Tour du Nivernais Morvan

Hallo

Met de Tour du Nivernais Morvan is de eerste grote overwinning eindelijk binnen. Deze winter had ik me als doel gesteld om eens het eindklassement in een rittenkoers te winnen, bij deze is dit eindelijk gelukt! Het was ook één van de laatste rittenkoersen die me echt goed liggen (Circuit du Saone et Loire, Tour de Franche-Comté, Tour du Nivernais Morvan en Tour des Pyrénées, maar die is helaas afgelast), vandaar dat de voldoening nog zo groot is, net zoals de teleurstelling na de Tour de Franche-Comté.

Een verslag van de voorbije 5 dagen:

Woensdag werd de Tour du Nivernais Morvan op gang geschoten met een ploegentijdrit over 6 kilometer te Varennes Vauzelles. Hoewel er slechts twee echte bochten in het parcours lagen was het door de smalle wegen met heel wat putten toch goed opletten geblazen. De ambitie was dan ook om zo weinig mogelijk tijd te verliezen zonder veel risico's te nemen. We slaagden hier goed in en verloren uiteindelijk 12 seconden op de winnende ploeg, BIC 2000. Ik werd als 47e geklasseerd.

Donderdag werd dan de eerste echte rit gereden, 148 kilometer, de eerste 90 kilometer waren relatief vlak op mooie rechte wegen. In de finale veranderde het parcours echter helemaal, smalle kronkelende wegen en constant op en af. Een stevige wind maakte de wedstrijd nog extra lastig. Ik wou vandaag absoluut het klassement nog niet verliezen zoals dit jaar al zo vaak gebeurde de eerste dag. Ik probeerde goed vooraan mee te koersen, jammer genoeg kende ik het parcours niet echt en zo werd ik na 30 kilometer verrast toen we plots in een stadje rechts een steile helling op draaiden. Blijkbaar was dit een cruciaal punt, ik zat iets te ver en was dan ook niet mee toen 15 renners weg reden. De meeste sterke ploegen waren vertegenwoordigd en toen ze 1 minuut voorsprong namen leek het er dan ook uit dat mijn koers al voorbij was... Gelukkig namen enkele andere ploegen het heft in handen. Toen het verschil teruggelopen was tot 25 seconden (km 70) veranderde de wedstrijd van richting en kregen we de wind vol in de zij. Op een lang stuk vals plat lag het peloton helemaal op een lint. Ik zag dat dit een cruciaal moment was en besloot om volle bak aan te vallen. Dit bleek een goede beslissing. Het peloton scheurde in 4, en uiteraard was ik mee in de eerste groep van een 15 tal renners. Na een 10 tal kilometer kwamen we aansluiten bij de leiders. Zo begonnen we met een 30 tal renners aan de heuvelzone. Ik voelde me nog goed en schoof met alle ontsnappingen mee. Op 50 km van het einde raakten we met 3 renners voorop. We liepen tot 40 seconden uit op de achtervolgers waaruit 2 renners in de achtervolging waren gegaan. Zo kwamen we met nog 30 km te gaan met 5 op kop. In de achtergrond kwamen verschillende groepen terug bij de achtervolgers waaruit 7 renners in de achtervolging gingen. Die zeven kwamen met nog 20 kilometer te gaan bij ons aansluiten, zo gingen we met 12 renners de finale in met een minuut voorsprong op een peloton van een 50 tal renners. De finale bestond uit 2 plaatselijke ronden van 6 kilometer met telkens een steile beklimming van goed 1 kilometer à 10%. Aangezien ik al veel gegeven had tijdens de koers voelde ik dat de jus er wat uit was. Toen 4 renners tijdens de eerste beklimming wegreden moest ik dan ook passen. We bleven met de rest van de groep op een 10 tal seconden van de leiders hangen. Op de tweede beklimming koos ik voor een eigen tempo. Dit bleek een goede keuze, want op die manier kon ik terug keren naar de leiders samen met 3 andere renners. Het werd dus spurt met 8 en hierin werd ik 7e. Omdat we een minuut voorsprong hadden op het peloton werd ik ook 6e in het klassement. Een goede eerste dag dus...

