Delfosse probeerde ik mee te springen, maar geen succes, na 37 kilometer reden dan toch 4 renners weg, maar onder impuls van BigMat liep alles na 45 km weer samen. Opnieuw volle bak oorlog, dit keer schoof ik niet meer mee, aangezien ik al veel gegeven had in de eerste 37 kilometer. Uiteindelijk duurde het tot kilometer 66 vooraleer 6 renners wegreden, tot dan hadden we meer dan 50 km/u op een geaccidenteerd parcours! Zo zie je maar dat dat geijkte scenario niet altijd vanzelfsprekend is. Toen de sanitaire stop gedaan was en de voorsprong tot 5 minuten was opgelopen nam FDJ samen met AG2R de achtervolging op zich. Bij het ingaan van de 5 lokale ronden hadden de leiders nog 3 minuten voor. Maar toen er in de derde ronde versneld werd werden de koplopers ingelopen. Op goed anderhalve ronde van het einde zorgde een valpartij voor een scheur in het peloton. Het eerste deel (circa 45 renners) met de spurters viel niet meer stil, ikzelf zat achter de breuk en kwam zo niet meer in de kop van de koers. Veel had dit waarschijnlijk niet verandert, want de wedstrijd eindigde op de voorziene spurt die door Bouhanni gewonnen werd.
Dinsdag nam ik dan deel aan de kermiskoers in Desselgem waar we 17 ronden moesten afleggen, goed voor 155 km. De wedstrijd werd verreden onder herfstige omstandigheden, veel wind en stevige buien. De smalle wegen en vele bochten in de zone van de aankomst zorgden verder voor afscheiding. Van in het begin werd er onder impuls van Omega Pharma Quick Step fel gekoerst, maar toch kwam er niet meteen afscheiding vooraan, achteraan stond de deur wel flink open in het peloton... In de vierde ronde reden dan toch 4 renners weg, onmiddellijk gevolgd door nog een zevental. Ik zette de achtervolging in, maar werd afgeremd door een lekke band. Na de wissel kon ik nog opnieuw aansluiten bij het peloton, de koplopers waren ondertussen al ver weg. Daarna volgde nog een tegenreactie van een 15 tal renners, maar de drang was er niet echt meer om nog mee te gaan aangezien de koers toch gereden was. Na 100 km gaf ik er dan maar de brui aan in het peloton dat nog een 30 tal renners telde, slechts 20 renners brachten de wedstrijd tot een goed einde...
Volgende week volgt de GP de Wallonie, een wedstrijd waar ik me nog eens wil tonen.
Klaas
Zondag en dinsdag kwam ik aan de start in de GP de Fourmies (UCI 1.HC) en de GP Briek Schotte (een kermiskoers te Desselgem).
Van voor de start was het al duidelijk dat de wedstrijd in Fourmies na ruim 200 kilometer in een (massa)spurt beslecht zou worden. De bezetting met tal van topspurters (Greipel, Kittel, Bouhanni, Coquard, Kristoff, Hutarovich...) en hun spurtersploegen zorgden ervoor dat aanvallers weinig kans maakten. Het parcours was nochtans lastig, met tal van korte klimmetjes, maar net niet lastig genoeg om verschillen te maken. Ook het mooie weer, windstil en een deugddoende zon zorgden ervoor dat het peloton gesloten bleef. Het verwachtte scenario dus, vroege vlucht, terug ingelopen in de finale en spurten. Zo was het ongeveer, al duurde het dit keer wel zéér lang alvorens die vlucht van 6 gevormd was. Samen met ploegmaat Delfosse probeerde ik mee te springen, maar geen succes, na 37 kilometer reden dan toch 4 renners weg, maar onder impuls van BigMat liep alles na 45 km weer samen. Opnieuw volle bak oorlog, dit keer schoof ik niet meer mee, aangezien ik al veel gegeven had in de eerste 37 kilometer. Uiteindelijk duurde het tot kilometer 66 vooraleer 6 renners wegreden, tot dan hadden we meer dan 50 km/u op een geaccidenteerd parcours! Zo zie je maar dat dat geijkte scenario niet altijd vanzelfsprekend is. Toen de sanitaire stop gedaan was en de voorsprong tot 5 minuten was opgelopen nam FDJ samen met AG2R de achtervolging op zich. Bij het ingaan van de 5 lokale ronden hadden de leiders nog 3 minuten voor. Maar toen er in de derde ronde versneld werd werden de koplopers ingelopen. Op goed anderhalve ronde van het einde zorgde een valpartij voor een scheur in het peloton. Het eerste deel (circa 45 renners) met de spurters viel niet meer stil, ikzelf zat achter de breuk en kwam zo niet meer in de kop van de koers. Veel had dit waarschijnlijk niet verandert, want de wedstrijd eindigde op de voorziene spurt die door Bouhanni gewonnen werd.
Dinsdag nam ik dan deel aan de kermiskoers in Desselgem waar we 17 ronden moesten afleggen, goed voor 155 km. De wedstrijd werd verreden onder herfstige omstandigheden, veel wind en stevige buien. De smalle wegen en vele bochten in de zone van de aankomst zorgden verder voor afscheiding. Van in het begin werd er onder impuls van Omega Pharma Quick Step fel gekoerst, maar toch kwam er niet meteen afscheiding vooraan, achteraan stond de deur wel flink open in het peloton... In de vierde ronde reden dan toch 4 renners weg, onmiddellijk gevolgd door nog een zevental. Ik zette de achtervolging in, maar werd afgeremd door een lekke band. Na de wissel kon ik nog opnieuw aansluiten bij het peloton, de koplopers waren ondertussen al ver weg. Daarna volgde nog een tegenreactie van een 15 tal renners, maar de drang was er niet echt meer om nog mee te gaan aangezien de koers toch gereden was. Na 100 km gaf ik er dan maar de brui aan in het peloton dat nog een 30 tal renners telde, slechts 20 renners brachten de wedstrijd tot een goed einde...
Volgende week volgt de GP de Wallonie, een wedstrijd waar ik me nog eens wil tonen.
Klaas
maandag 2 september 2013
Kortemark, World Ports Classic en Bavikhove
Hallo
De voorbije dagen was ik vijf keer aan de slag, geen rittenkoers, maar wedstrijden van allerlei allooi.
Na Geraardsbergen nam ik deel aan Kortemark, de bedoeling was dat ik daar mijn krachten zou sparen om zo fris mogelijk aan de World Ports Classics te beginnen. De koerssituatie liep echter anders. De wedstrijd bleef lang gesloten, ikzelf reed ook een ronde voorop in het begin om te kijken hoe het liep. Na 6 van de 14 ronden leek de beslissing dan te vallen, 6 renners voorop met 2 ploegmaats, ideaal dus... Nog één ronde volle bak meespringen en afstoppen om dan de wedstrijd te verlaten leek het ideale scenario... In de zevende ronde schoof ik dus mee en met een 15 tal renners konden we twee ronden verder aansluiten bij de leiders, even later sloten nog een 15 tal renners aan en zo kwamen we met een 40 tal renners voorop. De rest was uitgeteld... De koers kon dus opnieuw beginnen en dus zat afstappen er niet meer in. Op 3 ronden van het einde reden dan 9 renners weg, een ronde verder sprongen er nog 10 naar toe. Ik hield me gedeisd en was dus niet mee. Ik eindigde uiteindelijk als 28e, ploegmaat Steels werd 2e.
Daags nadien nam ik deel aan de tweedaagse World Ports Classic, een waaierkoers met ritten heen en terug tussen Antwerpen en Rotterdam.
De eerste rit verliep vrij snel, maar relatief rustig. Na 30 kilometer aan 53 km/u te rijden reden 5 renners weg. Daarna kwam er al snel controle in het peloton door de spurtersploegen. Zij hielden de voorsprong op 3 minuten. Met nog 45 km te gaan was die zelf geslonken tot 1min30, maar toen was er een wegvergissing, de kopgroep werd een kortere weg in gestuurd waardoor hun voorsprong weer opliep tot 4min50. Het peloton schoot hierop in gang en werd in 3 stukken gereden door de zijwind, maar na een 10 tal kilometer liep alles weer samen. Jelle Wallays was ondertussen van zijn medevluchters weggereden, zij werden op 15 km van het einde opgeslokt. Toen heerste er heel wat verwarring, de bordjesman toonde geen voorsprong meer en bijna iedereen dacht dat er niemand nog voorop reed. Maar Wallays was bezig aan een sterk nummer en had nog steeds één minuut voorsprong. In de laatste 5 km ging het nog razendsnel en werd het peloton nog uitgedund tot 70 renners, maar Wallays bleef knap voorop. Ikzelf werd 61e, niet slecht na al 2 dagen gekoerst te hebben.
Dag twee trok dwars door Zeeland en zou een waaierrit worden, dit zorgde van bij de start voor de nodige nervositeit in het peloton. Ontsnappen was dan ook zo goed als onmogelijk. Na 30 km ging het onder impuls van Omega Pharma Quick Step een eerste maal op de kant. Het peloton brak in een 5 tal stukken, ikzelf gooide me niet echt in de strijd en zat daardoor te ver en kwam in het 4e stuk terecht. Na enkele kilometer kwam de wind echter weer op de kop te zitten en kwam alles opnieuw samen. Het was vervolgens wachten tot km 70, waar we de Oosterschelde kering over moesten vooraleer het opnieuw de kant op ging. Dit keer kon ik me wel vooraan houden, net voor de bevoorrading liep alles opnieuw samen. Omdat we daarna onmiddellijk van richting veranderen besloot ik nog net bevoorrading op te halen naar de wagen om niet verrast te zijn tijdens de bevoorrading. Dit bleek een goede zet, wat onder impuls van Quick Step werd het peloton opnieuw op de kant getrokken. Na enkele kilometers volle bak rijden schoten we met nog een 50 tal renners over, de rest mocht inpakken. Omdat de meeste teams niet meer sterk vertegenwoordigd was de controle zoek en volgde de ene aanval de andere op. Maar niemand raakte weg, op die manier werd het peloton wel steeds verder uitgedund en dit zorgde ervoor dat we op 35 km van het einde met nog slechts een 35 renners overbleven waar ik (tegen mijn verwachtingen) nog steeds bij zat. Omdat het even stil viel ging ik nog snel drank ophalen voor de finale, maar net op dat moment reden op een 'domme' manier 17 renners weg. Aangezien mijn ploegmaat Honig mee was moest ik niets meer doen. Het viel volledig stil en de kopgroep was gaan vliegen. In mijn groep werd er nu langzaam naar de finish gereden en kwamen achtervolgende groepen nog aansluiten. Mijn ploegmaat Honig werd mooi 10e in de rit en 3e in de eindstand. Ikzelf kon op een goede tweedaagse terugblikken.
Gisteren startte ik dan nog in het criterium van Bavikhove. Na in het begin even voorop gereden te hebben werkte ik de rest van de wedstrijd in de groep af. Kittel won in een prestigespurt voor Greipel en Petacchi.
Nu even uitrusten en dan volgende week zondag Fourmies.
Klaas
donderdag 29 augustus 2013
Stadsprijs Geraardsbergen
Hallo
Gisteren nam ik deel aan één van de klassiekers onder de kermiskoersen, de Stadsprijs in Geraardsbergen. De oudste kermiskoers van het land in één van de wielersteden bij uitstek (en de aanwezigheid van de zon) lokte een massa volk en renners, 253 renners en een veelvoud liters bier!
Een echte kermis dus! Bij de start op de markt was het dan ook drummen geblazen, achteraan starten kon wel eens betekenen dat het zeer lang duurde vooraleer de kop van de wedstrijd in zicht was. De grote massa werkte voor mezelf niet echt uitnodigend, ik tastte de eerste ronde wat af en nam geen risico's, zo belandde ik uiteraard wat achteraan. Toen ik na één ronde, na de beklimming van de Markt en Vesten een spaak uitreed en moest achtervolgen dacht ik even dat mijn wedstrijd over was. Toch kon ik een ronde verder opnieuw aansluiten in de staart van de meute.
Ondertussen reden 11 renners voorop. Zij hadden een voorsprong van 45 seconden op het peloton. Na 5 ronden wedstrijd kwam ik een eerste maal vooraan postvatten. Ik schoof mee op de Vesten en reed met een 10 tal renners weg. We naderden zienderogen op de koplopers, maar enkele renners konden/ wilden niet meewerken waardoor de samenwerking stokte toen we op 15 seconden kwamen. Hierdoor vielen we terug naar het peloton. De benen voelden zeer goed aan en een ronde verder kon ik opnieuw wegrijden op de Vesten, dit keer in prima gezelschap, Devenys, Van Hecke, Ruygh, Van Goolen en ikzelf konden in een halve ronde de sprong naar de leiders maken. Nog 2 renners sloten aan en even zag het er naar uit dat we vertrokken waren. Maar in het peloton zag men het gevaar en enkele ploegen verenigden zich zodat na half koers de vlucht erop zat. Daarna hield ik me meer gedeisd in het peloton omdat ik voelde dat wegrijden bijna onmogelijk was, ik zou nog één keer proberen in de finale.
Bij de laatste beklimming van de Markt en Vesten zat ik goed vooraan en schoof ik mee met de eersten, bovenop ging ik door, maar er waren slechts kleine breukjes. En op de lange rechte wegen met de wind op de kop schoof alles weer inéén. Zo werd het een massaspurt met de helft van het peloton. Ik nam hier niet aan deel en werd 77e.
Vandaag start ik in Kortemark en morgen en overmorgen neem ik deel aan de World Ports Classic en zondag ga ik nog starten in Bavikhove. Afhankelijk van de wedstrijdsituatie zal ik zien hoe lang ik mee rijd in Kortemark. Indien ik mee ben van in het begin voluit, in het andere geval zal ik wat krachten sparen...
Klaas
Gisteren nam ik deel aan één van de klassiekers onder de kermiskoersen, de Stadsprijs in Geraardsbergen. De oudste kermiskoers van het land in één van de wielersteden bij uitstek (en de aanwezigheid van de zon) lokte een massa volk en renners, 253 renners en een veelvoud liters bier!
Een echte kermis dus! Bij de start op de markt was het dan ook drummen geblazen, achteraan starten kon wel eens betekenen dat het zeer lang duurde vooraleer de kop van de wedstrijd in zicht was. De grote massa werkte voor mezelf niet echt uitnodigend, ik tastte de eerste ronde wat af en nam geen risico's, zo belandde ik uiteraard wat achteraan. Toen ik na één ronde, na de beklimming van de Markt en Vesten een spaak uitreed en moest achtervolgen dacht ik even dat mijn wedstrijd over was. Toch kon ik een ronde verder opnieuw aansluiten in de staart van de meute.
Ondertussen reden 11 renners voorop. Zij hadden een voorsprong van 45 seconden op het peloton. Na 5 ronden wedstrijd kwam ik een eerste maal vooraan postvatten. Ik schoof mee op de Vesten en reed met een 10 tal renners weg. We naderden zienderogen op de koplopers, maar enkele renners konden/ wilden niet meewerken waardoor de samenwerking stokte toen we op 15 seconden kwamen. Hierdoor vielen we terug naar het peloton. De benen voelden zeer goed aan en een ronde verder kon ik opnieuw wegrijden op de Vesten, dit keer in prima gezelschap, Devenys, Van Hecke, Ruygh, Van Goolen en ikzelf konden in een halve ronde de sprong naar de leiders maken. Nog 2 renners sloten aan en even zag het er naar uit dat we vertrokken waren. Maar in het peloton zag men het gevaar en enkele ploegen verenigden zich zodat na half koers de vlucht erop zat. Daarna hield ik me meer gedeisd in het peloton omdat ik voelde dat wegrijden bijna onmogelijk was, ik zou nog één keer proberen in de finale.
Bij de laatste beklimming van de Markt en Vesten zat ik goed vooraan en schoof ik mee met de eersten, bovenop ging ik door, maar er waren slechts kleine breukjes. En op de lange rechte wegen met de wind op de kop schoof alles weer inéén. Zo werd het een massaspurt met de helft van het peloton. Ik nam hier niet aan deel en werd 77e.
Vandaag start ik in Kortemark en morgen en overmorgen neem ik deel aan de World Ports Classic en zondag ga ik nog starten in Bavikhove. Afhankelijk van de wedstrijdsituatie zal ik zien hoe lang ik mee rijd in Kortemark. Indien ik mee ben van in het begin voluit, in het andere geval zal ik wat krachten sparen...
Klaas
dinsdag 27 augustus 2013
Tour du Limousin en Chateauroux Classic de l'Indre
Hallo
De voorbije dagen speldde ik 5 keer een rugnummer op in Frankrijk, 4 dagen Tour du Limousin, een dagje rust en de Classic de l'Indre in Chateauroux waren de opdrachten.
Naar de Tour du Limousin had ik wel uitgekeken, de 4 heuvelachtige ritten zouden een goed terrein moeten zijn om me in de kijker te rijden. Ook het mooie weer, een hele week om en bij de 30°C was mooi meegenomen.
In de eerste rit was het vooral opletten geen grote groepen te laten wegrijden zodat het klassement niet meteen verloren zou zijn. Al snel reden 4 renners weg en toen hun voorsprong opliep tot 4 minuten zette FdJ de achtervolging in. Dit deden ze misschien iets te overhaast, want hierdoor werden de leiders opnieuw ingelopen rond halfkoers en begon de wedstrijd dus opnieuw. Het duurde 40 kilometer tot een nieuwe ontsnapping zicht vormde. Dit gebeurde net voor de eerste passage aan de aankomst die getrokken was op een steile klim van zowat 600 meter. In schuifjes kwamen 17 renners voorop. Ik voelde me goed en had al enkele malen geprobeerd weg te rijden en was dan ook mee in de kopgroep. Al snel liepen we uit tot 45 seconden op het peloton. Helaas was de samenwerking niet optimaal en was er niemand vertegenwoordigd van het sterke blok Movistar. Zij zetten de achtervolging dan ook in en zorgden op 30 kilometer van het einde voor een hergroepering. Op dat moment moest ik even recupereren en zag het er naar uit dat we met het fel uitgedunde peloton zouden spurtten. Maar bijna onmiddellijk reden opnieuw 11 renners weg. Zij reden snel een voorsprong van meer dan een minuut bijeen. Movistar dat opnieuw de slag gemist had probeerde nog te achtervolgen maar slaagde er niet meer in om de kopgroep terug te pakken. Zo mocht ik spurtten voor de 12e plaats. Ik werd uiteindelijk 48e. Spijtig, ik voelde me goed en had de benen om mee te zijn, maar ik zat in de verkeerde vlucht...
De tweede rit verliep zeer rustig gedurende de eerste 90 kilometer. 4 renners reden bij kilometer 0 weg en reden kregen een voorsprong van 5 minuten waarna de ploeg IAM van leider Elmiger rustig controleerde. Vanaf de bevoorrading ging het tempo met een snok de hoogte in. La Pomme Marseille brak de wedstrijd open op een klim, tal van renners werden gelost en ikzelf voelde me ook niet super, maar kon toch stand houden. De koplopers werden onmiddellijk gegrepen en meteen reden 5 anderen weg. In de finale viel het tempo niet meer terug en op de smalle, kronkelende wegen die constant op en af liepen was het constant volle bak koers in het peloton. Hierdoor stond de deur achteraan flink open, ikzelf voelde me wat beter en kon stand houden. Alle vluchters werden ingerekend en zo werd het een spurt met een kleine 80 renners. Op 5 kilometer van het einde was er nog een valpartij die ik gelukkig kon ontwijken. Ik eindigde opnieuw rond de 50e plaats.
De derde rit was op papier de zwaarste rit. De eerste 30 kilometer werd er 'volle bak' gekoerst. Dit zorgde voor verbrokkeling in het peloton, maar toen konden 3 renners wegrijden en zo keerde de rust terug in het peloton dat opnieuw aandikte. IAM controleerde hierna de wedstrijd. Met nog 60 kilometer te gaan maakten 4 renners de sprong naar voren waarna het tempo in het peloton de hoogte in ging. Op 29 kilometer van het einde volgde de laatste 'officiële' helling. Een klim van een goede kilometer op een smal weggetje met percentages van 15 tot 20%. Op deze klim kende ik een moeilijk moment, ik vond het goede ritme niet en moest op 200 meter van de top afhaken. Het peloton viel niet meer stil waardoor ik niet meer terug kon keren en uiteindelijk in een eerste 'grupetto' belandde. Vooraan liep alles weer samen en spurtten ze met zo'n 70 renners voor de zege. Ik eindigde ontgoocheld op ruime afstand.
In de laatste rit had ik niets meer te verliezen. Op kilometer 0 viel ik dan ook als eerste aan, ik schoof steeds mee, maar kende geen succes. Na 5 kilometer reden 11 renners weg met hierbij mijn ploegmaat Prémont. Hierdoor twijfelde ik en hield ik de benen stil en waren de leiders gaan vliegen. Toen de kopgroep 5 minuten voorop lag nam IAM samen met Bardiani de achtervolging op zich. En uiteindelijk werden de leiders in de eerste van 3 plaatselijke ronden ingerekend. Ik voelde me een pak beter dan daags voordien en kon moeiteloos standhouden in het peloton dat op het lastige circuit in Limoges steeds uitdunde. Op de laatste steile klim in de laatste ronde schoof ik dan mee in de aanval. Bovenop werden we echter gegrepen waarna 6 renners counterden. Zij hielden het vol tot de streep. Ik eindigde op korte afstand in het peloton.
