Hallo,
Sinds gisterenavond ben ik terug uit de Ronde van Aosta, hieronder volgt het verslag van de meest 'mytische' rittenkoers van het jaar!
Met een bang hart nam ik dinsdag samen met 120 (ongekende) collega's de start in Quart. De eerste 50 km verliepen vrij vlak, daarna volgden 3 ronden van 32 km met telkens 2 beklimmingen, waarvan vooral de eerste helling lastig was (3,9 km aan 9%).
Er werd echter niet gewacht om te koersen tot de hellingen eraan kwamen. Onmiddellijk na de start reden in schuifjes 30 renners weg. In het peloton viel het wat stil en daarom besloot ik na 25 km in de tegenaanval te gaan, zo kwam ik met een 15 tal renners in de achtervolging. Na een (slopende) achtervolging van bijna 20 km konden we vooraan komen aansluiten. Zo kwamen we, nog voor de eerste helling, met bijna 50 renners op kop!
Tijdens de eerste beklimming viel de kopgroep wat uiteen, ik had het even moeilijk, maar kon na de top opnieuw aansluiten bij de leiders. Na de afdaling vloeide alles opnieuw wat samen en hiervan maakten 3 renners gebruik om er vanonder te muizen. Bij ons viel het volledig stil (een deel van het grote peloton kwam zo terug) en daarom trok ik boven op de 2e helling van de dag in de achtervolging. Jammer genoeg volgde niemand en het was niet echt een parcours om alleen te rijden. Ik reed niet voluit en hierdoor bleef ik constant op 1min45 van de leiders hangen en had ik een kleine minuut voorsprong op het peloton. Na 20 km alleen te rijden en één helling verder kwamen 4 renners aansluiten bij mij. We werkten goed samen en naderden mondjesmaat op de leiders. Het peloton begon echter ook terug te keren en tijdens de laatste beklimming van Grand-Brissogne (de lastigste van de twee hellingen) barstte de wedstrijd helemaal open. De 3 leiders kwamen nog als eerste boven, gevolgd door een 5 tal dat mijn groepje voorbij stoof op de klim. Ik volgde in een volgende groep van een 20 tal renners. Na de afdaling werd mijn groep jammer genoeg opnieuw aangedikt tot een 50 tal. Voor de laatste helling trok ik opnieuw in de aanval, maar het beste was er ondertussen vanaf. Op de laatste helling werd ik opnieuw bijgebeend en moest ik nog alles geven om bij het eerste peloton te blijven. Ik slaagde hierin en eindigde als 41e.
Ik reed misschien wel mijn beste rit in Aosta, een hele dag in de aanval, maar kreeg jammer genoeg geen loon naar werken.
Op dinsdag stond de koninginnenrit met maar liefst 5 beklimmingen op het programma, de eerste 4 beklimmingen vielen nog vrij vroeg in de rit en waren ook niet super lastig. Moesten die nog niet voor de nodige verschillen zorgen dan zou de lastige Colle San Carlo (10 km à 10%), die helemaal aan het slot lag, dat wel doen.
Na een 15 tal kilometer raakten 6 renners voorop. Op de eerste en tweede col van de dag werd er niet echt hard gekoerst, hiervan maakten nog 6 renners gebruik om de sprong naar voren te maken. In het peloton werd er bij momenten zeer traag gereden en zo kregen de leiders een voorsprong van circa 5 minuten.
Op helling 3 en 4 werd het tempo dan verhoogd. De deur begon achteraan enkele malen flink open te staan. Ikzelf kon me vrij goed handhaven vooraan in de groep. De kopgroep spatte ook helemaal uiteen. Drie renners reden weg en behielden nog steeds een bonus van 5 minuten op het peloton.
In de aanloop naar de Colle San Carlo werden alle resterende koplopers ingelopen door het peloton, behalve de 3 leiders die met een bonus van net geen 4 minuten de beklimming aanvatten. In het peloton werd onmiddellijk stevig tempo gereden.Ik voelde al snel dat dit tempo voor mij net te hoog lag en besloot dan maar om in mijn eigen ritme naar boven te rijden. Dit was blijkbaar een goede beslissing, want uiteindelijk kwam ik als 19e boven. Na de afdaling was dit nog steeds zo en dus eindigde ik op een mooie 19e plaats in de koninginnenrit, in het klassement werd ik 18e.
De derde rit was opnieuw een sleuteletape, het was een korte rit (120km), maar wel de enige rit met aankomst boven op een col (Covarey - Mont-Avic, 10 km à 9%). De eerste 110 km verliepen hoofdzakelijk in de vallei, op uitzondering van de beklimming van Perloz op 30 km van het eind. Omdat vluchters misschien wel een kans zouden krijgen probeerde ik in het begin van de rit enkele keren mee te schuiven, maar zonder succes. Na 15 km kwam een kopgroep van 15 renners tot stand. Zij liepen uit tot maximum 2min30. Vanaf de beklimming van Perloz kwam de vaart in het peloton, daar werd de eerste schifting gevoerd. Met goed 20 renners kwamen we daar nog samen boven (ik moest al flink diep gaan!). Na de afdaling kwamen nog zo'n 20 renners terug en daarna werd de laatste 20 km vallei in een razend tempo afgelegd richting slotklim. Dit hoge tempo zorgde ervoor dat de leiders met slechts 15s voorsprong aan de slotklim begonnen en dus ten dode opgeschreven waren. Ik koos opnieuw vrij snel voor mijn eigen tempo en werd uiteindelijk 21e. Een betere uitslag was mogelijk daar nogal wat renners voor mij gebruik maakten van klinken e.a. om wat sneller vooruit te gaan...
Op dag 4 stond de langste rit geprogrammeerd. 166 km met 3 cols, in tegenstelling tot de voorbije dagen, met telkens warm weer (meer dan 30 graden en zon) regende het nu aan de start. Dit zorgde ervoor dat de eerste 60 km zeer geanimeerd verliepen. Door de vaak smalle, bochtrijke passages, constant op en af, brak het peloton meerdere malen in stukken. Het duurde tot de eerste beklimming (en de zon die terug was) eer de rust terug kwam. Vijf renners gingen er vandoor waaronder ploegmaat Laurens De Vreese. Zij kregen een vrijgeleide van het peloton en konden met een voorsprong van 2 minuten aan de langste klim (17 km)van de ronde beginnen (Saint-Barthélémy). Hierin lag het tempo in het peloton niet erg hoog waardoor de leiders nog verder konden uitlopen. Op 8 km van de top schoof ik mee me een tegenaanval. Ik reed een 3 tal kilometer voor het peloton uit, waar de strijd ondertussen opengebarsten was. Uiteindelijk kwamen nog 15 renners bij me aansluiten. Hieruit reed ploegmaat Bekaert weg en hij reed naar Laurens De Vreese die de laatste 2 vluchters moest laten gaan. In de afdaling kwam leider Ignatenko ten val, hierdoor werd het tempo gedrukt en werd het peloton opnieuw aangedikt tot een 50 tal renners, jammer, want anders kon ik een mooie sprong maken in het klassement. In de vallei werd er dan opnieuw vol gereden naar de voet van de laatste col. Bekaert en De Vreese werden terug ingelopen, de 2 Franse leiders bleven nog 3 minuten voor. Op de laatste col (col d'Arlaz, 7 km à 9,5%) was het opnieuw elk voor zich. Ik had het moeilijk maar beet door. In de laatste 15 km vallei voor de aankomst op Forte di Bard kon ik opnieuw bij een groepje aansluiten. Uiteindelijk werd ik 20e in de rit en kwam 17e te staan in het klassement.