De tweede dag, vrijdag, was één van de twee sleuteldagen van deze Tour du Nivernais Morvan. 151 kilometer met 6 beklimmingen waarvan het zwaartepunt zich situeerde vanaf kilometer 75. Na 100 km moesten we over de beklimming van Villapourcon (6 km à 6%), het dak van deze ronde. Al snel in de wedstrijd reden 3 renners weg waarna de ploeg van de leider (BIC 2000) de wedstrijd onder controle nam. Dit deden ze echter iets te gretig, want na 90 kilometer met de lastige finale werd de laatste vluchter opnieuw ingerekend wat ervoor zorgde dat de wedstrijd opnieuw open was. Op de opéénvolgende beklimmingen werd een grote schifting doorgevoerd en uiteindelijk trokken we met nog 25 renners naar de plaatselijke ronden. De rest was uitgeteld. Deze schifting overleefde ik zeer vlot waardoor ik me nog zeer goed voelde bij het aansnijden van de twee lokale ronden van 14 kilometer. Die lokale ronden bestonden uit twee lange stroken bergop en twee afdalingen. Omdat de wedstrijd nu oncontroleerbaar was, werd het zeer moeilijk koersen. Iedere ontsnapping die vertrok kon de goede zijn en ook beslissend zijn voor het klassement. Daarom probeerde ik telkens mee te zijn. In de eerste plaatselijke ronde demarreerde ik een eerste keer en zag ik dat de rest al aan het kraken was. Vijf kilometer verder reden 6 renners weg, ik reed er alleen naar toe en trok onmiddellijk fors door. Toen de rest terug kwam zag ik dat iedereen op zijn limiet zat en ging ik opnieuw in de aanval met nog 18 km te rijden. Eén renner zat nog in het wiel, we namen onmiddellijk een voorsprong van een 20 tal seconden. Daarna besloten we om vol door te rijden met zijn tweeën, ik voor het klassement en mijn compagnon voor de rit. We werkten goed samen en diepten zo de voorsprong uit tot circa 1 minuut. Ik voelde me super en nam het merendeel van het werk op mij, achteraf zei mijn medevluchter dat hij à bloc in het wiel zat, maar ik had mijn woord gegeven en dus reden we samen naar de finish. Ik nam de trui en hij won de rit. In het klassement had ik 16 seconden voorsprong op de twee voormalige leiders van BIC 2000, 59 s op de 4e, Thomas Welter een goede minuut op de 5e, anderhalve minuut op nr. 6 uit het klassement en vanaf plaats 7 was het verschil al twee minuten. Een goede zaak dus, maar het einddoel was nog ver...

Zaterdag was de zwaarste dag van deze ronde. Twee ritten, in de voormiddag een korte rit van 70 km over zéér!!! smalle wegen (vooral in het begin) en constant op en af. De laatste 15 km richting de twee lokale ronden verliepen over bredere wegen. De aankomst lag boven op een steile klim van 1 kilometer, een soort Cauberg, met de steilste 'pentes' in het begin. In de namiddag stond dan de koninginnenrit op het programma, 95 km, waarvan in de laatste 45 km vijf beklimmingen van 1e categorie, ongeveer goed voor 20 km bergop, ook de aankomst was bergop aangezien de streep getrokken lag in Chateau Chinon, een stadje gevestigd op een heuvel. Moest het parcours nog niet lastig genoeg zijn, dan was er altijd nog het weer, stormwind en regen met op de achtergrond hier en daar een donderslag. Dan ben je eens leider, is het het hele jaar mooi weer, krijg je net op de cruciale dag alle 'merde' van het jaar over je heen...