Na een dagje rust volgde dan de Classic de l'Indre in Chateauroux. 200 kilometer waarvan eerst 160 in lijn en daarna nog 5 plaatselijke ronden. De zon had plaats gemaakt voor de wolken en de eerste 2 uur verliepen ook onder natte omstandigheden. Omdat deze koers vaak op een massaspurt eindigt had ik hier weinig te winnen en daarom probeerde ik mee te gaan in een vroege vlucht. Zonder succes, 4 renners konden wel wegrijden na een 15 tal kilometer en reden een maximale voorsprong van 6 minuten bijeen. FdJ en Europcar namen de leiding in het peloton en langzaam liep de voorsprong terug. Na 90 kilometer volgde in de heuvelzone een eerste schifting. Waardoor het peloton een 30 tal renners verloor. Ik begon me steeds beter te voelen en kon goed vooraan blijven. Ook toen het peloton even op de kant ging net voor de plaatselijke ronden kon ik zonder problemen stand houden in het eerste deel. Door deze versnellingen werden de leiders ingerekend in de eerste ronde waarna de wedstrijd op een spurt met een kleine 100 renners leek te eindigen. Omdat ik me goed voelde ondernam ik toch nog iets. Op 3,5 ronden van het einde viel ik aan en een ronde verder kreeg ik versterking van 2 andere renners. Eén van mijn medevluchters reed onmiddellijk lek waardoor we nog met 2 overschoten. Het peloton hield ons echter steeds binnen schot en bij het ingaan van de laatste ronde werd ik samen met mijn medevluchter na een kleine 20 aanvalskilometers opnieuw ingerekend. 500 meter verder was er een massale valpartij. Ikzelf ging ook tegen de grond, maar gelukkig zonder erg. Hierdoor verloor ik wel mijn plaats in het peloton dat zo uitgedund was tot 50 renners. Toch kon ik de wedstrijd met een tevreden gevoel beëindigen.
Morgen Geraardsbergen!
Klaas
De voorbije dagen speldde ik 5 keer een rugnummer op in Frankrijk, 4 dagen Tour du Limousin, een dagje rust en de Classic de l'Indre in Chateauroux waren de opdrachten.
Naar de Tour du Limousin had ik wel uitgekeken, de 4 heuvelachtige ritten zouden een goed terrein moeten zijn om me in de kijker te rijden. Ook het mooie weer, een hele week om en bij de 30°C was mooi meegenomen.
In de eerste rit was het vooral opletten geen grote groepen te laten wegrijden zodat het klassement niet meteen verloren zou zijn. Al snel reden 4 renners weg en toen hun voorsprong opliep tot 4 minuten zette FdJ de achtervolging in. Dit deden ze misschien iets te overhaast, want hierdoor werden de leiders opnieuw ingelopen rond halfkoers en begon de wedstrijd dus opnieuw. Het duurde 40 kilometer tot een nieuwe ontsnapping zicht vormde. Dit gebeurde net voor de eerste passage aan de aankomst die getrokken was op een steile klim van zowat 600 meter. In schuifjes kwamen 17 renners voorop. Ik voelde me goed en had al enkele malen geprobeerd weg te rijden en was dan ook mee in de kopgroep. Al snel liepen we uit tot 45 seconden op het peloton. Helaas was de samenwerking niet optimaal en was er niemand vertegenwoordigd van het sterke blok Movistar. Zij zetten de achtervolging dan ook in en zorgden op 30 kilometer van het einde voor een hergroepering. Op dat moment moest ik even recupereren en zag het er naar uit dat we met het fel uitgedunde peloton zouden spurtten. Maar bijna onmiddellijk reden opnieuw 11 renners weg. Zij reden snel een voorsprong van meer dan een minuut bijeen. Movistar dat opnieuw de slag gemist had probeerde nog te achtervolgen maar slaagde er niet meer in om de kopgroep terug te pakken. Zo mocht ik spurtten voor de 12e plaats. Ik werd uiteindelijk 48e. Spijtig, ik voelde me goed en had de benen om mee te zijn, maar ik zat in de verkeerde vlucht...
De tweede rit verliep zeer rustig gedurende de eerste 90 kilometer. 4 renners reden bij kilometer 0 weg en reden kregen een voorsprong van 5 minuten waarna de ploeg IAM van leider Elmiger rustig controleerde. Vanaf de bevoorrading ging het tempo met een snok de hoogte in. La Pomme Marseille brak de wedstrijd open op een klim, tal van renners werden gelost en ikzelf voelde me ook niet super, maar kon toch stand houden. De koplopers werden onmiddellijk gegrepen en meteen reden 5 anderen weg. In de finale viel het tempo niet meer terug en op de smalle, kronkelende wegen die constant op en af liepen was het constant volle bak koers in het peloton. Hierdoor stond de deur achteraan flink open, ikzelf voelde me wat beter en kon stand houden. Alle vluchters werden ingerekend en zo werd het een spurt met een kleine 80 renners. Op 5 kilometer van het einde was er nog een valpartij die ik gelukkig kon ontwijken. Ik eindigde opnieuw rond de 50e plaats.
De derde rit was op papier de zwaarste rit. De eerste 30 kilometer werd er 'volle bak' gekoerst. Dit zorgde voor verbrokkeling in het peloton, maar toen konden 3 renners wegrijden en zo keerde de rust terug in het peloton dat opnieuw aandikte. IAM controleerde hierna de wedstrijd. Met nog 60 kilometer te gaan maakten 4 renners de sprong naar voren waarna het tempo in het peloton de hoogte in ging. Op 29 kilometer van het einde volgde de laatste 'officiële' helling. Een klim van een goede kilometer op een smal weggetje met percentages van 15 tot 20%. Op deze klim kende ik een moeilijk moment, ik vond het goede ritme niet en moest op 200 meter van de top afhaken. Het peloton viel niet meer stil waardoor ik niet meer terug kon keren en uiteindelijk in een eerste 'grupetto' belandde. Vooraan liep alles weer samen en spurtten ze met zo'n 70 renners voor de zege. Ik eindigde ontgoocheld op ruime afstand.
In de laatste rit had ik niets meer te verliezen. Op kilometer 0 viel ik dan ook als eerste aan, ik schoof steeds mee, maar kende geen succes. Na 5 kilometer reden 11 renners weg met hierbij mijn ploegmaat Prémont. Hierdoor twijfelde ik en hield ik de benen stil en waren de leiders gaan vliegen. Toen de kopgroep 5 minuten voorop lag nam IAM samen met Bardiani de achtervolging op zich. En uiteindelijk werden de leiders in de eerste van 3 plaatselijke ronden ingerekend. Ik voelde me een pak beter dan daags voordien en kon moeiteloos standhouden in het peloton dat op het lastige circuit in Limoges steeds uitdunde. Op de laatste steile klim in de laatste ronde schoof ik dan mee in de aanval. Bovenop werden we echter gegrepen waarna 6 renners counterden. Zij hielden het vol tot de streep. Ik eindigde op korte afstand in het peloton.
Na een dagje rust volgde dan de Classic de l'Indre in Chateauroux. 200 kilometer waarvan eerst 160 in lijn en daarna nog 5 plaatselijke ronden. De zon had plaats gemaakt voor de wolken en de eerste 2 uur verliepen ook onder natte omstandigheden. Omdat deze koers vaak op een massaspurt eindigt had ik hier weinig te winnen en daarom probeerde ik mee te gaan in een vroege vlucht. Zonder succes, 4 renners konden wel wegrijden na een 15 tal kilometer en reden een maximale voorsprong van 6 minuten bijeen. FdJ en Europcar namen de leiding in het peloton en langzaam liep de voorsprong terug. Na 90 kilometer volgde in de heuvelzone een eerste schifting. Waardoor het peloton een 30 tal renners verloor. Ik begon me steeds beter te voelen en kon goed vooraan blijven. Ook toen het peloton even op de kant ging net voor de plaatselijke ronden kon ik zonder problemen stand houden in het eerste deel. Door deze versnellingen werden de leiders ingerekend in de eerste ronde waarna de wedstrijd op een spurt met een kleine 100 renners leek te eindigen. Omdat ik me goed voelde ondernam ik toch nog iets. Op 3,5 ronden van het einde viel ik aan en een ronde verder kreeg ik versterking van 2 andere renners. Eén van mijn medevluchters reed onmiddellijk lek waardoor we nog met 2 overschoten. Het peloton hield ons echter steeds binnen schot en bij het ingaan van de laatste ronde werd ik samen met mijn medevluchter na een kleine 20 aanvalskilometers opnieuw ingerekend. 500 meter verder was er een massale valpartij. Ikzelf ging ook tegen de grond, maar gelukkig zonder erg. Hierdoor verloor ik wel mijn plaats in het peloton dat zo uitgedund was tot 50 renners. Toch kon ik de wedstrijd met een tevreden gevoel beëindigen.
Morgen Geraardsbergen!
Klaas
vrijdag 16 augustus 2013
Arctic Race of Norway: koersen boven de Noordpoolcirkel
Hallo
Vorige week nam ik deel aan een unieke wedstrijd, de eerste wedstrijd verreden boven de Noordpoolcirkel. De Noorse 'counties' Nordland en Troms waren het decor voor dit gebeuren mede mogelijk gemaakt door de warme golfstroom.
Toch was er tijdens de eerste rit weinig te merken van die warme golfstroom. Bij de start was het reeds druilerig, daarna was het droog gedurende een tweetal uur, maar toen gingen de hemelsluizen opnieuw open en de temperaturen naar beneden. Nauwelijks nog 10 graden en regen, na de hitte van de afgelopen weken een hele aanpassing en zeker niet mijn favoriete weer.
Die eerste rit met start en aankomst in Bodo verliep over net geen 200 kilometer met 5 beklimmingen. Aangezien de eerste rit in een etappewedstrijd vaak beslissend is probeerde ik zeer attent te koersen. Maar iedereen deed dit, als gevolg hadden we na 90 kilometer nog een compact peloton en een gemiddelde snelheid van 50 km/u. Even was ik weg gereden op de tweede bergprijs, wat later kwamen 20 renners aansluiten waarbij bijna alle ploegen. Maar na enkele kilometers werden we weer ingerekend. Het duurde uiteindelijk tot na de 3e helling vooraleer 8 renners konden wegrijden waarbij mijn ploegmaat Delfosse. Ikzelf was ondertussen het goede gevoel volledig kwijtgeraakt door de koude regen en voor mij was het vanaf dat moment op automatische piloot binnen rijden. BMC hield de vluchters steeds binnen schot en met de hulp van Vacansoleil en Argos werd het uiteindelijk een massaspurt waarin Van Hummel de snelste was. Na de rit gingen we nog het vliegtuig op voor een vlucht van 25 minuten richting de Lofoten eilanden.
Tijdens de tweede rit (en 3e en 4e ook) was de zon wel van de partij. Dit zorgde voor aangenaam koersweer met temperaturen van 15 tot 17 graden. Onder deze omstandigheden was er ook wat meer tijd om van het natuurschoon te genieten. Bijna constant reden we van het ene eiland naar het andere en doorkruisten constant fjorden, prachtig...
Uiteraard was er ook koers. Maar die bleef telkens relatief gesloten vanwege de niet zo moeilijke parcoursen, er waren wel steeds veel hoogtemeters te overwinnen per rit, maar door de constant licht golvende, rechte en brede wegen hadden vluchters weinig kans tegen het peloton. In de tweede rit (Svolvaer - Svolvaer) voelde ik me wat slap in het begin waardoor ik me gedeisd hield, 5 renners kregen na 15 kilometer een vrijgeleide en werden uiteindelijk allemaal ingerekend met nog 10 kilometer te gaan. Ikzelf probeerde samen met de ploegmaats onze spurter Baptiste Planckaert in zo goed mogelijke omstandigheden naar de slotkilometer te loodsen en kwam daarna in de buik van het peloton binnen waarvan Thor Hushovd de snelste was.
In de derde rit (Svolvaer - Storkmarknes) duurde het langer vooraleer de kopgroep gevormd werd. Ik voelde me veel beter en probeerde dan ook zo vaak mogelijk mee te schuiven. Het was echter onmiddellijk na de eerste tussenspurt dat opnieuw 5 renners wegreden. Op dat moment zat ik te ver om te kunnen reageren. Deze kopgroep werd gevat met nog 8 kilometer te gaan en zo kregen we opnieuw een massaspurt dit keer gewonnen door Nikias Arndt.
De laatste rit (Sortland - Harstad) zou nog voor verschuivingen zorgen aangezien we op het einde 5 rondjes van 6 kilometer moesten afwerken met aankomst op een strook van 600 meter bergop. Ook in deze rit duurde het zeer lang vooraleer een kopgroep zich vormde, niet alleen omdat het de laatste rit was, maar vooral omdat er een stuk bouwgrond te winnen was na 75 kilometer! Ikzelf maakte deel uit van een gevaarlijke ontsnapping van een kleine 20 renners na 10 kilometer koers maar na enkele kilometers kwam alles opnieuw samen. Uiteindelijk konden 5 renners net voor die eerste spurt wegrijden en zij hielden stand tot de eerste plaatselijke ronde. Tijdens de eerste twee ronden was het BMC die het tempo hoog hield, ik voelde me steeds beter en schoof stelselmatig op. Er kwamen steeds nieuwe aanvallen, maar die kregen maximaal 15 seconden voorgift. Bij het ingaan van de laatste ronde reageerde ik op een uitval van Belkin renner Moreno Hofland. Maar na enkele kilometers werden we terug ingerekend en zo werd het spurt met een 70 tal renners. Aangezien ik net mijn 'cartouche' verschoten had kon ik niet meer meedoen en werd 47e. In het eindklassement werd ik 50e. Thor Hushovd won die laatste rit en het eindklassement.
De volgende wedstrijd is de Tour du Limousin. Een lastige wedstrijd in centraal Frankrijk, hopelijk kan ik daar voor een uitschieter zorgen.
Klaas
Vorige week nam ik deel aan een unieke wedstrijd, de eerste wedstrijd verreden boven de Noordpoolcirkel. De Noorse 'counties' Nordland en Troms waren het decor voor dit gebeuren mede mogelijk gemaakt door de warme golfstroom.
Toch was er tijdens de eerste rit weinig te merken van die warme golfstroom. Bij de start was het reeds druilerig, daarna was het droog gedurende een tweetal uur, maar toen gingen de hemelsluizen opnieuw open en de temperaturen naar beneden. Nauwelijks nog 10 graden en regen, na de hitte van de afgelopen weken een hele aanpassing en zeker niet mijn favoriete weer.
Die eerste rit met start en aankomst in Bodo verliep over net geen 200 kilometer met 5 beklimmingen. Aangezien de eerste rit in een etappewedstrijd vaak beslissend is probeerde ik zeer attent te koersen. Maar iedereen deed dit, als gevolg hadden we na 90 kilometer nog een compact peloton en een gemiddelde snelheid van 50 km/u. Even was ik weg gereden op de tweede bergprijs, wat later kwamen 20 renners aansluiten waarbij bijna alle ploegen. Maar na enkele kilometers werden we weer ingerekend. Het duurde uiteindelijk tot na de 3e helling vooraleer 8 renners konden wegrijden waarbij mijn ploegmaat Delfosse. Ikzelf was ondertussen het goede gevoel volledig kwijtgeraakt door de koude regen en voor mij was het vanaf dat moment op automatische piloot binnen rijden. BMC hield de vluchters steeds binnen schot en met de hulp van Vacansoleil en Argos werd het uiteindelijk een massaspurt waarin Van Hummel de snelste was. Na de rit gingen we nog het vliegtuig op voor een vlucht van 25 minuten richting de Lofoten eilanden.
Tijdens de tweede rit (en 3e en 4e ook) was de zon wel van de partij. Dit zorgde voor aangenaam koersweer met temperaturen van 15 tot 17 graden. Onder deze omstandigheden was er ook wat meer tijd om van het natuurschoon te genieten. Bijna constant reden we van het ene eiland naar het andere en doorkruisten constant fjorden, prachtig...
Uiteraard was er ook koers. Maar die bleef telkens relatief gesloten vanwege de niet zo moeilijke parcoursen, er waren wel steeds veel hoogtemeters te overwinnen per rit, maar door de constant licht golvende, rechte en brede wegen hadden vluchters weinig kans tegen het peloton. In de tweede rit (Svolvaer - Svolvaer) voelde ik me wat slap in het begin waardoor ik me gedeisd hield, 5 renners kregen na 15 kilometer een vrijgeleide en werden uiteindelijk allemaal ingerekend met nog 10 kilometer te gaan. Ikzelf probeerde samen met de ploegmaats onze spurter Baptiste Planckaert in zo goed mogelijke omstandigheden naar de slotkilometer te loodsen en kwam daarna in de buik van het peloton binnen waarvan Thor Hushovd de snelste was.
In de derde rit (Svolvaer - Storkmarknes) duurde het langer vooraleer de kopgroep gevormd werd. Ik voelde me veel beter en probeerde dan ook zo vaak mogelijk mee te schuiven. Het was echter onmiddellijk na de eerste tussenspurt dat opnieuw 5 renners wegreden. Op dat moment zat ik te ver om te kunnen reageren. Deze kopgroep werd gevat met nog 8 kilometer te gaan en zo kregen we opnieuw een massaspurt dit keer gewonnen door Nikias Arndt.
De laatste rit (Sortland - Harstad) zou nog voor verschuivingen zorgen aangezien we op het einde 5 rondjes van 6 kilometer moesten afwerken met aankomst op een strook van 600 meter bergop. Ook in deze rit duurde het zeer lang vooraleer een kopgroep zich vormde, niet alleen omdat het de laatste rit was, maar vooral omdat er een stuk bouwgrond te winnen was na 75 kilometer! Ikzelf maakte deel uit van een gevaarlijke ontsnapping van een kleine 20 renners na 10 kilometer koers maar na enkele kilometers kwam alles opnieuw samen. Uiteindelijk konden 5 renners net voor die eerste spurt wegrijden en zij hielden stand tot de eerste plaatselijke ronde. Tijdens de eerste twee ronden was het BMC die het tempo hoog hield, ik voelde me steeds beter en schoof stelselmatig op. Er kwamen steeds nieuwe aanvallen, maar die kregen maximaal 15 seconden voorgift. Bij het ingaan van de laatste ronde reageerde ik op een uitval van Belkin renner Moreno Hofland. Maar na enkele kilometers werden we terug ingerekend en zo werd het spurt met een 70 tal renners. Aangezien ik net mijn 'cartouche' verschoten had kon ik niet meer meedoen en werd 47e. In het eindklassement werd ik 50e. Thor Hushovd won die laatste rit en het eindklassement.
De volgende wedstrijd is de Tour du Limousin. Een lastige wedstrijd in centraal Frankrijk, hopelijk kan ik daar voor een uitschieter zorgen.
Klaas
dinsdag 30 juli 2013
La Polynormande
Hallo
Zondag nam ik deel aan La Polynormande. Een wedstrijd meetellende voor de Coup de France van 157 kilometer met start in Avranches, om na 30 kilometer in Saint-Martin-de-Landelles nog 10 plaatselijke ronden af te werken. In deze ronde over smalle wegen lagen twee korte, explosieve klimmetjes.
Door de regen bij de start was het belangrijk goed vooraan te rijden. Mijn benen waren nog niet super na de Tour de Wallonie maar zeker niet slecht. Ik probeerde enkele keren mee te schuiven in een vlucht maar zonder succes. 19 renners reden weg na 20 kilometer met 2 ploegmaats. Maar door de afwezigheid van FDJ konden zij maar maximaal 1 minuut voorsprong nemen. Bij het ingaan van de plaatselijke ronden bedroeg hun voorsprong nog 45 seconden en na twee ronden werd de vlucht ingerekend. Het ging hierbij zo snel dat we op dat moment nog maar met 50 renners overbleven in de eerste groep. Ikzelf kon hierin net stand houden. Op 7 ronden van het einde probeerde ik zelf in de aanval te gaan, maar zonder succes. Even verder konden 8 renners zich wel los maken waarbij ploegmaat Delfosse. Zij reden een voorsprong van 1minuut bijeen op het peloton waar het even stil viel. Ik probeerde de vlucht te beschermen door mee te schuiven in tegenreacties. Door de snelle eerste twee koersuren zaten veel renners op de limiet en dit zorgde ervoor dat er nooit een echte organisatie op gang kwam. Enkel Europcar bracht nog een achtervolging op gang, zij reduceerden de achterstand van 1min50 tot 50 seconden, maar op 2 ronden van het einde gooiden ook zij de handdoek in de ring. De voorsprong van de ondertussen vijf leiders ging weer de hoogte in en ze hadden gewonnen spel. Delfosse werd mooi derde en ik eindigde op 2 minuten in het peloton.
Groetjes
Klaas
Zondag nam ik deel aan La Polynormande. Een wedstrijd meetellende voor de Coup de France van 157 kilometer met start in Avranches, om na 30 kilometer in Saint-Martin-de-Landelles nog 10 plaatselijke ronden af te werken. In deze ronde over smalle wegen lagen twee korte, explosieve klimmetjes.
Door de regen bij de start was het belangrijk goed vooraan te rijden. Mijn benen waren nog niet super na de Tour de Wallonie maar zeker niet slecht. Ik probeerde enkele keren mee te schuiven in een vlucht maar zonder succes. 19 renners reden weg na 20 kilometer met 2 ploegmaats. Maar door de afwezigheid van FDJ konden zij maar maximaal 1 minuut voorsprong nemen. Bij het ingaan van de plaatselijke ronden bedroeg hun voorsprong nog 45 seconden en na twee ronden werd de vlucht ingerekend. Het ging hierbij zo snel dat we op dat moment nog maar met 50 renners overbleven in de eerste groep. Ikzelf kon hierin net stand houden. Op 7 ronden van het einde probeerde ik zelf in de aanval te gaan, maar zonder succes. Even verder konden 8 renners zich wel los maken waarbij ploegmaat Delfosse. Zij reden een voorsprong van 1minuut bijeen op het peloton waar het even stil viel. Ik probeerde de vlucht te beschermen door mee te schuiven in tegenreacties. Door de snelle eerste twee koersuren zaten veel renners op de limiet en dit zorgde ervoor dat er nooit een echte organisatie op gang kwam. Enkel Europcar bracht nog een achtervolging op gang, zij reduceerden de achterstand van 1min50 tot 50 seconden, maar op 2 ronden van het einde gooiden ook zij de handdoek in de ring. De voorsprong van de ondertussen vijf leiders ging weer de hoogte in en ze hadden gewonnen spel. Delfosse werd mooi derde en ik eindigde op 2 minuten in het peloton.
Groetjes
Klaas
vrijdag 26 juli 2013
Tour de Wallonie
Hallo
Van zaterdag tot woensdag nam ik deel aan de Tour de Wallonie.
