dinsdag 24 april 2012
Valle d'Ile U Classic: nog enkele dagen te vroeg...
Hallo
Zondag nam ik deel aan de Valle d'Ile U Classic nabij Rennes. 190 km, 8 ronden van 20 km en 5 ronden van 6 km stonden op het programma. Die ronden verliepen over constant golvende vaak smalle wegen, het draaien en keren, een strakke wind en aprilse grillen met regen en hagen zorgden voor een zware wedstrijd.
Al van in de eerste ronde brak de wedstrijd helemaal open, 10 renners reden weg, ik zat vrij goed vooraan en voelde me ondanks de naweeën van mijn verkoudheid vrij goed. Een lekke band op het einde van de eerste ronde zorgde er echter voor dat ik al een flinke inspanning moest leveren om terug te keren in het peloton dat de achtervolging op de leiders in zetten. Iedere ronde werd het peloton meer en meer uitgedund, maar de leiders bleven steeds een 40 tal seconden voor de groep uitrijden. In de vijfde ronde, tijdens een echte plensbui, barstte de wedstrijd helemaal open onder impuls van Bretagne Schuller. De leiders werden snel gegrepen en het peloton werd gehalveerd. Tijdens deze versnelling voelde ik dat ik nog niet 100% was, maar ik kon toch nog stand houden in het peloton. Het duurde echter twee ronden vooraleer een nieuwe ontsnapping tot stand kwam en aangezien mijn benen stilaan verkrampt waren en ik iets te ver zat kreeg ik het steeds moeilijker. Na 120 km brak de veer en na 150 km gaf ik er de brui aan toen nog slechts 60 renners in koers zaten. Na een moeilijke week waarin ik door mijn verkoudheid niet kon trainen zoals het hoorde en nog hinder ondervond van mijn verkoudheid kon ik niet echt meer verwachten in deze zware wedstrijd.
Nu volgt een week zonder koers waarna op 6 mei het Circuit de Wallonie volgt en daarna de Rhône Alpes Isère Tour (10-13 mei). Twee wedstrijden die me goed moeten liggen, ik kijk er al naar uit!
Klaas
maandag 16 april 2012
Tour du Loir-et-Cher: nu moet het wel omslaan!!!
Hallo
Ik hoop dat de kelk nu tot op de bodem geleegd is! De voorbije dagen was ik aan de slag in de Tour du Loir-et-Cher, niet meteen mijn grootste doel dit jaar aangezien deze wedstrijd op papier niet echt bij mijn profiel past. Maar natuurlijk wou ik het beste van mezelf geven al dan niet met een resultaat.
Hélaas viel het al vanaf dag één zwaar tegen. Daags voor de wedstrijd voelde ik al dat mijn hoofd langzaam dicht kwam te zitten. Tijdens de eerste rit van 185 km moest ik dan ook al snel constateren dat er geen beterschap was. Al snel in de wedstrijd raakten 12 renners voorop. Daarachter kwam de organisatie nooit echt op gang hoewel maar liefst 18 ploegen niet vertegenwoordigd waren! De leiders werkten goed samen en hielden dan ook stand tot aan de meet. In het peloton beleefde ik een zware dag. Langzaam voelde ik dat ik steeds meer problemen kreeg met de luchtwegen. Ook mijn ogen bleven niet gespaard en kwamen steeds meer en meer dicht te zitten. Toen het op het einde ook nog eens begon te regenen werd het helemaal moeilijk. Toch lukte het me om de wedstrijd met het peloton te beëindigen.
Op dag 2 was er weinig beterschap. Met mijn ogen ging het wel wat beter, maar de rest zat nog volledig dicht. Ik zag dan ook een hele dag af in het peloton dat met een razende vaart de rit van 210 km over smalle slingerwegen afwerkte. Gedurende de eerste 110 km hadden we maar liefst 47 km/u gemiddeld. Toen lukte het toch voor 3 renners om een ontsnapping op te zetten. Het peloton zette echter snel de achtervolging in waardoor de leiders in de finale opnieuw ingerekend werden. Op de 3 plaatselijke ronden van 3 km met telkens een steil klimmetje viel het peloton volledig uitéén. Ik liet al snel belopen aangezien ik in deze omstandigheden toch niets kon forceren.
Dag 3 zorgde voor weinig verandering. Dit keer liet het peloton van in de start 5 renners wegrijden. Zij bouwden langzaam een voorsprong van 6 minuten uit die rond half koers (de rit was opnieuw 205 km lang) begon af te brokkelen. Ikzelf kon door de gekende problemen met de neus, keel en longen opnieuw niks forceren en moest me dan ook gedeisd houden in het peloton. Op het einde werd er nog stevig versneld waardoor de leiders opnieuw ingerekend werden. Tijdens de 2 plaatselijke ronden van 5,5km in Vendôme met telkens 2 klimmetjes leek het peloton af te stevenen op een massaspurt. Toch lukte het één renner om de groep nipt voor te blijven en de rit binnen te halen.
Ook rit 4 was met 191 km opnieuw zéér lang. Ik kende nog geen beterschap waardoor ik opnieuw niks kon forceren. De wedstrijd verliep dan ook nog eens zéér hectisch. Na 20 km was er een massale valpartij van een 40 tal renners. Blijkbaar maak ik er een specialiteit van, maar ik zat opnieuw in de valpartij zonder zelf te vallen, toch een beetje geluk... De wedstrijd kon echter al snel weer verder gezet worden. Na zowat 50 km en na de eerste bonificatie spurt konden 2 renners er vandoor gaan. Zij bouwden snel een mooie voorsprong uit en profiteerden van een fikse hagel- en regenbui waarbij het peloton bijna collectief stopte om regenvestjes op te halen. Na de buien koelde het flink af waardoor steeds meer renners in de problemen kwamen, bij een versnelling op een strook met zijwind viel het peloton dan ook volledig uitéén. Ik nam geen risico's meer aangezien ik al ziek was en stapte in deze barre omstandigheden aan de bevoorrading net op tijd uit de wedstrijd. Dit was een goede beslissing want bij de eerste passage aan de aankomst werd mijn voorbeeld gevold door zowat 50 renners die één voor één onderkoeld moesten opgeven! Vier renners reden in de plaatselijke weg van het sterk uitgedunde peloton en mochten voor de zege spurten.
Ik hoop dat het ergste nu achter de rug is. Deze week zal vooral in het teken staan van uitzieken... Daarna hoop ik om het goede gevoel dat ik voor de Loir-et-Cher had terug te vinden. Nu moet ik zowat alle plagen van Egypte doorstaan hebben...
Klaas
Ik hoop dat de kelk nu tot op de bodem geleegd is! De voorbije dagen was ik aan de slag in de Tour du Loir-et-Cher, niet meteen mijn grootste doel dit jaar aangezien deze wedstrijd op papier niet echt bij mijn profiel past. Maar natuurlijk wou ik het beste van mezelf geven al dan niet met een resultaat.
Hélaas viel het al vanaf dag één zwaar tegen. Daags voor de wedstrijd voelde ik al dat mijn hoofd langzaam dicht kwam te zitten. Tijdens de eerste rit van 185 km moest ik dan ook al snel constateren dat er geen beterschap was. Al snel in de wedstrijd raakten 12 renners voorop. Daarachter kwam de organisatie nooit echt op gang hoewel maar liefst 18 ploegen niet vertegenwoordigd waren! De leiders werkten goed samen en hielden dan ook stand tot aan de meet. In het peloton beleefde ik een zware dag. Langzaam voelde ik dat ik steeds meer problemen kreeg met de luchtwegen. Ook mijn ogen bleven niet gespaard en kwamen steeds meer en meer dicht te zitten. Toen het op het einde ook nog eens begon te regenen werd het helemaal moeilijk. Toch lukte het me om de wedstrijd met het peloton te beëindigen.