Enfin met gele trui rond de schouders was de motivatie natuurlijk extra groot. In de voormiddag hield ik me constant in de eerste 10 op de smalle wegen. Er kwamen aanvallen alom, als de groepen te groot werden schoof ik telkens mee. Ik voelde me eigenlijk heel goed en kwam nooit in de problemen, hoewel ik in de eerste 35 km van alle kanten aangevallen werd. Daarna kwamen we op wat bredere wegen terecht waarna de ploeg het uitgedunde peloton controleerde tot aan de plaatselijke ronden van 5 km, waarbij we drie keer de klim richting aankomst moesten overwinnen. Hoewel zo'n kleine puisten niet echt mijn ding zijn, voelde ik me toch bijzonder goed. Ik kwam nooit in de problemen en uiteindelijk werd het een spurt met een 25 tal renners. Ik plaatste me vooraan om geen tijdsverlies op te lopen. Jammer genoeg werd ik wat gehinderd in de spurt waardoor ik maar 8e werd, al mijn directe concurrenten eindigden wel achter mij, er waren echter geen breukjes, maar dit was toch goed voor het moreel.

In de vooravond mochten we dan nog eens de fiets op. Met de rukwinden en het onweer was iedereen wat nerveus. Even probeerde een ploeg een waaier te trekken in het begin, maar ik zat onmiddellijk in het wiel. Na 25 km reden 9 renners weg, waarvan de eerste op zowat 8 minuten stond in het klassement. Daarna maakten mijn ploegmaats tempo om de voorsprong onder controle te houden. De koplopers begonnen met 3 minuten voorsprong aan de bergzone, waarna we het tempo wat verhoogden om aanvallen in het peloton te voorkomen. Dit lukte perfect tot op 20 km van het einde. Daarna brak de wedstrijd helemaal open. De koplopers werden één voor één bijgehaald en ik werd constant bestookt door mijn dichtste belagers. Zowel bergop als bergaf. Ik voelde me goed en reed constant in de eerst vijf om zo onmiddellijk alle aanvallen in de kiem te smoren en nooit achter de feiten aan te hollen. Op 8 km van het einde namen enkele renners, die geen bedreiging vormden, wat voorsprong en zij reden voor de ritwinst. Ik beperkte me tot het counteren van mijn dichtste concurrenten. Op 3 kilometer van het einde schoof ik mee met een andere renner, tot mijn grote verbazing waren we met twee weg gereden. Ik ging door, maar niet 100%, jammer genoeg had de tweede en derde in het klassement nog een ploegmaat en werd ik terug gegrepen op 1,5 km van het einde. Daarna volgde nog een felle aanval van Yannick Martinez, 6e in het klassement op 1min25. Ik reageerde niet onmiddellijk en focuste me nu vooral op de nrs. 2 en 3 uit het klassement. Zo nam hij nog 18s terug. Ik finishte in een groepje van een 10 tal renners voor de 8e plaats met hierin al mijn concurrenten. Enkel in de spurt verloor ik nog 6 seconden op de nr.3 uit het klassement waardoor hij terug kwam tot op 39s. Maar zo erg was dit niet, de moeilijkste dag was overleefd zonder schade. Het enige foutje dat ik maakte is dat ik niet vol doorging op 3 km van het einde toen ik een klein gaatje had, ik had wat schrik van een counter, maar dit hoefde niet echt aangezien iedereen wat dood zat.