De eerste rit was meteen beslissend, een mini Luik-Bastenaken-Luik met start in Ans en aankomst in Eupen goed voor 3300 hoogtemeters en 200 kilometer en dit alles onder een stralende zon! In de start was het opletten geblazen om zeker geen groepen van 10 renners weg te laten rijden zonder vertegenwoordiging van de ploeg. Ikzelf schoof enkele keren mee, maar zonder succes. Het was pas na 30 kilometer dat 5 renners konden wegrijden. Met een voorsprong van om en bij de 8 minuten vatten zij de heuvelzone aan. Rond half koers bedroeg de voorsprong van de leiders nog steeds 8 minuten en dat was het sein voor enkele ploegen om het tempo in het peloton op te voeren. De voorsprong ging gestaag achteruit en was met nog 50 kilometer te gaan gereduceerd tot 5 minuten. Vanaf toen begon met de opéénvolging van de Wanne, Stockeu, Haut Levée, Surister en Baraque Michel de 'pittige' finale. Op de Stockeu brak de wedstrijd onder impuls van BMC volledig open, ikzelf kon net niet aanpikken bij de 20 leiders, maar kon met een groepje achtervolgers (10 renners) waaronder Boonen, Maes, ploegmaat Vantomme, Drucker, Vogondy, Caruso en Paolini (toch mooie namen). Weer aansluiten net voor de beklimming van de Surister, de 5 koplopers waren ondertussen ook ingelopen en zo kregen we een peloton van zowat 40 renners aan de leiding. Bij de laatste tussenspurt trok Stijn Devolder door, hij kreeg 4 renners in steun en zij bouwden tijdens de beklimming van de Baraque Michel een voorsprong van 50 seconden op. In de achtervolging was het vooral Omega Pharma - Quick Step dat het initiatief nam, maar tijdens de lange afdaling richting Eupen konden ze slechts beetje bij beetje van de voorsprong afknabbelen. Uiteindelijk mocht ik dus spurten in Eupen voor de 6e plaats. De laatste 500 meter liepen steil bergrop, aangezien ik al veel krachten verbruikt had om terug te keren zat er voor mij niet meer in dan een 33e plaats.
Door de hitte en de vermoeidheid van de zware eerste rit was er tijdens de tweede rit weinig te beleven. De eerste aanval was meteen de goede, 4 renners waaronder 2 ploegmaats gingen er onmiddellijk vandoor. Toen de voorsprong van de leiders opliep tot 10 minuten schoot het peloton wakker. Onder aanvoering van FDJ en Europcar liep de voorsprong stelselmatig terug. Mijn ploegmaat Stijn Steels liet zijn medevluchters achter aan de voorlaatste tussenspurt en trok alleen op avontuur. Toen zijn voorsprong op 25 kilometer van het einde nog meer dan 3 minuten bedroeg was het peloton even in paniek. Helaas voor hem deden krampen en verenigde krachten in het peloton hem de das om. Zo kwam de aangekondigde massaspurt eraan. Ik kon me in de aanloop goed vooraan houden om geen tijd te verliezen en finishte in de buik van het peloton waarvan Tom Boonen zich de snelste toonde.
De derde rit was weer interessanter, met de steile Mur de Saint-Roch in Houffalize op 23 km van de streep in Bastogne zou deze rit het klassement wel eens verder in de plooi kunnen leggen. Mijn opdracht was om zolang mogelijk bij ploegmaat Vantomme te blijven. Ditmaal duurde het langer vooraleer de ontsnapping van de dag zich vormde. Na 25 kilometer gingen dan toch 3 renners er vandoor, maar ze kregen nooit echt een vrijgeleide daar een klassementsrenner mee was. Die liet zich na de eerste tussenspurt uitzakken en een gesloten spoorweg liep de voorsprong van de leiders terug tot 55 seconden. Mijn ploegmaat Stijn Steels slaagde de brug om zijn leiderstrui in de tussenpurten te verstevigen en slaagde hierin. Op 40 kilometer van het einde werden de 3 vluchters teruggegrepen en barstte de finale los. Op de eerste klim werd er in hoog tempo naar boven gereden en zat ik reeds in moeilijkheden. Toch kon ik nog terug aansluiten en zo met het eerste peloton aan de Mur de Saint Roch beginnen. Ik begon iets te ver achteraan, maar probeerde mijn eigen tempo omhoog te rijden in de hoop wat overschot te hebben boven zodat ik mijn wagonnetje zou kunnen aanpikken. Helaas bleek dit tempo net niet hoog genoeg op deze explosieve klim. Ik kwam als 46e boven, maar kon de kloof met de 45 renners voor me niet meer dichten temeer de groep waar ik in belandde niet wou samenwerken om de kleine kloof met de eerste groep te dichten. Die 45 spurtten om de zege en ik kwam in een eerste 'grupetto' op goed 6 minuten binnen. Een ontgoocheling...
Op dag 4 en 5 zou ik dan maar proberen mee te schuiven in een vroege ontsnapping. Ik kende hier echter geen succes. Twee keer werden de koplopers ingerekend bij het ingaan van de finale. In de finale probeerde ik mijn ploegmaat Maxime Vantomme zo goed mogelijk vooraan te houden. Zowel in de etappe naar Clabecq als Thuin slaagde ik hier in. Jammer genoeg ging dit in de rit naar Thuin ten kostte van mezelf. Net voor de smalle Mur de Thuin miste Vantomme een bocht. Ik bracht het in één inspanning terug naar voren maar deze inspanning moest ik bekopen en hierdoor begon ik zelf te ver aan de zeer smalle kasseien klim. Ik poogde er nog naar toe te rijden, maar zonder succes.
Mijn Tour de Wallonie was zeker niet slecht. Het resultaat bleef jammer genoeg achterwege door een slechte dag tijdens de derde rit waardoor ik een procentje te kort kwam op het beslissende moment. Maar dat is koers...
Groetjes
Klaas
Van zaterdag tot woensdag nam ik deel aan de Tour de Wallonie.
De eerste rit was meteen beslissend, een mini Luik-Bastenaken-Luik met start in Ans en aankomst in Eupen goed voor 3300 hoogtemeters en 200 kilometer en dit alles onder een stralende zon! In de start was het opletten geblazen om zeker geen groepen van 10 renners weg te laten rijden zonder vertegenwoordiging van de ploeg. Ikzelf schoof enkele keren mee, maar zonder succes. Het was pas na 30 kilometer dat 5 renners konden wegrijden. Met een voorsprong van om en bij de 8 minuten vatten zij de heuvelzone aan. Rond half koers bedroeg de voorsprong van de leiders nog steeds 8 minuten en dat was het sein voor enkele ploegen om het tempo in het peloton op te voeren. De voorsprong ging gestaag achteruit en was met nog 50 kilometer te gaan gereduceerd tot 5 minuten. Vanaf toen begon met de opéénvolging van de Wanne, Stockeu, Haut Levée, Surister en Baraque Michel de 'pittige' finale. Op de Stockeu brak de wedstrijd onder impuls van BMC volledig open, ikzelf kon net niet aanpikken bij de 20 leiders, maar kon met een groepje achtervolgers (10 renners) waaronder Boonen, Maes, ploegmaat Vantomme, Drucker, Vogondy, Caruso en Paolini (toch mooie namen). Weer aansluiten net voor de beklimming van de Surister, de 5 koplopers waren ondertussen ook ingelopen en zo kregen we een peloton van zowat 40 renners aan de leiding. Bij de laatste tussenspurt trok Stijn Devolder door, hij kreeg 4 renners in steun en zij bouwden tijdens de beklimming van de Baraque Michel een voorsprong van 50 seconden op. In de achtervolging was het vooral Omega Pharma - Quick Step dat het initiatief nam, maar tijdens de lange afdaling richting Eupen konden ze slechts beetje bij beetje van de voorsprong afknabbelen. Uiteindelijk mocht ik dus spurten in Eupen voor de 6e plaats. De laatste 500 meter liepen steil bergrop, aangezien ik al veel krachten verbruikt had om terug te keren zat er voor mij niet meer in dan een 33e plaats.
Door de hitte en de vermoeidheid van de zware eerste rit was er tijdens de tweede rit weinig te beleven. De eerste aanval was meteen de goede, 4 renners waaronder 2 ploegmaats gingen er onmiddellijk vandoor. Toen de voorsprong van de leiders opliep tot 10 minuten schoot het peloton wakker. Onder aanvoering van FDJ en Europcar liep de voorsprong stelselmatig terug. Mijn ploegmaat Stijn Steels liet zijn medevluchters achter aan de voorlaatste tussenspurt en trok alleen op avontuur. Toen zijn voorsprong op 25 kilometer van het einde nog meer dan 3 minuten bedroeg was het peloton even in paniek. Helaas voor hem deden krampen en verenigde krachten in het peloton hem de das om. Zo kwam de aangekondigde massaspurt eraan. Ik kon me in de aanloop goed vooraan houden om geen tijd te verliezen en finishte in de buik van het peloton waarvan Tom Boonen zich de snelste toonde.
De derde rit was weer interessanter, met de steile Mur de Saint-Roch in Houffalize op 23 km van de streep in Bastogne zou deze rit het klassement wel eens verder in de plooi kunnen leggen. Mijn opdracht was om zolang mogelijk bij ploegmaat Vantomme te blijven. Ditmaal duurde het langer vooraleer de ontsnapping van de dag zich vormde. Na 25 kilometer gingen dan toch 3 renners er vandoor, maar ze kregen nooit echt een vrijgeleide daar een klassementsrenner mee was. Die liet zich na de eerste tussenspurt uitzakken en een gesloten spoorweg liep de voorsprong van de leiders terug tot 55 seconden. Mijn ploegmaat Stijn Steels slaagde de brug om zijn leiderstrui in de tussenpurten te verstevigen en slaagde hierin. Op 40 kilometer van het einde werden de 3 vluchters teruggegrepen en barstte de finale los. Op de eerste klim werd er in hoog tempo naar boven gereden en zat ik reeds in moeilijkheden. Toch kon ik nog terug aansluiten en zo met het eerste peloton aan de Mur de Saint Roch beginnen. Ik begon iets te ver achteraan, maar probeerde mijn eigen tempo omhoog te rijden in de hoop wat overschot te hebben boven zodat ik mijn wagonnetje zou kunnen aanpikken. Helaas bleek dit tempo net niet hoog genoeg op deze explosieve klim. Ik kwam als 46e boven, maar kon de kloof met de 45 renners voor me niet meer dichten temeer de groep waar ik in belandde niet wou samenwerken om de kleine kloof met de eerste groep te dichten. Die 45 spurtten om de zege en ik kwam in een eerste 'grupetto' op goed 6 minuten binnen. Een ontgoocheling...
Op dag 4 en 5 zou ik dan maar proberen mee te schuiven in een vroege ontsnapping. Ik kende hier echter geen succes. Twee keer werden de koplopers ingerekend bij het ingaan van de finale. In de finale probeerde ik mijn ploegmaat Maxime Vantomme zo goed mogelijk vooraan te houden. Zowel in de etappe naar Clabecq als Thuin slaagde ik hier in. Jammer genoeg ging dit in de rit naar Thuin ten kostte van mezelf. Net voor de smalle Mur de Thuin miste Vantomme een bocht. Ik bracht het in één inspanning terug naar voren maar deze inspanning moest ik bekopen en hierdoor begon ik zelf te ver aan de zeer smalle kasseien klim. Ik poogde er nog naar toe te rijden, maar zonder succes.
Mijn Tour de Wallonie was zeker niet slecht. Het resultaat bleef jammer genoeg achterwege door een slechte dag tijdens de derde rit waardoor ik een procentje te kort kwam op het beslissende moment. Maar dat is koers...
Groetjes
Klaas
woensdag 17 juli 2013
Harlue en Isières
Hallo
De voorbije dagen nam ik nog deel aan twee kermiskoersen in het Waalse landsgedeelte. In Harlue gingen we met goed 130 renners van start op een vlak parcours met mooie wegen en lange rechte stukken. Het was dan ook moeilijk om verschillen te maken. Na één uur koers ondernam ik zelf een poging maar zonder succes, daarna hield ik me gedeisd in het peloton en moeide me niet echt meer met het koersverloop. Uiteindelijk ontstond in 3 schuifjes een ruime kopgroep van goed 30 renners, zij reden voor de zege. Ikzelf bolde op goed 5 minuten in de buik van het peloton binnen. Een goede trainingsdag dus...
Maandag nam ik dan nog deel aan de GP José Dubois in Isières. Met 180 renners gingen we van start voor 164 km gespreid over 14 ronden. Die ronden verliepen over zéér smalle wegen waardoor het zeer nerveus koersen was, vooraan rijden was van cruciaal belang... Al in de tweede ronde reden 17 renners weg en zij liepen tot 2 minuten uit op het peloton. In de meeste kermiskoersen zou de wedstrijd gereden zijn, maar omdat hier tal van sterke ploegen aan de start stonden (FdJ, Cofidis, Lotto, Topsport, Roubaix, Accent-Wanty en wijzelf als profploegen) was er dit keer meer ploegenspel. Roubaix en Accent waren niet vertegenwoordigd en zij namen dan ook de achtervolging op zich. Uiteindelijk kwam op 5 ronden van het einde alles opnieuw samen waarna ikzelf eens vol door ging. Ik deed een inspanning van een halve ronde, maar werd toen terug gegrepen. Daarna ontstond een kopgroep van een 20 tal renners. Een ronde verder probeerde ik het gat te dichten, maar opnieuw hetzelfde scenario. Op het moment dat ik de benen stil hou valt het stil en rijden er 15 weg... Even werd ik wanhopig, maar met nog 2 ronden te gaan koon ik dan toch nog wegrijden met een 15 tal renners. Op één ronde van het einde kwam ik vooraan aansluiten en zo ontstond een kopgroep van zowat 50 renners. Ondertussen waren 4 renners waaronder Belgisch kampioen Devolder in de aanval getrokken. Met 30 seconden voorsprong gingen zij de slotronde in. Wij hadden niemand mee en besloten de achtervolging te leiden, samen met 4 ploegmaats reed ik volle bak en uiteindelijk liep alles samen en was het een groepsspurt. Die werd gewonnen door Dehaes die samen met mij vooraan kwam aansluiten voor Caethoven, Van Staeyen en ploegmaat Peeters. Ikzelf werd 45e.
Op naar de Tour de Wallonie, en daarna de Polynormande. De conditie is goed dus hoop ik daar iets te kunnen rapen.
Klaas
De voorbije dagen nam ik nog deel aan twee kermiskoersen in het Waalse landsgedeelte. In Harlue gingen we met goed 130 renners van start op een vlak parcours met mooie wegen en lange rechte stukken. Het was dan ook moeilijk om verschillen te maken. Na één uur koers ondernam ik zelf een poging maar zonder succes, daarna hield ik me gedeisd in het peloton en moeide me niet echt meer met het koersverloop. Uiteindelijk ontstond in 3 schuifjes een ruime kopgroep van goed 30 renners, zij reden voor de zege. Ikzelf bolde op goed 5 minuten in de buik van het peloton binnen. Een goede trainingsdag dus...
Maandag nam ik dan nog deel aan de GP José Dubois in Isières. Met 180 renners gingen we van start voor 164 km gespreid over 14 ronden. Die ronden verliepen over zéér smalle wegen waardoor het zeer nerveus koersen was, vooraan rijden was van cruciaal belang... Al in de tweede ronde reden 17 renners weg en zij liepen tot 2 minuten uit op het peloton. In de meeste kermiskoersen zou de wedstrijd gereden zijn, maar omdat hier tal van sterke ploegen aan de start stonden (FdJ, Cofidis, Lotto, Topsport, Roubaix, Accent-Wanty en wijzelf als profploegen) was er dit keer meer ploegenspel. Roubaix en Accent waren niet vertegenwoordigd en zij namen dan ook de achtervolging op zich. Uiteindelijk kwam op 5 ronden van het einde alles opnieuw samen waarna ikzelf eens vol door ging. Ik deed een inspanning van een halve ronde, maar werd toen terug gegrepen. Daarna ontstond een kopgroep van een 20 tal renners. Een ronde verder probeerde ik het gat te dichten, maar opnieuw hetzelfde scenario. Op het moment dat ik de benen stil hou valt het stil en rijden er 15 weg... Even werd ik wanhopig, maar met nog 2 ronden te gaan koon ik dan toch nog wegrijden met een 15 tal renners. Op één ronde van het einde kwam ik vooraan aansluiten en zo ontstond een kopgroep van zowat 50 renners. Ondertussen waren 4 renners waaronder Belgisch kampioen Devolder in de aanval getrokken. Met 30 seconden voorsprong gingen zij de slotronde in. Wij hadden niemand mee en besloten de achtervolging te leiden, samen met 4 ploegmaats reed ik volle bak en uiteindelijk liep alles samen en was het een groepsspurt. Die werd gewonnen door Dehaes die samen met mij vooraan kwam aansluiten voor Caethoven, Van Staeyen en ploegmaat Peeters. Ikzelf werd 45e.
Op naar de Tour de Wallonie, en daarna de Polynormande. De conditie is goed dus hoop ik daar iets te kunnen rapen.
Klaas
donderdag 11 juli 2013
Verslag Roeselare, Vilvoorde-Houtem en Sint-Niklaas
Hallo
Juli is traditioneel de maand der kermiskoersen, met Roeselare, Vilvoorde en Sint-Niklaas was ik de voorbije 4 dagen 3 keer aan de slag, zondag, dinsdag en woensdag. Deze wedstrijden zijn niet echt een doel voor mij, maar eerder een middel om de conditie te testen en het wedstrijdritme te onderhouden en het goede weer was daar de ideale bondgenoot voor...
In geen van de drie koersen spaarde ik me, in Roeselare ging ik er na 5 kilometer van door. Met Preben van Hecke kreeg ik een prima gezel mee, even later sloten nog 4 renners aan. Twee ronden verder dikte de kopgroep aan tot 11 renners en nog 3 ronden verder lagen we plots met een kleine 40 renners voorop. Deze situatie duurde niet lang, want bijna onmiddellijk konden we opnieuw met 15 renners wegrijden. De samenwerking was goed en al snel reden we een geruststellende voorsprong bijeen. Op twee en een halve ronde van het einde ging ik als eerste, maar Kenny Dehaes counterde me. Ik probeerde nog eens maar zonder succes. De volgende poging was wel de goede, 5 renners reden weg met hierbij 2 ploegmaats. Ik hield met twee andere ploegmaats achteraan de boel gesloten en zo gingen de koplopers met 1 minuut voorsprong de laatste ronde in. Hun samenwerking stokte echter en zo kregen we de koplopers op 3 kilometer van de finish weer in het vizier. Kenny Dehaes kon samen met Tom van Asbroeck en ploegmaat Koen Barbe nog de sprong maken. Bij mij was de 'jus' er na een zéér aanvallende koers er wat uit. Van Asbroeck won en ik finishte op een handvol seconden na een goede koers als 12e.
In Vilvoorde hield ik me de eerste ronden wat gedeisd. Gezien het snelle parcours met lange rechte stukken was het moeilijk weg te rijden. Na 3 ronden gooide ik me dan toch in de strijd. Misschien deed ik dat met iets te veel overgave. Het peloton scheurde en zo kwamen we met een 30 tal renners voorop. Maar een ronde verder kwam alles opnieuw samen. Daarna besloot ik me opnieuw wat schuil te houden en hierdoor mistte ik de beslissende vlucht van zowat 30 renners. Aangezien de ploeg goed vertegenwoordigd was, moest ik me beperken tot meeschuiven met tegenreacties in het peloton. De voorsprong van de leiders bleef steeds rond de minuut en op 3 ronden van het einde konden we met een 15 tal renners wegrijden. In de voorlaatste ronde kwamen we aansluiten en onmiddellijk kon ik opnieuw met 19 renners wegrijden, maar ondertussen waren 9 renners al wegreden. Zij gingen met een voorsprong van 50 seconden de slotronde in. Ik probeerde nog enkele keren iets te forceren om een ereplaats uit de brand te slepen. Dit lukte niet en zo werd ik 26e.
Daags nadien trok ik naar Sint-Niklaas. Aangezien ik al twee dagen veel energie verstookt had zou ik even afwachten hoe de benen waren. Na één ronde wat achteraan te rijden besefte ik dat het beter vooraan koersen was op het parcours met talloze bochten en smalle wegen. Dus begon ik op te schuiven. Na anderhalve ronde kwam ik eindelijk vooraan en onmiddellijk viel ik aan, eerst met 10 renners, dan met 20. Alles kwam echter terug samen en op dat moment ging ik alleen aan de haal, enkele kilometers verder -na 3 van de 13 ronden- sloten 3 renners bij me aan, Leigh Howard van Orica-GreenEdge, Brian Van Goethem, een Nederlandse tijdrijder en mijn ploegmaat Prémont. De samenwerking was zeer goed en na een ronde vol te rijden hadden we een voorsprong van circa 1 minuut. Ronde na ronde bleef de voorsprong rond die minuut schommelen, en nooit zag het er naar uit dat de ontsnapping een kans had voorop te blijven. Met nog 6 ronden te gaan slonk die zelf tot 40 seconden, maar blijkbaar waren we alle 4 goed en konden we even versnellen en opnieuw uitlopen tot 1min15. Stilaan begonnen we erin te geloven en dit stimuleerde ons alleen om alle 4 vol verder te blijven rijden. Met nog 2 ronden (25 km) te gaan hadden we nog steeds een voorgift van een minuut, in het peloton werd er wat versneld, maar ook wij konden nog versnellen en zo gingen we slotronde in met nog steeds een minuut voorsprong. In de achtergrond waren ondertussen 3 renners weggereden met hierbij 2 ploegmaats. Zij kwamen tot op 40 seconden waarna wij niet meer mochten mee rijden. Howard en Van Goethem bleven echter stevig tempo maken en zo konden de achtervolgers niet meer dichter komen. Ikzelf probeerde in de laatste kilometer weg te rijden maar de sterke Howard haalde me terug, daarna deed hij hetzelfde met Premont. Zo werd het een spurt met 4 waarin de sterkste won, Leigh Howard, ikzelf werd 4e.