De laatste 2 dagen werden op Franse bodem betwist. Op zaterdag stond nog een lastige rit te wachten van Marignier naar Ville-la-Grand. Het zwaartepunt van de wedstrijd lag echter vrij vroeg, al snel na de start volgde de beklimming van de col de Joux-Plane, gevolgd door de col de la Ramaz en de col de Plaine-Joux, drie lastige brokken, waarna nog 50 relatief vlakke kilometers volgden. Tijdens de eerste 28 km aanloop richting Joux-Plane ontstond een kopgroep van 15 renners, met mezelf... Zo kon ik met 1min30 voorsprong beginnen aan de Joux-Plane. Al snel voelde ik echter dat ik mijn minste dag had van de ronde, hierdoor moest ik al diep gaan om de top te ronden met de kopgroep. In het peloton werd stevig tempo gereden waardoor we niet verder uitliepen en het dus moeilijk zou worden. Op de steile col de la Ramaz, spatte de kopgroep uiteen en probeerde ik een zo goed mogelijk tempo te zoeken om zo de top te halen met de eersten uit het peloton. Dit lukte vrij aardig, want op 3 km van de top kwamen een 15 tal renners bij me aansluiten en hierin kon ik stand houden. Tijdens de afdaling werd deze groep opnieuw aangedikt tot een kleine 40 renners. Na de afdaling voelde ik me plots leeg, geen goed teken met de lastige col de Plaine-Joux in het vooruitzicht... Al snel moest ik hierop de groep laten gaan en werd het 6 km knokken en op de tanden bijten om met een zo klein mogelijke achterstand boven te komen. Gelukkig slaagde ik hierin en na de afdaling kwam ik terug aansluiten. Daarna ging het in razende vaart richting Ville-la-Grand. Ik kreeg nog de opdracht om op kop te rijden omdat het klassement van ploegmaat Bekaert in het gedrang kwam, met mijn laatste krachten deed ik dit dan ook. Hierdoor moest ik op 4 km van de meet wel lossen, op een steil klimmetje, uit het groepje en verloor zo enkele seconden en 2 plaatsen in het klassement.
Op zondag werd de vlakste rit van de ronde gereden. Om 9u30 gingen we van start voor 88 km met 3 hellingen ('lopers' in het jargon). Vanaf kilometer 0 ontstond een kopgroep van 8 renners, daarachter werd gecontroleerd door de verschillende ploegen uit het klassement. De 3 hellingen werden vrij rustig opgereden, met af en toe een stevige prik. Hierdoor werden de vluchters opnieuw ingerekend. Na de afdaling van de laatste col was de organisatie even weg en reden 15 renners weg, zonder Beveren2000 vertegenwoordiger. Dit was het sein voor mezelf en Frederik Verkinderen om op kop te rijden. We kregen hierbij de steun van 2 andere ploegen en op 8km van het einde was de hergroepering een feit. Op 4 km van het einde volgde opnieuw het steile hellinkje (rue des 2 Montagnes) waarop het peloton in verschillende stukken brak. Drie renners konden net het eerste deel van de groep voor blijven waarin ik na mijn kopwerk nog stand kon houden. Ik werd nog 27e in de rit en bleef 19e in het klassement.
Ik kan tevreden terugkijken op deze ronde. 19e is zeker geen super uitslag, maar vooraf had ik niet verwacht om zo kort te kunnen eindigen. Er zat misschien zelf nog iets meer in, maar de laatste 2 dagen heb ik wat tijd verloren door in dienst te rijden, maar ja, 17e of 19e, dat maakt niet zo veel uit...
Ik merkte wel dat ik zeker niet in mijn beste doen was omdat ik te snel op mijn eigen ritme moest overschakelen in de cols, maar blijkbaar was dit ritme niet zo traag... Ook jammer van mijn mindere dag tijdens de voorlaatste rit, net op het moment dat ik mee was in de ontsnapping, maar ja, ook dat is koers!
Deze week ga ik vooral recupereren van deze slopende ronde en dan zien we wel wat in september volgt. Veel mooie koersen staan er jammer genoeg niet meer op de kalender.
Gr Klaas
maandag 30 augustus 2010
zondag 22 augustus 2010
BK en Aosta
Hallo,
Gisteren is het niet mijn dag geworden. De goede benen zijn ergens aan de weg blijven plakken (in Meulebeke misschien) en hierdoor speelde ik een anonieme rol in de wedstrijd. Na 60 km ging ik in de aanval. Met 8 renners reden we een kleine 2 ronden vooruit, maar het peloton liet niet begaan. Tijdens deze ontsnapping voelde ik me al niet goed.
Toen ik terug ingelopen werd vertrokken opnieuw 8 renners, dit bleek uiteindelijk de aanzet tot de beslissende ontsnapping. Verschillende renners konden nog de brug slaan naar de leiders en zo kregen we uiteindelijk goed 25 renners voorop. Ik bevond me in het peloton en toen ik zag dat de wedstrijd over was stapte ik met nog 2 ronden te gaan uit de wedstrijd.
Twee renners konden op het einde wegrijden uit de kopgroep en een spurt met 2 kroonde de verrassende Rob Goris zich tot kampioen.
Lang tijd om ontgoocheld te zijn heb ik niet, want morgen vertrek ik naar Italië om vanaf dindsdag tot en met zondag deel te nemen aan de Giro della Vallée d'Aosta. Hopelijk doet de Italiaanse berglucht me goed en vind ik daar opnieuw het goede gevoel. Over een resultaat spreek ik in deze wedstrijd niet, aangezien het altijd afwachten is hoe de tegenstand is.
Gr Klaas
Gisteren is het niet mijn dag geworden. De goede benen zijn ergens aan de weg blijven plakken (in Meulebeke misschien) en hierdoor speelde ik een anonieme rol in de wedstrijd. Na 60 km ging ik in de aanval. Met 8 renners reden we een kleine 2 ronden vooruit, maar het peloton liet niet begaan. Tijdens deze ontsnapping voelde ik me al niet goed.
Toen ik terug ingelopen werd vertrokken opnieuw 8 renners, dit bleek uiteindelijk de aanzet tot de beslissende ontsnapping. Verschillende renners konden nog de brug slaan naar de leiders en zo kregen we uiteindelijk goed 25 renners voorop. Ik bevond me in het peloton en toen ik zag dat de wedstrijd over was stapte ik met nog 2 ronden te gaan uit de wedstrijd.
Twee renners konden op het einde wegrijden uit de kopgroep en een spurt met 2 kroonde de verrassende Rob Goris zich tot kampioen.
Lang tijd om ontgoocheld te zijn heb ik niet, want morgen vertrek ik naar Italië om vanaf dindsdag tot en met zondag deel te nemen aan de Giro della Vallée d'Aosta. Hopelijk doet de Italiaanse berglucht me goed en vind ik daar opnieuw het goede gevoel. Over een resultaat spreek ik in deze wedstrijd niet, aangezien het altijd afwachten is hoe de tegenstand is.
Gr Klaas
vrijdag 20 augustus 2010
Morgen: B.K. Hooglede - Gits
Hallo,
Morgen is het voor veel Belgische coureurs het absolute hoogtepunt van het jaar. Dan wordt namelijk de 'Omloop van de Gits- en Hooglede berg' verreden, ofte het B.K.!
Ook voor mij natuurlijk een belangrijke afspraak, als je er kan winnen is er (bijna) niets mooier. Maar voor mij is dit toch niet de topafspraak van 2010. Toen ik te horen kreeg dat Het B.K. in Hooglede zou verreden worden kreeg ik het er niet meteen warm van. Hooglede, het mekka van de kermiskoersen zowat. Voor mij heeft het al positieve (overwinning), maar ook al negatieve (valpartijen en rotdagen) gevoelens opgeleverd. Lastig kan het er wel zijn, maar naar mijn mening is het niet meteen de ideale plaats om een B.K. te geven. Hopelijk heb ik ongelijk.
Voor de 4e keer in 6 jaar (Temse, Laarne, Binche en nu dus) zit er weer een portie kasseien (de gevreesde Gitsberg, let op voor de paaltjes!) in de B.K. omloop, kwestie van onze Belgische roots niet te verloochenen zeker? In een WK parcours zie je dat wel nooit...
Verder loopt de aankomst ook bergop, zijn er flink wat bochten in de laatste kilometer en zitten de nodige smalle wegen in het 10 km lange parcours verwerkt. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een spektakelstuk!
