Hallo
Gisteren nam ik deel aan de Volta Limburg Classic, beter bekend onder de oude naam 'Hel van het Mergelland' in Nederlands Limburg. Het parcours kent veel gelijkenissen met dat van de Amstel Gold Race, 26 hellingen, draaien en keren, op en af, smalle wegen, geparkeerde auto's en andere hindernissen... Een wedstrijd waar je gedurende 206 km geconcentreerd moet blijven.
Van bij de start was het drummen geblazen om vooraan te raken op de smalle wegen, want daar is het veel aangenamer koersen. Dit zorgde voor de nodige nervositeit en valpartijen, gelukkig bleef ik hiervan gespaard. Na goed 25 km raakte ik eindelijk vooraan, ondertussen waren 5 renners reeds weggereden en hadden een voorsprong van een halve minuut bijeen gereden. Op het moment dat ik vooraan raakte sneden we net een steile klim aan, omdat ik goede benen had schoof ik mee en boven scheurde het. We reden met een tiental renners weg en kwamen snel bij de vijf leiders, even later kwam er nog een groepje terug waardoor we met goed 20 renners op kop kwamen. Hoewel de samenwerking niet super was liepen we toch uit tot 2 minuten, enkele ploegen hadden echter de slag gemist en zetten de achtervolging in. Temeer omdat de samenwerking vooraan niet optimaal was begon onze voorsprong te slinken. Bij het aanvatten van de laatste grote ronde werden we teruggegrepen door het uitgedunde peloton. Na 100 km in de spits te rijden voelde ik dat ik toch wat pijlen verschoten had. Op het moment van de samensmelting gingen eerst vijf en daarna nog 2 renners ervandoor. Zij waren veel minder gevaarlijk en kregen wel een vrijgeleide van de groep. Zo konden ze snel een bonus van 4 minuten bijeen rijden. Bij het aansnijden van de laatste 5 hellingen kwam er dan tegenreactie in het peloton. Ikzelf zat iets te ver geplaatst en had de benen niet meer om mee te gaan in de reactie. Ik kon wel nog opschuiven en stand houden in het peloton dat ondertussen nog maar een 40 tal renners telde. Vooraan liepen alle groepen nog samen en 24 renners mochten spurten voor de zege, ik eindigde in het uitgedunde peloton na een verdienstelijke wedstrijd als 55e. De benen zijn steeds beter, ik hoop de lijn te kunnen doortrekken in de volgende koersen te beginnen met de GP Pino Cerami.
Groetjes
Klaas
zondag 31 maart 2013
zondag 24 maart 2013
E3 Prijs
Hallo
Vrijdag maakte in mijn debuut in de World Tour in de E3 Prijs te Harelbeke. Het eerste grote treffen voor alle wereldtoppers in kasseikoersen. Gelukkig was de zon van de partij zodat het ondanks de strakke oostenwind toch aangenaam koersweer was (ja, 4 graden en 5 Beaufort oostenwind is tegenwoordig mooi koersweer!).
Aangezien we met de ploeg in dit soort wedstrijden te kort komen om de finale te kleuren moesten we proberen om onze wedstrijd van in het begin te rijden. Ik kreeg dan ook de taak om mee te schuiven met vroege ontsnappingen. De benen voelden een stuk beter aan dan de voorbije wedstrijden waardoor ik me goed kon mengen in de 'debatten van het eerste uur'. Na de passage in Otegem raakte ik voorop met 6 renners, het leek erop dat we vertrokken waren. Het peloton waaide breed open, maar 3 renners waaronder de gevaarlijke Grivko konden terugkeren, waardoor we met te veel voorop kwamen en het peloton ons niet liet begaan. Ik probeerde nog enkele keren mee te gaan, maar het was ploegmaat Koen Barbé die het goede moment koos bij het binnenrijden van Eine. Zo kregen we 6 renners aan de leiding die lang moesten knokken voor een minuut voorsprong. Op de kasseien van de Holleweg, Haaghoek en Paddenstraat werd ik voor het eerst geconfronteerd met de nervositeit van een voorjaar klassieker en zat ik iets te ver. Maar het peloton reed er echter gegroepeerd over, daarna volgde een algemene sanitaire stop waardoor de leiders uitliepen tot 3min30.