Veel belang hebben deze koersen niet, maar ik ben wel zeer tevreden. De conditie is zeer goed en een uitslag rijden is altijd goed voor de moraal. Hopelijk blijft het nog wat zomeren en kan ik deze vorm nog een tijd aanhouden of wie weet nog wat verbeteren met het oog op de Tour de Wallonie.
Klaas
Juli is traditioneel de maand der kermiskoersen, met Roeselare, Vilvoorde en Sint-Niklaas was ik de voorbije 4 dagen 3 keer aan de slag, zondag, dinsdag en woensdag. Deze wedstrijden zijn niet echt een doel voor mij, maar eerder een middel om de conditie te testen en het wedstrijdritme te onderhouden en het goede weer was daar de ideale bondgenoot voor...
In geen van de drie koersen spaarde ik me, in Roeselare ging ik er na 5 kilometer van door. Met Preben van Hecke kreeg ik een prima gezel mee, even later sloten nog 4 renners aan. Twee ronden verder dikte de kopgroep aan tot 11 renners en nog 3 ronden verder lagen we plots met een kleine 40 renners voorop. Deze situatie duurde niet lang, want bijna onmiddellijk konden we opnieuw met 15 renners wegrijden. De samenwerking was goed en al snel reden we een geruststellende voorsprong bijeen. Op twee en een halve ronde van het einde ging ik als eerste, maar Kenny Dehaes counterde me. Ik probeerde nog eens maar zonder succes. De volgende poging was wel de goede, 5 renners reden weg met hierbij 2 ploegmaats. Ik hield met twee andere ploegmaats achteraan de boel gesloten en zo gingen de koplopers met 1 minuut voorsprong de laatste ronde in. Hun samenwerking stokte echter en zo kregen we de koplopers op 3 kilometer van de finish weer in het vizier. Kenny Dehaes kon samen met Tom van Asbroeck en ploegmaat Koen Barbe nog de sprong maken. Bij mij was de 'jus' er na een zéér aanvallende koers er wat uit. Van Asbroeck won en ik finishte op een handvol seconden na een goede koers als 12e.
In Vilvoorde hield ik me de eerste ronden wat gedeisd. Gezien het snelle parcours met lange rechte stukken was het moeilijk weg te rijden. Na 3 ronden gooide ik me dan toch in de strijd. Misschien deed ik dat met iets te veel overgave. Het peloton scheurde en zo kwamen we met een 30 tal renners voorop. Maar een ronde verder kwam alles opnieuw samen. Daarna besloot ik me opnieuw wat schuil te houden en hierdoor mistte ik de beslissende vlucht van zowat 30 renners. Aangezien de ploeg goed vertegenwoordigd was, moest ik me beperken tot meeschuiven met tegenreacties in het peloton. De voorsprong van de leiders bleef steeds rond de minuut en op 3 ronden van het einde konden we met een 15 tal renners wegrijden. In de voorlaatste ronde kwamen we aansluiten en onmiddellijk kon ik opnieuw met 19 renners wegrijden, maar ondertussen waren 9 renners al wegreden. Zij gingen met een voorsprong van 50 seconden de slotronde in. Ik probeerde nog enkele keren iets te forceren om een ereplaats uit de brand te slepen. Dit lukte niet en zo werd ik 26e.
Daags nadien trok ik naar Sint-Niklaas. Aangezien ik al twee dagen veel energie verstookt had zou ik even afwachten hoe de benen waren. Na één ronde wat achteraan te rijden besefte ik dat het beter vooraan koersen was op het parcours met talloze bochten en smalle wegen. Dus begon ik op te schuiven. Na anderhalve ronde kwam ik eindelijk vooraan en onmiddellijk viel ik aan, eerst met 10 renners, dan met 20. Alles kwam echter terug samen en op dat moment ging ik alleen aan de haal, enkele kilometers verder -na 3 van de 13 ronden- sloten 3 renners bij me aan, Leigh Howard van Orica-GreenEdge, Brian Van Goethem, een Nederlandse tijdrijder en mijn ploegmaat Prémont. De samenwerking was zeer goed en na een ronde vol te rijden hadden we een voorsprong van circa 1 minuut. Ronde na ronde bleef de voorsprong rond die minuut schommelen, en nooit zag het er naar uit dat de ontsnapping een kans had voorop te blijven. Met nog 6 ronden te gaan slonk die zelf tot 40 seconden, maar blijkbaar waren we alle 4 goed en konden we even versnellen en opnieuw uitlopen tot 1min15. Stilaan begonnen we erin te geloven en dit stimuleerde ons alleen om alle 4 vol verder te blijven rijden. Met nog 2 ronden (25 km) te gaan hadden we nog steeds een voorgift van een minuut, in het peloton werd er wat versneld, maar ook wij konden nog versnellen en zo gingen we slotronde in met nog steeds een minuut voorsprong. In de achtergrond waren ondertussen 3 renners weggereden met hierbij 2 ploegmaats. Zij kwamen tot op 40 seconden waarna wij niet meer mochten mee rijden. Howard en Van Goethem bleven echter stevig tempo maken en zo konden de achtervolgers niet meer dichter komen. Ikzelf probeerde in de laatste kilometer weg te rijden maar de sterke Howard haalde me terug, daarna deed hij hetzelfde met Premont. Zo werd het een spurt met 4 waarin de sterkste won, Leigh Howard, ikzelf werd 4e.
Veel belang hebben deze koersen niet, maar ik ben wel zeer tevreden. De conditie is zeer goed en een uitslag rijden is altijd goed voor de moraal. Hopelijk blijft het nog wat zomeren en kan ik deze vorm nog een tijd aanhouden of wie weet nog wat verbeteren met het oog op de Tour de Wallonie.
Klaas
zondag 30 juni 2013
IWT Oetingen
Hallo
Woensdag nam ik voor het eerst deel aan de IWT Oetingen. Een 1.2 wedstrijd door het Pajottenland van 170 km. De eerste 110 kilometer trokken we richting Galmaarden en Geraardsbergen waar beklimmingen van Congoberg, Bosberg, Kloosterstraat en Voskensstraat de scherprechters waren naast enkele kasseistroken. Daarna moesten we nog 4 plaatselijke ronden afwerken met hierin telkens twee kasseistroken van anderhalve kilometer.
Aangezien we met een sterk 6 tal aan de start kwamen (Amorison, Barbe, Breyne, Nys, Steels en ikzelf) hadden we als doel de wedstrijd te winnen. Ikzelf zou me in het eerste deel van de wedstrijd nuttig maken aangezien de finale met de kasseien me minder zou liggen. Na 35 kilometer raakte ik met 5 renners voorop, helaas bleken mijn medevluchters niet sterk genoeg om door te rijden en na 40 kilometer werd ik terug gegrepen, op dat moment ging Jelle Wallays aan de haal en dit bleek wel de goede vlucht te zijn. In verschillende schuifjes kwamen zo 25 renners op kop waarbij ploegmaats Barbe en Steels. Aangezien de meeste ploegen vertegenwoordigd waren was er nog weinig actie in het peloton. Ikzelf schoof mee in tegenreacties, zo reed ik op de Kloosterstraat weg met 2 renners van Topsport Vlaanderen en twee van BMC, we naderden van 1min40 tot op 1 minuut, maar werden toen opnieuw gegrepen waarna het peloton weer stil viel. Hierdoor vatte de kopgroep de plaatselijke ronden aan met een voorsprong van bijna 2 minuten op het peloton.
Dat peloton dunde steeds verder uit op de kasseien, maar erna viel het telkens opnieuw stil waardoor de voorsprong van de leiders steeds rond de 2 minuten bleef hangen. Al snel werd duidelijk dat de winnaar vooraan zat. Daar hadden de 9 sterksten zich ondertussen afgezonderd en wij hadden nog steeds Stijn Steels vooraan. Helaas kreeg die af te rekenen met een lekke band waardoor hij uit de wedstrijd werd geslagen. Aangezien we pas in de laatste ronde te horen kregen dat er niemand van de ploeg meer vooraan zat was het nog te laat om iets te ondernemen. Ik eindigde als 53e in het 50 koppige peloton dat spurtte voor de 9e plaats.
Mijn gevoel was goed en ook op de kasseien liep het zeer vlot. Het was lang geleden dat ik nog zo'n goed gevoel had op kasseien.
Nu is het even rusten om volgende week zondag (07/07) de '2e helft' van het seizoen aan te vatten in de GP Monseré in Roeselare.
Klaas
Woensdag nam ik voor het eerst deel aan de IWT Oetingen. Een 1.2 wedstrijd door het Pajottenland van 170 km. De eerste 110 kilometer trokken we richting Galmaarden en Geraardsbergen waar beklimmingen van Congoberg, Bosberg, Kloosterstraat en Voskensstraat de scherprechters waren naast enkele kasseistroken. Daarna moesten we nog 4 plaatselijke ronden afwerken met hierin telkens twee kasseistroken van anderhalve kilometer.
Aangezien we met een sterk 6 tal aan de start kwamen (Amorison, Barbe, Breyne, Nys, Steels en ikzelf) hadden we als doel de wedstrijd te winnen. Ikzelf zou me in het eerste deel van de wedstrijd nuttig maken aangezien de finale met de kasseien me minder zou liggen. Na 35 kilometer raakte ik met 5 renners voorop, helaas bleken mijn medevluchters niet sterk genoeg om door te rijden en na 40 kilometer werd ik terug gegrepen, op dat moment ging Jelle Wallays aan de haal en dit bleek wel de goede vlucht te zijn. In verschillende schuifjes kwamen zo 25 renners op kop waarbij ploegmaats Barbe en Steels. Aangezien de meeste ploegen vertegenwoordigd waren was er nog weinig actie in het peloton. Ikzelf schoof mee in tegenreacties, zo reed ik op de Kloosterstraat weg met 2 renners van Topsport Vlaanderen en twee van BMC, we naderden van 1min40 tot op 1 minuut, maar werden toen opnieuw gegrepen waarna het peloton weer stil viel. Hierdoor vatte de kopgroep de plaatselijke ronden aan met een voorsprong van bijna 2 minuten op het peloton.
Dat peloton dunde steeds verder uit op de kasseien, maar erna viel het telkens opnieuw stil waardoor de voorsprong van de leiders steeds rond de 2 minuten bleef hangen. Al snel werd duidelijk dat de winnaar vooraan zat. Daar hadden de 9 sterksten zich ondertussen afgezonderd en wij hadden nog steeds Stijn Steels vooraan. Helaas kreeg die af te rekenen met een lekke band waardoor hij uit de wedstrijd werd geslagen. Aangezien we pas in de laatste ronde te horen kregen dat er niemand van de ploeg meer vooraan zat was het nog te laat om iets te ondernemen. Ik eindigde als 53e in het 50 koppige peloton dat spurtte voor de 9e plaats.
Mijn gevoel was goed en ook op de kasseien liep het zeer vlot. Het was lang geleden dat ik nog zo'n goed gevoel had op kasseien.
Nu is het even rusten om volgende week zondag (07/07) de '2e helft' van het seizoen aan te vatten in de GP Monseré in Roeselare.
Klaas
maandag 24 juni 2013
BK La Roche-en-Ardenne: moeilijke dag, maar toch niet anoniem gebleven
Hallo
Met veel motivatie en een goede moraal trok ik naar La Roche voor het BK. Een BK waar iedereen al maanden over sprak, op dit parcours zouden de toppers sowieso met de prijzen gaan lopen. Ik was dan ook eens benieuwd hoe ver ik nog af stond van die top.
Op de ploegbespreking hadden we duidelijke orders meegekregen, Maxime Vantomme en Sebastien Delfosse waren gezien hun sterke seizoen de beschermde renners. Een 7 tal renners waaronder ikzelf kregen de opdracht om in een vroege vlucht mee te gaan of om in functie van de ploeg te rijden. Zelf had ik ook geen zin om anoniem mee te rijden, aan te klampen en pakweg 34e te worden, want daar schiet je uiteindelijk weinig mee op.
De start werd gegeven aan de voet van de cote d'Ortho, dit betekende dus meteen 3 kilometer bergop. En van bij de start was het oorlog en niet met klein geschut... Even ondernam ik een poging om mee te schuiven, maar toen ik zag dat een zekere Tom Boonen onmiddellijk in mijn wiel zat besloot ik maar te stoppen... De toppers hadden er zin en openden meteen de debatten. Voor dit scenario vreesde ik aangezien ik niet van snelle explosieve starts houd. De eerste drie ronden werd het 130 koppige peloton helemaal uitéén gereden. Ik belandde in een groep van een 20 tal renners na een eerste peloton van 30 renners. Na 2,5 ronden kregen we dan een kopgroep van 4 renners met hierin enkel kleppers, Boonen, Serry, Devenys (OPQS) en De Clerq (Lotto). In het peloton viel het even stil waardoor ik na 4 ronden terug kon aansluiten, de helft van het deelnemersveld was ondertussen reeds gedoucht...
Daarna ging ik even langs bij de ploegleider om te overleggen, aangezien we nog maar met 6 van de ploeg in koers waren en de situatie toch was gevaarlijk was met de sterke kopgroep, kreeg ik de opdracht om wat vroeger uit mijn pijp te komen dan voorzien. Samen met Kurt Hovelynck moest ik op kop rijden om de kopgroep binnen schot te houden. De volgende 4 ronden deed ik dat dan ook en ik moet zeggen dat dat vrij vlot ging. We onderhielden een stevig tempo en vooral op de lange klim voelde ik me steeds beter. Ik had graag nog wat langer gereden, maar blijkbaar werden enkele renners nerveus en begon men al aan te vallen op 100 kilometer van het einde. Deze tempoversnellingen zorgden er voor dat ik samen met de andere renners die op kop reden gelost werd en voortijdig de wedstrijd moest verlaten. Dit was geen schande, want twee ronden later schoten ze amper nog met 30 renners over in de koers. Ik had mijn werk gedaan en niet anoniem meegereden dus kon ik toch met een voldaan gevoel La Roche verlaten.
Uiteindelijk reden slechts 17 renners dit zware, maar mooie kampioenschap uit met Stijn Devolder als verdiende winnaar. Hopelijk komen er in de toekomst nog zo'n kampioenschappen en is het niet als zo vaak een veredelde kermiskoers. Mijn felicitaties hiervoor aan de organisatie.
Woensdag neem ik nog deel aan de IWT Oetingen, een 1.2 koers in het Pajottenland. Kasseien en korte kuitenbijters staan daar op het menu.
Klaas
Met veel motivatie en een goede moraal trok ik naar La Roche voor het BK. Een BK waar iedereen al maanden over sprak, op dit parcours zouden de toppers sowieso met de prijzen gaan lopen. Ik was dan ook eens benieuwd hoe ver ik nog af stond van die top.
Op de ploegbespreking hadden we duidelijke orders meegekregen, Maxime Vantomme en Sebastien Delfosse waren gezien hun sterke seizoen de beschermde renners. Een 7 tal renners waaronder ikzelf kregen de opdracht om in een vroege vlucht mee te gaan of om in functie van de ploeg te rijden. Zelf had ik ook geen zin om anoniem mee te rijden, aan te klampen en pakweg 34e te worden, want daar schiet je uiteindelijk weinig mee op.
De start werd gegeven aan de voet van de cote d'Ortho, dit betekende dus meteen 3 kilometer bergop. En van bij de start was het oorlog en niet met klein geschut... Even ondernam ik een poging om mee te schuiven, maar toen ik zag dat een zekere Tom Boonen onmiddellijk in mijn wiel zat besloot ik maar te stoppen... De toppers hadden er zin en openden meteen de debatten. Voor dit scenario vreesde ik aangezien ik niet van snelle explosieve starts houd. De eerste drie ronden werd het 130 koppige peloton helemaal uitéén gereden. Ik belandde in een groep van een 20 tal renners na een eerste peloton van 30 renners. Na 2,5 ronden kregen we dan een kopgroep van 4 renners met hierin enkel kleppers, Boonen, Serry, Devenys (OPQS) en De Clerq (Lotto). In het peloton viel het even stil waardoor ik na 4 ronden terug kon aansluiten, de helft van het deelnemersveld was ondertussen reeds gedoucht...
Daarna ging ik even langs bij de ploegleider om te overleggen, aangezien we nog maar met 6 van de ploeg in koers waren en de situatie toch was gevaarlijk was met de sterke kopgroep, kreeg ik de opdracht om wat vroeger uit mijn pijp te komen dan voorzien. Samen met Kurt Hovelynck moest ik op kop rijden om de kopgroep binnen schot te houden. De volgende 4 ronden deed ik dat dan ook en ik moet zeggen dat dat vrij vlot ging. We onderhielden een stevig tempo en vooral op de lange klim voelde ik me steeds beter. Ik had graag nog wat langer gereden, maar blijkbaar werden enkele renners nerveus en begon men al aan te vallen op 100 kilometer van het einde. Deze tempoversnellingen zorgden er voor dat ik samen met de andere renners die op kop reden gelost werd en voortijdig de wedstrijd moest verlaten. Dit was geen schande, want twee ronden later schoten ze amper nog met 30 renners over in de koers. Ik had mijn werk gedaan en niet anoniem meegereden dus kon ik toch met een voldaan gevoel La Roche verlaten.
Uiteindelijk reden slechts 17 renners dit zware, maar mooie kampioenschap uit met Stijn Devolder als verdiende winnaar. Hopelijk komen er in de toekomst nog zo'n kampioenschappen en is het niet als zo vaak een veredelde kermiskoers. Mijn felicitaties hiervoor aan de organisatie.
Woensdag neem ik nog deel aan de IWT Oetingen, een 1.2 koers in het Pajottenland. Kasseien en korte kuitenbijters staan daar op het menu.
Klaas
donderdag 20 juni 2013
Ruddervoorde: Kilometers malen...
Hallo
Dinsdag nam ik deel aan de Sint-Elooisprijs in Ruddervoorde. In tropische omstandigheden moesten we 15 ronden van 11 kilometer afleggen, goed voor een afstand van 165 km in totaal dus. Het mooie weer, sterke deelnemersveld en snelle parcours zorgden er voor dat de talrijk opgekomen toeschouwers een echte snelheidswedstrijd te zien kregen.
Al in de tweede ronde konden enkele renners zich van het peloton afscheuren. De volgende drie ronden gebeurde dit telkens opnieuw en zo vormde er zich na een vijftal ronden uiteindelijk een kopgroep van een 20 tal renners. Zij reden een voorsprong van 3 minuten bijeen. Voor onze ploeg waren Amorison, Baestaens en Breyne vertegenwoordigd waardoor ik me 'rustig' -met een gemiddelde snelheid van 47 km/u is dit relatief- in het peloton kon laten meedrijven. Rond half koers zetten MTN Qhuebeka, de ploeg van Milaan - San Remo winnaar Ciolek, de achtervolging in. Ze deden dit zeer ijverig en met nog 4 ronden te gaan liep de voorsprong van de leiders terug tot 1min15. Een spurt leek in de maak. Dit was het moment voor de kopgroep om opnieuw te versnellen en de hitte eiste ook zijn tol voor de achtervolgers die iets te ijverig waren in het begin en hierdoor wat stil vielen. Hierdoor steeg de voorsprong van de leiders opnieuw tot boven de 2 minuten en zo konden zij strijden voor de overwinning. Hierin haalde Steven Caethoven het in een spurt met 3 voor Breyne en Van de Walle.
Ikzelf eindigde als 84e in het peloton. Zoals gepland vatte ik deze wedstrijd als training op voor het BK. Voor en na de wedstrijd deed ik dan ook nog wat extra kilometers met als doel de afstand van het BK (220 km) nog eens in de benen te hebben. Nu is het vooral goed herstellen en hopen op een goede dag.
Groeten
Klaas
Dinsdag nam ik deel aan de Sint-Elooisprijs in Ruddervoorde. In tropische omstandigheden moesten we 15 ronden van 11 kilometer afleggen, goed voor een afstand van 165 km in totaal dus. Het mooie weer, sterke deelnemersveld en snelle parcours zorgden er voor dat de talrijk opgekomen toeschouwers een echte snelheidswedstrijd te zien kregen.
Al in de tweede ronde konden enkele renners zich van het peloton afscheuren. De volgende drie ronden gebeurde dit telkens opnieuw en zo vormde er zich na een vijftal ronden uiteindelijk een kopgroep van een 20 tal renners. Zij reden een voorsprong van 3 minuten bijeen. Voor onze ploeg waren Amorison, Baestaens en Breyne vertegenwoordigd waardoor ik me 'rustig' -met een gemiddelde snelheid van 47 km/u is dit relatief- in het peloton kon laten meedrijven. Rond half koers zetten MTN Qhuebeka, de ploeg van Milaan - San Remo winnaar Ciolek, de achtervolging in. Ze deden dit zeer ijverig en met nog 4 ronden te gaan liep de voorsprong van de leiders terug tot 1min15. Een spurt leek in de maak. Dit was het moment voor de kopgroep om opnieuw te versnellen en de hitte eiste ook zijn tol voor de achtervolgers die iets te ijverig waren in het begin en hierdoor wat stil vielen. Hierdoor steeg de voorsprong van de leiders opnieuw tot boven de 2 minuten en zo konden zij strijden voor de overwinning. Hierin haalde Steven Caethoven het in een spurt met 3 voor Breyne en Van de Walle.
Ikzelf eindigde als 84e in het peloton. Zoals gepland vatte ik deze wedstrijd als training op voor het BK. Voor en na de wedstrijd deed ik dan ook nog wat extra kilometers met als doel de afstand van het BK (220 km) nog eens in de benen te hebben. Nu is het vooral goed herstellen en hopen op een goede dag.
Groeten
Klaas
maandag 17 juni 2013
Overmoedig in Ardense Pijl...
Hallo
Gisteren nam ik deel aan de Ardense Pijl, een loodzware wedstrijd voor de Topcompetitie over 184 kilometer met 9 Ardense hellingen. Aangezien ik me de laatste weken goed voel en ik in dit deelnemersveld in principe wel iets moest kunnen uitrichten was ik gemotiveerd om er iets van te maken! Vanuit de ploeg kregen we de opdracht om vanaf kilometer 0 voluit mee te koersen, op het einde zouden we dan wel zien...