Op dag 2 was er weinig beterschap. Met mijn ogen ging het wel wat beter, maar de rest zat nog volledig dicht. Ik zag dan ook een hele dag af in het peloton dat met een razende vaart de rit van 210 km over smalle slingerwegen afwerkte. Gedurende de eerste 110 km hadden we maar liefst 47 km/u gemiddeld. Toen lukte het toch voor 3 renners om een ontsnapping op te zetten. Het peloton zette echter snel de achtervolging in waardoor de leiders in de finale opnieuw ingerekend werden. Op de 3 plaatselijke ronden van 3 km met telkens een steil klimmetje viel het peloton volledig uitéén. Ik liet al snel belopen aangezien ik in deze omstandigheden toch niets kon forceren.
Dag 3 zorgde voor weinig verandering. Dit keer liet het peloton van in de start 5 renners wegrijden. Zij bouwden langzaam een voorsprong van 6 minuten uit die rond half koers (de rit was opnieuw 205 km lang) begon af te brokkelen. Ikzelf kon door de gekende problemen met de neus, keel en longen opnieuw niks forceren en moest me dan ook gedeisd houden in het peloton. Op het einde werd er nog stevig versneld waardoor de leiders opnieuw ingerekend werden. Tijdens de 2 plaatselijke ronden van 5,5km in Vendôme met telkens 2 klimmetjes leek het peloton af te stevenen op een massaspurt. Toch lukte het één renner om de groep nipt voor te blijven en de rit binnen te halen.
Ook rit 4 was met 191 km opnieuw zéér lang. Ik kende nog geen beterschap waardoor ik opnieuw niks kon forceren. De wedstrijd verliep dan ook nog eens zéér hectisch. Na 20 km was er een massale valpartij van een 40 tal renners. Blijkbaar maak ik er een specialiteit van, maar ik zat opnieuw in de valpartij zonder zelf te vallen, toch een beetje geluk... De wedstrijd kon echter al snel weer verder gezet worden. Na zowat 50 km en na de eerste bonificatie spurt konden 2 renners er vandoor gaan. Zij bouwden snel een mooie voorsprong uit en profiteerden van een fikse hagel- en regenbui waarbij het peloton bijna collectief stopte om regenvestjes op te halen. Na de buien koelde het flink af waardoor steeds meer renners in de problemen kwamen, bij een versnelling op een strook met zijwind viel het peloton dan ook volledig uitéén. Ik nam geen risico's meer aangezien ik al ziek was en stapte in deze barre omstandigheden aan de bevoorrading net op tijd uit de wedstrijd. Dit was een goede beslissing want bij de eerste passage aan de aankomst werd mijn voorbeeld gevold door zowat 50 renners die één voor één onderkoeld moesten opgeven! Vier renners reden in de plaatselijke weg van het sterk uitgedunde peloton en mochten voor de zege spurten.
Ik hoop dat het ergste nu achter de rug is. Deze week zal vooral in het teken staan van uitzieken... Daarna hoop ik om het goede gevoel dat ik voor de Loir-et-Cher had terug te vinden. Nu moet ik zowat alle plagen van Egypte doorstaan hebben...
Klaas
vrijdag 6 april 2012
Challenge Phosphatiers: 2e en 3e wedstrijd
Hallo
Het avontuur in Marokko zit er bijna op. Gisteren reed ik de laatste wedstrijd en morgen keer ik terug naar Frankrijk.
Ik kan met een tevreden gevoel terugkeren. Na een goed begin van de Ronde van Marokko moest ik jammer genoeg de strijd staken door ziekte. Ik hoopte om het goede gevoel van de eerste dagen terug te vinden tijdens de afsluitende drie wedstrijden 'les Challengens des Villes Phosphatiers' en dat is ook gelukt. Een mooie ereplaats is er jammer genoeg niet uitgekomen, maar dat zal automatisch komen.