Toen Geraardsbergen en de eerste hellingen in zicht kwamen nam de nervositeit en snelheid weer toe. Na de bevoorrading verzeilde ik achteraan in het peloton en ik was misschien net iets te braaf en te voorzichtig om opnieuw op te schuiven. Op de smalle wegen richting Eikenberg, het eerste scharnierpunt, voerde Omega Pharma - Quick Step het tempo brutaal op, hierdoor brak het peloton al voor de helling in meerdere stukken. Vanaf toen viel het niet meer stil waardoor terugkeren onmogelijk werd. Ik zette mijn wedstrijd toch door en kon nog bij enkele groepjes terugkeren en zo toch nog de finish in Harelbeke halen.
Voor het eerst dit seizoen was ik 'tevreden' na mijn wedstrijd. Ik kon doen wat vooropgesteld was.
Groetjes
Klaas
Vrijdag maakte in mijn debuut in de World Tour in de E3 Prijs te Harelbeke. Het eerste grote treffen voor alle wereldtoppers in kasseikoersen. Gelukkig was de zon van de partij zodat het ondanks de strakke oostenwind toch aangenaam koersweer was (ja, 4 graden en 5 Beaufort oostenwind is tegenwoordig mooi koersweer!).
Aangezien we met de ploeg in dit soort wedstrijden te kort komen om de finale te kleuren moesten we proberen om onze wedstrijd van in het begin te rijden. Ik kreeg dan ook de taak om mee te schuiven met vroege ontsnappingen. De benen voelden een stuk beter aan dan de voorbije wedstrijden waardoor ik me goed kon mengen in de 'debatten van het eerste uur'. Na de passage in Otegem raakte ik voorop met 6 renners, het leek erop dat we vertrokken waren. Het peloton waaide breed open, maar 3 renners waaronder de gevaarlijke Grivko konden terugkeren, waardoor we met te veel voorop kwamen en het peloton ons niet liet begaan. Ik probeerde nog enkele keren mee te gaan, maar het was ploegmaat Koen Barbé die het goede moment koos bij het binnenrijden van Eine. Zo kregen we 6 renners aan de leiding die lang moesten knokken voor een minuut voorsprong. Op de kasseien van de Holleweg, Haaghoek en Paddenstraat werd ik voor het eerst geconfronteerd met de nervositeit van een voorjaar klassieker en zat ik iets te ver. Maar het peloton reed er echter gegroepeerd over, daarna volgde een algemene sanitaire stop waardoor de leiders uitliepen tot 3min30.
Toen Geraardsbergen en de eerste hellingen in zicht kwamen nam de nervositeit en snelheid weer toe. Na de bevoorrading verzeilde ik achteraan in het peloton en ik was misschien net iets te braaf en te voorzichtig om opnieuw op te schuiven. Op de smalle wegen richting Eikenberg, het eerste scharnierpunt, voerde Omega Pharma - Quick Step het tempo brutaal op, hierdoor brak het peloton al voor de helling in meerdere stukken. Vanaf toen viel het niet meer stil waardoor terugkeren onmogelijk werd. Ik zette mijn wedstrijd toch door en kon nog bij enkele groepjes terugkeren en zo toch nog de finish in Harelbeke halen.
Voor het eerst dit seizoen was ik 'tevreden' na mijn wedstrijd. Ik kon doen wat vooropgesteld was.
Groetjes
Klaas
woensdag 20 maart 2013
Classique Loire Atlantique en GP Cholet
Hallo
Het voorbije weekend was ik in de Franse regio 'Pays de Loire' aan de slag, zowel zaterdag als zondag telden de wedstrijden mee voor de voor Franse ploegen belangrijke Coup de France. Beide wedstrijden kenden hierdoor een sterk bezet Frans deelnemersveld aangevuld met enkele sterke buitenlandse ploegen.
Zaterdag verliep de wedstrijd over een circuit van 16,8 km dat 11 keer moest afgelegd worden. In normale omstandigheden is dit sowieso al een zware koers door het golvende en nerveuze karakter. Nu zorgden de weersomstandigheden nog voor wat extra 'kruiding', een strakke wind, 5 graden en buien. De eerste ronde ging ik mee in een eerste ontsnapping van 10 renners, jammer genoeg ging dit niet door en werden we snel terug gegrepen door het langgerekte peloton. Meteen daarop vertrokken 17 renners, alle grote ploegen waren vertegenwoordigd waardoor deze groep wel een vrijgeleide kreeg. In de tweede ronde gingen de hemelsluizen dan open. Een fikse hagelbui gevolgd door regen zorgde ervoor dat de regenvestjes boven gehaald werden in het peloton. Dit zorgde ervoor dat de koplopers een voorsprong van 4 minuten hadden na 4 ronden. De combinatie van regen en koude zorgde ervoor dat het peloton iedere ronde stevig uitgedund werd. Ikzelf had het ook zeer koud maar probeerde toch nog door te zetten, maar na 5 ronden kon ik niets meer en werd ik gedwongen tot opgave. 57 renners reden de wedstrijd in deze zware omstandigheden uit. De koplopers werden in de laatste ronde allemaal ingerekend en Edwig Cammaerts kon op twee kilometer een kloof slaan en zo het nog 25 renners sterke peloton voor blijven.