Na een 10 tal kilometer mengde ik me een eerste keer in een ontsnapping, met 17 renners reden we weg. We werkten vrij goed samen, maar na een 10 tal kilometer was alles te herdoen. Onmiddellijk daarna ging ik opnieuw in de aanval, maar zonder succes. De volgende aanval was wel de goede, 12 renners met ploegmaat Devillers reden weg en namen 1min30 voorsprong in het peloton. Een 10 tal kilometer voor de eerste helling schoof ik mee in een tegenreactie, zo kon ik met 5 andere renners wegrijden en na een pittige achtervolging konden we op de cote de Xhierfomont aansluiten bij de leiders. Ondertussen hadden we een bonus van 2min30 op het peloton en 1 minuut op mijn ploegmaat Prémont die er alleen tussen zat. Vanuit de ploeg kregen we de opdracht om niet meer te rijden opdat Prémont kon terugkeren. Uiteindelijk slaagde hij hierin op de top van de cote de Wanne, maar hierdoor was de voorsprong wel teruggelopen tot minder dan 1min30. Een mooie bonus die weg was...
Hierdoor werd ik wat nerveus en daarom versnelde ik in de afdaling van de cote de Wanne, helaas kreeg ik niemand in steun. En na enkele kilometers alleen op kop te rijden besloot ik dan maar opnieuw te wachten op de rest van de groep. Ondertussen waren uit het peloton een 25 tal renners in de achtervolging getrokken en zij naderden snel. Op de cote de Rosier voerde ik het tempo wat op om het de achtervolgers toch wat lastiger te maken, maar ik kreeg weinig steun waarna het tempo stokte en de achtervolgers konden aansluiten op de top. In de afdaling probeerde ik opnieuw weg te rijden met een groepje maar zonder succes.
Op de cote de Vecquée, één van mijn lievelingshellingen trok ik opnieuw in de aanval van aan de voet, maar opnieuw was het alleen een moeilijke opgave om echt weg te rijden. Ondertussen voelden de benen al wat zwaarder aan, en dus beperkte ik me op de Maquisard tot volgen. Voor de Mont Theux reed ik opnieuw weg, maar weer zonder succes. Ploemaats Prémont en Devillers lukten dit wel en konden zo met een kleine bonus aan de Mont Theux beginnen. Hier plafonneerde ik in het zicht van de top, maar in de afdaling kon ik toch weer aansluiten. De groep was ondertussen uitgedund tot een 30 tal renners, maar één man was helemaal alleen vanuit de achtergrond terug gekomen, Clément Lhottelerie. Op de volgende helling, de cote de Cornesse trok hij onmiddellijk in de aanval en reed iedereen los uit het wiel, een mooi staaltje fietswerk... Zo werd de groep verder uitgedund, in de aanloop naar de cote de Lambermont probeerde ik weg te rijden met een groepje, maar de fut was er ondertussen uit. Vanaf nu was het vooral aanklampen. Uiteindelijk vatte ik de plaatselijke ronden aan met een groep van 25 renners, maar die brak al snel in 2 en ik bevond me in het tweede deel. Ik had de explosiviteit niet meer om weer naar voor te rijden en had ook opkomende krampen door de vele inspanningen van in het begin van de wedstrijd. Bij het ingaan van de laatste ronde was de achterstand op de koploper 40 seconden, en op de eerste groep 20 seconden. Het was helemaal op bij en op 5 kilometer van het einde moest ik alleen verder, vijf renners reden me nog voorbij en zo werd ik 29e.
Ikzelf was wat ontgoocheld, maar gezien de wedstrijd die ik gereden heb is dit misschien niet helemaal terecht, aangezien ik niet echt een koers gereden heb om te winnen...
Morgen nog Ruddervoorde en daarna het BK.
Klaas
Gisteren nam ik deel aan de Ardense Pijl, een loodzware wedstrijd voor de Topcompetitie over 184 kilometer met 9 Ardense hellingen. Aangezien ik me de laatste weken goed voel en ik in dit deelnemersveld in principe wel iets moest kunnen uitrichten was ik gemotiveerd om er iets van te maken! Vanuit de ploeg kregen we de opdracht om vanaf kilometer 0 voluit mee te koersen, op het einde zouden we dan wel zien...
Na een 10 tal kilometer mengde ik me een eerste keer in een ontsnapping, met 17 renners reden we weg. We werkten vrij goed samen, maar na een 10 tal kilometer was alles te herdoen. Onmiddellijk daarna ging ik opnieuw in de aanval, maar zonder succes. De volgende aanval was wel de goede, 12 renners met ploegmaat Devillers reden weg en namen 1min30 voorsprong in het peloton. Een 10 tal kilometer voor de eerste helling schoof ik mee in een tegenreactie, zo kon ik met 5 andere renners wegrijden en na een pittige achtervolging konden we op de cote de Xhierfomont aansluiten bij de leiders. Ondertussen hadden we een bonus van 2min30 op het peloton en 1 minuut op mijn ploegmaat Prémont die er alleen tussen zat. Vanuit de ploeg kregen we de opdracht om niet meer te rijden opdat Prémont kon terugkeren. Uiteindelijk slaagde hij hierin op de top van de cote de Wanne, maar hierdoor was de voorsprong wel teruggelopen tot minder dan 1min30. Een mooie bonus die weg was...
Hierdoor werd ik wat nerveus en daarom versnelde ik in de afdaling van de cote de Wanne, helaas kreeg ik niemand in steun. En na enkele kilometers alleen op kop te rijden besloot ik dan maar opnieuw te wachten op de rest van de groep. Ondertussen waren uit het peloton een 25 tal renners in de achtervolging getrokken en zij naderden snel. Op de cote de Rosier voerde ik het tempo wat op om het de achtervolgers toch wat lastiger te maken, maar ik kreeg weinig steun waarna het tempo stokte en de achtervolgers konden aansluiten op de top. In de afdaling probeerde ik opnieuw weg te rijden met een groepje maar zonder succes.
Op de cote de Vecquée, één van mijn lievelingshellingen trok ik opnieuw in de aanval van aan de voet, maar opnieuw was het alleen een moeilijke opgave om echt weg te rijden. Ondertussen voelden de benen al wat zwaarder aan, en dus beperkte ik me op de Maquisard tot volgen. Voor de Mont Theux reed ik opnieuw weg, maar weer zonder succes. Ploemaats Prémont en Devillers lukten dit wel en konden zo met een kleine bonus aan de Mont Theux beginnen. Hier plafonneerde ik in het zicht van de top, maar in de afdaling kon ik toch weer aansluiten. De groep was ondertussen uitgedund tot een 30 tal renners, maar één man was helemaal alleen vanuit de achtergrond terug gekomen, Clément Lhottelerie. Op de volgende helling, de cote de Cornesse trok hij onmiddellijk in de aanval en reed iedereen los uit het wiel, een mooi staaltje fietswerk... Zo werd de groep verder uitgedund, in de aanloop naar de cote de Lambermont probeerde ik weg te rijden met een groepje, maar de fut was er ondertussen uit. Vanaf nu was het vooral aanklampen. Uiteindelijk vatte ik de plaatselijke ronden aan met een groep van 25 renners, maar die brak al snel in 2 en ik bevond me in het tweede deel. Ik had de explosiviteit niet meer om weer naar voor te rijden en had ook opkomende krampen door de vele inspanningen van in het begin van de wedstrijd. Bij het ingaan van de laatste ronde was de achterstand op de koploper 40 seconden, en op de eerste groep 20 seconden. Het was helemaal op bij en op 5 kilometer van het einde moest ik alleen verder, vijf renners reden me nog voorbij en zo werd ik 29e.
Ikzelf was wat ontgoocheld, maar gezien de wedstrijd die ik gereden heb is dit misschien niet helemaal terecht, aangezien ik niet echt een koers gereden heb om te winnen...
Morgen nog Ruddervoorde en daarna het BK.
Klaas
maandag 10 juni 2013
GP Kanton Aargau Gippingen, weer in eerste groep
Hallo
Vorige week donderdag nam ik deel aan de GP Kanton Aargau in het mooie Zwitserse Gippingen. Deze wedstrijd had iets weg van een kermiskoers, 15 ronden van 12,1 kilometer (181 in totaal dus) met hierin telkens een beklimming van ongeveer 2,5 kilometer. Omdat deze wedstrijd net voor de Ronde van Zwitserland ligt kwamen heel wat World Tour ploegen aan de start waardoor het deelnemersveld bijzonder sterk was. Zo stonden onder meer Cancellara, Voigt, Klöden (RadioShack), Albasini (Orica GreenEdge), Leukemans (Vacansoleil DCM), Van Avermaet (BMC), Gasparotto, Kangert (Astana), Kolobnev (Katusha), Ulissi (Lampre) en ook nog Ciolek, het sterke IAM en Androni aan de start. Een korte uitslag rijden zou dus niet gemakkelijk worden!
Daarom had ik beslist om mee te gaan in een vroege vlucht, temeer omdat die in voorgaande jaren al enkele keren voorop bleef tot het einde. In de eerste ronde schoof ik dan onmiddellijk mee, met 3 andere renners reed ik voorop, maar bovenop de klim werden we teruggegrepen, daarna reden 8 renners weg, maar RadioSchak zorgde voor een hergroepering. In de tweede ronde vertrok de goede vlucht dan wel op de klim, maar door de inspanningen uit de eerste ronde zat ik wat te ver en moest dus toekijken hoe 8 renners weg reden.
Toen de voorsprong van de leiders richting 4 minuten opliep namen Astana en Vacansoleil de achtervolging op zich. Vanaf toen ging de voorsprong stelselmatig naar beneden. Op dat moment kende ik mechanische problemen waardoor ik van fiets moest wisselen, maar 2 ronden later kon ik terug op mijn originele fiets waardoor ik dus weinig krachten verloor. Op 7 ronden van het einde werd er voor het eerst geschift op de klim, het peloton brak in verschillende stukken, maar deze actie ging niet door waardoor alles weer samen liep. Op 3 ronden van het einde begon de koers dan echt, er werd stevig doorgetrokken in het peloton waardoor het peloton uitgedund werd tot een 60 tal renners. Door deze actie werden de eerste koplopers ook terug gegrepen. In de voorlaatste ronde werd er nog versneld, hierdoor kregen we een ruime kopgroep van een 20 tal renners, ik zat in een groep hierachter van een 30 tal renners op 15 seconden. Onder impuls van Orica Greenedge dat met Albasini de topfavoriet in huis had liep zo goed als alles (de resterende 50 renners) aan de voet van de laatste klim opnieuw samen. Opnieuw ontstond in verschillende schuifjes een kopgroep van 14 renners, ikzelf moest me beperken tot aanklampen in het (kleine) peloton. Omdat geen enkele ploeg de achtervolging nog op gang bracht bleven de 14 buiten schot. Albasini klopte zijn medevluchters in de spurt, ik werd op goed 20 seconden als 39e afgevlagd. Geen dichte uitslag, maar gezien de mooie namen rondom mijn mag ik wel tevreden zijn met deze prestatie.
Groetjes
Klaas
Vorige week donderdag nam ik deel aan de GP Kanton Aargau in het mooie Zwitserse Gippingen. Deze wedstrijd had iets weg van een kermiskoers, 15 ronden van 12,1 kilometer (181 in totaal dus) met hierin telkens een beklimming van ongeveer 2,5 kilometer. Omdat deze wedstrijd net voor de Ronde van Zwitserland ligt kwamen heel wat World Tour ploegen aan de start waardoor het deelnemersveld bijzonder sterk was. Zo stonden onder meer Cancellara, Voigt, Klöden (RadioShack), Albasini (Orica GreenEdge), Leukemans (Vacansoleil DCM), Van Avermaet (BMC), Gasparotto, Kangert (Astana), Kolobnev (Katusha), Ulissi (Lampre) en ook nog Ciolek, het sterke IAM en Androni aan de start. Een korte uitslag rijden zou dus niet gemakkelijk worden!
Daarom had ik beslist om mee te gaan in een vroege vlucht, temeer omdat die in voorgaande jaren al enkele keren voorop bleef tot het einde. In de eerste ronde schoof ik dan onmiddellijk mee, met 3 andere renners reed ik voorop, maar bovenop de klim werden we teruggegrepen, daarna reden 8 renners weg, maar RadioSchak zorgde voor een hergroepering. In de tweede ronde vertrok de goede vlucht dan wel op de klim, maar door de inspanningen uit de eerste ronde zat ik wat te ver en moest dus toekijken hoe 8 renners weg reden.
Toen de voorsprong van de leiders richting 4 minuten opliep namen Astana en Vacansoleil de achtervolging op zich. Vanaf toen ging de voorsprong stelselmatig naar beneden. Op dat moment kende ik mechanische problemen waardoor ik van fiets moest wisselen, maar 2 ronden later kon ik terug op mijn originele fiets waardoor ik dus weinig krachten verloor. Op 7 ronden van het einde werd er voor het eerst geschift op de klim, het peloton brak in verschillende stukken, maar deze actie ging niet door waardoor alles weer samen liep. Op 3 ronden van het einde begon de koers dan echt, er werd stevig doorgetrokken in het peloton waardoor het peloton uitgedund werd tot een 60 tal renners. Door deze actie werden de eerste koplopers ook terug gegrepen. In de voorlaatste ronde werd er nog versneld, hierdoor kregen we een ruime kopgroep van een 20 tal renners, ik zat in een groep hierachter van een 30 tal renners op 15 seconden. Onder impuls van Orica Greenedge dat met Albasini de topfavoriet in huis had liep zo goed als alles (de resterende 50 renners) aan de voet van de laatste klim opnieuw samen. Opnieuw ontstond in verschillende schuifjes een kopgroep van 14 renners, ikzelf moest me beperken tot aanklampen in het (kleine) peloton. Omdat geen enkele ploeg de achtervolging nog op gang bracht bleven de 14 buiten schot. Albasini klopte zijn medevluchters in de spurt, ik werd op goed 20 seconden als 39e afgevlagd. Geen dichte uitslag, maar gezien de mooie namen rondom mijn mag ik wel tevreden zijn met deze prestatie.
Groetjes
Klaas
maandag 3 juni 2013
Verslag Heistse Pijl en Zeeland Seaport Classic
Hallo
Opnieuw een druk koersweekend voorbij met gemengde gevoelens...
Die gemengde gevoelens kwamen vooral door de Heistse Pijl, een kermiskoers (10x18 km) in Heist-op-den-Berg, wat achteraf gezien een ideale wedstrijd bleek om eens een mooie uitslag te rijden. Helaas miste ik compleet de slag... Er was nochtans maar één renner om in de gaten te houden, een zekere Tom Boonen die in eigen streek eens de puntjes op de 'i' wou plaatsen.
Met 167 gingen we van start. Het parcours was 15 km vlak met lange rechte stukken, enkel de laatste 3 kilometer waren draaien en keren, bergop tot aan de kerk en dan kasseien naar beneden, de aankomst voorbij, nog wat korte bochten en smalle stukken en dan opnieuw 15 km rust... Het was dus telkens zaak om goed vooraan aan deze cruciale zone te beginnen. Na 2 kilometer was ik de eerste aanvaller van de dag, maar enkele kilometer verder strandde mijn poging reeds. Ik bleef goed vooraan koersen en na één ronde reden in 3 schuifjes 9 renners weg met 3 renners van de ploeg. Omdat er 3 renners van de ploeg mee waren durfde ik zelf de sprong niet wagen... Daarna volgden twee rondes waarin ik af en toe mee schoof in tegenreacties, ik passeerde de klim telkens in de voorste regionen. Jammer genoeg liet ik me in de 4e ronde wat wegzetten en net op dat moment trok Boonen alle registers open. Vanuit 50e positie zag ik het gebeuren, maar op de smalle -draai en keer- wegen was het onmogelijk opschuiven en dus lijdzaam toekijken. Ik kon toch nog een pak plaatsen winnen, en probeerde onmiddellijk met een 10 tal renners de tegenreactie op gang te brengen. Helaas kwamen we nooit meer terug. Het peloton wierp dan ook snel de handdoek en na 108 km zat mijn wedstrijd erop. 18 renners reden de koers uit met een autoritaire Boonen als winnaar!
Daags nadien stond ik met een klein hartje in Terneuzen aan de start voor de Zeeland Seaport Classic, net geen 200 km in Zeeuws Vlaanderen met 14 kasseistroken en een strakke wind. Verder ook nog 1001 bochten, passages door Zeeuwse dorpjes, en 150 kilometer over boerenwegen, een hypernerveuze bedoening dus. Vanaf kilometer 0 was het dan ook wringen geblazen. Aangezien ik niet de man ben van de grote risico's kon je me dan ook vooral achteraan vinden. Na een 6 tal kilometer gingen 6 renners ervandoor, zij liepen snel uit tot 4 minuten. Waarna het peloton stilaan weer wakker werd. Na 35 kilometer brak het een eerste maal in twee, ikzelf zat gezien mijn slechte positie in het tweede deel, maar al snel liep alles terug samen. Na 55 kilometer versnelde Vacansoleil dan, nu brak het peloton in 3 stukken, en ik bevond me opnieuw in het 3e stuk. Ik voelde me echter ver van slecht en bleef rijden, zo kwamen we net voor de kasseizone (er waren 9 stroken tussen kilometer 80 en 120) terug bij het peloton, het brak onmiddellijk opnieuw. Maar door het hoge tempo was er al wat vermoeidheid in het peloton geslopen waardoor er nu wat meer ruimte was. Zo kon ik langzaam aan renners voorbij rijden op de kasseien en mijn wagonnetje bij de eerste groep aanhaken. Dit scenario herhaalde zich meerdere keren, ik was nu telkens mee met de eerste groep, maar evenveel keer liep alles opnieuw samen. Bij het binnenrijden van Terneuzen na 150 km nam het peloton dan eindelijk een rustpauze, hierdoor steeg de voorsprong van de leiders opnieuw tot 5min30. Daarna namen Blanco en Argos het initiatief en onder hun tempo begon de voorsprong van de leiders langzaam te slinken. Op de laatste kasseistrook van de dag met nog 30 kilometer te gaan hadden de leiders nog steeds 4min20 voor. Dit was het sein voor Blanco om na de kasseien alles op de kant te zetten. Nu zat ik wel in goede positie en zo was ik mee met de eerste groep. Vanaf dan ging het in razende vaart richting Terneuzen. Door het hoge tempo was ontsnappen niet meer mogelijk en moest ik (net zoals veel andere renners) alle zeilen bijzetten om stand te houden in de groep. De aanvallers werden allemaal ingelopen op 5 km van de streep en dus werd het een spurt met een 40 tal renners. Andre Greipel won met veel overmacht en ikzelf finishte als 35e (je kan me als Joeri Stallaert terugvinden in de uitslag!). Uiteraard is dit geen topresultaat, maar in een wedstrijd die me totaal niet ligt (kasseistroken, wind, nerveus, draaien en keren, smal, hoogteverschil van -2 tot 8 meter...) was ik wel verrast dat ik met de eerste groep kon finishen.
Op naar donderdag, GP Kanton Aargau Gippingen!
Klaas
Opnieuw een druk koersweekend voorbij met gemengde gevoelens...
Die gemengde gevoelens kwamen vooral door de Heistse Pijl, een kermiskoers (10x18 km) in Heist-op-den-Berg, wat achteraf gezien een ideale wedstrijd bleek om eens een mooie uitslag te rijden. Helaas miste ik compleet de slag... Er was nochtans maar één renner om in de gaten te houden, een zekere Tom Boonen die in eigen streek eens de puntjes op de 'i' wou plaatsen.
Met 167 gingen we van start. Het parcours was 15 km vlak met lange rechte stukken, enkel de laatste 3 kilometer waren draaien en keren, bergop tot aan de kerk en dan kasseien naar beneden, de aankomst voorbij, nog wat korte bochten en smalle stukken en dan opnieuw 15 km rust... Het was dus telkens zaak om goed vooraan aan deze cruciale zone te beginnen. Na 2 kilometer was ik de eerste aanvaller van de dag, maar enkele kilometer verder strandde mijn poging reeds. Ik bleef goed vooraan koersen en na één ronde reden in 3 schuifjes 9 renners weg met 3 renners van de ploeg. Omdat er 3 renners van de ploeg mee waren durfde ik zelf de sprong niet wagen... Daarna volgden twee rondes waarin ik af en toe mee schoof in tegenreacties, ik passeerde de klim telkens in de voorste regionen. Jammer genoeg liet ik me in de 4e ronde wat wegzetten en net op dat moment trok Boonen alle registers open. Vanuit 50e positie zag ik het gebeuren, maar op de smalle -draai en keer- wegen was het onmogelijk opschuiven en dus lijdzaam toekijken. Ik kon toch nog een pak plaatsen winnen, en probeerde onmiddellijk met een 10 tal renners de tegenreactie op gang te brengen. Helaas kwamen we nooit meer terug. Het peloton wierp dan ook snel de handdoek en na 108 km zat mijn wedstrijd erop. 18 renners reden de koers uit met een autoritaire Boonen als winnaar!