De tweede wedstrijd was een korte, maar hevige koers. Een stevige wind, eerst in het voordeel, daarna in de zij en om te eindigen op kop en een golvend parcours zorgden ervoor dat de wedstrijd vrij snel open brak. Ik voelde me zéér goed en trok op de eerste helling van de dag zelf ten aanval. Zeven renners sloten aan, het peloton liet echter niet begaan en brak door de zijwind in verschillende stukken. Zo kwamen 20 km verder 10 renners aansluiten de rest was uitgeteld. Bij de 18 leiders zaten maar liefst 8 Marokkanen die uiteraard allemaal voor elkaar reden. Het was dan ook bijna onmogelijk koersen, zeker toen we de finale ingingen met 14 waardoor het overwicht van de Marokkaanse renners nog groter werd. Door de felle tegenwind richting finish kon niemand echter het verschil maken. Het constante aanvallen zorgde er wel voor dat iedereen stilaan stuk was. Op anderhalve kilometer van het einde kon een Marokkaanse renner toch nog een kloof slaan. Onder de rode vod ging het nog 300m bergop, het sein voor mezelf om mijn laatste kaarten op tafel te gooien. Ik kwam terug tot op een 5 tal meter van de leider en had een klein kloofje op de rest. Jammer genoeg lieten de Marokkanen niet begaan en in de afdaling kwamen ze terug. Wij vielen helemaal stil, de geloste renners kwamen nog terug en zo werd ik in de spurt voor de 2e plek slechts 11e. Met een klein beetje geluk zat er een podium plaats in, maar dat is koers!
Gisteren stond dan de laatste wedstrijd op het programma. 170 km bijna constant rechtdoor. De wind stond ook nog eens in het nadeel wat de wedstrijd op slot hield. Na 45 km konden eindelijk 6 renners wegrijden met ploegmaat Shimizu. Zij liepen tot een kleine 4 minuten uit. Op het einde van de wedstrijd keerde de wind echter. Dit werkte als 'een rode lap' voor het peloton. Het tempo schoot omhoog, en de zijwind zorgde ervoor dat veel renners uit het peloton waaiden. Lange tijd leek het erop dat het peloton toch te laat zou komen. Maar op 5 km van het einde rekende het uitgedunde peloton van een 30 tal renners toch nog de laatste 2 vluchters in. Zo eindigde de wedstrijd op een spurt met een beperkte groep. Aangezien ik zelf hierin weinig te zoeken had hielp ik ploegmaat Hayato Yoshida die naar een 3e plek spurtte. Zelf werd ik 32e.
Vanaf volgende week woensdag tot en met zondag neem ik deel aan de Tour du Loir-et-Chèr. Hoewel de wedstrijd me niet echt ligt hoop ik toch de lijn van de voorbije dagen door te kunnen trekken.
Groetjes
Klaas
Het avontuur in Marokko zit er bijna op. Gisteren reed ik de laatste wedstrijd en morgen keer ik terug naar Frankrijk.
Ik kan met een tevreden gevoel terugkeren. Na een goed begin van de Ronde van Marokko moest ik jammer genoeg de strijd staken door ziekte. Ik hoopte om het goede gevoel van de eerste dagen terug te vinden tijdens de afsluitende drie wedstrijden 'les Challengens des Villes Phosphatiers' en dat is ook gelukt. Een mooie ereplaats is er jammer genoeg niet uitgekomen, maar dat zal automatisch komen.
De tweede wedstrijd was een korte, maar hevige koers. Een stevige wind, eerst in het voordeel, daarna in de zij en om te eindigen op kop en een golvend parcours zorgden ervoor dat de wedstrijd vrij snel open brak. Ik voelde me zéér goed en trok op de eerste helling van de dag zelf ten aanval. Zeven renners sloten aan, het peloton liet echter niet begaan en brak door de zijwind in verschillende stukken. Zo kwamen 20 km verder 10 renners aansluiten de rest was uitgeteld. Bij de 18 leiders zaten maar liefst 8 Marokkanen die uiteraard allemaal voor elkaar reden. Het was dan ook bijna onmogelijk koersen, zeker toen we de finale ingingen met 14 waardoor het overwicht van de Marokkaanse renners nog groter werd. Door de felle tegenwind richting finish kon niemand echter het verschil maken. Het constante aanvallen zorgde er wel voor dat iedereen stilaan stuk was. Op anderhalve kilometer van het einde kon een Marokkaanse renner toch nog een kloof slaan. Onder de rode vod ging het nog 300m bergop, het sein voor mezelf om mijn laatste kaarten op tafel te gooien. Ik kwam terug tot op een 5 tal meter van de leider en had een klein kloofje op de rest. Jammer genoeg lieten de Marokkanen niet begaan en in de afdaling kwamen ze terug. Wij vielen helemaal stil, de geloste renners kwamen nog terug en zo werd ik in de spurt voor de 2e plek slechts 11e. Met een klein beetje geluk zat er een podium plaats in, maar dat is koers!