Zondag moesten 206 km afwerken, eerst 176 km en daarna nog een ronde van 30 km. De wind stond opnieuw strak, maar dit keer was het enkele graden warmer en buiten een koude douche tijdens de eerste 5 kilometer bleef het droog. Van in de start werd er stevig door gekoerst tot de voet van de eerste helling. Die was vrij smal en ik begon iets te ver achteraan, het peloton brak in verschillende stukken. Zo ontstond er na de afdaling een kopgroep van 5 renners gevolgde door een groep van 12 renners. Het peloton liet even begaan maar al snel kwam er reactie. Na 120 km konden we eindelijk de 12 renners die tussenin reden vatten, maar de 5 anderen hadden ondertussen een mooie voorsprong bijeen gereden van 6 minuten. Andere ploegen begonnen nu de achtervolging in te zetten. De wind en het heuvelachtige parcours zorgden ervoor dat het de hele dag 'werken' was. Hoewel het tempo zeer hoog lag en de deur in het peloton open stond verloren de (sterke) koplopers relatief weinig van hun voorsprong. Met de helft van het peloton gingen we de laatste ronde van 30 km in op 3 minuten van de leiders. Bij mij was het beste er stilaan af en toen er nog fors doorgetrokken werd op de laatste helling op 7 km van het einde zat ik net te ver om nog aansluiting te maken met het eerste peloton. Zo belandde ik in een tweede peloton. De koplopers bleven vooruit en spurtten voor de zege, hierin toonde Damien Gaudin zich het sterkst. Ikzelf eindige op 2min30. Na 210 kilometer (het was iets langer), 2800 hoogtemeters en een strakke wind was het beste eraf...
Ik beschik nog niet over mijn beste benen waardoor het voorlopig moeilijk is om me te tonen op dit niveau waar iedereen top is. Maar door zo'n koersen te rijden word je automatisch sterker. Hopelijk ben ik vrijdag weer wat sterker, want dan maak ik mijn World Tour debuut in de E3 Prijs Harelbeke, het zal nodig zijn...
Groetjes
Klaas
Het voorbije weekend was ik in de Franse regio 'Pays de Loire' aan de slag, zowel zaterdag als zondag telden de wedstrijden mee voor de voor Franse ploegen belangrijke Coup de France. Beide wedstrijden kenden hierdoor een sterk bezet Frans deelnemersveld aangevuld met enkele sterke buitenlandse ploegen.
Zaterdag verliep de wedstrijd over een circuit van 16,8 km dat 11 keer moest afgelegd worden. In normale omstandigheden is dit sowieso al een zware koers door het golvende en nerveuze karakter. Nu zorgden de weersomstandigheden nog voor wat extra 'kruiding', een strakke wind, 5 graden en buien. De eerste ronde ging ik mee in een eerste ontsnapping van 10 renners, jammer genoeg ging dit niet door en werden we snel terug gegrepen door het langgerekte peloton. Meteen daarop vertrokken 17 renners, alle grote ploegen waren vertegenwoordigd waardoor deze groep wel een vrijgeleide kreeg. In de tweede ronde gingen de hemelsluizen dan open. Een fikse hagelbui gevolgd door regen zorgde ervoor dat de regenvestjes boven gehaald werden in het peloton. Dit zorgde ervoor dat de koplopers een voorsprong van 4 minuten hadden na 4 ronden. De combinatie van regen en koude zorgde ervoor dat het peloton iedere ronde stevig uitgedund werd. Ikzelf had het ook zeer koud maar probeerde toch nog door te zetten, maar na 5 ronden kon ik niets meer en werd ik gedwongen tot opgave. 57 renners reden de wedstrijd in deze zware omstandigheden uit. De koplopers werden in de laatste ronde allemaal ingerekend en Edwig Cammaerts kon op twee kilometer een kloof slaan en zo het nog 25 renners sterke peloton voor blijven.