Om 14u ga ik morgen met een kleine 200 collega's van start. Na 169 km zal er hiervan ééntje (minstens, ja, op een B.K. zijn er al eens meerdere gelukkig, zei het op andere wijze) overgelukkig zijn. Waarom ik niet? Als ik een goede dag heb, kan ik met iedereen wedijveren. Laat ons hopen.
Gr Klaas
Morgen is het voor veel Belgische coureurs het absolute hoogtepunt van het jaar. Dan wordt namelijk de 'Omloop van de Gits- en Hooglede berg' verreden, ofte het B.K.!
Ook voor mij natuurlijk een belangrijke afspraak, als je er kan winnen is er (bijna) niets mooier. Maar voor mij is dit toch niet de topafspraak van 2010. Toen ik te horen kreeg dat Het B.K. in Hooglede zou verreden worden kreeg ik het er niet meteen warm van. Hooglede, het mekka van de kermiskoersen zowat. Voor mij heeft het al positieve (overwinning), maar ook al negatieve (valpartijen en rotdagen) gevoelens opgeleverd. Lastig kan het er wel zijn, maar naar mijn mening is het niet meteen de ideale plaats om een B.K. te geven. Hopelijk heb ik ongelijk.
Voor de 4e keer in 6 jaar (Temse, Laarne, Binche en nu dus) zit er weer een portie kasseien (de gevreesde Gitsberg, let op voor de paaltjes!) in de B.K. omloop, kwestie van onze Belgische roots niet te verloochenen zeker? In een WK parcours zie je dat wel nooit...
Verder loopt de aankomst ook bergop, zijn er flink wat bochten in de laatste kilometer en zitten de nodige smalle wegen in het 10 km lange parcours verwerkt. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een spektakelstuk!
Om 14u ga ik morgen met een kleine 200 collega's van start. Na 169 km zal er hiervan ééntje (minstens, ja, op een B.K. zijn er al eens meerdere gelukkig, zei het op andere wijze) overgelukkig zijn. Waarom ik niet? Als ik een goede dag heb, kan ik met iedereen wedijveren. Laat ons hopen.
Gr Klaas
woensdag 18 augustus 2010
Omloop van de Grensstreek : Gemengde gevoelens
Hallo,
Gisteren stond ik voor het eerst aan de start van de Omloop van de Grensstreek te Wervik. We moesten eerst een grote ronde afleggen van net geen 130 km met hierin 2 maal de Monteberg en Kemmelberg en éénmaal de Rodeberg. Niet mijn favoriete parcours, maar het weer, wat wind en regen -een herfstdag- zouden de wedstrijd wel lastig maken, wat me dan wel weer in mijn kaart zou moeten spelen.
De eerste 20 km lagen de wegen nog vrij nat -met de valpartij van Meulebeke in de gedachten nam ik zo weinig mogelijk risico's- bracht ik dus achteraan in het peloton door. Toen ik vooraan raakte, koos ik onmiddellijk voor de aanval. In verschillende schuifjes reden we met 10 renners weg. Een 10 tal kilometer reden we volle bak, ik geloofde er echt in dat we vertrokken waren voor een hele dag, maar toch ging het niet door. Hier had ik wel een eerste cartouche verschoten.
Een 20 tal kilometer verder vertrok de goede vlucht dan wel, een 10 tal renners konden zo met een minuut voorsprong aan de eerste beklimming van de Kemmelberg beginnen. Vijf renners konden op die Kemmel de sprong vanuit het peloton naar voor maken, waarbij mijn ploegmaat Lietaer. Het peloton was ook flink uiteen gevallen, maar ik kon me vlot in de eerste groep handhaven. Op de smalle wegen voor de Rodenberg trok ik in de tegenaanval, even verder kwamen een 6 tal renners aansluiten. De samenwerking was jammergenoeg niet goed, waardoor het meeste werk op mijn schouders terrecht kwam. Ik keek echter niet op een inspanning en ging vol door, ook toen het verhakkelde peloton vlak voor de Kemmel terug kwam bleef ik beuken, nu samen met de ploeg, om het peloton in waaiers te trekken, maar zonder succes. Opnieuw een flinke cartouche verschoten vlak voor de Kemmel. Tijdens de 2e passage over de Kemmel werd het peloton verder uitgedund tot 30 renners. De kopgroep viel ook uiteen, en zo kwamen 6 renners voorop, waarbij Lietaer. Daarna dus een 10 tal renners en op 1min15 volgde ik met een 30 tal renners, de rest was uitgeteld.
Nadat we de 10 achtervolgers ingelopen hadden, kwamen talrijke tegenreacties in het peloton, ik schoof vaak mee, maar had kende niet echt geluk. Een kleine 20 renners trokken in de achtervolging en ik bleef ter plekke. Samen met ploegmaat Vermote probeerde ik nog 'duizend' keren een tegenreactie op gang te brengen. En bij poging 'duizend en één' lukte het dan toch. Met een 8 tal renners konden we ons eindelijk los maken en gaan achtervolgen. Net voor de plaatselijke ronden kwamen we aansluiten bij de eerste achtervolgers op een kleine minuut van de leiders. Voor mij de derde grote inspanning van de dag, en ik voelde dat het stillaan de laatste was...
In de eerste plaatselijke ronde liet ik me wat verrassen, op een moment dat ik achteraan zat draaiden we plots een lange rechte weg. De wind zat volledig in de flank, en vooraan werd stevig doorgetrokken. Verschillende renners moesten er van tussen en ik moest alles geven om aan boord te blijven. Maar ik voelde dat het nu definitief over was bij mij, ondertussen waren we wel genaderd tot op 25s van de leiders. Toen het een ronde verder weer op de kant ging, moest ik passen met een 4 tal renners en was mijn wedstrijd voorbij. De laatste ronde drong ik niet meer aan, we reden 'rustig' binnen en werden zelf nog ingelopen door enkele achtervolgers.
Slechte benen had ik niet echt, er zat wel kracht in en ik kon meekoersen. Maar in de finale zat ik er door. Ik had 3 grote inspanningen geleverd en blijkbaar ben ik op dit moment net niet goed genoeg om daarvan te herstellen in koers. Mijn valpartij van 2 dagen geleden in Meulebeke zal ook wel nog wat meegespeeld hebben, hoewel ik er niet echt last van had in koers. De komende dagen staan in het teken van herstel en hopelijk komt dat laatste tikkeltje er nu nog bij.
Groetjes Klaas
Gisteren stond ik voor het eerst aan de start van de Omloop van de Grensstreek te Wervik. We moesten eerst een grote ronde afleggen van net geen 130 km met hierin 2 maal de Monteberg en Kemmelberg en éénmaal de Rodeberg. Niet mijn favoriete parcours, maar het weer, wat wind en regen -een herfstdag- zouden de wedstrijd wel lastig maken, wat me dan wel weer in mijn kaart zou moeten spelen.
De eerste 20 km lagen de wegen nog vrij nat -met de valpartij van Meulebeke in de gedachten nam ik zo weinig mogelijk risico's- bracht ik dus achteraan in het peloton door. Toen ik vooraan raakte, koos ik onmiddellijk voor de aanval. In verschillende schuifjes reden we met 10 renners weg. Een 10 tal kilometer reden we volle bak, ik geloofde er echt in dat we vertrokken waren voor een hele dag, maar toch ging het niet door. Hier had ik wel een eerste cartouche verschoten.
Een 20 tal kilometer verder vertrok de goede vlucht dan wel, een 10 tal renners konden zo met een minuut voorsprong aan de eerste beklimming van de Kemmelberg beginnen. Vijf renners konden op die Kemmel de sprong vanuit het peloton naar voor maken, waarbij mijn ploegmaat Lietaer. Het peloton was ook flink uiteen gevallen, maar ik kon me vlot in de eerste groep handhaven. Op de smalle wegen voor de Rodenberg trok ik in de tegenaanval, even verder kwamen een 6 tal renners aansluiten. De samenwerking was jammergenoeg niet goed, waardoor het meeste werk op mijn schouders terrecht kwam. Ik keek echter niet op een inspanning en ging vol door, ook toen het verhakkelde peloton vlak voor de Kemmel terug kwam bleef ik beuken, nu samen met de ploeg, om het peloton in waaiers te trekken, maar zonder succes. Opnieuw een flinke cartouche verschoten vlak voor de Kemmel. Tijdens de 2e passage over de Kemmel werd het peloton verder uitgedund tot 30 renners. De kopgroep viel ook uiteen, en zo kwamen 6 renners voorop, waarbij Lietaer. Daarna dus een 10 tal renners en op 1min15 volgde ik met een 30 tal renners, de rest was uitgeteld.