Daags nadien stond ik met een klein hartje in Terneuzen aan de start voor de Zeeland Seaport Classic, net geen 200 km in Zeeuws Vlaanderen met 14 kasseistroken en een strakke wind. Verder ook nog 1001 bochten, passages door Zeeuwse dorpjes, en 150 kilometer over boerenwegen, een hypernerveuze bedoening dus. Vanaf kilometer 0 was het dan ook wringen geblazen. Aangezien ik niet de man ben van de grote risico's kon je me dan ook vooral achteraan vinden. Na een 6 tal kilometer gingen 6 renners ervandoor, zij liepen snel uit tot 4 minuten. Waarna het peloton stilaan weer wakker werd. Na 35 kilometer brak het een eerste maal in twee, ikzelf zat gezien mijn slechte positie in het tweede deel, maar al snel liep alles terug samen. Na 55 kilometer versnelde Vacansoleil dan, nu brak het peloton in 3 stukken, en ik bevond me opnieuw in het 3e stuk. Ik voelde me echter ver van slecht en bleef rijden, zo kwamen we net voor de kasseizone (er waren 9 stroken tussen kilometer 80 en 120) terug bij het peloton, het brak onmiddellijk opnieuw. Maar door het hoge tempo was er al wat vermoeidheid in het peloton geslopen waardoor er nu wat meer ruimte was. Zo kon ik langzaam aan renners voorbij rijden op de kasseien en mijn wagonnetje bij de eerste groep aanhaken. Dit scenario herhaalde zich meerdere keren, ik was nu telkens mee met de eerste groep, maar evenveel keer liep alles opnieuw samen. Bij het binnenrijden van Terneuzen na 150 km nam het peloton dan eindelijk een rustpauze, hierdoor steeg de voorsprong van de leiders opnieuw tot 5min30. Daarna namen Blanco en Argos het initiatief en onder hun tempo begon de voorsprong van de leiders langzaam te slinken. Op de laatste kasseistrook van de dag met nog 30 kilometer te gaan hadden de leiders nog steeds 4min20 voor. Dit was het sein voor Blanco om na de kasseien alles op de kant te zetten. Nu zat ik wel in goede positie en zo was ik mee met de eerste groep. Vanaf dan ging het in razende vaart richting Terneuzen. Door het hoge tempo was ontsnappen niet meer mogelijk en moest ik (net zoals veel andere renners) alle zeilen bijzetten om stand te houden in de groep. De aanvallers werden allemaal ingelopen op 5 km van de streep en dus werd het een spurt met een 40 tal renners. Andre Greipel won met veel overmacht en ikzelf finishte als 35e (je kan me als Joeri Stallaert terugvinden in de uitslag!). Uiteraard is dit geen topresultaat, maar in een wedstrijd die me totaal niet ligt (kasseistroken, wind, nerveus, draaien en keren, smal, hoogteverschil van -2 tot 8 meter...) was ik wel verrast dat ik met de eerste groep kon finishen.
Op naar donderdag, GP Kanton Aargau Gippingen!
Klaas
vrijdag 31 mei 2013
De voorbije week...
Hallo
Het is een tijdje geleden dat ik een berichtje geplaatst heb, waarvoor mijn excuses...
Het was dan ook een vrij drukke week met 3 wedstrijden. In het weekend twee manches voor de Coupe de France in Bretagne, de mooie GP Plumelec Morbihan gevolgde door Chateaulin - Boucles de l'Aulne. Daarna volgde de terugreis om dinsdag alweer in Gullegem te starten.
Een terugblik...
Als het overal goed weer is, regent en waait het in Bretagne, dus gold gelukkig ook het omgekeerde... Van de Giro tot de Ronde van België was het koud en nat, maar in Bretagne scheen een aangename lentezon met temperaturen tot 20°C! Ideaal koersweer dus en ook nog eens twee lastige wedstrijden die me vrij goed zouden moeten liggen, de motivatie was er dus...
Vooral Plumelec moest me goed liggen met 13 maal de beklimming van de côte de Couedal waar ook de aankomst getrokken lag na goed 180 km. Al vrij snel kregen 3 renners een vrijgeleide van het peloton. Aangezien deze uit kleinere ploegen kwamen kregen zij een voorsprong van 12min30 vooraleer AG2R en Europcar de achtervolging op zich namen. De voorsprong ging slechts gestaag achteruit en op 100 km van het einde bedroeg die nog steeds meer dan 10 minuten. Ik voelde me goed en besloot de finale af te wachten. Toen de renners van FdJ in de finale alle registers open trokken moest ik alle zeilen bijzetten maar kon ik toch mijn wagonnetje aanhaken in het eerste peloton. Daarna ging het in sneltrein richting finish. Op één ronde van het einde werden de vluchters ingerekend, door het hoge tempo raakte niemand nog weg en zo gingen we een peloton van circa 35 renners naar de slotklim. Daar brak ik op 500m van de top om zo 24e te worden. Geen topuitslag, maar voor het eerst dit jaar kon ik mee met de toppers in de finale. Rond rijden tussen kleppers als Taaramae, Nocentini, Peraud, Coppel, Dumoulin, Fedrigo gaf me wel een goed gevoel...
Daags nadien had ik wat zware benen in Chateaulin. In het begin moest ik me dan ook beperken tot volgen. Toch kwam ik er gaandeweg door en toen na 120 km de 7 vluchters terug ingelopen werden begon de koers opnieuw. Op de korte klim aan de aankomst trok ik in de aanval, ik reed weg, maar werd na de klim gecounterd door Peraud. Op dat moment moest ik even passen en zo ontstond een nieuwe kopgroep van 12 renners. Deze bleven 3 ronden voorop, maar werden met nog 2 ronden te gaan opnieuw ingerekend. Op 3 ronden van het einde probeerde ik de sprong nog naar voren te maken, maar ik bleef op een 10 tal seconden hangen alvorens terug ingelopen te worden. Hierdoor besloot ik te wachten in de hoop in de laatste ronde nog eens te kunnen aangaan. Jammer genoeg bleek dit een verkeerde gok. Toen de koplopers terug gegrepen werden reden 19 renners in de afdaling weg. Iedereen keek wat naar elkaar en een aarzeling in het peloton zorgde ervoor dat ze snel 30 seconden voorsprong hadden. In de laatste ronde probeerde Saur-Sojasun nog iets recht te zetten, maar ze kwamen te laat. Ik nam geen risico's in de spurt en werd 54e. Hier zat meer in...
Dinsdag startte ik dan in Gullegem. Door de lange reis was ik wat vermoeid en daardoor besloot ik deze wedstrijd gewoon als training te rijden. Ik hield me dan ook de hele wedstrijd in de buik van het peloton schuil. Ik voelde me niet slecht en kon zo zonder problemen en zonder forceren de (snelle) wedstrijd beëindigen.
Dit weekend ga ik opnieuw twee keer koersen, morgen de Heistste Pijl en zondag de Delta Zeeland Tour met start en aankomst in Terneuzen.
Groetjes
Klaas
Het is een tijdje geleden dat ik een berichtje geplaatst heb, waarvoor mijn excuses...
Het was dan ook een vrij drukke week met 3 wedstrijden. In het weekend twee manches voor de Coupe de France in Bretagne, de mooie GP Plumelec Morbihan gevolgde door Chateaulin - Boucles de l'Aulne. Daarna volgde de terugreis om dinsdag alweer in Gullegem te starten.
Een terugblik...
Als het overal goed weer is, regent en waait het in Bretagne, dus gold gelukkig ook het omgekeerde... Van de Giro tot de Ronde van België was het koud en nat, maar in Bretagne scheen een aangename lentezon met temperaturen tot 20°C! Ideaal koersweer dus en ook nog eens twee lastige wedstrijden die me vrij goed zouden moeten liggen, de motivatie was er dus...
Vooral Plumelec moest me goed liggen met 13 maal de beklimming van de côte de Couedal waar ook de aankomst getrokken lag na goed 180 km. Al vrij snel kregen 3 renners een vrijgeleide van het peloton. Aangezien deze uit kleinere ploegen kwamen kregen zij een voorsprong van 12min30 vooraleer AG2R en Europcar de achtervolging op zich namen. De voorsprong ging slechts gestaag achteruit en op 100 km van het einde bedroeg die nog steeds meer dan 10 minuten. Ik voelde me goed en besloot de finale af te wachten. Toen de renners van FdJ in de finale alle registers open trokken moest ik alle zeilen bijzetten maar kon ik toch mijn wagonnetje aanhaken in het eerste peloton. Daarna ging het in sneltrein richting finish. Op één ronde van het einde werden de vluchters ingerekend, door het hoge tempo raakte niemand nog weg en zo gingen we een peloton van circa 35 renners naar de slotklim. Daar brak ik op 500m van de top om zo 24e te worden. Geen topuitslag, maar voor het eerst dit jaar kon ik mee met de toppers in de finale. Rond rijden tussen kleppers als Taaramae, Nocentini, Peraud, Coppel, Dumoulin, Fedrigo gaf me wel een goed gevoel...
Daags nadien had ik wat zware benen in Chateaulin. In het begin moest ik me dan ook beperken tot volgen. Toch kwam ik er gaandeweg door en toen na 120 km de 7 vluchters terug ingelopen werden begon de koers opnieuw. Op de korte klim aan de aankomst trok ik in de aanval, ik reed weg, maar werd na de klim gecounterd door Peraud. Op dat moment moest ik even passen en zo ontstond een nieuwe kopgroep van 12 renners. Deze bleven 3 ronden voorop, maar werden met nog 2 ronden te gaan opnieuw ingerekend. Op 3 ronden van het einde probeerde ik de sprong nog naar voren te maken, maar ik bleef op een 10 tal seconden hangen alvorens terug ingelopen te worden. Hierdoor besloot ik te wachten in de hoop in de laatste ronde nog eens te kunnen aangaan. Jammer genoeg bleek dit een verkeerde gok. Toen de koplopers terug gegrepen werden reden 19 renners in de afdaling weg. Iedereen keek wat naar elkaar en een aarzeling in het peloton zorgde ervoor dat ze snel 30 seconden voorsprong hadden. In de laatste ronde probeerde Saur-Sojasun nog iets recht te zetten, maar ze kwamen te laat. Ik nam geen risico's in de spurt en werd 54e. Hier zat meer in...
Dinsdag startte ik dan in Gullegem. Door de lange reis was ik wat vermoeid en daardoor besloot ik deze wedstrijd gewoon als training te rijden. Ik hield me dan ook de hele wedstrijd in de buik van het peloton schuil. Ik voelde me niet slecht en kon zo zonder problemen en zonder forceren de (snelle) wedstrijd beëindigen.
Dit weekend ga ik opnieuw twee keer koersen, morgen de Heistste Pijl en zondag de Delta Zeeland Tour met start en aankomst in Terneuzen.
Groetjes
Klaas
dinsdag 21 mei 2013
Borsbeek
Hallo
Gisteren ging ik met 115 collega renners van start in Borsbeek, met slechts 15 profrenners aan de start kende deze wedstrijd niet echt een sterk deelnemersveld. Aangezien wij met 11 Crelan renners aan het vertrek kwamen moesten we er sowieso voor zorgen dat we niet achter de feiten aan holden en dus van in het begin voluit meekoersen. Na 170 km zouden de sterkere krachten dan sowieso boven drijven...
We hadden geluk want het (snelle) parcours lag er droog bij en dat zou de hele wedstrijd zo blijven. Omdat er geen wind was en er weinig bochten waren was het moeilijk om verschil te maken. Na één ronde wedstrijd konden 5 renners waarbij mijn ploegmaat Peeters wegrijden, na 3 ronden ging ik met 15 renners in de tegenreactie (waarbij ook mijn ploegmaat Breyne). Zo kwamen we met 20 man op kop, even zag het er naar uit dat de wedstrijd beslist was, maar 3 ronden verder kwamen uit de achtergrond nog 2 groepen terug en zo kwamen we met een 50 tal renners op kop. In deze ruime kopgroep waren we met 6 renners van de ploeg vertegenwoordigd. Ik besloot onmiddellijk door te gaan, want met zo'n ruime groep is het moeilijk koersen. Maar jammer genoeg bleek het nog te vroeg, het moment dat ik terug gegrepen werd rond half koers gingen 7 renners er vandoor met 2 man van de ploeg, een goede situatie voor ons dus. Daarna was het vooral afstoppen geblazen en meeschuiven in tegenreacties. De koplopers liepen uit tot 2 minuten voorsprong en met nog 4 ronden te gaan ging ploegmaat Breyne ervandoor. Op dat moment brak onze groep ook in twee en reden we met 20 renners weg. In de laatste ronde liepen we alle koplopers behalve Breyne nog in en hierdoor mocht ik nog strijden voor een mooie ereplaats. Ik had nog veel krachten over, maar zat wat in de tang doordat ploegmaat Barbe net voor me het hazenpad gekozen had. Hij werd tweede en ikzelf bolde uiteindelijk in de groep als 19e over de streep.
De conditie is goed, nu goed uitrusten en hopelijk kan ik dan in de volgende koersen, de GP Plumelec-Morbihan en Chateaulin - Boucles de l'Aulne in Bretagne de lijn doortrekken.
Groetjes
Klaas
Gisteren ging ik met 115 collega renners van start in Borsbeek, met slechts 15 profrenners aan de start kende deze wedstrijd niet echt een sterk deelnemersveld. Aangezien wij met 11 Crelan renners aan het vertrek kwamen moesten we er sowieso voor zorgen dat we niet achter de feiten aan holden en dus van in het begin voluit meekoersen. Na 170 km zouden de sterkere krachten dan sowieso boven drijven...
We hadden geluk want het (snelle) parcours lag er droog bij en dat zou de hele wedstrijd zo blijven. Omdat er geen wind was en er weinig bochten waren was het moeilijk om verschil te maken. Na één ronde wedstrijd konden 5 renners waarbij mijn ploegmaat Peeters wegrijden, na 3 ronden ging ik met 15 renners in de tegenreactie (waarbij ook mijn ploegmaat Breyne). Zo kwamen we met 20 man op kop, even zag het er naar uit dat de wedstrijd beslist was, maar 3 ronden verder kwamen uit de achtergrond nog 2 groepen terug en zo kwamen we met een 50 tal renners op kop. In deze ruime kopgroep waren we met 6 renners van de ploeg vertegenwoordigd. Ik besloot onmiddellijk door te gaan, want met zo'n ruime groep is het moeilijk koersen. Maar jammer genoeg bleek het nog te vroeg, het moment dat ik terug gegrepen werd rond half koers gingen 7 renners er vandoor met 2 man van de ploeg, een goede situatie voor ons dus. Daarna was het vooral afstoppen geblazen en meeschuiven in tegenreacties. De koplopers liepen uit tot 2 minuten voorsprong en met nog 4 ronden te gaan ging ploegmaat Breyne ervandoor. Op dat moment brak onze groep ook in twee en reden we met 20 renners weg. In de laatste ronde liepen we alle koplopers behalve Breyne nog in en hierdoor mocht ik nog strijden voor een mooie ereplaats. Ik had nog veel krachten over, maar zat wat in de tang doordat ploegmaat Barbe net voor me het hazenpad gekozen had. Hij werd tweede en ikzelf bolde uiteindelijk in de groep als 19e over de streep.
De conditie is goed, nu goed uitrusten en hopelijk kan ik dan in de volgende koersen, de GP Plumelec-Morbihan en Chateaulin - Boucles de l'Aulne in Bretagne de lijn doortrekken.
Groetjes
Klaas
donderdag 16 mei 2013
Puivelde Koerse
Hallo
Gisteren speldde ik alweer een rugnummer op, dit keer in Puivelde. De tweede kermiskoers van het seizoen over 19 ronden goed voor 170 km in totaal. Het droge en (zowaar) zonnige weer zorgden ervoor dat er 196 renners opdaagden waaronder 13 ploegmaats van mij.
Hoewel er een strakke wind stond, kon die niet voor enige afscheiding zorgen, ofwel stond die mee, ofwel tegen. Een smalle strook in het midden van het parcours deed dit echter wel. Telkens opnieuw was het wringen om in goede positie aan dat weggetje te beginnen, anders was het verloren...
Het was de bedoeling om met de ploeg in iedere ontsnapping aanwezig te zijn. Ikzelf probeerde in de eerste ronde met een andere renner weg te rijden, maar na een 4 tal kilometer op kop werden we terug ingelopen. Een ronde verder konden 4 renners waaronder mijn ploegmaat Premont wel wegrijden, zij konden na lang knokken een kloof van 2 minuten slaan op het peloton. Dit was het sein voor het Colba team om de organisatie in het peloton op gang te brengen. Gestaag liep de voorsprong van de leiders terug en op 4,5 ronden van het einde werden ze uiteindelijk opnieuw ingelopen. Op 3 ronden van het eind viel de wedstrijd dan in zijn definitieve plooi, 7 renners reden weg gevolgd door een 15 tal renners. Op het moment dat die twee groepen samen vloeiden reden 3 renners met ploegmaat Vantomme weg. Ikzelf en het peloton hadden één minuut achterstand bij het ingaan van de laatste ronde. Ik sprong toch nog wat mee en zo kon ik in de laatste ronde nog wegrijden met 10 renners en na een pittige achtervolging kwam ik op 2 km van het einde aansluiten bij de rest van de kopgroep. Zo mocht ik met 30 tal renners spurtten voor de 4e plaats, ik zat veel te ver en werd 28e.
Groetjes
Klaas
maandag 13 mei 2013
Ronde van Limburg en Rund um Köln
Hallo
Vorige week donderdag moest ik als reserve optreden in de Ronde van Limburg, een 1.2 wedstrijd over 210 km met start en aankomst in Tongeren. Eerst een grote lus van 100 km met enkele hellingen in Zuid-Limburg, daarna een lus van 50 km met een 4 tal kasseistroken en daarna nog 4 licht golvende plaatselijke ronden van 15 km.
Het jaar voordien werd deze wedstrijd beslecht in een massaspurt en ook deze editie kon wel eens zo uitdraaien aangezien de meeste ploegen wel een spurter bij hadden. Door de afstand koos ik in het begin wat voor een afwachtende houding. Dit bleek een misrekening te zijn, al snel reden 16 renners weg en op de 2e helling van de dag gingen er nog eens een 30 tal renners vandoor. Zo kregen we een ruime kopgroep van een kleine 50 renners, ik probeerde meermaals de kloof te dichten en ging onder meer op de Slingerberg mee in de aanval, maar ik raakte in eerste instantie niet weg. Toen het verschil reeds meer dan twee minuten was lukte het dan toch om met een groepje van een kleine 15 renners de achtervolging in te zetten. Na 30 km 'volle bak' te rijden (met slechts een 5 tal renners) lukte het om na 100 km de aansluiting met het koppeloton te maken. Uit deze eerste groep waren al 9 renners weggereden maar na zowat 120 km werden ze terug gegrepen en met 50 renners (waarbij wij met 4 vertegenwoordigd waren) mochten we voor de overwinning strijden. De groep viel constant uitéén maar plooide evenveel keren terug samen. In de eerste plaatselijke ronde viel de beslissing echter, met een 20 tal renners reden we weg, maar onmiddellijk gingen hieruit 5 renners aan de haal. Omdat ik als laatste nog naar die groep toe gesprongen was zat ik wat achteraan en mistte zo de slag. Even verder konden nog 5 renners, waaronder ploegmaat Claeys, de oversteek maken naar de kopgroep en daarna begon voor mij het afstopwerk. De rest van de groep kwam nog terug en leiders reden een voorsprong van 1min30 bijéén. Op het einde kwam nog een groep uit de achtergrond terug en zetten Topsport Vlaanderen nog de achtervolging in, maar de leiders (9 ondertussen) bleven net voorop. Mijn ploegmaat Claeys werd in de spurt 2e, ikzelf eindigde 14 tellen later in het kleine peloton.
In Köln was het van bij de start oorlog en dit vooral door de weergoden. Een grote hagelbui bij de start zorgde onmiddellijk voor de nodige chaos. Op het parcours dat constant op en af ging en draaide en keerde was het belangrijk om in deze gladde omstandigheden niet te ver achteraan te zitten. Een stevige wind op de koop toe zorgde ervoor dat het peloton na 20 km al heel wat eenheden verloren was. Ikzelf kende weinig problemen en kon me vrij vlot handhaven. Toen de banen wat droger lagen schoof ik naar voren op, ik ging enkele keren mee in de aanval maar zonder succes. Na 60 km ging ik dan alleen in de aanval, door een gebrek aan parcourskennis bleek dit een vergissing. Op het moment dat ik terug gegrepen werd vatten we net een zéér lastig stuk aan. Het peloton viel hier helemaal uitéén omdat er bovenop de klim zijwind stond. Ik zelf belandde in een tweede groepje, maar kon snel terug vooraan aansluiten. Op het moment dat alles weer samenliep vertrok de goede ontsnapping, ik voelde dat het het goede moment was, maar zat te ver om mee te schuiven. Aangezien mijn ploegmaat Delfosse mee was, was de situatie voor onze ploeg vrij gunstig. Daarom was de opdracht nu vooral meeschuiven met tegenreacties, zo kon ook Stijn Steels de sprong met 4 andere renners naar voren maken waardoor we 19 leiders kregen. In het peloton zetten enkele ploegen nog de achtervolging in, maar door de lastige wedstrijd was de fut eruit en kwamen we niet meer dichter op koplopers. De kopgroep werd nog uitgedund tot 15 renners en zij mochten op de 3 vlakke ronden in Köln strijden voor de zege. Mijn ploegmaat Delfosse ging in de voorlaatste ronde samen met 2 andere renners in de aanval en dit drietal mocht met een kleine voorsprong spurten voor de bloemen. Sebastien Delfosse toonde zich de sterkste en kon zo een knappe zege voor de ploeg binnenhalen! Ikzelf bolde in het peloton voor de 16e plaats binnen.
Klaas
Vorige week donderdag moest ik als reserve optreden in de Ronde van Limburg, een 1.2 wedstrijd over 210 km met start en aankomst in Tongeren. Eerst een grote lus van 100 km met enkele hellingen in Zuid-Limburg, daarna een lus van 50 km met een 4 tal kasseistroken en daarna nog 4 licht golvende plaatselijke ronden van 15 km.