Zondag moesten 206 km afwerken, eerst 176 km en daarna nog een ronde van 30 km. De wind stond opnieuw strak, maar dit keer was het enkele graden warmer en buiten een koude douche tijdens de eerste 5 kilometer bleef het droog. Van in de start werd er stevig door gekoerst tot de voet van de eerste helling. Die was vrij smal en ik begon iets te ver achteraan, het peloton brak in verschillende stukken. Zo ontstond er na de afdaling een kopgroep van 5 renners gevolgde door een groep van 12 renners. Het peloton liet even begaan maar al snel kwam er reactie. Na 120 km konden we eindelijk de 12 renners die tussenin reden vatten, maar de 5 anderen hadden ondertussen een mooie voorsprong bijeen gereden van 6 minuten. Andere ploegen begonnen nu de achtervolging in te zetten. De wind en het heuvelachtige parcours zorgden ervoor dat het de hele dag 'werken' was. Hoewel het tempo zeer hoog lag en de deur in het peloton open stond verloren de (sterke) koplopers relatief weinig van hun voorsprong. Met de helft van het peloton gingen we de laatste ronde van 30 km in op 3 minuten van de leiders. Bij mij was het beste er stilaan af en toen er nog fors doorgetrokken werd op de laatste helling op 7 km van het einde zat ik net te ver om nog aansluiting te maken met het eerste peloton. Zo belandde ik in een tweede peloton. De koplopers bleven vooruit en spurtten voor de zege, hierin toonde Damien Gaudin zich het sterkst. Ikzelf eindige op 2min30. Na 210 kilometer (het was iets langer), 2800 hoogtemeters en een strakke wind was het beste eraf...
Ik beschik nog niet over mijn beste benen waardoor het voorlopig moeilijk is om me te tonen op dit niveau waar iedereen top is. Maar door zo'n koersen te rijden word je automatisch sterker. Hopelijk ben ik vrijdag weer wat sterker, want dan maak ik mijn World Tour debuut in de E3 Prijs Harelbeke, het zal nodig zijn...
Groetjes
Klaas
dinsdag 12 maart 2013
Invallen in Nokere Koerse
Hallo
Morgen ga ik van start in Nokere Koerse. Door het uitvallen van een ploegmaat wegens ziekte, moet ik morgen aan de slag (onder voorbehoud van de wintergoden uiteraard...).
Start van deze unieke 'volkskoers' bij uitstek is de markt in Ronse. Daar vertrekken we om 12u15 om 78 km later, na de beklimmingen van Kruisberg, Hotond, Kluisberg en Tiegemberg voor het eerst boven de komen op Nokere berg. Daarna wachten nog 8 plaatselijke ronden van 15 km waarbij de aankomst boven op de Nokere berg ligt. Goed voor 196,4 km in totaal.
Groetjes
Klaas
Morgen ga ik van start in Nokere Koerse. Door het uitvallen van een ploegmaat wegens ziekte, moet ik morgen aan de slag (onder voorbehoud van de wintergoden uiteraard...).
Start van deze unieke 'volkskoers' bij uitstek is de markt in Ronse. Daar vertrekken we om 12u15 om 78 km later, na de beklimmingen van Kruisberg, Hotond, Kluisberg en Tiegemberg voor het eerst boven de komen op Nokere berg. Daarna wachten nog 8 plaatselijke ronden van 15 km waarbij de aankomst boven op de Nokere berg ligt. Goed voor 196,4 km in totaal.
Groetjes
Klaas
maandag 11 maart 2013
Nooit op koers voor de prijzen in het Waasland
Hallo
Gisteren nam ik in winterse, maar gelukkig droge omstandigheden deel aan de Omloop van het Waasland. Met zowat 150 renners gingen we van start op de markt in Lokeren voor eerst 2 ronden van 27,5 km, daarna 25 km tot in Stekene waar nog 8 (ipv de voorziene 9) plaatselijke ronden van 12,4 km moesten afgewerkt worden, goed voor net geen 180 km in totaal dus.