Nadat we de 10 achtervolgers ingelopen hadden, kwamen talrijke tegenreacties in het peloton, ik schoof vaak mee, maar had kende niet echt geluk. Een kleine 20 renners trokken in de achtervolging en ik bleef ter plekke. Samen met ploegmaat Vermote probeerde ik nog 'duizend' keren een tegenreactie op gang te brengen. En bij poging 'duizend en één' lukte het dan toch. Met een 8 tal renners konden we ons eindelijk los maken en gaan achtervolgen. Net voor de plaatselijke ronden kwamen we aansluiten bij de eerste achtervolgers op een kleine minuut van de leiders. Voor mij de derde grote inspanning van de dag, en ik voelde dat het stillaan de laatste was...
In de eerste plaatselijke ronde liet ik me wat verrassen, op een moment dat ik achteraan zat draaiden we plots een lange rechte weg. De wind zat volledig in de flank, en vooraan werd stevig doorgetrokken. Verschillende renners moesten er van tussen en ik moest alles geven om aan boord te blijven. Maar ik voelde dat het nu definitief over was bij mij, ondertussen waren we wel genaderd tot op 25s van de leiders. Toen het een ronde verder weer op de kant ging, moest ik passen met een 4 tal renners en was mijn wedstrijd voorbij. De laatste ronde drong ik niet meer aan, we reden 'rustig' binnen en werden zelf nog ingelopen door enkele achtervolgers.
Slechte benen had ik niet echt, er zat wel kracht in en ik kon meekoersen. Maar in de finale zat ik er door. Ik had 3 grote inspanningen geleverd en blijkbaar ben ik op dit moment net niet goed genoeg om daarvan te herstellen in koers. Mijn valpartij van 2 dagen geleden in Meulebeke zal ook wel nog wat meegespeeld hebben, hoewel ik er niet echt last van had in koers. De komende dagen staan in het teken van herstel en hopelijk komt dat laatste tikkeltje er nu nog bij.
Groetjes Klaas
zondag 15 augustus 2010
Meulebeke : kermiskoersen 2010 : haat - liefde verhouding
Hallo,
Gisteren wou ik het wedstrijdritme wat onderhouden via de kermiskoers van Meulebeke. Met 139 renners namen we de start voor 22 ronden van goed 5 km. Het parcours niet kennende startte ik helemaal achteraan, dit bleek echter geen goede keuze. Na 1 ronde had ik namelijk al een achterstand van bijna 1 minuut op de kop van de koers!
Regen, smalle boerenwegen, een groot deelnemersveld en duizend-en-één bochten zorgden voor sliertvorming. Het was waarschijnlijk mooi om te zien langs de kant van de weg, maar als renner was het minder leuk. Goed geconcentreerd blijven om recht te blijven op de gladde baantjes en keihard optrekken na iedere bocht, want bij iedere bocht is er namelijk een opstopping en als je achteraan zit moet je flink bijtrekken om die schade weer in te lopen.
Na 1 ronde lag het peloton dan ook al in 5 stukken uitéén. Even zag ik het niet meer zitten, maar ik had een vrij goed gevoel en dus begon ik aan een inhaalrace. Vier volle ronden moest ik rijden om weer aansluiting te maken bij het koppeloton. Daarna viel het even stil en zo kon ook een 2de groep nog terugkomen. Zo ontstond een peloton van 60 renners, de rest was uitgeteld. Ik moeide me niet in de debatten, ik was ook niet gekomen om me leeg te rijden en reed constant rond de 30e positie. De regen had ondertussen plaatsgemaakt voor een zonnetje en zo begonnen de wegen op te drogen.
Dit was het sein om nog harder door de bochten te gaan...
Ik nam geen risico's, maar liet ook geen gaten vallen in de bochten. Blijkbaar was dit op een bepaald moment nog niet snel genoeg voor de renner achter mij en moest die 'koste wat het wil' voorbij op een smal bochtje. Hierdoor moest ik uitwijken in de bocht en kwam zo in de nattigheid terecht en ging vervolgens tegen de grond. Tegen dat ik weer opstond was het peloton al ver weg en zo kon ik na 65 km gefrustreerd en wat schaafwonden aan knie, scheenbeen en heup rijker de wedstrijd verlaten en met de fiets naar huis keren.
Zoals de titel doet vermoeden heeft iedere kermiskoers voor mij dit jaar zijn verhaal. Soms positief, Torhout..., maar veelal negatief, Gits, Meulebeke...
Graag rij ik deze wedstrijden niet, maar soms is het noodzakelijk en een goede training. Nu volgen er terug enkele grote koersen die me normaal gezien beter liggen.
Dinsdag de interclub in Wervik en zaterdag het B.K. in Hooglede-Gits (van haat-liefde verhoudingen gesproken...). Daarna gaat het richting de Alpen voor de presitgieuze Giro della Vallée d'Aosta.
Gr Klaas
Gisteren wou ik het wedstrijdritme wat onderhouden via de kermiskoers van Meulebeke. Met 139 renners namen we de start voor 22 ronden van goed 5 km. Het parcours niet kennende startte ik helemaal achteraan, dit bleek echter geen goede keuze. Na 1 ronde had ik namelijk al een achterstand van bijna 1 minuut op de kop van de koers!
Regen, smalle boerenwegen, een groot deelnemersveld en duizend-en-één bochten zorgden voor sliertvorming. Het was waarschijnlijk mooi om te zien langs de kant van de weg, maar als renner was het minder leuk. Goed geconcentreerd blijven om recht te blijven op de gladde baantjes en keihard optrekken na iedere bocht, want bij iedere bocht is er namelijk een opstopping en als je achteraan zit moet je flink bijtrekken om die schade weer in te lopen.
Na 1 ronde lag het peloton dan ook al in 5 stukken uitéén. Even zag ik het niet meer zitten, maar ik had een vrij goed gevoel en dus begon ik aan een inhaalrace. Vier volle ronden moest ik rijden om weer aansluiting te maken bij het koppeloton. Daarna viel het even stil en zo kon ook een 2de groep nog terugkomen. Zo ontstond een peloton van 60 renners, de rest was uitgeteld. Ik moeide me niet in de debatten, ik was ook niet gekomen om me leeg te rijden en reed constant rond de 30e positie. De regen had ondertussen plaatsgemaakt voor een zonnetje en zo begonnen de wegen op te drogen.
Dit was het sein om nog harder door de bochten te gaan...
Ik nam geen risico's, maar liet ook geen gaten vallen in de bochten. Blijkbaar was dit op een bepaald moment nog niet snel genoeg voor de renner achter mij en moest die 'koste wat het wil' voorbij op een smal bochtje. Hierdoor moest ik uitwijken in de bocht en kwam zo in de nattigheid terecht en ging vervolgens tegen de grond. Tegen dat ik weer opstond was het peloton al ver weg en zo kon ik na 65 km gefrustreerd en wat schaafwonden aan knie, scheenbeen en heup rijker de wedstrijd verlaten en met de fiets naar huis keren.
Zoals de titel doet vermoeden heeft iedere kermiskoers voor mij dit jaar zijn verhaal. Soms positief, Torhout..., maar veelal negatief, Gits, Meulebeke...
Graag rij ik deze wedstrijden niet, maar soms is het noodzakelijk en een goede training. Nu volgen er terug enkele grote koersen die me normaal gezien beter liggen.