Gisteren stond dan de laatste wedstrijd op het programma. 170 km bijna constant rechtdoor. De wind stond ook nog eens in het nadeel wat de wedstrijd op slot hield. Na 45 km konden eindelijk 6 renners wegrijden met ploegmaat Shimizu. Zij liepen tot een kleine 4 minuten uit. Op het einde van de wedstrijd keerde de wind echter. Dit werkte als 'een rode lap' voor het peloton. Het tempo schoot omhoog, en de zijwind zorgde ervoor dat veel renners uit het peloton waaiden. Lange tijd leek het erop dat het peloton toch te laat zou komen. Maar op 5 km van het einde rekende het uitgedunde peloton van een 30 tal renners toch nog de laatste 2 vluchters in. Zo eindigde de wedstrijd op een spurt met een beperkte groep. Aangezien ik zelf hierin weinig te zoeken had hielp ik ploegmaat Hayato Yoshida die naar een 3e plek spurtte. Zelf werd ik 32e.
Vanaf volgende week woensdag tot en met zondag neem ik deel aan de Tour du Loir-et-Chèr. Hoewel de wedstrijd me niet echt ligt hoop ik toch de lijn van de voorbije dagen door te kunnen trekken.
Groetjes
Klaas
woensdag 4 april 2012
1e Challenge Phosphatiers
Hallo
Gisteren nam ik deel aan de eerste van drie aparte wedstrijden "les Challenges des Villes Phosphatiers".
Zoals steeds verliep het wat ongeordend. Maar eens van start liep alles los! Na een 10 tal kilometer werd de wedstrijd even stilgelegd na een massale valpartij achterin het peloton. Door de lichte regen lagen de wegen er namelijk spekglad bij. Nadat iedereen terug was en de wegen opgedroogd waren begon de wedstrijd echt. De ene aanval volgde de andere op, maar niemand raakte weg in het begin. Ikzelf voelde me goed, de kracht was terug en daarom besloot ik er maar in te vliegen. Met succes! Na zowat 40 km kon ik weg rijden, in verschillende schuifjes sloten zowat 25 renners aan. Al snel bleek dat dit de goede vlucht was. Omdat er zeker 15 Marokkanen vooraan zaten zou het moeilijk worden om een mooie uitslag te rijden. Wij waren met 4 present in de kopgroep en besloten om voor een spurt te gaan. Op 65 km van het einde begonnen de Marokkanen echter al van alle kanten aan te vallen. Op 25 km van het einde konden er dan toch 3 een kloofje slaan. We reageerden nog fel, maar kwamen te laat. Zo mocht ik uiteindelijk spurten voor de 4e plaats. Hierin werd ik 18e, niet super, maar toch was ik voldaan.
Gr Klaas
Gisteren nam ik deel aan de eerste van drie aparte wedstrijden "les Challenges des Villes Phosphatiers".
Zoals steeds verliep het wat ongeordend. Maar eens van start liep alles los! Na een 10 tal kilometer werd de wedstrijd even stilgelegd na een massale valpartij achterin het peloton. Door de lichte regen lagen de wegen er namelijk spekglad bij. Nadat iedereen terug was en de wegen opgedroogd waren begon de wedstrijd echt. De ene aanval volgde de andere op, maar niemand raakte weg in het begin. Ikzelf voelde me goed, de kracht was terug en daarom besloot ik er maar in te vliegen. Met succes! Na zowat 40 km kon ik weg rijden, in verschillende schuifjes sloten zowat 25 renners aan. Al snel bleek dat dit de goede vlucht was. Omdat er zeker 15 Marokkanen vooraan zaten zou het moeilijk worden om een mooie uitslag te rijden. Wij waren met 4 present in de kopgroep en besloten om voor een spurt te gaan. Op 65 km van het einde begonnen de Marokkanen echter al van alle kanten aan te vallen. Op 25 km van het einde konden er dan toch 3 een kloofje slaan. We reageerden nog fel, maar kwamen te laat. Zo mocht ik uiteindelijk spurten voor de 4e plaats. Hierin werd ik 18e, niet super, maar toch was ik voldaan.