Door ziekte gingen we maar met 7 renners van de ploeg van start, ikzelf probeerde samen met ploegmaat Prémont in de eerste 2 ronden meermaals mee te gaan in een vroege ontsnapping, maar we kenden beiden geen succes. Elf renners gingen er van door na 40 km zonder Crelan-Euphony vertegenwoordiger. Meteen een grote handicap, want het gewicht van de wedstrijd kwam hierdoor op onze schouders terrecht. Toen de voorsprong 2min20 was bij het aanvangen van de lokale ronden te Stekene zetten we met de ploeg de achtervolging in. Ikzelf reed samen met Stijn Steels, Christophe Prémont en Egidijus Juodvalkis gedurende 3 ronden volle bak om het gat te dichten. Eens het peloton weer samen moest ik even herstellen van de inspanningen. 7 renners trokken een ronde verder opnieuw in de aanval, maar helaas was de ploeg opnieuw niet vertegenwoordigd na de geleverde inspanningen. Geen enkele ploeg nam het heft in handen om de achtervolging in te zetten waardoor de leiders buiten schot bleven en ik dus met het peloton voor plek 8 binnen kwam.
Klaas
Gisteren nam ik in winterse, maar gelukkig droge omstandigheden deel aan de Omloop van het Waasland. Met zowat 150 renners gingen we van start op de markt in Lokeren voor eerst 2 ronden van 27,5 km, daarna 25 km tot in Stekene waar nog 8 (ipv de voorziene 9) plaatselijke ronden van 12,4 km moesten afgewerkt worden, goed voor net geen 180 km in totaal dus.
Door ziekte gingen we maar met 7 renners van de ploeg van start, ikzelf probeerde samen met ploegmaat Prémont in de eerste 2 ronden meermaals mee te gaan in een vroege ontsnapping, maar we kenden beiden geen succes. Elf renners gingen er van door na 40 km zonder Crelan-Euphony vertegenwoordiger. Meteen een grote handicap, want het gewicht van de wedstrijd kwam hierdoor op onze schouders terrecht. Toen de voorsprong 2min20 was bij het aanvangen van de lokale ronden te Stekene zetten we met de ploeg de achtervolging in. Ikzelf reed samen met Stijn Steels, Christophe Prémont en Egidijus Juodvalkis gedurende 3 ronden volle bak om het gat te dichten. Eens het peloton weer samen moest ik even herstellen van de inspanningen. 7 renners trokken een ronde verder opnieuw in de aanval, maar helaas was de ploeg opnieuw niet vertegenwoordigd na de geleverde inspanningen. Geen enkele ploeg nam het heft in handen om de achtervolging in te zetten waardoor de leiders buiten schot bleven en ik dus met het peloton voor plek 8 binnen kwam.
Klaas
donderdag 7 maart 2013
Ploegsucces in Wanzele
Hallo
Gisteren nam ik samen met maar liefst 241 andere renners deel aan de eerste 'kermiskoers' van het jaar, Wanzeel Koerse. De weersomstandigheden waren optimaal, een flink verwarmende lentezon en windstil, ideaal om er weer in te komen na de 3 dagen in Italië.
Vanaf dit jaar zijn die 'kermiskoersen' wat belangrijker dan anders aangezien we met Crelan - Euphony hier telkens wat publiciteit kunnen maken. Met 15 van de ploeg stonden we aan de start, het was dan ook aan ons om de koers zoveel mogelijk onder controle te houden. Dit lukte goed, in eerste instantie was Gilles Devillers mee in een vlucht van 7 die zich na anderhalve ronde vormde. Ikzelf was wat achteraan gestart, en het duurde meer dan 2 ronden om helemaal voorin het peloton post te vatten, door de hoge snelheid kostte dit wel heel wat krachten. Daarna probeerde ik zoveel mogelijk mee te springen om de vlucht te beschermen. Rond half koers brak de wedstrijd dan definitief open, 7 renners waaronder nog 3 renners van de ploeg konden de brug naar de leiders slaan. De voorsprong van de 14 liep nooit hoog op, ze bleven steeds binnen de 40 seconden van het peloton, waar ik samen met enkele andere ploegmakkers de tegenreacties teniet deed om de kopgroep te beschermen.
Op 3 ronden van het einde begonnen 2 ploegen dan toch de achtervolging te organiseren, de leiders gingen met nog 20 seconden voorsprong de laatste ronde in. Dit was het teken voor 3 renners om weg te rijden waaronder mijn ploegmaats Delfosse en Barbe. Met een minimale voorsprong vatten de 3 leiders de laatste kilometers aan met het peloton in de nek. Barbe viel vooraan nog weg met een lekke band, maar de andere 2 hielden nog enkele meters over op het spurtende peloton en jawel, mijn ploegmaat Delfosse maakte het mooi af...
Ikzelf had geen super benen, de Italiaanse koersen waren duidelijk nog niet verteerd, maar ik was toch tevreden dat ik mijn steentje kon bijdragen in dit ploegsucces.