Dinsdag de interclub in Wervik en zaterdag het B.K. in Hooglede-Gits (van haat-liefde verhoudingen gesproken...). Daarna gaat het richting de Alpen voor de presitgieuze Giro della Vallée d'Aosta.
Gr Klaas
donderdag 12 augustus 2010
Terugblik: Pierrefitte-Nestalas - Tourmalet
Hallo,
Uit intresse ben ik even aan het rekenene geslagen. Ik heb namelijk mijn VAM waarden berekend gedurende de koninginnerit en eens vergeleken met de 'echte groten'.
Om even te verduidelijken, de VAM waarde, is het aantal hoogte meters per uur die een renner overwint. Zo kun je op verschillende cols, verschillende renners met elkaar vergelijken. Dit is natuurlijk geen exacte wetenschap aangezien er nog tal van andere factoren meespelen waar geen rekening meegehouden wordt. Maar toch is het een leuke indicatie en ook mijn eigen prestatie kan ik zo eens 'analyseren'.
Het VAM record is momenteel in bezit van Alberto Contador, hij vestigde dit vorig jaar in de Tour de France op de slotklim van de rit met aankomst in Verbier. Toen haalde hij maar lieftst 1863 hm/u. Er dient wel opgemerkt te worden dat het om een vrij korte klim ging (goed 20 minuten) en naar het schijnt zat de wind mee...
Volgens eigen berekeningen waren dit mijn VAM's op de verschillende cols:
col de Tourmalet : 1405 hm/u
col d'Aspin : 1260 hm/u
Plat d'Adet (eerste 6 km) : 1315 hm/u
Plat d'Adet (laatste 4 km) : 1012 hm/u
Ballon d'Alsace (2008) : 1304 hm/u
Ballon d'Alsace (2007) : 1330 hm/u
Er is tegenover de 'groten' -hoewel, als je de namen bekijkt mag je een pak van die 'groten' schrappen- nog wat werk aan de winkel. Ook mijn inzinking tijdens Plat d'Adet was vrij duidelijk. Eigenlijk liep het al van in de eerste kilometers minder. Ik had mijn tempo van op de Tourmalet moeten kunnen behouden, dan had ik mee kunnen doen voor de zege. Dat zit er zeker in, want daar moest ik nog niet forceren om aan 1400 hm/u te komen.
Tot hier de wetenschap! Hopelijk spreken de benen weer snel!
Gr Klaas
Uit intresse ben ik even aan het rekenene geslagen. Ik heb namelijk mijn VAM waarden berekend gedurende de koninginnerit en eens vergeleken met de 'echte groten'.
Om even te verduidelijken, de VAM waarde, is het aantal hoogte meters per uur die een renner overwint. Zo kun je op verschillende cols, verschillende renners met elkaar vergelijken. Dit is natuurlijk geen exacte wetenschap aangezien er nog tal van andere factoren meespelen waar geen rekening meegehouden wordt. Maar toch is het een leuke indicatie en ook mijn eigen prestatie kan ik zo eens 'analyseren'.
Het VAM record is momenteel in bezit van Alberto Contador, hij vestigde dit vorig jaar in de Tour de France op de slotklim van de rit met aankomst in Verbier. Toen haalde hij maar lieftst 1863 hm/u. Er dient wel opgemerkt te worden dat het om een vrij korte klim ging (goed 20 minuten) en naar het schijnt zat de wind mee...
Volgens eigen berekeningen waren dit mijn VAM's op de verschillende cols:
col de Tourmalet : 1405 hm/u
col d'Aspin : 1260 hm/u
Plat d'Adet (eerste 6 km) : 1315 hm/u
Plat d'Adet (laatste 4 km) : 1012 hm/u
Ballon d'Alsace (2008) : 1304 hm/u
Ballon d'Alsace (2007) : 1330 hm/u
Er is tegenover de 'groten' -hoewel, als je de namen bekijkt mag je een pak van die 'groten' schrappen- nog wat werk aan de winkel. Ook mijn inzinking tijdens Plat d'Adet was vrij duidelijk. Eigenlijk liep het al van in de eerste kilometers minder. Ik had mijn tempo van op de Tourmalet moeten kunnen behouden, dan had ik mee kunnen doen voor de zege. Dat zit er zeker in, want daar moest ik nog niet forceren om aan 1400 hm/u te komen.
Tot hier de wetenschap! Hopelijk spreken de benen weer snel!
Gr Klaas
dinsdag 10 augustus 2010
Tour des Pyrénées - Vuelta a los Pireneos
Hallo,
Sinds gisterenavond ben ik terug uit de Pyreneeën waar ik van donderdag tot en met zondag aan het 'werk' was. Hieronder een verslag van een mooie week.
Op dinsdag reisde ik af richting Tarbes zodat ik op woensdag kon uitrusten en de lange autoreis zo goed mogelijk verteren (Dank U mama en papa om me te voeren en te supporteren!). Op woensdag maakte ik van mijn extra dag dan ook gebruik om los te rijden over de laatste kilometers van de eerste rit die vaak cruciaal is in een rittenkoers.
Op donderdag ging het dan echt van start. En om eerlijk te wezen, na het mindere gevoel van de voorbije weken stond ik niet echt met het grote zelfvertrouwen aan de start. Het lastige parcours, het sterke deelnemersveld met enkele profs en de mindere vorm bezorgden me toch wat onzekerheid. In het begin van de 180 km lange rit hield ik me dan ook afzijdig. Al snel vertrok een vroege vlucht van 11 renners met hierbij al enkele kleppers. Zij liepen op de eerste 2 vlakke rondes uit tot 4 minuten, daarna begonnen enkele ploegen te rijden in het peloton, maar de koplopers hielden bijzonder sterk stand en bleven constant meer dan 3 min voorop. In de lastige finale (die ik verkend had) dacht iedereen dat de leiders er door zouden zakken. Maar dit was niet zo, op de eerste 2 hellingen gebeurde er vrij weinig en bleef het peloton vrij compact. Net voor de 3e en lastigste helling van de dag reed ik weg met 2 andere renners. Zo kon ik met een 10 tal seconden voorsprong beginnen aan de laatste helling. Daar barstte het peloton helemaal uitéén, ik had een vrij goed gevoel en kwam uiteindelijk rond de 10e plaats boven. Het peloton lag in een 5 tal stukken uit elkaar. Zo kwamen we met 35 renners in de achtervolging, ik ging even alleen in de achtervolging, maar na enkele kilometers werd ik terug gegrepen. Een 20 tal kilometer verder kwam een 2e groep van 20 renners terug. Met nog 20 kilometer voor de boeg en nog 4 leiders met 2min20 voorsprong kregen we het sein om op kop te rijden. Met 4 van de ploeg zetten we ons op kop en de voorsprong begon razendsnel te slinken. Uiteindelijk werden de leiders op 2 km van het einde gegrepen en zo stevenden we af op een groepspurt met goed 50 renners. Tosh van der Sande zat net iets te ver in de laatste bocht, maar werd toch knap 3e. Ik eindigde tevreden als 31e. Ik kon deze lastige rit vrij vlot overleven en opnieuw meekoersen. Super voelde ik me nog niet, maar toch merkte ik opnieuw vooruitgang.
Op dag 2 stond de koninginnenrit gepland. De eerste 50 km waren 'vlak', daarna begon het zware werk met achtereenvolgens de beklimmingen van de mythische col de Tourmalet, col d'Aspin en aankomst boven op Plat d'Adet. Een bergrit die in de Tour ook niet zou misstaan.
Ik zou vandaag wat afwachten en zien hoe het zou lopen. Ik wist niet echt wat ik moest verwachten, in het verleden had ik al goede en slechte ervaringen in de cols, zodus...