Het jaar voordien werd deze wedstrijd beslecht in een massaspurt en ook deze editie kon wel eens zo uitdraaien aangezien de meeste ploegen wel een spurter bij hadden. Door de afstand koos ik in het begin wat voor een afwachtende houding. Dit bleek een misrekening te zijn, al snel reden 16 renners weg en op de 2e helling van de dag gingen er nog eens een 30 tal renners vandoor. Zo kregen we een ruime kopgroep van een kleine 50 renners, ik probeerde meermaals de kloof te dichten en ging onder meer op de Slingerberg mee in de aanval, maar ik raakte in eerste instantie niet weg. Toen het verschil reeds meer dan twee minuten was lukte het dan toch om met een groepje van een kleine 15 renners de achtervolging in te zetten. Na 30 km 'volle bak' te rijden (met slechts een 5 tal renners) lukte het om na 100 km de aansluiting met het koppeloton te maken. Uit deze eerste groep waren al 9 renners weggereden maar na zowat 120 km werden ze terug gegrepen en met 50 renners (waarbij wij met 4 vertegenwoordigd waren) mochten we voor de overwinning strijden. De groep viel constant uitéén maar plooide evenveel keren terug samen. In de eerste plaatselijke ronde viel de beslissing echter, met een 20 tal renners reden we weg, maar onmiddellijk gingen hieruit 5 renners aan de haal. Omdat ik als laatste nog naar die groep toe gesprongen was zat ik wat achteraan en mistte zo de slag. Even verder konden nog 5 renners, waaronder ploegmaat Claeys, de oversteek maken naar de kopgroep en daarna begon voor mij het afstopwerk. De rest van de groep kwam nog terug en leiders reden een voorsprong van 1min30 bijéén. Op het einde kwam nog een groep uit de achtergrond terug en zetten Topsport Vlaanderen nog de achtervolging in, maar de leiders (9 ondertussen) bleven net voorop. Mijn ploegmaat Claeys werd in de spurt 2e, ikzelf eindigde 14 tellen later in het kleine peloton.
In Köln was het van bij de start oorlog en dit vooral door de weergoden. Een grote hagelbui bij de start zorgde onmiddellijk voor de nodige chaos. Op het parcours dat constant op en af ging en draaide en keerde was het belangrijk om in deze gladde omstandigheden niet te ver achteraan te zitten. Een stevige wind op de koop toe zorgde ervoor dat het peloton na 20 km al heel wat eenheden verloren was. Ikzelf kende weinig problemen en kon me vrij vlot handhaven. Toen de banen wat droger lagen schoof ik naar voren op, ik ging enkele keren mee in de aanval maar zonder succes. Na 60 km ging ik dan alleen in de aanval, door een gebrek aan parcourskennis bleek dit een vergissing. Op het moment dat ik terug gegrepen werd vatten we net een zéér lastig stuk aan. Het peloton viel hier helemaal uitéén omdat er bovenop de klim zijwind stond. Ik zelf belandde in een tweede groepje, maar kon snel terug vooraan aansluiten. Op het moment dat alles weer samenliep vertrok de goede ontsnapping, ik voelde dat het het goede moment was, maar zat te ver om mee te schuiven. Aangezien mijn ploegmaat Delfosse mee was, was de situatie voor onze ploeg vrij gunstig. Daarom was de opdracht nu vooral meeschuiven met tegenreacties, zo kon ook Stijn Steels de sprong met 4 andere renners naar voren maken waardoor we 19 leiders kregen. In het peloton zetten enkele ploegen nog de achtervolging in, maar door de lastige wedstrijd was de fut eruit en kwamen we niet meer dichter op koplopers. De kopgroep werd nog uitgedund tot 15 renners en zij mochten op de 3 vlakke ronden in Köln strijden voor de zege. Mijn ploegmaat Delfosse ging in de voorlaatste ronde samen met 2 andere renners in de aanval en dit drietal mocht met een kleine voorsprong spurten voor de bloemen. Sebastien Delfosse toonde zich de sterkste en kon zo een knappe zege voor de ploeg binnenhalen! Ikzelf bolde in het peloton voor de 16e plaats binnen.
Klaas
maandag 6 mei 2013
Monotone 4 Daagse van Duinkerke...
Hallo
Van woensdag tot en met gisteren nam ik deel aan de 4 Daagse van Duinkerke (die dus 5 dagen duurt). Hoewel deze buiten categorie wedstrijd wat van zijn pluimen verloren door de World Tour, is het nog steeds een wedstrijd met heel wat prestige. Traditioneel biedt de wedstrijd enkele kansen voor spurters en zoals steeds is er ook een befaamde étape des monts. Verder zijn enkele kasseistroken en wat hellingen de verdere scherprechters net zoals de wind, die in deze hoek al meermaals voor brokken heeft gezorgd.
Ikzelf was gemotiveerd om een goede 5 daagse te rijden en startte dan ook met als doel geen tijd te verliezen in de eerste twee vlakke ritten. Ik hield me steeds goed vooraan en was zo telkens mee met de eerste groep toen het peloton brak door de wind in rit één en de kasseien in rit twee. Toch kwam alles telkens terug samen in beide ritten. En door toedoen van het sterke La Francaise des Jeux, die telkens een kleine kopgroep liet rijden en daarna de wedstrijd controleerde, werd het telkens massaspurt. En die werd telkens gewonnen door Arnaud Demare. Rit drie leek op papier de eerste slag voor het klassement te worden met in de laatste 30 km 4 beklimmingen waaronder op 7 km van de finish de steile Notre Dame la Lorette. Maar ook nu kende de wedstrijd een zelfde scenario en omdat de weersomstandigheden nog mee zaten, weinig wind en veel zon, zat iedereen nog fris. FdJ was veruit de sterkste ploeg zij smoorden iedere aanval in de kiem. Ook de laatste klim kon geen grote verschillen teweeg brengen waardoor we met zo'n 90 renners naar de aankomst gingen met opnieuw Demare als winnaar.
De vierde rit, 7 ronden in het Parc Departementale d'Olhain, zou dan beslissend zijn. Met 3000 hoogtemeters over 180 km zou de schifting wel automatisch komen... Ik had deze rit aangekruist en wou me graag tonen. In het begin was ik dan ook aandachtig en zo kon ik na 25 km meeschuiven in een vlucht. De kopgroep kwam in verschillende schuifjes tot stand en zo kwamen we met 19 renners op kop. Al snel liepen we uit tot 4 minuten en even leek het erop dat het peloton zou laten begaan, maar helaas sloegen de 5 ploegen die de slag gemist hadden de handen in elkaar om de achtervolging op gang te brengen. Met 2 renners van FdJ in de kopgroep was de samenwerking ook niet optimaal, ikzelf probeerde zo goed als mogelijk de gang erin te houden en was misschien iets te geweldig. De voorsprong bleef constant rond de 2min30 hangen. In plaats van goed samen te werken, kwamen op 80 km van het einde reeds de eerste aanvallen in de kopgroep. 6 renners reden weg op het vlakke en ik was wat verrast. Even verder reageerde ik met een renner van Astana, maar we konden het kloofje net niet dichten. Enkele renners kwamen nog terug en uiteindelijk kon ik weer naar voor rijden. Zo werd de kopgroep uitgedund tot 13 renners waarbij ikzelf nog mijn plaats had. Toch was dit blijkbaar nog niet goed en 2 renners gingen er opnieuw vandoor, dit was meteen de doodsteek voor de kopgroep en na een vlucht van 120 km werden we op 2 ronden van het einde opnieuw ingelopen door het nog vrij ruime peloton. Ikzelf had mijn beste pijlen verschoten en toen de finale in het peloton los barstte moest ik logischer wijs op een ronde van het einde afhaken. Zo bolde ik uiteindelijk op net geen 10 minuten van winnaar Kreder binnen, Demare werd vijfde en behield zijn leiderstrui.
Ik was tevreden over mijn rit, ik heb me kunnen tonen, maar jammer genoeg zonder succes.
De laatste rit naar Duinkerke verliep weer volgens de spurterboekje. Vroege vlucht, FdJ op kop, controle, massaspurt... maar dit keer met Martinez als winnaar. Ikzelf had wat zwaardere benen, op het einde van de koers probeerde ik nog wat werk te doen voor ploegmaat Kevin Peeters en bolde daarna achteraan in het peloton binnen.
Groetjes
Klaas
Van woensdag tot en met gisteren nam ik deel aan de 4 Daagse van Duinkerke (die dus 5 dagen duurt). Hoewel deze buiten categorie wedstrijd wat van zijn pluimen verloren door de World Tour, is het nog steeds een wedstrijd met heel wat prestige. Traditioneel biedt de wedstrijd enkele kansen voor spurters en zoals steeds is er ook een befaamde étape des monts. Verder zijn enkele kasseistroken en wat hellingen de verdere scherprechters net zoals de wind, die in deze hoek al meermaals voor brokken heeft gezorgd.
Ikzelf was gemotiveerd om een goede 5 daagse te rijden en startte dan ook met als doel geen tijd te verliezen in de eerste twee vlakke ritten. Ik hield me steeds goed vooraan en was zo telkens mee met de eerste groep toen het peloton brak door de wind in rit één en de kasseien in rit twee. Toch kwam alles telkens terug samen in beide ritten. En door toedoen van het sterke La Francaise des Jeux, die telkens een kleine kopgroep liet rijden en daarna de wedstrijd controleerde, werd het telkens massaspurt. En die werd telkens gewonnen door Arnaud Demare. Rit drie leek op papier de eerste slag voor het klassement te worden met in de laatste 30 km 4 beklimmingen waaronder op 7 km van de finish de steile Notre Dame la Lorette. Maar ook nu kende de wedstrijd een zelfde scenario en omdat de weersomstandigheden nog mee zaten, weinig wind en veel zon, zat iedereen nog fris. FdJ was veruit de sterkste ploeg zij smoorden iedere aanval in de kiem. Ook de laatste klim kon geen grote verschillen teweeg brengen waardoor we met zo'n 90 renners naar de aankomst gingen met opnieuw Demare als winnaar.
De vierde rit, 7 ronden in het Parc Departementale d'Olhain, zou dan beslissend zijn. Met 3000 hoogtemeters over 180 km zou de schifting wel automatisch komen... Ik had deze rit aangekruist en wou me graag tonen. In het begin was ik dan ook aandachtig en zo kon ik na 25 km meeschuiven in een vlucht. De kopgroep kwam in verschillende schuifjes tot stand en zo kwamen we met 19 renners op kop. Al snel liepen we uit tot 4 minuten en even leek het erop dat het peloton zou laten begaan, maar helaas sloegen de 5 ploegen die de slag gemist hadden de handen in elkaar om de achtervolging op gang te brengen. Met 2 renners van FdJ in de kopgroep was de samenwerking ook niet optimaal, ikzelf probeerde zo goed als mogelijk de gang erin te houden en was misschien iets te geweldig. De voorsprong bleef constant rond de 2min30 hangen. In plaats van goed samen te werken, kwamen op 80 km van het einde reeds de eerste aanvallen in de kopgroep. 6 renners reden weg op het vlakke en ik was wat verrast. Even verder reageerde ik met een renner van Astana, maar we konden het kloofje net niet dichten. Enkele renners kwamen nog terug en uiteindelijk kon ik weer naar voor rijden. Zo werd de kopgroep uitgedund tot 13 renners waarbij ikzelf nog mijn plaats had. Toch was dit blijkbaar nog niet goed en 2 renners gingen er opnieuw vandoor, dit was meteen de doodsteek voor de kopgroep en na een vlucht van 120 km werden we op 2 ronden van het einde opnieuw ingelopen door het nog vrij ruime peloton. Ikzelf had mijn beste pijlen verschoten en toen de finale in het peloton los barstte moest ik logischer wijs op een ronde van het einde afhaken. Zo bolde ik uiteindelijk op net geen 10 minuten van winnaar Kreder binnen, Demare werd vijfde en behield zijn leiderstrui.
Ik was tevreden over mijn rit, ik heb me kunnen tonen, maar jammer genoeg zonder succes.
De laatste rit naar Duinkerke verliep weer volgens de spurterboekje. Vroege vlucht, FdJ op kop, controle, massaspurt... maar dit keer met Martinez als winnaar. Ikzelf had wat zwaardere benen, op het einde van de koers probeerde ik nog wat werk te doen voor ploegmaat Kevin Peeters en bolde daarna achteraan in het peloton binnen.
Groetjes
Klaas
dinsdag 23 april 2013
L-B-L: beter dan verwacht tot de man met de hamer...
Hallo
Zondag nam ik deel aan Luik-Bastenaken-Luik, het slotstuk van het Ardense drieluik. Goed voor zowat 270 km (officieuze start incluis) met een goede 4000 hoogtemeters over Ardense wegen. Bijna alle toppers uit het rondewerk waren aanwezig om de Doyenne op hun palmares bij te schrijven.
Met de ploeg hadden we zoals steeds de ambitie om iemand mee te sturen in de vroege vlucht, dit keer lukte dit echter niet. Op de eerste helling van de dag na 4 km reden 6 renners weg. Daarna ging het een hele poos rustig in het peloton tot kilometer 40, daar hadden de leiders reeds een voorsprong van 14 minuten en dit was het sein voor een 3 tal ploegen om het tempo op te voeren. Vanaf toen viel het nooit meer echt stil en zo begonnen de leiders aan de zone van de waarheid (cote de Wanne) met een voorsprong van 6 minuten. Op de hellingen werd er niet gekoerst in het peloton maar wel stevig tempo gereden. Dit tempo lag voor mij net iets te hoog waardoor het steeds aanklampen was, soms lossen, en terugkeren. Op die manier kon ik wel stand houden in het peloton, maar dit kostte zeer veel energie. Ik moest telkens alle zeilen bij zetten en zo nam ik de tijd niet meer om te eten. Toen we uiteindelijk aan de cote de la Redoute kwamen op 35 km van de finish ging bij mij het licht helemaal uit. Het peloton viel helemaal uitéén. Normaal gezien zou ik nu zonder problemen in Luik moeten geraken. Maar ik voelde dat de man met de hamer ondertussen toegeslagen had, ik had een hongerklop. Hoewel mijn achterstand nog binnen de tijdsgrens lag, stopte ik toch boven op de voorlaatste helling, de cote de Collonster. Ik was vrij leeg en omdat de Spanjaard die bij me zat er ook de brui aan gaf stapte ik ook maar af na 250 km. Enerzijds had ik nooit verwacht om in het peloton te kunnen blijven tot La Redoute, anderzijds ben ik wel ontgoocheld dat ik niet heb uitgereden, hoewel dat binnen handbereik was.
Nu ga ik even rusten en daarna vlieg ik er weer in met de Vierdaagse van Duinkerke.
Klaas
Zondag nam ik deel aan Luik-Bastenaken-Luik, het slotstuk van het Ardense drieluik. Goed voor zowat 270 km (officieuze start incluis) met een goede 4000 hoogtemeters over Ardense wegen. Bijna alle toppers uit het rondewerk waren aanwezig om de Doyenne op hun palmares bij te schrijven.
Met de ploeg hadden we zoals steeds de ambitie om iemand mee te sturen in de vroege vlucht, dit keer lukte dit echter niet. Op de eerste helling van de dag na 4 km reden 6 renners weg. Daarna ging het een hele poos rustig in het peloton tot kilometer 40, daar hadden de leiders reeds een voorsprong van 14 minuten en dit was het sein voor een 3 tal ploegen om het tempo op te voeren. Vanaf toen viel het nooit meer echt stil en zo begonnen de leiders aan de zone van de waarheid (cote de Wanne) met een voorsprong van 6 minuten. Op de hellingen werd er niet gekoerst in het peloton maar wel stevig tempo gereden. Dit tempo lag voor mij net iets te hoog waardoor het steeds aanklampen was, soms lossen, en terugkeren. Op die manier kon ik wel stand houden in het peloton, maar dit kostte zeer veel energie. Ik moest telkens alle zeilen bij zetten en zo nam ik de tijd niet meer om te eten. Toen we uiteindelijk aan de cote de la Redoute kwamen op 35 km van de finish ging bij mij het licht helemaal uit. Het peloton viel helemaal uitéén. Normaal gezien zou ik nu zonder problemen in Luik moeten geraken. Maar ik voelde dat de man met de hamer ondertussen toegeslagen had, ik had een hongerklop. Hoewel mijn achterstand nog binnen de tijdsgrens lag, stopte ik toch boven op de voorlaatste helling, de cote de Collonster. Ik was vrij leeg en omdat de Spanjaard die bij me zat er ook de brui aan gaf stapte ik ook maar af na 250 km. Enerzijds had ik nooit verwacht om in het peloton te kunnen blijven tot La Redoute, anderzijds ben ik wel ontgoocheld dat ik niet heb uitgereden, hoewel dat binnen handbereik was.
Nu ga ik even rusten en daarna vlieg ik er weer in met de Vierdaagse van Duinkerke.
Klaas
vrijdag 19 april 2013
Off day in Waalse Pijl
Hallo
Na de Amstel Gold Race op zondag ging ik woensdag van start in de Waalse Pijl. Een stralende zon zorgde ervoor dat de temperatuur weer opliep tot meer dan 20 graden. Met 196 renners gingen we van start in Binche, na zowat 100 km kwamen we voor het eerst door op de Muur van Hoei, daarna volgde nog een lus van 70 km en een lus van 35 km. Vooraf hoopte ik om me opnieuw te kunnen tonen, maar al snel voelde ik dat ik niet over de juiste benen beschikte. De vlucht in de Amstel Gold Race was duidelijk nog niet verteerd en iets forceren zat er dan ook niet in.
De wedstrijd was op zich niet zo lastig, na een zowat 15 kilometer reden 3 renners weg waarbij mijn ploegmaat Devillers. Daarna werd het peloton gecontroleerd door BMC en Sky. Toen de vluchters ingerekend werden op 50 km van het einde brak de wedstrijd open. Ik zat te ver op de smalle wegen en had de benen niet om op te schuiven waardoor ik op 45 km van het einde met een groep uit het peloton gelost werd. Ik gaf er dan ook noodgedwongen de brui aan na de 2e beklimming van de Muur van Hoei. Spijtig natuurlijk, maar geen schande. Ik ben het nog niet gewoon van zo'n wedstrijden te rijden en blijkbaar bleken 2 dagen herstel niet genoeg voor mij om weer fit te zijn.
Hopelijk voel ik me weer wat frisser in Luik!
Klaas
Na de Amstel Gold Race op zondag ging ik woensdag van start in de Waalse Pijl. Een stralende zon zorgde ervoor dat de temperatuur weer opliep tot meer dan 20 graden. Met 196 renners gingen we van start in Binche, na zowat 100 km kwamen we voor het eerst door op de Muur van Hoei, daarna volgde nog een lus van 70 km en een lus van 35 km. Vooraf hoopte ik om me opnieuw te kunnen tonen, maar al snel voelde ik dat ik niet over de juiste benen beschikte. De vlucht in de Amstel Gold Race was duidelijk nog niet verteerd en iets forceren zat er dan ook niet in.
De wedstrijd was op zich niet zo lastig, na een zowat 15 kilometer reden 3 renners weg waarbij mijn ploegmaat Devillers. Daarna werd het peloton gecontroleerd door BMC en Sky. Toen de vluchters ingerekend werden op 50 km van het einde brak de wedstrijd open. Ik zat te ver op de smalle wegen en had de benen niet om op te schuiven waardoor ik op 45 km van het einde met een groep uit het peloton gelost werd. Ik gaf er dan ook noodgedwongen de brui aan na de 2e beklimming van de Muur van Hoei. Spijtig natuurlijk, maar geen schande. Ik ben het nog niet gewoon van zo'n wedstrijden te rijden en blijkbaar bleken 2 dagen herstel niet genoeg voor mij om weer fit te zijn.
Hopelijk voel ik me weer wat frisser in Luik!
Klaas
maandag 15 april 2013
Amstel Gold Race, een dagje aan het front!
Hallo
Gisteren nam ik voor het eerst deel aan een topklassieker, de Amstel Gold Race. Voor het eerst was de zon ook van de partij wat de temperaturen zowaar deed oplopen tot 23 graden. Verder nog 34 hellingen, 1001 bochten en 250 km smalle wegen. Alles was dus aanwezig voor spektakel!
Aangezien ik (realistisch) gezien geen kans maak om de finale te rijden probeerde ik in het begin meermaals mee te schuiven. Op de 2e helling van de dag waagde ik mijn kans, maar boven werd ik terug gegrepen waarna 5 renners wegreden. Ik moest even recupereren en het peloton maakte al snel 'barrage' waardoor de koplopers snel 1min30 voorsprong kregen. Met de ploeg probeerden we echter de wedstrijd te herlanceren om toch nog iemand in het front te krijgen. Na goed 25 km lukte het dan toch. Samen met Nicolas Vogondy trok ik in de achtervolging. Aangezien we al meer dan 1min30 achterstand hadden zou het geen éénvoudige opdracht worden, temeer de 5 koplopers niet echt aanstalten maakten om te wachten... Na een achtervolging van 35 km lukte het toch om na de eerste passage over de Cauberg de aansluiting vooraan te maken. Uiteraard had dit veel krachten gekost, maar het belangrijkste was dat ik voorin zat. Ondertussen zat het peloton al op 11 minuten...
We werkten goed samen en zo bleef de voorsprong lang rond die 11 minuten draaien op het peloton waar Cannondale controleerde. Bij de 2e passage op de Cauberg brak de wedstrijd achteraan ook los, iedereen maakte zich op voor de finale waardoor onze voorsprong nu razendsnel achteruit ging. Op de Loorberg, na 200 km viel de kopgroep uitéén, ik moest net passen en moest, Vansummeren, Pliuschin en Astarloza laten gaan. Mits wat sneller te reageren had ik waarschijnlijk wat langer vooraan kunnen blijven, maar de inspanningen van in het begin van de wedstrijd zorgden er ook voor dat het stilaan op was. Daarna ging het razendsnel, en werden we snel door het peloton opgeslokt, ik reed nog verder naar Valkenburg, want wou graag de wedstrijd beëindigen. Hoewel mijn achterstand op het eerste peloton niet groot was, moest ik toch stoppen van de wedstrijdcommissarissen, maar mijn dag was sowieso geslaagd!
Nu op naar de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik in de hoop dat ik me nog eens kan tonen...
Klaas
Gisteren nam ik voor het eerst deel aan een topklassieker, de Amstel Gold Race. Voor het eerst was de zon ook van de partij wat de temperaturen zowaar deed oplopen tot 23 graden. Verder nog 34 hellingen, 1001 bochten en 250 km smalle wegen. Alles was dus aanwezig voor spektakel!