Groetjes
Klaas
Gisteren nam ik samen met maar liefst 241 andere renners deel aan de eerste 'kermiskoers' van het jaar, Wanzeel Koerse. De weersomstandigheden waren optimaal, een flink verwarmende lentezon en windstil, ideaal om er weer in te komen na de 3 dagen in Italië.
Vanaf dit jaar zijn die 'kermiskoersen' wat belangrijker dan anders aangezien we met Crelan - Euphony hier telkens wat publiciteit kunnen maken. Met 15 van de ploeg stonden we aan de start, het was dan ook aan ons om de koers zoveel mogelijk onder controle te houden. Dit lukte goed, in eerste instantie was Gilles Devillers mee in een vlucht van 7 die zich na anderhalve ronde vormde. Ikzelf was wat achteraan gestart, en het duurde meer dan 2 ronden om helemaal voorin het peloton post te vatten, door de hoge snelheid kostte dit wel heel wat krachten. Daarna probeerde ik zoveel mogelijk mee te springen om de vlucht te beschermen. Rond half koers brak de wedstrijd dan definitief open, 7 renners waaronder nog 3 renners van de ploeg konden de brug naar de leiders slaan. De voorsprong van de 14 liep nooit hoog op, ze bleven steeds binnen de 40 seconden van het peloton, waar ik samen met enkele andere ploegmakkers de tegenreacties teniet deed om de kopgroep te beschermen.
Op 3 ronden van het einde begonnen 2 ploegen dan toch de achtervolging te organiseren, de leiders gingen met nog 20 seconden voorsprong de laatste ronde in. Dit was het teken voor 3 renners om weg te rijden waaronder mijn ploegmaats Delfosse en Barbe. Met een minimale voorsprong vatten de 3 leiders de laatste kilometers aan met het peloton in de nek. Barbe viel vooraan nog weg met een lekke band, maar de andere 2 hielden nog enkele meters over op het spurtende peloton en jawel, mijn ploegmaat Delfosse maakte het mooi af...
Ikzelf had geen super benen, de Italiaanse koersen waren duidelijk nog niet verteerd, maar ik was toch tevreden dat ik mijn steentje kon bijdragen in dit ploegsucces.
Groetjes
Klaas
dinsdag 5 maart 2013
3 dagen afzien in Italië!
Hallo
Ik ben terug uit het mooie Toscane waar ik 3 prachtige koersen betwistte.
Op donderdag nam ik deel aan de GP Citta di Camaiore en in het weekend volgden de epische Strade Bianche en Roma Maxima.
Met een klein hartje stond ik aan de start van de GP Camaiore, het rijkelijk gestoffeerde deelnemersveld maakte uiteraard een behoorlijke indruk, niet minder dan 5 grote ronde winnaars, een pak World Tour ploegen en andere kleppers zorgden voor een ontzettend hoog niveau. Graag hadden we met de ploeg iemand mee gestuurd in de vroege vlucht, maar een kanonstart van Taylor Phinney strooide roet in het eten... Vijf renners kregen een voorsprong van maar liefst 13 minuten, het peloton had zich ietwat misrekend en hierdoor moest er al vol achtervolgd worden vanaf 120 km van het eind. Iedere ronde werd er stevig omhoog gereden op de Monte Pitoro en al snel merkte ik dat ik niet de nodige 'jus' in de benen had, de ziekte kiemen waren er blijkbaar nog niet helemaal uit. Iedere ronde werd het aanklampen (wat voor een pak renners gold) zwaarder en zwaarder. Toen Astana de finale inluidde en ik helemaal in de staart de beklimming aanvatte was mijn lot beschoren. Het peloton spatte een eerste maal uiteen, ik belandde in een achtervolgend groepje en omdat ik me niet goed voelde besloot ik onmiddellijk de remmen dicht te knijpen in de hoop wat krachten te sparen voor wat komen moest.
De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door (wie anders dan) Peter Sagan, hij klopte met behulp van zijn ploegmaat Moser, een select gezelschap (waaronder Nibali, Menchov, Scarponi, Ulissi...) in de spurt.
Zaterdag volgde toen het hoogtepunt met de Strade Bianche. Een wedstrijd waar menig wielerliefhebber en renner naar uitkijkt! Ook nu stond ik opnieuw met een bang hartje aan de start in het mooie Gaiole in Chianti om de tocht naar Sienna aan te vatten. Het deelnemersveld, een mix van rondetoppers als Evans, Valverde, e.a. en klassieke renners als Cancellara of Sagan, was nog wat sterker. Daarnaast waren er uiteraard nog de 60 km sterrato, 3200 hoogtemeters en een zeer krachtige wind!
Van in de start lag het tempo extreem hoog, waardoor ik onmiddellijk op mijn limiet zat, dit duurde een 30 tal kilometer waarna 4 renners een konden wegrijden. De eerste twee stroken sterrato werden daarna in groep afgewerkt waardoor de voorsprong van de leiders opliep tot 11 minuten. Vanaf de derde strook ging het tempo bruusk de hoogte in, waardoor een eerste schifting werd doorgevoerd. Een 40 tal renners moest afhaken, ikzelf kwam ook in de problemen, maar kon samen met ploegmaat Prémont als laatste weer de aansluiting met de hoofdmacht maken. Daarna ging het tempo niet meer naar beneden, bij het aanvatten van de zwaarste strook na 130 km was de voorsprong van de leiders dan ook onder de 5 minuten terug gelopen. Net voor die strook was er een valpartij in het peloton waar ik net achter zat, ik lag er net niet bij, maar ik moest wel afstappen. Hierdoor begon ik met een achterstand aan de volgende strook waar de koers helemaal open brak. Ik zag de voorwacht nooit meer terug, maar wou wel deze unieke koers beëindigen. Met een klein groepje lukte dit ook, ik eindigde uiteindelijk als 75e. Uiteraard geen prestatie om achterover van te vallen, maar toch was ik voldaan dat ik deze 'tocht' tot een goed einde kon brengen. Moreno Moser won op mooie wijze de wedstrijd voor zijn ploegmaat Peter Sagan.
Zondag ging het dan van Toscane naar Lazio, meer bepaald hartje Rome, net naast het machtige Colosseum. Daar was de start en aankomst van de Roma Maxima die na 6 jaar opnieuw georganiseerd werd. Opnieuw was de startlijst goed gestoffeerd. Wij startten met het grote nadeel dat we daags voordien al actief waren, terwijl de meeste ploegen andere renners hadden ingeschakeld met frisse benen... Ik voelde dat al snel, het duurde één uur (51 km) vooraleer 5 renners waaronder mijn ploegmaat Prémont konden wegrijden. Zij reden 7 minuten voorsprong bij elkaar. Op de eerste lange klim van de dag nam Astana het heft in handen. Ik voelde onmiddellijk dat het een lastige dag zou worden, maar toch kon ik de eerste en tweede klim nog overleven met de hoofdmacht. Op de derde en laatste klim, een 3 tal kilometer aan 7 procent gevolgd door een passage van 1,5 km over kasseien aan 17 procent (Monte Annibale) viel het hele peloton uiteen. Ik belandde in de achterste regionen en beëindigde daar dan ook de wedstrijd op de 100e plaats. Biel Kadri, één van de vroege vluchters, hield knap stand tegen de eerste groep en won de wedstrijd.
Voila, het relaas van 3 dagen hard afzien! Hopelijk kan ik hier dit jaar nog de vruchten van plukken. Ik voelde dat ik nog niet over mijn beste benen beschik, blijkbaar zaten er toch nog wat ziektekiemen in mijn lichaam. Ook het feit dat dit nog maar de eerste wedstrijden waren, en vooral het hoge niveau zorgden ervoor dat ik nog serieus te kort kwam.
Klaas
Ik ben terug uit het mooie Toscane waar ik 3 prachtige koersen betwistte.
Op donderdag nam ik deel aan de GP Citta di Camaiore en in het weekend volgden de epische Strade Bianche en Roma Maxima.
Met een klein hartje stond ik aan de start van de GP Camaiore, het rijkelijk gestoffeerde deelnemersveld maakte uiteraard een behoorlijke indruk, niet minder dan 5 grote ronde winnaars, een pak World Tour ploegen en andere kleppers zorgden voor een ontzettend hoog niveau. Graag hadden we met de ploeg iemand mee gestuurd in de vroege vlucht, maar een kanonstart van Taylor Phinney strooide roet in het eten... Vijf renners kregen een voorsprong van maar liefst 13 minuten, het peloton had zich ietwat misrekend en hierdoor moest er al vol achtervolgd worden vanaf 120 km van het eind. Iedere ronde werd er stevig omhoog gereden op de Monte Pitoro en al snel merkte ik dat ik niet de nodige 'jus' in de benen had, de ziekte kiemen waren er blijkbaar nog niet helemaal uit. Iedere ronde werd het aanklampen (wat voor een pak renners gold) zwaarder en zwaarder. Toen Astana de finale inluidde en ik helemaal in de staart de beklimming aanvatte was mijn lot beschoren. Het peloton spatte een eerste maal uiteen, ik belandde in een achtervolgend groepje en omdat ik me niet goed voelde besloot ik onmiddellijk de remmen dicht te knijpen in de hoop wat krachten te sparen voor wat komen moest.