Op het eerste klimmetje na 10 km kwam de vroege vlucht tot stand, goed 10 renners raakten voorop. Daarna werd de wedstrijd in het peloton gecontroleerd. Zo begonnen de leiders met een 4 tal minuten voorsprong aan de Tourmalet. In het peloton werd het tempo hierop stelselmatig verhoogd waardoor de deur achteraan open stond. Bij mij ging het nog vrij vlot, maar na een 7 tal kilometer klimmen kende ik toch even een moeilijk moment. Ik beet door en kwam er daarna helemaal door. De laatste 10 kilometer gingen bijna vanzelf. Op het einde werd het tempo nog verhoogd. En zo begonnen we met nog een 15 tal renners aan de laatste 3 steile kilometers. In de laatste kilometer werd nog even doorgetrokken, ook dit verteerde ik vrij vlot en uiteindelijk kwam ik als 5e van het peloton door op de top op een 2 tal minuten van 4 resterende leiders. Op de top ging ik met Yannick Eijssen onmiddellijk door, we reden vol naar beneden en kwamen zo met 2 in de achtervolging. Aan de voet van de col d'Aspin hadden we 30sec achterstand op de 4 leiders en 1 minuut voorsprong op een 13 tal achtervolgers. Al snel kwamen we vooraan aansluiten en moest 1 renner lossen. Met 5 reden we vrij vlot rond. Ook op de Aspin voelde ik me nog zeer goed. Het draaide nog soepel en zonder forceren kon ik als 2e de top ronden na de Poolse prof Niemec (iemand die tussen de Italiaanse topprofs met de besten omhoog rijdt!). In de afdaling die erop volgde probeerde ik zo goed mogelijk te herstellen en bij te tanken om zo fris mogelijk aan Plat d'Adet te kunnen beginnen. Eerst moesten we nog 15 km vallei door. Ik voelde me na de afdaling plots een heel stuk minder, de kracht was precies uit de benen en het liep wat moeizamer in de vallei. Door de goede samenwerking begonnen we met 2min15 voorsprong op de achtervolgers aan de verschrikkelijk steile Plat d'Adet. De eerste 2 kilometer bleven we nog samen, maar daarna spatte de groep uitéen, Eijssen en Niemec reden weg, ik verloor samen met de Fransman Barle stilletjes aan terrein, en de Zweeds kampioen, moest onmiddellijk passen. Tot op 5 km van de top verloren we langzaam terrein op de 2 koplopers en hielden we constant 2 minuten voorsprong op de achtervolgers. Een podium plaats zat er dus nog in, top 4 leek zeker... Maar, om het met de woorden van Lance Armstrong te zeggen, "sometimes your the hammer, sometimes your the nail". Wel op de eerste 2 cols was ik nog "the hammer", maar de laatste 4 kilometer werd ik plots "the nail". Plots kreeg ik een klop die ik nog nooit gekregen had in mijn hele koerscarrière. De laatste 4 kilometer werden plots een ongelofelijke lijdensweg. Gelukkig waren dit nog de makkelijkste kilometers (hoewel ze voor mij de steilste leken). Ik gaf alles wat er in me zat, snel ging het niet meer, hierdoor verloor ik nog meer dan 3 minuten op de 2 leiders en kwamen de achtervolgers razendsnel dichterbij. In de laatste kilometer gingen me zo nog 2 renners voorbij en uiteindelijk werd ik 6e. Vooraf had ik dit niet durven hopen. Maar toch had ik wat gemengde gevoelens. Top 4 leek zeker, voor de klop. Ook in het klassement stond ik er plots minder voor. Van plaats 4 tot 12 stond alles tamelijk kort bijeen, zonder inzinking had ik ook hier vrij zeker van een top5 plek kunnen zijn. Maar ja, ook dat hoort bij de koers. Het blijft wel een klein raadsel vanwaar de man met de hamer kwam, net na het eerste moment dat ik wat recupereerde voelde ik me minder, bizar.
Op dag 3 werd er opnieuw een zware rit voorgeschoteld. Slechts één col, de Tunel de Bielsa, daarna een lange afdaling en op het einde nog een pittige beklimming van een 4 tal kilometer en ook de slotkilometer liep bergop. De Spaanse hitte maakte het nog eens extra zwaar. Na mijn inzinking van gisteren waarbij ik toch serieus in mijn reserves moest tasten voelde ik me niet echt hersteld, ik merkte dan ook snel dat het wel eens een zware dag zou kunnen worden. De eerste 40 km verliepen vlak. Na een 20 tal kilometer vertrok de vroege vlucht van circa 12 renners met voor Beveren2000 Julien Vermote. Zij begonnen met een voorsprong van 3 minuten aan de 18 km lange col. In het peloton bleven de gelederen lang gesloten en werd in een stevig tempo naar boven gefietst. Hoewel er nog een 50 tal renners bijeen waren had ik het toch al vrij lastig, geen zo'n goed teken dus... Toen op goed 3 km van de top het peloton uiteen spatte moest ik dan ook vrij snel passen en zo belandde ik in een 3e groep. De situatie: 10 koplopers met 2min30 voorsprong op een 20 tal renners, 20seconen later nog 10 renners en een 25 tal seconden verder volgde ik met opnieuw een 20tal renners, de rest was uitgeteld. Na een lange achtervolging (met de steun van mijn ploegmaats Thomas Sprengers en Tosh van der Sande) kon ik terug keren bij het eerste peloton. Maar hieruit waren ondertussen 10 renners in de tegenaanval gegaan met hierbij een 5 tal renners van het klassement. Zij konden de koplopers vrij snel vervoegen en namen 3 minuten voorsprong op het peloton met de nummers 1 en 2 en mezelf. De nummer 3 uit het klassement (Barle) was wel vooraan mee en werd hierdoor virtueel leider. De leider had nog slechts 2 ploegmaats en hierdoor bleef de voorsprong constant rond de 3 minuten. Op de laatste klim spatte het peloton helemaal uiteen. Een 20 tal renners moesten opnieuw afhaken, gelukkig voelde ik me al iets beter en kon ik met de steun van mijn ploegmaats in het eerste peloton stand houden. Niemec en Eijssen namen nu zelf het heft in handen om hun klassement te redden, maar ze strandden uiteindelijk op 3 minuten en zo kwam de Fransman Barle op kop. Ikzelf finishte nog goed op het slotklimmetje (12e van het peloton en 24e in de rit), maar omdat er 3 renners in de kopgroep aanwezig waren die op minder dan 3 minuten van mij stonden zakte ik jammer genoeg naar de 9e plaats in het klassement. Jammer, maar de schade bleef toch nog beperkt na een, voor mij, moeilijke dag.
De laatste rit werd verreden van Huesca naar Zaragoza. Lange rechte wegen zorgden ervoor dat het lang duurde tegen dat een vlucht wegraakte, maar uiteindelijk slaagden hier toch 10 renners in met ploegmaat Vanendert. In het peloton werd vervolgens gecontroleerd en omdat er niemand van het klassement vooraan zat werd al snel duidelijk dat de koplopers voorop zouden blijven. Ik voelde me een stuk beter dan daags voordien en kende een gemakkelijke dag, ik werd uiteindelijk 39e in de rit en behield mijn 9e plaats in het klassement. Ploegmaat Vanendert spurtte nog naar een mooie 4e plek in de slotrit.
Ik kan met een tevreden gevoel terugblikken op deze ronde. Nadat het de voorbije weken wat minder liep had ik niet verwacht om hier top 10 te kunnen rijden, omdat je in zo'n koers toch echt top moet zijn. De cols liegen niet hé. Jammer van die 4 km op Plat d'Adet, maar ja, ook dat is koers en misschien is het ook een teken dat ik nog niet in topconditie ben. Hopelijk kan ik nog enkele procentjes verbeteren de komende weken en kan ik nog enkele mooie uitslagen rijden in de komende koersen.
Gr Klaas
Sinds gisterenavond ben ik terug uit de Pyreneeën waar ik van donderdag tot en met zondag aan het 'werk' was. Hieronder een verslag van een mooie week.
Op dinsdag reisde ik af richting Tarbes zodat ik op woensdag kon uitrusten en de lange autoreis zo goed mogelijk verteren (Dank U mama en papa om me te voeren en te supporteren!). Op woensdag maakte ik van mijn extra dag dan ook gebruik om los te rijden over de laatste kilometers van de eerste rit die vaak cruciaal is in een rittenkoers.