Op zondag stond de gemakkelijkste rit op het programma. 136 golvende kilometers met drie beklimmingen van derde categorie, waarvan enkel de derde (km 115) nog lastig was. Eens die overleefd was, was het helemaal vlak tot aan de aankomst (km 124), waarna nog 3 lokale rondjes van 3,8 km moesten afgewerkt worden. Enkel de strakke wind kon nog roet in het eten gooien. Mijn concurrenten maakten hier dan ook gretig gebruik van om nog eens alles te proberen. Gedurende de eerste 30 km werd ik constant aangevallen. Ik zat even geïsoleerd met nog meer dan 100 km te gaan en kende een moeilijk moment. Even raakte ik de moraal kwijt, het was nog zo ver, ik zat wat geïsoleerd in een groep van 20 renners met al mijn concurrenten en werd constant aangevallen. Gelukkig viel de wedstrijd boven op de eerste beklimming in een definitieve plooi. Na de hevige start hapte iedereen naar wat adem en hiervan maakten zeven renners gebruik om er van onder te muizen. De best geklasseerde renner uit deze groep stond op 26 minuten, waardoor de situatie voor mij ideaal was! De ploeg van BIC 2000 probeerde nog één keer om een waaier te trekken, maar omdat ik onmiddellijk in het wiel zat, staakten ze al snel hun poging. Toen de voorsprong tot een 4 tal minuten opgelopen was namen de spurtersploegen het commando van het peloton. De voorsprong slonk stelsemating. Op de laatste beklimming kwamen er nog enkele aanvallen, maar ik voelde me weer goed en kwam met de eersten over de top. Even verder kwam de organisatie terug in het peloton. Bij het aansnijden van de plaatselijke ronden hadden de leiders nog 40s. Nu was het voor mij vooral opletten geblazen, niet meer lek rijden op de slechte wegen en risico's vermijden in het gewring richting spurt. Die spurt kwam er ook, aangezien de vluchters op 400m van het einde ingerekend werden. De laatste ronde werkte ik af in de staart van het peloton en zo bracht ik de 'maillot jaune' als 51e over de streep in dezelfde tijd van de winnaar, de maillot jaune bleef bij mij, opdracht volbracht!

Iedereen was het er over eens dat ik de verdiende winnaar was van deze wedstrijd. De eerste twee dagen reed ik zéér agressief, met als gevolg dat ik leider werd in het klassement. Op zaterdag werd ik fel bestookt, maar hield ik vrij vlot stand. Op zondag was het in het begin van de rit nog even spannend, maar daarna viel alles in zijn plooi.

Dit weekend staat er geen wedstrijd op het programma. Even recuperen van de voorbije rittenkoersen waarna ik de zondag erna hervat met Paris-Chauny.

Gr Klaas

Klaas heeft de Tour Nivernais Morvan gewonnen!! Later meer nieuws van Klaas.

Groetjes,
Sara

Ronde de l'Oise

Hallo

Van donderdag tot en met zondag was ik aan de slag in de Ronde de l'Oise, met de goede vorm van de voorbije weken hoopte ik om mijn resultaat van vorig jaar (6e) te kunnen herhalen.

Jammer genoeg was de wedstrijd al snel voorbij. De eerste 25 kilometer verliepen over zeer smalle wegen, ik zat ergens rond de 45e positie toen er 30 renners na goed 10 kilometer vandoor gingen. Ik wou zo graag reageren, want ik wist dat het gevaarlijk was, maar ik kon niet, enkele ploegen zetten vakkundig de weg af, waardoor de koplopers snel 20 seconden namen. Ik probeerde nog te reageren, eerst met een groepje, maar zonder succes, daarna alleen gedurende een 20 tal kilometer, maar ook dit was onmogelijk. Toen ik weer ingelopen werd hebben we met de ploeg gereden toen het verschil tot 3 minuten opgelopen was. Op 20 kilometer van het einde kwamen we terug tot op 40 seconden maar toen brak de veer. Uiteindelijk kwam ik in het peloton aan op goed 1minuut30 van de leiders.