De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door (wie anders dan) Peter Sagan, hij klopte met behulp van zijn ploegmaat Moser, een select gezelschap (waaronder Nibali, Menchov, Scarponi, Ulissi...) in de spurt.
Zaterdag volgde toen het hoogtepunt met de Strade Bianche. Een wedstrijd waar menig wielerliefhebber en renner naar uitkijkt! Ook nu stond ik opnieuw met een bang hartje aan de start in het mooie Gaiole in Chianti om de tocht naar Sienna aan te vatten. Het deelnemersveld, een mix van rondetoppers als Evans, Valverde, e.a. en klassieke renners als Cancellara of Sagan, was nog wat sterker. Daarnaast waren er uiteraard nog de 60 km sterrato, 3200 hoogtemeters en een zeer krachtige wind!
Van in de start lag het tempo extreem hoog, waardoor ik onmiddellijk op mijn limiet zat, dit duurde een 30 tal kilometer waarna 4 renners een konden wegrijden. De eerste twee stroken sterrato werden daarna in groep afgewerkt waardoor de voorsprong van de leiders opliep tot 11 minuten. Vanaf de derde strook ging het tempo bruusk de hoogte in, waardoor een eerste schifting werd doorgevoerd. Een 40 tal renners moest afhaken, ikzelf kwam ook in de problemen, maar kon samen met ploegmaat Prémont als laatste weer de aansluiting met de hoofdmacht maken. Daarna ging het tempo niet meer naar beneden, bij het aanvatten van de zwaarste strook na 130 km was de voorsprong van de leiders dan ook onder de 5 minuten terug gelopen. Net voor die strook was er een valpartij in het peloton waar ik net achter zat, ik lag er net niet bij, maar ik moest wel afstappen. Hierdoor begon ik met een achterstand aan de volgende strook waar de koers helemaal open brak. Ik zag de voorwacht nooit meer terug, maar wou wel deze unieke koers beëindigen. Met een klein groepje lukte dit ook, ik eindigde uiteindelijk als 75e. Uiteraard geen prestatie om achterover van te vallen, maar toch was ik voldaan dat ik deze 'tocht' tot een goed einde kon brengen. Moreno Moser won op mooie wijze de wedstrijd voor zijn ploegmaat Peter Sagan.
Zondag ging het dan van Toscane naar Lazio, meer bepaald hartje Rome, net naast het machtige Colosseum. Daar was de start en aankomst van de Roma Maxima die na 6 jaar opnieuw georganiseerd werd. Opnieuw was de startlijst goed gestoffeerd. Wij startten met het grote nadeel dat we daags voordien al actief waren, terwijl de meeste ploegen andere renners hadden ingeschakeld met frisse benen... Ik voelde dat al snel, het duurde één uur (51 km) vooraleer 5 renners waaronder mijn ploegmaat Prémont konden wegrijden. Zij reden 7 minuten voorsprong bij elkaar. Op de eerste lange klim van de dag nam Astana het heft in handen. Ik voelde onmiddellijk dat het een lastige dag zou worden, maar toch kon ik de eerste en tweede klim nog overleven met de hoofdmacht. Op de derde en laatste klim, een 3 tal kilometer aan 7 procent gevolgd door een passage van 1,5 km over kasseien aan 17 procent (Monte Annibale) viel het hele peloton uiteen. Ik belandde in de achterste regionen en beëindigde daar dan ook de wedstrijd op de 100e plaats. Biel Kadri, één van de vroege vluchters, hield knap stand tegen de eerste groep en won de wedstrijd.
Voila, het relaas van 3 dagen hard afzien! Hopelijk kan ik hier dit jaar nog de vruchten van plukken. Ik voelde dat ik nog niet over mijn beste benen beschik, blijkbaar zaten er toch nog wat ziektekiemen in mijn lichaam. Ook het feit dat dit nog maar de eerste wedstrijden waren, en vooral het hoge niveau zorgden ervoor dat ik nog serieus te kort kwam.
Klaas
Abonneren op:
Posts (Atom)