Op donderdag ging het dan echt van start. En om eerlijk te wezen, na het mindere gevoel van de voorbije weken stond ik niet echt met het grote zelfvertrouwen aan de start. Het lastige parcours, het sterke deelnemersveld met enkele profs en de mindere vorm bezorgden me toch wat onzekerheid. In het begin van de 180 km lange rit hield ik me dan ook afzijdig. Al snel vertrok een vroege vlucht van 11 renners met hierbij al enkele kleppers. Zij liepen op de eerste 2 vlakke rondes uit tot 4 minuten, daarna begonnen enkele ploegen te rijden in het peloton, maar de koplopers hielden bijzonder sterk stand en bleven constant meer dan 3 min voorop. In de lastige finale (die ik verkend had) dacht iedereen dat de leiders er door zouden zakken. Maar dit was niet zo, op de eerste 2 hellingen gebeurde er vrij weinig en bleef het peloton vrij compact. Net voor de 3e en lastigste helling van de dag reed ik weg met 2 andere renners. Zo kon ik met een 10 tal seconden voorsprong beginnen aan de laatste helling. Daar barstte het peloton helemaal uitéén, ik had een vrij goed gevoel en kwam uiteindelijk rond de 10e plaats boven. Het peloton lag in een 5 tal stukken uit elkaar. Zo kwamen we met 35 renners in de achtervolging, ik ging even alleen in de achtervolging, maar na enkele kilometers werd ik terug gegrepen. Een 20 tal kilometer verder kwam een 2e groep van 20 renners terug. Met nog 20 kilometer voor de boeg en nog 4 leiders met 2min20 voorsprong kregen we het sein om op kop te rijden. Met 4 van de ploeg zetten we ons op kop en de voorsprong begon razendsnel te slinken. Uiteindelijk werden de leiders op 2 km van het einde gegrepen en zo stevenden we af op een groepspurt met goed 50 renners. Tosh van der Sande zat net iets te ver in de laatste bocht, maar werd toch knap 3e. Ik eindigde tevreden als 31e. Ik kon deze lastige rit vrij vlot overleven en opnieuw meekoersen. Super voelde ik me nog niet, maar toch merkte ik opnieuw vooruitgang.
Op dag 2 stond de koninginnenrit gepland. De eerste 50 km waren 'vlak', daarna begon het zware werk met achtereenvolgens de beklimmingen van de mythische col de Tourmalet, col d'Aspin en aankomst boven op Plat d'Adet. Een bergrit die in de Tour ook niet zou misstaan.
Ik zou vandaag wat afwachten en zien hoe het zou lopen. Ik wist niet echt wat ik moest verwachten, in het verleden had ik al goede en slechte ervaringen in de cols, zodus...
Op het eerste klimmetje na 10 km kwam de vroege vlucht tot stand, goed 10 renners raakten voorop. Daarna werd de wedstrijd in het peloton gecontroleerd. Zo begonnen de leiders met een 4 tal minuten voorsprong aan de Tourmalet. In het peloton werd het tempo hierop stelselmatig verhoogd waardoor de deur achteraan open stond. Bij mij ging het nog vrij vlot, maar na een 7 tal kilometer klimmen kende ik toch even een moeilijk moment. Ik beet door en kwam er daarna helemaal door. De laatste 10 kilometer gingen bijna vanzelf. Op het einde werd het tempo nog verhoogd. En zo begonnen we met nog een 15 tal renners aan de laatste 3 steile kilometers. In de laatste kilometer werd nog even doorgetrokken, ook dit verteerde ik vrij vlot en uiteindelijk kwam ik als 5e van het peloton door op de top op een 2 tal minuten van 4 resterende leiders. Op de top ging ik met Yannick Eijssen onmiddellijk door, we reden vol naar beneden en kwamen zo met 2 in de achtervolging. Aan de voet van de col d'Aspin hadden we 30sec achterstand op de 4 leiders en 1 minuut voorsprong op een 13 tal achtervolgers. Al snel kwamen we vooraan aansluiten en moest 1 renner lossen. Met 5 reden we vrij vlot rond. Ook op de Aspin voelde ik me nog zeer goed. Het draaide nog soepel en zonder forceren kon ik als 2e de top ronden na de Poolse prof Niemec (iemand die tussen de Italiaanse topprofs met de besten omhoog rijdt!). In de afdaling die erop volgde probeerde ik zo goed mogelijk te herstellen en bij te tanken om zo fris mogelijk aan Plat d'Adet te kunnen beginnen. Eerst moesten we nog 15 km vallei door. Ik voelde me na de afdaling plots een heel stuk minder, de kracht was precies uit de benen en het liep wat moeizamer in de vallei. Door de goede samenwerking begonnen we met 2min15 voorsprong op de achtervolgers aan de verschrikkelijk steile Plat d'Adet. De eerste 2 kilometer bleven we nog samen, maar daarna spatte de groep uitéen, Eijssen en Niemec reden weg, ik verloor samen met de Fransman Barle stilletjes aan terrein, en de Zweeds kampioen, moest onmiddellijk passen. Tot op 5 km van de top verloren we langzaam terrein op de 2 koplopers en hielden we constant 2 minuten voorsprong op de achtervolgers. Een podium plaats zat er dus nog in, top 4 leek zeker... Maar, om het met de woorden van Lance Armstrong te zeggen, "sometimes your the hammer, sometimes your the nail". Wel op de eerste 2 cols was ik nog "the hammer", maar de laatste 4 kilometer werd ik plots "the nail". Plots kreeg ik een klop die ik nog nooit gekregen had in mijn hele koerscarrière. De laatste 4 kilometer werden plots een ongelofelijke lijdensweg. Gelukkig waren dit nog de makkelijkste kilometers (hoewel ze voor mij de steilste leken). Ik gaf alles wat er in me zat, snel ging het niet meer, hierdoor verloor ik nog meer dan 3 minuten op de 2 leiders en kwamen de achtervolgers razendsnel dichterbij. In de laatste kilometer gingen me zo nog 2 renners voorbij en uiteindelijk werd ik 6e. Vooraf had ik dit niet durven hopen. Maar toch had ik wat gemengde gevoelens. Top 4 leek zeker, voor de klop. Ook in het klassement stond ik er plots minder voor. Van plaats 4 tot 12 stond alles tamelijk kort bijeen, zonder inzinking had ik ook hier vrij zeker van een top5 plek kunnen zijn. Maar ja, ook dat hoort bij de koers. Het blijft wel een klein raadsel vanwaar de man met de hamer kwam, net na het eerste moment dat ik wat recupereerde voelde ik me minder, bizar.
Op dag 3 werd er opnieuw een zware rit voorgeschoteld. Slechts één col, de Tunel de Bielsa, daarna een lange afdaling en op het einde nog een pittige beklimming van een 4 tal kilometer en ook de slotkilometer liep bergop. De Spaanse hitte maakte het nog eens extra zwaar. Na mijn inzinking van gisteren waarbij ik toch serieus in mijn reserves moest tasten voelde ik me niet echt hersteld, ik merkte dan ook snel dat het wel eens een zware dag zou kunnen worden. De eerste 40 km verliepen vlak. Na een 20 tal kilometer vertrok de vroege vlucht van circa 12 renners met voor Beveren2000 Julien Vermote. Zij begonnen met een voorsprong van 3 minuten aan de 18 km lange col. In het peloton bleven de gelederen lang gesloten en werd in een stevig tempo naar boven gefietst. Hoewel er nog een 50 tal renners bijeen waren had ik het toch al vrij lastig, geen zo'n goed teken dus... Toen op goed 3 km van de top het peloton uiteen spatte moest ik dan ook vrij snel passen en zo belandde ik in een 3e groep. De situatie: 10 koplopers met 2min30 voorsprong op een 20 tal renners, 20seconen later nog 10 renners en een 25 tal seconden verder volgde ik met opnieuw een 20tal renners, de rest was uitgeteld. Na een lange achtervolging (met de steun van mijn ploegmaats Thomas Sprengers en Tosh van der Sande) kon ik terug keren bij het eerste peloton. Maar hieruit waren ondertussen 10 renners in de tegenaanval gegaan met hierbij een 5 tal renners van het klassement. Zij konden de koplopers vrij snel vervoegen en namen 3 minuten voorsprong op het peloton met de nummers 1 en 2 en mezelf. De nummer 3 uit het klassement (Barle) was wel vooraan mee en werd hierdoor virtueel leider. De leider had nog slechts 2 ploegmaats en hierdoor bleef de voorsprong constant rond de 3 minuten. Op de laatste klim spatte het peloton helemaal uiteen. Een 20 tal renners moesten opnieuw afhaken, gelukkig voelde ik me al iets beter en kon ik met de steun van mijn ploegmaats in het eerste peloton stand houden. Niemec en Eijssen namen nu zelf het heft in handen om hun klassement te redden, maar ze strandden uiteindelijk op 3 minuten en zo kwam de Fransman Barle op kop. Ikzelf finishte nog goed op het slotklimmetje (12e van het peloton en 24e in de rit), maar omdat er 3 renners in de kopgroep aanwezig waren die op minder dan 3 minuten van mij stonden zakte ik jammer genoeg naar de 9e plaats in het klassement. Jammer, maar de schade bleef toch nog beperkt na een, voor mij, moeilijke dag.