Aangezien ik (realistisch) gezien geen kans maak om de finale te rijden probeerde ik in het begin meermaals mee te schuiven. Op de 2e helling van de dag waagde ik mijn kans, maar boven werd ik terug gegrepen waarna 5 renners wegreden. Ik moest even recupereren en het peloton maakte al snel 'barrage' waardoor de koplopers snel 1min30 voorsprong kregen. Met de ploeg probeerden we echter de wedstrijd te herlanceren om toch nog iemand in het front te krijgen. Na goed 25 km lukte het dan toch. Samen met Nicolas Vogondy trok ik in de achtervolging. Aangezien we al meer dan 1min30 achterstand hadden zou het geen éénvoudige opdracht worden, temeer de 5 koplopers niet echt aanstalten maakten om te wachten... Na een achtervolging van 35 km lukte het toch om na de eerste passage over de Cauberg de aansluiting vooraan te maken. Uiteraard had dit veel krachten gekost, maar het belangrijkste was dat ik voorin zat. Ondertussen zat het peloton al op 11 minuten...
We werkten goed samen en zo bleef de voorsprong lang rond die 11 minuten draaien op het peloton waar Cannondale controleerde. Bij de 2e passage op de Cauberg brak de wedstrijd achteraan ook los, iedereen maakte zich op voor de finale waardoor onze voorsprong nu razendsnel achteruit ging. Op de Loorberg, na 200 km viel de kopgroep uitéén, ik moest net passen en moest, Vansummeren, Pliuschin en Astarloza laten gaan. Mits wat sneller te reageren had ik waarschijnlijk wat langer vooraan kunnen blijven, maar de inspanningen van in het begin van de wedstrijd zorgden er ook voor dat het stilaan op was. Daarna ging het razendsnel, en werden we snel door het peloton opgeslokt, ik reed nog verder naar Valkenburg, want wou graag de wedstrijd beëindigen. Hoewel mijn achterstand op het eerste peloton niet groot was, moest ik toch stoppen van de wedstrijdcommissarissen, maar mijn dag was sowieso geslaagd!
Nu op naar de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik in de hoop dat ik me nog eens kan tonen...
Klaas
vrijdag 12 april 2013
Brabantse Pijl: weer een 'niveautje' hoger...
Hallo
Woensdag nam ik deel aan het 'opstapje' naar de Waalse klassiekers, de Brabantse Pijl. Met een mooi deelnemersveld, een lastig parcours en ferme erelijst is het eigenlijk een klassieker op zich. Voor mij zou het dus opnieuw een leerschool worden waar ik zonder veel verwachtingen naar toe trok, maar uiteraard wel super gemotiveerd was om er het beste van te maken.
In een druilerig Leuven gingen we van start om eerst 130 km af te leggen richting Alsemberg, daarna ging het terug naar Overijse waar nog 3 lastige ronden van 23 km moesten afgewerkt worden. Zoals steeds moest ik attent zijn in het begin van de wedstrijd en zo vaak mogelijk meeschuiven. Niet gemakkelijk uiteraard als er 46 km afgelegd worden op een golvend parcours met tegenwind. Ondanks een bronchitis die wat op mijn adem nam, voelden mijn benen net als in de voorbije wedstrijden redelijk goed aan, en ik kon dan ook goed vooraan meekoersen. Jammer genoeg reed ik na 20 km lek, omdat we wagen 23 hadden kostte het wel wat tijd en energie om mijn plaats vooraan terug in te nemen. Eens terug, ondernam ik na 40 km nog enkele ontsnappingspogingen, hierna zakte ik even door en 2 km verder reden 6 renners weg, geen geluk dus. Maar als ik zo verder doe en een beetje beter time zal het wel eens lukken.
De vluchters kregen nooit meer dan 4min30 voorsprong van het peloton dat gecontroleerd werd door Vacansoleil en Garmin. Richting plaatselijke ronden ging het tempo de hoogte in en zo konden de vluchters de 3 plaatselijke ronden met nog een goede minuut voorsprong aanvatten. Op die ronden viel het nog weinig stil. Het was steeds draaien en keren, op en af, en het tempo lag vrij hoog, de plaatsing was dan ook zeer belangrijk, de eerste twee ronden kon ik me nog goed vooraan houden, maar bij het ingaan van de laatste ronde zat ik door mijn beste krachten geen. Net op dat moment brak de wedstrijd helemaal open en barstte het peloton uitéén, zo belandde ik in een 3e grote groep. Die laatste ronde reden we rustig en zo kwam ik op goed 8 minuten binnen.
De inspanningen in het begin van de wedstrijd, het gebrek aan ervaring en een bronchitis zorgden ervoor dat ik op het einde nog te kort kwam. Toch had ik een tevreden gevoel, op één of andere manier merk ik dat ik steeds kleine stapjes vooruit zet. Maar op dit niveau moet uiteraard alles meezitten.
Op naar de koers der 'duizend en één bochten, hellingen en geparkeerde wagens', de Amstel Gold Race!
Groetjes
Klaas
Woensdag nam ik deel aan het 'opstapje' naar de Waalse klassiekers, de Brabantse Pijl. Met een mooi deelnemersveld, een lastig parcours en ferme erelijst is het eigenlijk een klassieker op zich. Voor mij zou het dus opnieuw een leerschool worden waar ik zonder veel verwachtingen naar toe trok, maar uiteraard wel super gemotiveerd was om er het beste van te maken.
In een druilerig Leuven gingen we van start om eerst 130 km af te leggen richting Alsemberg, daarna ging het terug naar Overijse waar nog 3 lastige ronden van 23 km moesten afgewerkt worden. Zoals steeds moest ik attent zijn in het begin van de wedstrijd en zo vaak mogelijk meeschuiven. Niet gemakkelijk uiteraard als er 46 km afgelegd worden op een golvend parcours met tegenwind. Ondanks een bronchitis die wat op mijn adem nam, voelden mijn benen net als in de voorbije wedstrijden redelijk goed aan, en ik kon dan ook goed vooraan meekoersen. Jammer genoeg reed ik na 20 km lek, omdat we wagen 23 hadden kostte het wel wat tijd en energie om mijn plaats vooraan terug in te nemen. Eens terug, ondernam ik na 40 km nog enkele ontsnappingspogingen, hierna zakte ik even door en 2 km verder reden 6 renners weg, geen geluk dus. Maar als ik zo verder doe en een beetje beter time zal het wel eens lukken.
De vluchters kregen nooit meer dan 4min30 voorsprong van het peloton dat gecontroleerd werd door Vacansoleil en Garmin. Richting plaatselijke ronden ging het tempo de hoogte in en zo konden de vluchters de 3 plaatselijke ronden met nog een goede minuut voorsprong aanvatten. Op die ronden viel het nog weinig stil. Het was steeds draaien en keren, op en af, en het tempo lag vrij hoog, de plaatsing was dan ook zeer belangrijk, de eerste twee ronden kon ik me nog goed vooraan houden, maar bij het ingaan van de laatste ronde zat ik door mijn beste krachten geen. Net op dat moment brak de wedstrijd helemaal open en barstte het peloton uitéén, zo belandde ik in een 3e grote groep. Die laatste ronde reden we rustig en zo kwam ik op goed 8 minuten binnen.
De inspanningen in het begin van de wedstrijd, het gebrek aan ervaring en een bronchitis zorgden ervoor dat ik op het einde nog te kort kwam. Toch had ik een tevreden gevoel, op één of andere manier merk ik dat ik steeds kleine stapjes vooruit zet. Maar op dit niveau moet uiteraard alles meezitten.
Op naar de koers der 'duizend en één bochten, hellingen en geparkeerde wagens', de Amstel Gold Race!
Groetjes
Klaas
maandag 8 april 2013
GP Pino Cerami
Hallo
Vorige week donderdag nam ik deel aan de Waalse semi klassieker de GP Pino Cerami. Start was in Saint-Ghislain, waarna 130 km in lijn afgelegd werden tot in Frameries waar nog 5 ronden van 17 km met telkens de beklimming van de Tienne Hinrault, een steile kassei helling, moesten afgelegd worden.
De opdracht was vooral om met de ploeg een collectief sterke finale te rijden. Aan de eerste schermutselingen nam ik dan ook niet deel en na een kleine 30 kilometer konden 3 renners wegrijden. Zij kregen een voorsprong van 9 minuten van het peloton. Door de strakke wind en slechte wegen was het echter nooit helemaal rustig in het peloton. De nervositeit zorgde gedurende de hele wedstrijd voor meerdere valpartijen waar ik gelukkig gespaard van bleef. Rond half koers ging het tempo stilaan de hoogte in, het peloton brak zelf even in meerdere stukken en ik kon stand houden in de eerste groep van een 40 tal renners. Even later zorgde de tegenwind echter voor een algemene hergroepering in het peloton.
Bij het ingaan van de plaatselijke ronden hadden de leiders nog goed 2 minuten voorsprong. Dit was meteen ook het moment dat de wedstrijd open brak. In eerste instantie reden 6 renners weg, maar zij werden een ronde verder weer tot de orde geroepen. Op drie ronden van het einde pleegden we met de ploeg een collectieve aanval, ikzelf reed volle bak tot aan de klim waarna het peloton uiteen spatte op de klim. 15 renners reden weg met 3 ploegmaats, ik zat in een groepje hier net na waar ik afstoppingswerk verrichtte. De situatie zat er zeer goed uit, maar op 2 ronden van het einde liep alles opnieuw samen. Een volgende poging van een grote groep liep ook spaak, waarna we gingen spurtten met een peloton van een 70 tal renners. Op 4 kilometer van het eind bracht ik mijn ploegmaat Edgjidius Juodvalkis nog in stelling, hij werd knap 5e, na deze inspanning liep ik zelf met een minuut achterstand binnen.
Daarna trokken we met de ploeg nog 3 dagen naar Luik waar we nog enkele dagen stevig trainden en de parcoursen van Luik-Bastenaken-Luik en de Waalse Pijl eens onder de loep namen. De koude heeft er wel voor gezorgd dat ik een lichte verkoudheid heb, maar hopelijk komt dit goed tegen de Brabantse Pijl.
Groetjes
Klaas
Vorige week donderdag nam ik deel aan de Waalse semi klassieker de GP Pino Cerami. Start was in Saint-Ghislain, waarna 130 km in lijn afgelegd werden tot in Frameries waar nog 5 ronden van 17 km met telkens de beklimming van de Tienne Hinrault, een steile kassei helling, moesten afgelegd worden.
De opdracht was vooral om met de ploeg een collectief sterke finale te rijden. Aan de eerste schermutselingen nam ik dan ook niet deel en na een kleine 30 kilometer konden 3 renners wegrijden. Zij kregen een voorsprong van 9 minuten van het peloton. Door de strakke wind en slechte wegen was het echter nooit helemaal rustig in het peloton. De nervositeit zorgde gedurende de hele wedstrijd voor meerdere valpartijen waar ik gelukkig gespaard van bleef. Rond half koers ging het tempo stilaan de hoogte in, het peloton brak zelf even in meerdere stukken en ik kon stand houden in de eerste groep van een 40 tal renners. Even later zorgde de tegenwind echter voor een algemene hergroepering in het peloton.
Bij het ingaan van de plaatselijke ronden hadden de leiders nog goed 2 minuten voorsprong. Dit was meteen ook het moment dat de wedstrijd open brak. In eerste instantie reden 6 renners weg, maar zij werden een ronde verder weer tot de orde geroepen. Op drie ronden van het einde pleegden we met de ploeg een collectieve aanval, ikzelf reed volle bak tot aan de klim waarna het peloton uiteen spatte op de klim. 15 renners reden weg met 3 ploegmaats, ik zat in een groepje hier net na waar ik afstoppingswerk verrichtte. De situatie zat er zeer goed uit, maar op 2 ronden van het einde liep alles opnieuw samen. Een volgende poging van een grote groep liep ook spaak, waarna we gingen spurtten met een peloton van een 70 tal renners. Op 4 kilometer van het eind bracht ik mijn ploegmaat Edgjidius Juodvalkis nog in stelling, hij werd knap 5e, na deze inspanning liep ik zelf met een minuut achterstand binnen.
Daarna trokken we met de ploeg nog 3 dagen naar Luik waar we nog enkele dagen stevig trainden en de parcoursen van Luik-Bastenaken-Luik en de Waalse Pijl eens onder de loep namen. De koude heeft er wel voor gezorgd dat ik een lichte verkoudheid heb, maar hopelijk komt dit goed tegen de Brabantse Pijl.
Groetjes
Klaas
zondag 31 maart 2013
Volta Limburg Classic, hoopgevend...
Hallo
Gisteren nam ik deel aan de Volta Limburg Classic, beter bekend onder de oude naam 'Hel van het Mergelland' in Nederlands Limburg. Het parcours kent veel gelijkenissen met dat van de Amstel Gold Race, 26 hellingen, draaien en keren, op en af, smalle wegen, geparkeerde auto's en andere hindernissen... Een wedstrijd waar je gedurende 206 km geconcentreerd moet blijven.
Van bij de start was het drummen geblazen om vooraan te raken op de smalle wegen, want daar is het veel aangenamer koersen. Dit zorgde voor de nodige nervositeit en valpartijen, gelukkig bleef ik hiervan gespaard. Na goed 25 km raakte ik eindelijk vooraan, ondertussen waren 5 renners reeds weggereden en hadden een voorsprong van een halve minuut bijeen gereden. Op het moment dat ik vooraan raakte sneden we net een steile klim aan, omdat ik goede benen had schoof ik mee en boven scheurde het. We reden met een tiental renners weg en kwamen snel bij de vijf leiders, even later kwam er nog een groepje terug waardoor we met goed 20 renners op kop kwamen. Hoewel de samenwerking niet super was liepen we toch uit tot 2 minuten, enkele ploegen hadden echter de slag gemist en zetten de achtervolging in. Temeer omdat de samenwerking vooraan niet optimaal was begon onze voorsprong te slinken. Bij het aanvatten van de laatste grote ronde werden we teruggegrepen door het uitgedunde peloton. Na 100 km in de spits te rijden voelde ik dat ik toch wat pijlen verschoten had. Op het moment van de samensmelting gingen eerst vijf en daarna nog 2 renners ervandoor. Zij waren veel minder gevaarlijk en kregen wel een vrijgeleide van de groep. Zo konden ze snel een bonus van 4 minuten bijeen rijden. Bij het aansnijden van de laatste 5 hellingen kwam er dan tegenreactie in het peloton. Ikzelf zat iets te ver geplaatst en had de benen niet meer om mee te gaan in de reactie. Ik kon wel nog opschuiven en stand houden in het peloton dat ondertussen nog maar een 40 tal renners telde. Vooraan liepen alle groepen nog samen en 24 renners mochten spurten voor de zege, ik eindigde in het uitgedunde peloton na een verdienstelijke wedstrijd als 55e. De benen zijn steeds beter, ik hoop de lijn te kunnen doortrekken in de volgende koersen te beginnen met de GP Pino Cerami.
Groetjes
Klaas
Gisteren nam ik deel aan de Volta Limburg Classic, beter bekend onder de oude naam 'Hel van het Mergelland' in Nederlands Limburg. Het parcours kent veel gelijkenissen met dat van de Amstel Gold Race, 26 hellingen, draaien en keren, op en af, smalle wegen, geparkeerde auto's en andere hindernissen... Een wedstrijd waar je gedurende 206 km geconcentreerd moet blijven.
Van bij de start was het drummen geblazen om vooraan te raken op de smalle wegen, want daar is het veel aangenamer koersen. Dit zorgde voor de nodige nervositeit en valpartijen, gelukkig bleef ik hiervan gespaard. Na goed 25 km raakte ik eindelijk vooraan, ondertussen waren 5 renners reeds weggereden en hadden een voorsprong van een halve minuut bijeen gereden. Op het moment dat ik vooraan raakte sneden we net een steile klim aan, omdat ik goede benen had schoof ik mee en boven scheurde het. We reden met een tiental renners weg en kwamen snel bij de vijf leiders, even later kwam er nog een groepje terug waardoor we met goed 20 renners op kop kwamen. Hoewel de samenwerking niet super was liepen we toch uit tot 2 minuten, enkele ploegen hadden echter de slag gemist en zetten de achtervolging in. Temeer omdat de samenwerking vooraan niet optimaal was begon onze voorsprong te slinken. Bij het aanvatten van de laatste grote ronde werden we teruggegrepen door het uitgedunde peloton. Na 100 km in de spits te rijden voelde ik dat ik toch wat pijlen verschoten had. Op het moment van de samensmelting gingen eerst vijf en daarna nog 2 renners ervandoor. Zij waren veel minder gevaarlijk en kregen wel een vrijgeleide van de groep. Zo konden ze snel een bonus van 4 minuten bijeen rijden. Bij het aansnijden van de laatste 5 hellingen kwam er dan tegenreactie in het peloton. Ikzelf zat iets te ver geplaatst en had de benen niet meer om mee te gaan in de reactie. Ik kon wel nog opschuiven en stand houden in het peloton dat ondertussen nog maar een 40 tal renners telde. Vooraan liepen alle groepen nog samen en 24 renners mochten spurten voor de zege, ik eindigde in het uitgedunde peloton na een verdienstelijke wedstrijd als 55e. De benen zijn steeds beter, ik hoop de lijn te kunnen doortrekken in de volgende koersen te beginnen met de GP Pino Cerami.
Groetjes
Klaas
zondag 24 maart 2013
E3 Prijs
Hallo
Vrijdag maakte in mijn debuut in de World Tour in de E3 Prijs te Harelbeke. Het eerste grote treffen voor alle wereldtoppers in kasseikoersen. Gelukkig was de zon van de partij zodat het ondanks de strakke oostenwind toch aangenaam koersweer was (ja, 4 graden en 5 Beaufort oostenwind is tegenwoordig mooi koersweer!).
Aangezien we met de ploeg in dit soort wedstrijden te kort komen om de finale te kleuren moesten we proberen om onze wedstrijd van in het begin te rijden. Ik kreeg dan ook de taak om mee te schuiven met vroege ontsnappingen. De benen voelden een stuk beter aan dan de voorbije wedstrijden waardoor ik me goed kon mengen in de 'debatten van het eerste uur'. Na de passage in Otegem raakte ik voorop met 6 renners, het leek erop dat we vertrokken waren. Het peloton waaide breed open, maar 3 renners waaronder de gevaarlijke Grivko konden terugkeren, waardoor we met te veel voorop kwamen en het peloton ons niet liet begaan. Ik probeerde nog enkele keren mee te gaan, maar het was ploegmaat Koen Barbé die het goede moment koos bij het binnenrijden van Eine. Zo kregen we 6 renners aan de leiding die lang moesten knokken voor een minuut voorsprong. Op de kasseien van de Holleweg, Haaghoek en Paddenstraat werd ik voor het eerst geconfronteerd met de nervositeit van een voorjaar klassieker en zat ik iets te ver. Maar het peloton reed er echter gegroepeerd over, daarna volgde een algemene sanitaire stop waardoor de leiders uitliepen tot 3min30.
Toen Geraardsbergen en de eerste hellingen in zicht kwamen nam de nervositeit en snelheid weer toe. Na de bevoorrading verzeilde ik achteraan in het peloton en ik was misschien net iets te braaf en te voorzichtig om opnieuw op te schuiven. Op de smalle wegen richting Eikenberg, het eerste scharnierpunt, voerde Omega Pharma - Quick Step het tempo brutaal op, hierdoor brak het peloton al voor de helling in meerdere stukken. Vanaf toen viel het niet meer stil waardoor terugkeren onmogelijk werd. Ik zette mijn wedstrijd toch door en kon nog bij enkele groepjes terugkeren en zo toch nog de finish in Harelbeke halen.
Voor het eerst dit seizoen was ik 'tevreden' na mijn wedstrijd. Ik kon doen wat vooropgesteld was.
Groetjes
Klaas
Vrijdag maakte in mijn debuut in de World Tour in de E3 Prijs te Harelbeke. Het eerste grote treffen voor alle wereldtoppers in kasseikoersen. Gelukkig was de zon van de partij zodat het ondanks de strakke oostenwind toch aangenaam koersweer was (ja, 4 graden en 5 Beaufort oostenwind is tegenwoordig mooi koersweer!).
Aangezien we met de ploeg in dit soort wedstrijden te kort komen om de finale te kleuren moesten we proberen om onze wedstrijd van in het begin te rijden. Ik kreeg dan ook de taak om mee te schuiven met vroege ontsnappingen. De benen voelden een stuk beter aan dan de voorbije wedstrijden waardoor ik me goed kon mengen in de 'debatten van het eerste uur'. Na de passage in Otegem raakte ik voorop met 6 renners, het leek erop dat we vertrokken waren. Het peloton waaide breed open, maar 3 renners waaronder de gevaarlijke Grivko konden terugkeren, waardoor we met te veel voorop kwamen en het peloton ons niet liet begaan. Ik probeerde nog enkele keren mee te gaan, maar het was ploegmaat Koen Barbé die het goede moment koos bij het binnenrijden van Eine. Zo kregen we 6 renners aan de leiding die lang moesten knokken voor een minuut voorsprong. Op de kasseien van de Holleweg, Haaghoek en Paddenstraat werd ik voor het eerst geconfronteerd met de nervositeit van een voorjaar klassieker en zat ik iets te ver. Maar het peloton reed er echter gegroepeerd over, daarna volgde een algemene sanitaire stop waardoor de leiders uitliepen tot 3min30.
Toen Geraardsbergen en de eerste hellingen in zicht kwamen nam de nervositeit en snelheid weer toe. Na de bevoorrading verzeilde ik achteraan in het peloton en ik was misschien net iets te braaf en te voorzichtig om opnieuw op te schuiven. Op de smalle wegen richting Eikenberg, het eerste scharnierpunt, voerde Omega Pharma - Quick Step het tempo brutaal op, hierdoor brak het peloton al voor de helling in meerdere stukken. Vanaf toen viel het niet meer stil waardoor terugkeren onmogelijk werd. Ik zette mijn wedstrijd toch door en kon nog bij enkele groepjes terugkeren en zo toch nog de finish in Harelbeke halen.
Voor het eerst dit seizoen was ik 'tevreden' na mijn wedstrijd. Ik kon doen wat vooropgesteld was.
Groetjes
Klaas
Abonneren op:
Posts (Atom)