De tweede dag, 185 kilometer, werden gekleurd door regen en wind, en dit gedurende bijna de hele rit. Ik voelde me goed en probeerde enkele malen om in het begin weg te rijden, maar zonder succes. Het duurde een uur (en enkele valpartijen) alleer twee renners een vrijgeleide kregen. Al snel liet er zich één uitzakken, waardoor er nog één koploper overschoot met 3 minuten voorsprong op het peloton waar de leidersploeg controleerde. Na een 120 tal kilometer ging alles plots op de kant, wegenwerken, een helling en een pittige afdaling zorgden ervoor dat het peloton in een 5 tal stukken scheurde. Zo kregen we 12 koplopers en daarachter een 20 tal achtervolgers met mezelf. We konden echter niet terug keren bij de leiders en een derde en vierde groep kwam terug bij ons aansluiten waardoor het peloton opnieuw een 80 tal renners sterk was. Vanaf toen ging het razendsnel richting aankomst. Vijf renners konden het peloton, dat op het einde nog verbrokkelde door de zijwind, nog voor blijven. Ik kwam aan in het eerste deel van het peloton op een 25 tal seconden.

Ook de derde dag verliep chaotisch, de kleine wegen in het begin maakten het zéér nerveus en extreem gevaarlijk, onverantwoord... Blijkbaar kende de organisatie zelf het parcours niet, want na zowat 10 kilometer reden we verkeerd, een neutralisatie van 15 kilometer en daarna een herstart zorgden ervoor dat we die dag goed 200 kilometer in het zadel zaten...
Eens we de kleine wegen verlaten hadden volgden lange rechte stukken waar de wind vrij spel had. Ik voelde me goed en na 55 kilometer trok ik eens voluit door op een stuk valsplat met zijwind. Toen we boven waren keek ik om en was het peloton in 3 stukken gescheurd. Met zo'n 30 renners kwamen we dus voorop. Er werd snel gereden en we namen een 20 tal seconden op het tweede peloton, maar een lange afdaling met rugwind gedurende een 5 tal kilometer zorgde ervoor dat alles weer samenliep, even verder kwamen we in een meer bebost gebied terecht. Daar viel de wedstrijd in de plooi, vijf renners voorop, waarna de ploeg van de leider controleerde. In de drie plaatselijke ronden werden de koplopers terug gegrepen. In die plaatselijk ronden zat er nog een steil, maar kort klimmetje, op 8 kilometer van het einde. In de laatste ronde probeerde ik hier nog weg te rijden, eerst met zeven, dan alleen. Echter, door de lange rechte wegen na de klim was het onmogelijk om voorop te blijven en dus was een massaspurt onafwendbaar.

Op zondag stond dan de konininginnerit op het programa. Met vooral een lastige finale, die bestond uit 2 ronden van 14 kilometer met telkens twee pittige klimmetjes. Daar zou het dus gebeuren. De wind zorde opnieuw voor een pittig wedstrijd begin waardoor het af en toe scheurde. Toch liep telkens alles opnieuw samen tot we na een 50 tal kilometer een 8 tal leiders kregen. Die liepen tot maximaal 3 minuten uit. In de finale werd het tempo verhoogd, maar toch hielden de leiders goed stand. Omdat ik het wat beu was om steeds in het peloton te blijven stak ik het vuur aan de lont bij het aanvatten van de eerste plaatselijke ronde (28 km van het einde) op de lastige klim in Liancourt. Ik had een klein gaatje op een lang gerokken peloton, maar wegrijden bleek onmogelijk. Het hoge tempo zorgde er wel voor dat de groep fel uitgedund werd. Er volgden nog aanvalspogingen, maar net zoals de mijne zonder succes... Op een 5 tal kilometer van het einde werden de laatste vluchters ingelopen en uiteindelijk werd er gespurt met 45 renners in deze 'koninginnenrit'. Hierin werd ik 45e, in het klassement werd ik 29e.

Als je goede benen hebt en je behaalt geen resultaat kan je niet echt tevreden zijn. Jammer genoeg waren de omstandigheden niet echt gunstig voor mij om een mooie plaats te behalen. De koers brak nooit helemaal open waardoor het vooral een spurters festijn werd. In de Tour de Nivernais-Morvans zal het normaal gezien anders zijn. Hopelijk kan ik de vorm nog één week rekken.

Klaas