Gr Klaas
maandag 2 april 2012
Einde Ronde van Marokko
Hallo
De Ronde van Marokko is ondertussen ten einde. Voor mij was dit einde echter wat vroeger dan voorzien. Door ziekte gaf ik er na 70 km de brui aan tijdens de 8e rit. Verder rijden had geen zin meer, doordat mijn lichaam al 3 dagen geen energie meer kon opnemen voelde ik me slap als een vod. Het verstand haalde het van het koersinstint en dus gaf ik er wijselijk de brui aan. Ondertussen zijn we al 3 dagen verder en de nodige rust heeft me deugd gedaan want ik voel me ondertussen al veel beter. Alles gaat weer volgens de normale gang van zaken waardoor ik de komende 3 dagen deel kan nemen aan de Challenge Phosphatiers. Drie ééndagskoersen hier in Marokko. Ik zal drie keer de start nemen en als het goed gaat probeer ik een uitslag te rijden. Als ik zie dat de wedstrijd verloren is dan knijp ik de remmen dicht...
Voor de rest weinig nieuws. De Ronde van Marokko kende een zéér ééntonig verloop. Ook tijdens de laatste dagen veranderde er niks. De Zuid-Afrikanen bleven winnen. Ook de laatste etappes eindigden telkens op een spurt. Zonder mijn ziekte had er normaal gezien wel een top 10 plaats kunnen inzitten, maar verder zou ik zeker niks wereldschokkend kunnen uitrichten hebben. Daarvoor was de Ronde van Marokko te veel een waaierskoers.
Alé, ik ga nog enkele dagen profiteren van de Marokkaanse zon en hopelijk kan ik me tijdens één van de drie wedstrijden eens in de kijker rijden om zo met een goed gevoel terug te keren.
Klaas
De Ronde van Marokko is ondertussen ten einde. Voor mij was dit einde echter wat vroeger dan voorzien. Door ziekte gaf ik er na 70 km de brui aan tijdens de 8e rit. Verder rijden had geen zin meer, doordat mijn lichaam al 3 dagen geen energie meer kon opnemen voelde ik me slap als een vod. Het verstand haalde het van het koersinstint en dus gaf ik er wijselijk de brui aan. Ondertussen zijn we al 3 dagen verder en de nodige rust heeft me deugd gedaan want ik voel me ondertussen al veel beter. Alles gaat weer volgens de normale gang van zaken waardoor ik de komende 3 dagen deel kan nemen aan de Challenge Phosphatiers. Drie ééndagskoersen hier in Marokko. Ik zal drie keer de start nemen en als het goed gaat probeer ik een uitslag te rijden. Als ik zie dat de wedstrijd verloren is dan knijp ik de remmen dicht...
Voor de rest weinig nieuws. De Ronde van Marokko kende een zéér ééntonig verloop. Ook tijdens de laatste dagen veranderde er niks. De Zuid-Afrikanen bleven winnen. Ook de laatste etappes eindigden telkens op een spurt. Zonder mijn ziekte had er normaal gezien wel een top 10 plaats kunnen inzitten, maar verder zou ik zeker niks wereldschokkend kunnen uitrichten hebben. Daarvoor was de Ronde van Marokko te veel een waaierskoers.
Alé, ik ga nog enkele dagen profiteren van de Marokkaanse zon en hopelijk kan ik me tijdens één van de drie wedstrijden eens in de kijker rijden om zo met een goed gevoel terug te keren.
Klaas
Abonneren op:
Posts (Atom)