De laatste rit werd verreden van Huesca naar Zaragoza. Lange rechte wegen zorgden ervoor dat het lang duurde tegen dat een vlucht wegraakte, maar uiteindelijk slaagden hier toch 10 renners in met ploegmaat Vanendert. In het peloton werd vervolgens gecontroleerd en omdat er niemand van het klassement vooraan zat werd al snel duidelijk dat de koplopers voorop zouden blijven. Ik voelde me een stuk beter dan daags voordien en kende een gemakkelijke dag, ik werd uiteindelijk 39e in de rit en behield mijn 9e plaats in het klassement. Ploegmaat Vanendert spurtte nog naar een mooie 4e plek in de slotrit.
Ik kan met een tevreden gevoel terugblikken op deze ronde. Nadat het de voorbije weken wat minder liep had ik niet verwacht om hier top 10 te kunnen rijden, omdat je in zo'n koers toch echt top moet zijn. De cols liegen niet hé. Jammer van die 4 km op Plat d'Adet, maar ja, ook dat is koers en misschien is het ook een teken dat ik nog niet in topconditie ben. Hopelijk kan ik nog enkele procentjes verbeteren de komende weken en kan ik nog enkele mooie uitslagen rijden in de komende koersen.
Gr Klaas
zondag 1 augustus 2010
Zonnebeke: Laatste doorgedreven training
Hallo,
Gisteren ging ik van start in Zonnebeke. Met 55 collega's stond ik aan de start om 15 ronden van 7,5 km af te werken. Het parcours was vrij eenvoudig, het bestond uit 4 rechte stukken, 2 strookjes licht bergop en vooral zéér véél wind.
Bij de start kregen we er ook nog eens een buitje bovenop. Om geen risico's te nemen schoof ik snel naar voren in het peloton en nam ik de kop zonder achterom te kijken. Zo reed ik plots na één ronde weg, maar een halve ronde verder kwam de rest terug aansluiten. Eén ronde verder muisden er dan toch 2 renners vanonder, 7 renners gingen in de reactie. Ik besefte het gevaar en reageerde, alleen kon ik de kloof nog dichten en zo kwamen we met 10 voorop. De voorsprong liep nooit hoog op, tot maximaal 1 minuut, maar op de rechte wegen waren we nooit uit zicht. Na 70 km kwam het peloton plots weer terug tot op minder dan 10s. Dit was het sein om nog eens te versnellen. We reden opnieuw weg en nu waren we wel definitief vertrokken.
Ik voelde dat het beste er af was bij mij in de finale. Ik had me dan ook niet gespaard in de ontsnapping en reed al een hele wedstrijd op kop, in tegen stelling tot enkele 'slepers'. Bij het ingaan van de laatste ronde reden 4 renners weg, ik zat net op kop van de groep en weigerde dan ook te reageren (nu ja, zoals ik zei zaten de benen ook niet echt meer fris). De 4 waren gaan vliegen en wij schoten nog met 5 over. Ik ondernam nog een poging om naar de 5e plek te rijden, maar 2 renners kwamen nog terug aansluiten. Spurten zat er niet echt meer in en zo werd ik 7e.
Geen super uitslag, maar daar was het mij vandaag niet om te doen. Ik wou nog eens goed afzien en dat is me ook gelukt. De benen deden goed pijn de laatste 30 km, maar toch ben ik tevreden, want ik voelde me verre van slecht in de wedstrijd. Liever 7e met een tevreden gevoel achteraf, dan 4e (zoals in Rumbeke) met slechte benen. Misschien zat Kreizh Breizh ook nog wat in de benen (en natuurlijk het harde labeur onderweg), waardoor ik in de finale misschien iet wat frisheid mankeerde. De komende 4 dagen staan volledig in het teken van recuperatie en hopelijk doet de supercompensatie (googlen voor de 'niet-trainingspecialisten') dan zijn werk.
Ik kijk uit naar de Pyreneeën. Ik heb al meermaals goed gereden in de cols, dus moet dit hier, mits 'superconditie' ook mogelijk zijn.
Gr Klaas
Gisteren ging ik van start in Zonnebeke. Met 55 collega's stond ik aan de start om 15 ronden van 7,5 km af te werken. Het parcours was vrij eenvoudig, het bestond uit 4 rechte stukken, 2 strookjes licht bergop en vooral zéér véél wind.
Bij de start kregen we er ook nog eens een buitje bovenop. Om geen risico's te nemen schoof ik snel naar voren in het peloton en nam ik de kop zonder achterom te kijken. Zo reed ik plots na één ronde weg, maar een halve ronde verder kwam de rest terug aansluiten. Eén ronde verder muisden er dan toch 2 renners vanonder, 7 renners gingen in de reactie. Ik besefte het gevaar en reageerde, alleen kon ik de kloof nog dichten en zo kwamen we met 10 voorop. De voorsprong liep nooit hoog op, tot maximaal 1 minuut, maar op de rechte wegen waren we nooit uit zicht. Na 70 km kwam het peloton plots weer terug tot op minder dan 10s. Dit was het sein om nog eens te versnellen. We reden opnieuw weg en nu waren we wel definitief vertrokken.
Ik voelde dat het beste er af was bij mij in de finale. Ik had me dan ook niet gespaard in de ontsnapping en reed al een hele wedstrijd op kop, in tegen stelling tot enkele 'slepers'. Bij het ingaan van de laatste ronde reden 4 renners weg, ik zat net op kop van de groep en weigerde dan ook te reageren (nu ja, zoals ik zei zaten de benen ook niet echt meer fris). De 4 waren gaan vliegen en wij schoten nog met 5 over. Ik ondernam nog een poging om naar de 5e plek te rijden, maar 2 renners kwamen nog terug aansluiten. Spurten zat er niet echt meer in en zo werd ik 7e.
Geen super uitslag, maar daar was het mij vandaag niet om te doen. Ik wou nog eens goed afzien en dat is me ook gelukt. De benen deden goed pijn de laatste 30 km, maar toch ben ik tevreden, want ik voelde me verre van slecht in de wedstrijd. Liever 7e met een tevreden gevoel achteraf, dan 4e (zoals in Rumbeke) met slechte benen. Misschien zat Kreizh Breizh ook nog wat in de benen (en natuurlijk het harde labeur onderweg), waardoor ik in de finale misschien iet wat frisheid mankeerde. De komende 4 dagen staan volledig in het teken van recuperatie en hopelijk doet de supercompensatie (googlen voor de 'niet-trainingspecialisten') dan zijn werk.
Ik kijk uit naar de Pyreneeën. Ik heb al meermaals goed gereden in de cols, dus moet dit hier, mits 'superconditie' ook mogelijk zijn.
Gr Klaas
Abonneren op:
Posts (Atom)