Hallo
Juli is traditioneel de maand der kermiskoersen, met Roeselare, Vilvoorde en Sint-Niklaas was ik de voorbije 4 dagen 3 keer aan de slag, zondag, dinsdag en woensdag. Deze wedstrijden zijn niet echt een doel voor mij, maar eerder een middel om de conditie te testen en het wedstrijdritme te onderhouden en het goede weer was daar de ideale bondgenoot voor...
In geen van de drie koersen spaarde ik me, in Roeselare ging ik er na 5 kilometer van door. Met Preben van Hecke kreeg ik een prima gezel mee, even later sloten nog 4 renners aan. Twee ronden verder dikte de kopgroep aan tot 11 renners en nog 3 ronden verder lagen we plots met een kleine 40 renners voorop. Deze situatie duurde niet lang, want bijna onmiddellijk konden we opnieuw met 15 renners wegrijden. De samenwerking was goed en al snel reden we een geruststellende voorsprong bijeen. Op twee en een halve ronde van het einde ging ik als eerste, maar Kenny Dehaes counterde me. Ik probeerde nog eens maar zonder succes. De volgende poging was wel de goede, 5 renners reden weg met hierbij 2 ploegmaats. Ik hield met twee andere ploegmaats achteraan de boel gesloten en zo gingen de koplopers met 1 minuut voorsprong de laatste ronde in. Hun samenwerking stokte echter en zo kregen we de koplopers op 3 kilometer van de finish weer in het vizier. Kenny Dehaes kon samen met Tom van Asbroeck en ploegmaat Koen Barbe nog de sprong maken. Bij mij was de 'jus' er na een zéér aanvallende koers er wat uit. Van Asbroeck won en ik finishte op een handvol seconden na een goede koers als 12e.
In Vilvoorde hield ik me de eerste ronden wat gedeisd. Gezien het snelle parcours met lange rechte stukken was het moeilijk weg te rijden. Na 3 ronden gooide ik me dan toch in de strijd. Misschien deed ik dat met iets te veel overgave. Het peloton scheurde en zo kwamen we met een 30 tal renners voorop. Maar een ronde verder kwam alles opnieuw samen. Daarna besloot ik me opnieuw wat schuil te houden en hierdoor mistte ik de beslissende vlucht van zowat 30 renners. Aangezien de ploeg goed vertegenwoordigd was, moest ik me beperken tot meeschuiven met tegenreacties in het peloton. De voorsprong van de leiders bleef steeds rond de minuut en op 3 ronden van het einde konden we met een 15 tal renners wegrijden. In de voorlaatste ronde kwamen we aansluiten en onmiddellijk kon ik opnieuw met 19 renners wegrijden, maar ondertussen waren 9 renners al wegreden. Zij gingen met een voorsprong van 50 seconden de slotronde in. Ik probeerde nog enkele keren iets te forceren om een ereplaats uit de brand te slepen. Dit lukte niet en zo werd ik 26e.
Daags nadien trok ik naar Sint-Niklaas. Aangezien ik al twee dagen veel energie verstookt had zou ik even afwachten hoe de benen waren. Na één ronde wat achteraan te rijden besefte ik dat het beter vooraan koersen was op het parcours met talloze bochten en smalle wegen. Dus begon ik op te schuiven. Na anderhalve ronde kwam ik eindelijk vooraan en onmiddellijk viel ik aan, eerst met 10 renners, dan met 20. Alles kwam echter terug samen en op dat moment ging ik alleen aan de haal, enkele kilometers verder -na 3 van de 13 ronden- sloten 3 renners bij me aan, Leigh Howard van Orica-GreenEdge, Brian Van Goethem, een Nederlandse tijdrijder en mijn ploegmaat Prémont. De samenwerking was zeer goed en na een ronde vol te rijden hadden we een voorsprong van circa 1 minuut. Ronde na ronde bleef de voorsprong rond die minuut schommelen, en nooit zag het er naar uit dat de ontsnapping een kans had voorop te blijven. Met nog 6 ronden te gaan slonk die zelf tot 40 seconden, maar blijkbaar waren we alle 4 goed en konden we even versnellen en opnieuw uitlopen tot 1min15. Stilaan begonnen we erin te geloven en dit stimuleerde ons alleen om alle 4 vol verder te blijven rijden. Met nog 2 ronden (25 km) te gaan hadden we nog steeds een voorgift van een minuut, in het peloton werd er wat versneld, maar ook wij konden nog versnellen en zo gingen we slotronde in met nog steeds een minuut voorsprong. In de achtergrond waren ondertussen 3 renners weggereden met hierbij 2 ploegmaats. Zij kwamen tot op 40 seconden waarna wij niet meer mochten mee rijden. Howard en Van Goethem bleven echter stevig tempo maken en zo konden de achtervolgers niet meer dichter komen. Ikzelf probeerde in de laatste kilometer weg te rijden maar de sterke Howard haalde me terug, daarna deed hij hetzelfde met Premont. Zo werd het een spurt met 4 waarin de sterkste won, Leigh Howard, ikzelf werd 4e.
Veel belang hebben deze koersen niet, maar ik ben wel zeer tevreden. De conditie is zeer goed en een uitslag rijden is altijd goed voor de moraal. Hopelijk blijft het nog wat zomeren en kan ik deze vorm nog een tijd aanhouden of wie weet nog wat verbeteren met het oog op de Tour de Wallonie.
Klaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten