Terug van Japan

Konishiwa

Het eerste trainingskamp zit er ondertussen op. Na een lange reis, Japan is nu éénmaal niet naast de deur ben ik terug goed aangekomen in België met een valies vol mooie herinneringen.

Zoals je op het vorige bericht al kon lezen waren onze dagen meer dan goed gevuld. Zo ook de laatste twee dagen. Dinsdag gingen we in de voormiddag nog pittig trainen. Dit keer maakten we een verpaatsing met de wagen om bergop te kunnen trainen. Drie keer reden we een col op van 7 km lang. Meteen ook de eerste keer dat de hartslag flink de hoogte in ging tijdens de voorbereiding. Maar ja, "no pain, no gain" is de leuze zeker?

Dinsdag namiddag gingen we dan nog de Bridgestone Anchor fietsen fabriek bezoeken en werden we voorgesteld aan het directie comité van Bridgestone Anchor en dus ook van de ploeg.

Woensdag was er geen tijd meer om te trainen. s'Morgens vroeg vertrokken we al richting het reusachtige Tokyo waar 's namiddags de ploegenvoorstelling was. Het vekeer viel nog mee waardoor we nog wat tijd hadden om Tokyo eens snel te bezoeken. Eén woord is er hier maar voor, gigantisch! Met zijn agglomeratie erbij is Tokyo dan ook de grootste stad ter wereld (33 200 000 inwoners ofte 3 keer België op een hoopje gesmeten).
De ploegvoorstelling zelf verliep ook zéér vlot en werd bijgewoond door sponsors en de ruim opgedaagde pers. Adidas overhandigde ook nog de voor ons speciaal ontwikkelde brillen en ook Shimano was vertegenwoordigd om onze schoenen de thermo formeren.




Na deze ploegvoorstelling trokken we nog met het hele team naar een restaurant in Tokyo en sloten we de stage af met een traditionele Japanese maaltijd. Het klinkt bijna als een sprookje en dat was het ook.
Jammer genoeg kwam er donderdag een brutaal einde aan dit verhaal en ging het alweer richting België. Na een vermoeiende reis van 24u lag ik terug in mijn eigen bed.

Voilà, met deze stage werd 2011 mooi afgesloten en 2012 al een week vroeger op gang geschoten.
Langs deze weg wens ik iedereen alvast een goed eindejaar toe!

Klaas

Eerste dagen in Japan

Konishiwa

Onderussen ben ik al drie dagen in Japan. We zijn hier zeer goed ontvangen. De eerste dag hebben we een pak nieuw materiaal in ontvangst genomen en alles in orde gebracht. Ik kan nu al zeggen dat het niet aan het materiaal zal liggen... ook de nieuwe outfit mag er zeker zijn. Sober, retro en modieus tegelijk.

De tweede dag hebben we dan kennis gemaakt met de Japanese ploegmaats. Dat is uiteraard niet altijd even eenvoudig vanwege de taalbarriere, maar verrijkend is het zeker. Dit eerste contact verliep tijdens een vlakke training van 120 km. Het is even opletten, want het verkeer is niet te vergelijken met ons verkeer. Alleen al links rijden vergt opperste concentratie. De dag hebben we dan afgesloten met een gezamelijk Japanees diner getrakteerd door de manager. Dit was een zeer leuke en lekker ervaring. De lokale schotels werden rijkelijk op tafel gezet waarna we met de stokjes, uiteraard, ons tegoed deden aan al dat lekkers volgens de Japanse traditie.

Vandaag hebben we dan een korte training van 2u1/2 afgewerkt met enkele specifieke oefeningen. Nu gaan we in de namiddag richting het hospitaal voor een medische check up.

Morgen gaan we opnieuw wat langer training met enkele cols. Overmorgen volgt dan nog een ploegenvoorstelling in Tokyo en donderdag gaat het opnieuw richting Belgie. Dat zal opnieuw aanpassen zijn, het uurverschil, de deugddoende zon - geen wolkje te bespeuren en een goede tien graden - en de Japanese keuken.

Lang zal ik echter niet in Belgie moeten vertoeven, want van 4 tem 14 januari verzamelen we met de Europese renners voor een stage in het zuiden van Frankrijk.

Op deze manier zal het nieuwe seizoen er snel zijn.

Klaas

Bridgestone Anchor Pro Cycling Team: Japan, here we come!

Hallo

Een winterslaap is er om uit te rusten, ook voor mijn pen! Vandaar dat het hier even wat doods was, mijn excuses...
Nu ja, zo doods was het niet. Mijn dagen waren meer dan gevuld en de doodse periode is dan ook voorbij gevlogen. En over vliegen gesproken! Vrijdag doe ik dit letterlijk en ga ik op uitnodiging van de hoofdsponsor van mijn ploeg voor 2012, het 'Bridgestone Anchor Pro Cycling Team! voor zes dagen naar Japan. Ik vermoed dat dit een super ervaring zal worden en meteen ook een unieke gelegenheid om eens in het land van de rijzende zon te komen!. Daar in Japan zal ik mijn nieuwe ploegmaats voor het eerst zien, trainen, testen ondergaan, nog wat administratieve en logistieke zaken regelen en de ploegvoorstelling bijwonen.

Ik kijk er al naar uit.

Meteen ga ik ook al mijn eerste goede voornemen voor 2012 lanceren. Mijn blog opnieuw regelmatig stofferen en in een nieuw kleedje steken.

Tot hoors,
Klaas

Een nieuwe start!

Hallo

Na enkele weken van rust, waardoor de 'goesting' bij mij snel terug komt en mede dankzij het goede weer, heb ik de (trainings)draad opnieuw opgenomen. In de maand november doe ik het evenwel nog rustig aan, tijdens deze eerste periode is het vooral de bedoeling om de conditie te onderhouden en dus zeker nog niet te forceren. Tijdens de maand december wordt het trainingsvolume dan flink verhoogd om er in januari dan nog een schepje bij te doen. Dat moet dan volstaan om klaar te zijn voor het wielerseizoen 2012 in de hoop opnieuw een stap vooruit te zetten.

Groetjes
Klaas

De allerlaatste

Hallo

Gisteren heb ik 2011 definitief afgesloten met de traditionele kermiskoers in het Deerlijkse gehucht, de Belgiek. 13 ronden van goed 8 km, twee bruggen over de autostrade, herfst weer met wind en natte wegen en 72 deelnemers waren de ingrediënten!

De eerste ronde wachtte ik zoals gewoonlijk wat af, na die eerste ronde schoof ik op naar voren en eens vooraan gooide ik me maar mee in de strijd. Op het einde van de tweede ronde kon ik samen met nog een renner een kloofje slaan, een rondje verder sloot nog een renner aan en zo kwamen we met drie voorop. Het duurde tot bij het ingaan van de vijfde ronde vooraleer er nog versterking kwam. Een 12 tal achtervolgers kwam terug waardoor we een uitgebreide kopgroep kregen. Hoewel we goed rond reden slaagde een achtervolgende groep van goed 10 renners er toch nog in om terug te komen tot op een 20 tal seconden. Voor twee renners was dit het teken om er op zowat 5 ronden van het einde vandoor te gaan. Net voor het aansluiten van de tweede groep trok ik samen wet twee renners in de tegenaanval op de twee leiders. Omdat mijn twee medevluchters net twee ploegmaats waren van de twee vooraan wilden de twee niet voluit meewerken, waardoor terugkeren onmogelijk was. Na zowat een ronde werd ik terug gegrepen door een nieuwe tegenreactie van een 10 tal renners. De voorsprong van de leiders was ondertussen een kleine minuut. Hoewel we vrij goed rondreden kwamen we maar met mondjes maat terug op het kopduo. Op twee ronden van het einde slonk de voorsprong dan toch tot een 20 tal seconden. In die voorlaatste ronde kon één renner de sprong naar voren maken. Wij bleven met de rest van de kopgroep op zowat 15 seconden hangen. In de laatste ronde kon ik me ook losmaken van de achtervolgers en na een lange achtervolging met de wind op kop kon ik op 3 kilometer van het einde ook nog vooraan aansluiten. Hierbij moest ik echter mijn laatste krachten aanspreken. Ik viel wel nog twee keer aan, maar moest op een kilometer van het einde opnieuw afhaken bij de laatste aanvallen en zo werd ik op enkele seconden 4e.

Zo kan ik het seizoen met een goed gevoel afsluiten.

Klaas

Laatste koers

Hallo

Beetje laat, maar ik heb toch nog beslist om vanmiddag de starten in Deerlijk-Belgiek (14u30). Hopelijk kloppen de weersverwachtingen en komen die opklaringen er nog aan...

Klaas

La Viking 76

Hallo

Zondag stapte ik dan toch nog op de fiets, 26 graden en een stralende zon, voor iemand die graag fietst geen al te zware opgave dus...

Enkel de verre verplaatsing en het vroege uur vielen wat tegen, maar eens de fiets op was dit al snel vergeten. Met zo'n 300 deelnemers vertrok ik zondag om 8u30 in Jumièges-sous-Mesnil voor de cyclosportieve wedstrijd 'la Viking 76'. 175 mooie kilometers moesten we afleggen door het heuvelachtige land van de Seine-Maritime. Al op de eerste helling na 10 km werd een eerste selectie gevoerd, boven schoten we nog met een 50 tal renners over, waarvan de helft zowat amateur wielrenners. Omdat ik zag dat het een rare 'wedstrijd' zou worden besloot ik in de aanval te trekken. Dit deed ik dan ook boven op die helling en zo raakte ik na goed 10 km voorop met 2 kompanen amateur renners van de Franse Divisie 1 ploeg Saint-Austreberthe. Met zijn drieën reden we een stevig tempo. De achtervolgers, een peloton van zo'n 50 renners, bleven lange tijd hangen op 1 minuut. Hoewel wij in ondertal waren, was het uiteindelijk toch het peloton dat brak na zowat 80 km wedstrijd! We bleven dus met zijn drieën voorop en kwamen met meer dan 6 minuten voorsprong aan op de nr. 4 in de uitslag! In een spurt met 3 had ik geen kans tegen de Franse pistekampioen in de ploegkoers (bij de profs), Julien Duval. Toch was het een leuke ervaring, en hoewel het geen echte wedstrijd was (de inspanning was er daarvoor niet minder, 175 km, 40 km/u met drie op een meer dan golvend parcours), is het leuk om 2e te worden op het einde van het seizoen.

Groetjes Klaas

Seizoenseinde

Hallo

Er resten nog twee koersweekends (in België). Ik weet nog niet of ik nog aan wedstrijden zal deelnemen, misschien dat ik volgende week nog aan de start verschijn in Deerlijk-Belgiek (als de papieren in orde zijn en ik me goed voel). Dit weekend ga ik normaal starten in Le Viking, een cyclosportive op de trainingswegen van Jacques Anquetil. Dit is echter nog niet zeker, want momenteel heb ik een aardige verkoudheid te pakken.

Nu ja, veel verandert dit allemaal niet meer aan 2011. Een geslaagd jaar en een mooie ervaring. Ik vind dat ik een zeer sterk en constant seizoen gereden heb. Met enkele ups, maar zonder echte downs. Hoewel ik drie wedstrijden van een hoog niveau won, ben ik niet altijd beloond geweest met klinkende uitslagen, pech op slechte momenten zat daar voor een groot deel tussen.
Mijn algemene indruk is dat het in Frankrijk sowieso al moeilijker is om uitslagen bijéén te rijden, bekijk maar eens de resultaten van de voorbije WK's bij de jeugd! Zelfs op relatief parcoursen die me beter liggen is het moeilijk om afscheiding te krijgen en dus voor mij moeilijker om resultaten te behalen.

Toch kan ik 2011 met een goed gevoel afsluiten, in Frankrijk kennen ze me ondertussen 'Klasse Sys' en word ik gerespecteerd voor mijn manier van koersen. Dit leidde er onder meer toe dat ik volgend jaar opnieuw een stap vooruit kan zetten in mijn wielercarrière en aan de slag ga voor de Continentale ploeg Team Bridgestone Anchor. Deze ploeg van Japanse origine begint volgend jaar met een Europees project en ik mag hier deel van uitmaken. De bedoeling is dat we een pak UCI wedstrijden van 1ste en 2de categorie afwerken en dat de ploeg langzaam groeit. Mijn eigen ambitie is vooral om me te bewijzen in de profwedstrijden en op die manier nog wat sterker te worden.

Voila, een korte update over de situatie. Indien ik volgende week nog in België rij zal ik dit aankondigen op de blog.

Groetjes
Klaas

Blangy-sur-Bresle

Hallo

Gisteren nam ik deel aan de laatste wedstrijd tellende voor de Coup de France, de GP Blangy-sur-Bresle. Eerst 6 vrij vlakke ronden van goed 10 km en daarna nog 7 ronden van 17 km met een helling van een 3 tal kilometer op 5 km van de aankomst waarna de laatste 5 km in dalende lijn richting aankomst liepen. Door de aangename weersomstandigheden, zonnig en slechts een zuchtje wind, werd het een snelle wedstrijd. Na een 30 tal kilometer ontstond er een kopgroep van een 7 tal renners. Zij liepen tot maximaal 5 minuten voorsprong uit waarna de wedstrijd weer op gang kwam in het peloton. In de eerste grote ronde konden een 10 tal renners wegrijden in de afdaling richting aankomst en zo de brug slaan naar de leiders. Zo kregen we een 15 tal renners aan de leiding met 2 minuten voorsprong op het peloton. Waarin de ploeg van Nogent-sur-Oise en Vendee U de voorsprong binnen de perken hield. Bij het ingaan van de laatste ronde hadden de leiders nog een 40 tal seconden voorsprong, het tempo werd nog opgevoerd en op de klim lag alles op een zakdoek bijéén. Dit zou mijn moment van de wedstrijd moeten worden. Samen met enkele andere renners ondernam ik een poging om bergop het verschil te maken. Ik voelde me goed, maar het parcours liet het niet toe om grote verschillen te slaan. De vluchters werden hierdoor wel allemaal bijgebeend op 4 renners na. Zij gingen met een kleine voorsprong de laatste (technische) kilometer in. Eén van de vier kon de laatste bocht als eerste aansnijden en won zo net voor het aanstormende peloton. Ik eindigde op een 64e plaats.

Gr Klaas

La Ronde Mayennaise

Hallo

Gisteren stond ik aan de start van de najaarsklassieker, La Ronde Mayennaise. We gingen met 160 km van start in Laval voor 157 km, waarvan 135 in lijn en nog 5 plaatselijke ronden van goed 4 km. Bij de start stond er nog een aangenaam najaarszonnetje, maar al gauw moest deze (jammer genoeg) plaatsmaken voor grauwe wolken en de bijhorende regen (bijna gedurende de hele wedstrijd).

Al vrij snel in de wedstrijd kregen we een kopgroep van een 10 tal renners. Zij liepen tot een 2 tal minuten uit waarna twee ploegen de handen inéén sloegen en de achtervolging op gang brachten. Hierdoor kregen we een algemene hergroepering na 90 km. Even verder brak de wedstrijd helemaal open. Op de 'Petit Tourmalet', een korte, maar steile en vrij smalle helling gevolgd door een vlak stuk waar de wind vrij spel had, scheurde het peloton in een 5 tal stukken. Voor het eerst in de wedstrijd begaf ik me op de voorposten, maar jammer genoeg duurde dit niet lang. Ik was mee in een eerste peloton van een 30 tal renners, maar 500 m verder reed ik lek. Het is niet dat ik dit jaar meer pech heb dan een ander, maar het noodlot wil dat het iedere keer op een beslissend moment in de wedstrijd is! Nadat alle pelotons me gepasseerd waren kon ik eindelijk gedepanneerd worden. Na een razende achtervolging (tussen de wagens) waarbij ik meerdere groepen opnieuw voorbij reed kwam ik opnieuw aansluiten bij het eerste peloton dat opnieuw een 70 tal renners sterk was. Echter, op dat moment waren 16 renners juist weggereden. Alle grote ploegen waren vertegenwoordigd waardoor het snel duidelijk werd dat dit de goede vlucht was. Ik trok nog twee keer mee in een tegenaanval op de laatste 2 hellingen, maar er kwam nooit een goede organisatie op gang en dus was terug keren onmogelijk. In de plaatselijke ronden viel het peloton nog helemaal uitéén na de leiders. Ik eindigde in een eerste groep rond de 30e plaats.

De volgende wedstrijd is de laatste manche van de Coupe de France, nl. de GP de Blangy-sur-Bresle.

Gr Klaas

3 Jours de Cherbourg, de laatste rittenkoers...

Hallo

Vorige week maandag startte ik nog Guerville. De goede ontsnapping vertrok al in de 1e ronde, ik ging nog in de achtervolging met Carl Naibo. We kwamen nog terug tot op een 20 tal meter, maar de 10 koplopers gingen er nog eens vol voor op een strook met zijwind waardoor ze definitief weg waren. Eens terug ingelopen door het peloton gaf ik er al snel de brui aan met het oog op de 3 Jours de Cherbourg, de laatste rittenwedstrijd van het jaar.

Vrijdag ging die dan van start. Een aangename herfstzon en een licht briesje zorgden ervoor dat de we een snel wedstrijdbegin kregen met meerdere ontsnappingspogingen. Ook ik waagde mijn kans, maar zonder succes. Uiteindelijk was het wachten tot km 115, daar viel de wedstrijd in een beslissende plooi. Twee opéénvolgende hellingen zorgden voor afscheiding. Ik voelde me vrij goed en voerde mee de forcing. Dit zorgde uiteindelijk voor een kopgroep van 16 renners. Met deze 16 doken we de finale letterlijk in, de laatste 5 km bestonden uit 2,5 km bergaf en 2,5 km bergop. Door een valpartij viel de kopgroep in de afdaling al uitéén in 3 stukken, ik zat in het 3e groepje. Ik reageerde nog fel, kwam nog sterk terug, maar in de laatste km met wind op kop kon niemand steun bieden om de 3 leiders alsnog te grijpen. De drie mochten voor de zege spurten, ik eindigde op 6 seconden samen met 3 andere renners op een 6e plaats.

Op zaterdag kregen we gedurende de eerste 125 km een vrij gecontroleerd koersverloop. Toch moest ik na 80 km al even aan de bak op een helling, toen 24 renners 40s voorop lagen, maar gelukkig konden we vrij snel terug komen met een deel van het peloton. Ondertussen had de zon ook plaats gemaakt voor striemende regen wat een extra dimensie aan de koers gaf. De laatste onstnapping werd teniet gedaan op 30 km van het einde, waarna de wedstrijd open brak op de voorlaatste helling. Deze was niet lastig genoeg om op weg te rijden, maar zorgde vooral achteraan voor verbrokkeling, zo gingen we met amper 30 renners de finale ronde van 25 km in. Hier viel de wedstrijd al snel in de plooi. Een ploegmaat van de leider reed weg wat voor een vreemde situatie zorgde. De controle viel helemaal weg en er werd slag om slinger gedemareerd. Vijf renners konden de brug slaan naar de koploper waaronder de leider in de wedstrijd. Meteen viel het achteraan helemaal stil, terwijl vooraan niet getwijfeld werd. Hierdoor hadden we al snel een serieuze achterstand. Ik trok nog in de achtervolging, maar kreeg een ploegmaat van de leider mee als waakhond. Ik naderde tot op een kleine 10s, maar kreeg het gaatje niet toe. Toen ik terug ingelopen werd kwam de organisatie nooit meer op gang waardoor we uiteindelijk met een achterstand van één minuut binnen liepen. In het klassement zakte ik hierdoor terug naar een 9e plaats.

Zondag werd les 3 Jours de Cherbourg afgesloten met een tijdrit van 10 km een etappe van 99 km. De tijdrit werd op een zéér lastige omloop verreden. Ik ging goed van start, maar na de klim vond ik het goede ritme niet helemaal terug. Uiteindelijk eindigde ik als 15e en schoof ik één plaats op in het klassement, 8e dus.

's Namiddags zou het nog opletten worden. Een strakke wind en nog enkele hellingen boden nog mogelijkheden. De ploeg van de leider had de wedstrijd echter vrij snel onder controle. Vijf leiders kregen een vrijgeleide en de strakke wind op kop gedurende de eerste helft van de wedstrijd legden de wedstrijd lam. Op 20 km van het einde lagen nog een tweetal hellingen. Tot twee keer toe probeerde ik nog weg te rijden. Maar zonder succes. Hierdoor werd het peloton wel nog flink uitgedund. Eén renner kon de spurt nog ontlopen en won waarna ik met een eerste pelotonnetje binnenkwam voor plaats 2. In het klassement veranderde er niets meer en bleef ik 8e.

Tour de la Seine-Maritime: climax eindigt op sisser...

Hallo

Van vrijdag tot en met zondag kon je mij terugvinden in het departement van de Seine-Maritime (76), tevens een belangrijke sponsor van mijn ploeg VC Rouen 76. Een doel voor de ploeg en ook ikzelf wou graag nog eens een mooi resultaat neerzetten.

Het parcours was vrij gevarieerd, met op vrijdag een rit van het mooie Fécamp naar Caudebec-les-Elbeuf (139 km). Door het mooie weer (zon en een lichte zeebries) werd het een zeer snelle wedstrijd. Op de verschillende hellingen werd er snel gereden, maar kwam er nooit echt afscheiding. De wedstrijd werd gekleurd door een ontsnapping van 3 renners. Zij werden op 15 km van het einde terug bijgebeend waarna de wedstrijd op een spurt uitdraaide. In de gevaarlijke laatste kilometer nam ik geen risico's, jammer genoeg misten enkele renners voor mij de laatste bocht waardoor er een breuk ontstond en ik op 11s achterstand binnenkwam.

Op zaterdagvoormiddag kregen we een korte rit van 94 km met aankomst in Yvetôt voor de wielen geschoven. Opnieuw mooi weer en windstil. De ploeg van leider Arnaud Démare (CC Nogent-sur-Oise) hield het peloton onder controle. Geen enkele ontsnapping kreeg een vrijgeleide. Ik voelde me beter dan de eerste dag en ging op de laatste helling van de dag in de aanval. Met twee renners in steun liepen we tot 15s uit, maar op goed 10 km van het einde was ons liedje uitgezongen waarna de wedstrijd beslist werd in een spurt bergop. Het was opnieuw Démare die zich de snelste toonde, dit keer verloor ik geen tijd.
In de namiddag mochten we dan nog met de hele ploeg aan de slag voor een ploegentijdrit van 35 km met start en aankomst in Valmont. Het parcours was zéér mooi en gevarieerd. Mooie wegen en een 3 tal hellingen maakten er een mooie tijdrit van. Ik voelde me opnieuw beter en samen met de ploeg reed ik een behoorlijke tijdrit, al snel verloren we één renner waardoor een 5e plaats het maximum haalbare was.
Op zondag werd er afgesloten met een rit van goed 160 km van Caudebec-en-Caux naar Sandouville. Dit keer een ander scenario. Het mooie weer had na een storm tijdens de nacht plaats gemaakt voor echt herfstweer. Regen, wind en koude zouden er dit keer een echte slijtage slag van maken. Het parcours was ook lastiger dan de voorbije dagen met in de laatste 50 km nog een 4 tal zware hellingen. Van in het begin ontplofte de wedstrijd. Een afdaling in de regen veroorzaakte verschillende breuken in het peloton. Hierdoor kregen we een 20 tal renners aan de leiding gevolgd door het peloton met mezelf dat aangevoerd werd door de ploeg van leider Démare. Na een 60 km achtervolging waarbij er razendsnel gereden werd kwam alles opnieuw samen. De volgende 50 km was constant op en af met zijwind gedurende een 25 tal kilometer. Ik twijfelde niet en waagde haast onmiddellijk mijn kans. Eerst met 15, bij de samensmelting opnieuw, maar dan met 5 renners. Ech wegrijden lukte echter nooit en toen de wind op kop kwam te staan kwam het peloton, dat door de zijwind herleid was tot een 30 tal renners terug aansluiten. Vervolgens viel de wedstrijd voor het eerst stil. De grote wegen richting de lastigste helling van de dag (km 115) met de wind op kop zorgden ervoor dat wegrijden onmogelijk was. Vervolgens gebeurde wat iedereen wist. De wedstrijd ontplofte na 115 km. De acht sterkste renners reden weg, zij namen onmiddellijk anderhalve minuut voorsprong, waarna de rest van het peloton de handdoek in de ring gooide! En bij die acht kon ik mijn wagonnetje aanhaken! Hoera, omdat ik ook nog redelijk geplaatst stond was een plaats in de top 5 zeker en een plaats op het podium was ver van onhaalbaar, zelf de eindzege was niet onmogelijk!!!
Helaas, de euforie duurde niet lang. Na een 6 tal kilometer eindigde mijn wedstrijd in een anticlimax, een lekke band op het slechtste moment van de wedstrijd zorgde ervoor dat ik terug in het peloton belandde. Ik kreeg een wiel van de neutrale motor, maar doordat de volgwagens nog niet doorgelaten waren en ik helemaal alleen op 45 s van de leiders, die volle bak doorreden, zat was het een hopeloze situatie. De 7 eindigden uiteindelijk met 10 minuten voorsprong op het pelotonnetje met mezelf. Ik werd 19e in de rit en 18e in het klassement.
Jammer, maar dit hoort nu eenmaal bij de koers. Er waren veel lekke banden vandaag, maar bij mij was de timing wel heel slecht.

Volgende weekend is er een herkansing met de 3 Jours de Cherbourg. Hopelijk kan ik de lijn nog wat doortrekken hoewel ik voel dat het stillaan op zijn einde loopt.

klaas

Saint-Brieuc Agglo Tour

Hallo

Het voorbije weekend nam ik deel aan de Saint-Brieuc Agglo Tour. Een twéédaagse rittenwedstrijd in Bretagne.
De eerste rit was 137 km lang waarvan 105 km in lijn en nog 6 plaatselijke ronden van ongeveer 5 km. Het parcours was getrokken door alle deelgemeentes van Saint-Brieuc, in het begin was het nog vrij vlak, maar naar het einde toe werd het steeds lastiger om te eindigen met de plaatselijke ronden die bestonden uit een afdaling van 3 km en een klim van 2 km. Verder stond er nog een vrij strakke wind, alles was aanwezig voor een lastige wedstrijd!
Van bij de start werd er zeer snel gereden, dit zorgde er voor dat niemand echt kon wegrijden. Zelf probeerde ik ook meermaals weg te rijden, maar zonder succes. Aan km 55 reden dan toch 10 renners weg, maar al snel werd in het peloton door twee ploegen een hevige achtervolging ingezet. Waardoor een hergroepering 20 km verder een feit was. Net voor de plaatselijke ronden volgden twee hellingen kort opéén, daar brak de wedstrijd helemaal open. Ik kwam hier vrij vlot door en ging dan ook met een koppeloton van zowat 50 renners de plaatselijke ronden in. Steeds meer renners kwamen in de problemen, na twee ronden ging ik mijn kans en reed ik met 3 anderen weg. Maar toen kende ik pech, mijn rechtershifter weigerde nog dienst te doen en zo kon ik niet meer schakelen. Hierdoor kon ik niet meer deftig verder rijden en zag ik iedereen voorbij rijden. Omdat de wedstrijd helemaal open lag en het door de smalle afdaling niet eenvoudig was om in te halen zaten de volgwagens ver achter. Uiteindelijk verloor ik twee minuten op de leiders alvorens ik kon veranderen van fiets. Ik zette de achtervolging tegen beter weten in en met de hulp van een ploegmaat en de volgwagen kon ik op twee ronden van het einde weer aansluiten bij het koppeloton. Op dat moment zat ik wel à bloc en trokken negen renners in de aanval. Toen ik vooraan kwam postvatten hadden de leiders al 40s voorsprong. Ik probeerde nog een tegenreactie op te zetten, maar het beste was er van af. Zo eindigde ik uiteindelijk in de eerste achtervolgende groep op de leiders. Zonder pech had er waarschijnlijk meer ingezeten, maar dat weet je natuurlijk nooit.

Op zondagmorgen moesten we aan de slag voor een tijdrit van om en bij de 9 km over een golvend parcours. Ik startte zonder veel ambitie, maar vond wel onmiddellijk een goed ritme. Vooral op het laatste zwaardere stuk had ik nog wat reserves om te versnellen en dit leverde me een 19e plaats op. In het klassement schoof ik hierdoor op naar een 13e plaats.

In de namiddag mochten we nog 10 ronden van net geen 10 km afhaspelen. Die ronde bestond uit 2 km vals plat, een afdaling van goed 3 km, 2 kilometer vlak en een klim van een kleine 3 km richting aankomst, zware kost dus. Ik hoopte dan ook me te kunnen tonen. Helaas verliep de wedstrijd niet echt in mijn voordeel. De ploeg van de leider bleek zéér sterk en hield alles op slot. Ik probeerde meermaals op de helling de wedstrijd open te breken, maar de wind stond op kop. Hierdoor was het moeilijk om de verschillen uit te diepen. In de voorlaatste ronde ging ik er vol tegenaan, dit zorgde voor een mooie schifting, maar toch gingen we nog met een compact peloton de slotronde in. Aan de voet van de laatste helling liet ik met wat wegdrummen en de inspanningen van de voorlaatste ronde zaten nog in de benen, hierdoor kwam ik niet meer in aanmerking kwam voor de zege. Ik eindigde uiteindelijk als laatste van de eerste groep als 30e, in het klassement bleef ik 13e.

Van vrijdag tot en met zondag staat met de Tour de la Seine-Maritime een nieuwe rittenwedstrijd op het programma. Hopelijk kan ik me nog eens tonen.

Klaas

BK en GP des Marbriers

Hallo

Na Guadeloupe was het even stil. 10 dagen wedstrijd in tropische omstandigheden, geen enkele snipperdag, steeds geconcentreerd blijven voor het klassement, een lange reis en 6u tijdsverschil eisten toch wat tijd om helemaal te verteren.

De voorbije twee wedstrijden verliepen dan ook wat moeizamer, de concentratie was er niet helemaal en de parcoursen waren ook al helemaal mijn ding niet. Twee keer goed afzien met de bedoeling Guadeloupe eruit te 'zweten', dat was vooral de opdracht.

Het BK in Geel werd zoals zo vaak in België op een echte kermiskoersomloop verreden. Rondjes van 14,5 km met een kleine 30 bochten, enkele verkeersdrempels en wat paaltjes moesten voor het verschil zorgen. De start (in de halve regen) nam ik nog vooraan, maar na één ronde liet ik me wat wegdrummen. Ik vond de moed niet echt om nog op te schuiven, ik wou vooral niet vallen... Door het hoge tempo en de vele bochten was het constant op een lint koersen, als je achteraan rijdt weet je dat het soms lastig wordt, maar toch ging het vrij vlot. Alleen zat ik natuurlijk veel te ver toen de beslissing viel op goed 4 ronden van het einde. Daarna drong ik niet meer aan, en op één ronde van het einde stapte ik uit de wedstrijd.

De GP des Marbriers van afgelopen dinsdag zat een beetje in hetzelfde schuitje. Minder -maar nog veel- bochten dit keer, smalle boerenwegels, een strakke wind en enkele snedige klimmetjes zorgden dit keer voor een zware wedstrijd. Opnieuw koerste ik achteraan, opschuiven zonder risico's te nemen in een peloton van 160 renners was echt onmogelijk. Door het hoge tempo bleven we na halfkoers nog met goed 50 renners over in het peloton. Ik had al zowat 100 renners geremonteerd wat al veel krachten gekost had, maar voelde me nog vrij goed. Jammer genoeg brak ook deze groep in twee door de zijwind, ik zat te ver achteraan en misste hierdoor de aansluiting met de eerste groep. Ik probeerde er nog naar toe te rijden, maar dit bleek onmogelijk. Achtien renners streden voor de zege, ik reed nog weg met 6 andere renners. Op het einde deed ik nog een poging om 19e te worden, maar op 500m van het einde werd ik terug ingelopen en zo eindigde ik uiteindlijk als 24e, maar op één of andere manier sta ik niet in de uitslag.

Dit weekend ben ik aan de slag in Saint-Brieuc in de tweedaagse Cabri Agglo Tour. Zaterag staat een rit van 137 km op het programma, zondag voormiddag een korte tijdrit en in de namiddag nog een etappe van 90 km.
Een kleine twee weken na Guadeloupe hoop ik er opnieuw te staan.

Gr Klaas

Tour de la Guadeloupe

Hallo,

Aangezien de wedstrijd goed te volgen was , zijn de meesten ongetwijfeld op de hoogte over mijn prestaties op Guadeloupe. Hieronder volgt nog een verslag over deze onvergetelijke 10 daagse ervaring.

Na een reis van in totaal 19u kwam ik donderdag avond 18u45 (plaatselijke tijd -6u) aan in het sjieke hotel Créole Beach****. Onmiddellijk vertrokken we vandaar met de bus naar de hoofdstad Point-à-Pitre voor een (uitgebreide) ploegenpresentatie. Al onmdiddellijk werd duidelijk dat de organisatie meer dan in orde was. De presentatie verliep groots en werd opgeluisterd door enkele honderden mensen, veel naar onze normen, maar nog maar het begin... Terug in het hotel om 10u (4u onze tijd) ging het direct richting bed om toch enigzins een deftige proloog te rijden op vrijdagavond, ook al was die maar 4 km.

Die proloog van 4 km werd verreden op een 4 vaks weg, waarna we na 2 km op een breed rondpunt rechtsomkeer moesten maken. Ook nu was er weer een enorme massa komen opdagen, aan weerszijden van de weg stonden de mensen rijen dik. Ik stond blijkbaar al bij de favorieten genoteerd en kreeg een (grote) camera op het stuur gemonteerd. Die verhinderde me wat bij het optrekken, maar achteraf bleek dit nog niet zo slecht. Hierdoor ging ik traag van start, maar had ik nog veel reserves voor de laatste 2 km met wind op kop. Ik eindigde als 28e en dit zonder tijdrit materiaal in tegenstelling tot vele anderen onder wie de volledige top 20.

Zaterdag werd dan de eerste en meteen ook langste rit gereden (163 km) van Point-à-Pitre naar Saint-François. Van bij de start werd het al duidelijk dat het lastig zou worden, de vochtige hitte zorgde ervoor dat iedere effort tijdens de koers er één te veel was. In het begin van de wedstrijd hield ik me dan ook gedeisd, dit tot km 50, vanaf toen was het koers tot het eind... Een 20 tal renners waren weggereden en hadden 20s voorsprong, ik wist dat dit een zéér gevaarlijke ontsnapping was en zette daarom alleen de achtervolging in. Na 3 km vol gas te rijden kwam ik vooraan aansluiten. Deze inspanning moest ik wel een 10 tal kilometer bekopen want daarna was het even aanklampen. Vijf kilometer verder kwamen nog een 10 tal renners terug waarbij de Amerikaanse leider, vanaf toen werd duidelijk dat de winnaar vooraan zat. Er was echter absoluut geen samenwerking in de kopgroep en aangezien ik alleen was besloot ik maar mee te glippen met een aanval. Zo kwamen we na 75 km wedstrijd met 4 renners voorop. We liepen snel tot 1min30 uit op de achtervolgers. 20 km verder kwamen nog 3 renners terug, waardoor we met 7 op kop kwamen. Hoewel we niet goed samenwerkten, bleef de voorsprong constant rond de minuut schommelen op de achtervolgende groep waar de Amerikanen alleen het werk opknapten. Op 25 km van het einde leek ons liedje dan over toen de 30 achtervolgers tot 15s terug kwamen. Eén renner ging nog even door en ik sprong er naar toe, de rest werd ingelopen. Met zijn tweeën gingen we nu vol door en liepen terug uit tot 40s. Met nog 20 km te gaan voelde ik echter dat mijn compaan er door zat en vanaf dat moment besloot ik alleen door te gaan. Op de laatste strook bergop kon ik hem af schudden om de laatste 17km met de wind op kop alleen af te haspelen. Het begon op dat moment ook nog eens te gieten en dat maakte de 'duivel' in mij helemaal los. Ik verzwakte geen enkel moment. Eén renner probeerde nog alleen de achtervolging in te zetten, maar verloor enkel tijd en kwam op 1min15 binnen, het achtervolgende peloton liep binnen met 1min50 achterstand! De ronde was goed begonnen, ritwinst en géél! Na de aankomst was het nog niet gedaan, onmiddellijk werd ik afgeleid naar de pershoek waar ik door twee tv stations werd opgewacht, daarna moest ik nog enkele radio interviews doen alsook de geschreven pers te woord staan. Waarna nog een uitgebreide podium ceremonie volgde!



Op zondag stond de langste dag van de hele ronde te wachten. Bijna 200 km verdeeld over twee etappes. Met de gele trui om de schouders zou het niet gemakkelijk worden. De ploeg was niet bijster sterk en er restten nog meer dan 1000 km wedstrijd, onmogelijk om met 5 renners te controleren, zeker in Guadeloupe, waar iedereen constant aanvalt!
's Morgens gingen we van start voor een etappe van een kleine 100km. Deze was relatief vlak. De aanvallen volgden elkaar in sneltempo op en na 15 km kregen we een 20 tal renners aan het commando zonder grote kandidaten op eindwinst. Dit zag er dus goed uit. Jammer genoeg viel de wedstrijd niet stil en bleven de aanvallen komen. Ik zat even geïsoleerd in een groep van 30 achtervolgers en hiervan maakten mijn concurrenten gebruik. Op een moment dat ik wat ingesloten zat gingen ze met 4 voluit aan van achter mij. Ze sloegen onmiddellijk een gat. Ik keek wat naar de andere favorieten, ook zij wilden ten slotte de wedstrijd winnen... Maar het viel stil. Drie van de vier kwamen vooraan aansluiten, waarna alle Guadeloupers voluit samenwerkten. Al snel liepen ze tot een minuut uit op het peloton waar mijn ploegmaats op kop reden. We besloten om niet al het vuile werk te doen en dus maar rustig te controleren waardoor de voorsprong na half koers al tot 4min30 opgelopen was. Daarna kregen we steun van een andere ploeg, maar de voorsprong bleef constant. In de laatste 20 km ging ik dan samen met twee favorieten alleen op kop rijden. We naderden nog tot op 2min50 waardoor de schade nog 'relatief' beperkt bleef. De gele trui was ik kwijt, dit was niet zo erg, alleen jammer dat één van de favorieten mee was.

's Namiddags stonden dan nog 85 km op het programma. Hoewel ik de gele trui kwijt was moest ik toch nog starten aangezien de 'truienwissel' pas na de volledige dag plaats vond. Omdat ik goede benen had en ontgoocheld was na de voormiddag besloot ik niet te veel te rekenen en aan de gele trui te denken. Na een hevig begin raakten drie renners voorop. In het peloton viel het echter nooit stil en ik schoof regelmatig mee in de tegenreacties. Met de gele trui om de schouders kreeg ik echter niet te veel steun. Toch bleef ik volharden en net voor de klim na 45km kon ik me toch losrukken met een grote groep van een 25 tal renners. Aan de voet van de klim lag alles echter op een zakdoek. De hele wedstrijd explodeerde na de drie leiders en zo kwamen we uiteindelijk met een 30 tal renners in de achtervolging. Op de constant draaiende en sterk golvende kustweg viel de wedstrijd nooit stil. Ik wachtte rustig mijn moment af en op 25 km van de aankomst ging ik fors door. Drie renners zaten in mijn wiel, maar deze keer rekende ik niet te veel en vroeg ik niet om over te nemen. Pas toen we de kustweg verlieten en een lange rechte laan aansneden hield ik even in om de schade op te meten. De drie leiders waren binnen vizier, daarna zat ik met 3 andere renners, daarna volgde Boris Carène met 2 renners en daarna nog eens 4 renners. De rest van de groep was ver terug geslagen. Al snel kwamen alle groepjes samen waarna de ploeg van Carène, die twee ploegmaats had, tempo maakte aangezien ze de gele trui konden overnemen. Op 10 km van het einde viel een Amerikaan nog aan, en hij liep tot 20s uit. Op 2 km van het einde ging ik ook mijn kans, het kraakte in mijn wiel, maar jammer genoeg had de Amerikaan nog twee ploegmaats om het gaatje te dichten. Uiteindelijk werd het een spurt waarin ik 8e werd. In het klassement herwon ik opnieuw wat plaatsen en stond nu derde.

Op maandag, daags voor de twee bergritten, stond nog een relatief vlakke rit van net geen 160 km gepland. Deze rit werd gekleurd door een ontsnapping van een 5 tal en regen. Tropische regenbuien, ook iets wat we hier niet echt kennen, van het ene moment op het andere, van blauwe lucht naar dikke donkere wolken, vijf minuten de (warme) kraan open en daarna weer droog. Dit zorgde ervoor dat deze saaie rit toch nog relatief snel voorbij ging...
De vluchters werden uiteindelijk ingelopen op de top van een laatste klimmetje op 15km van het einde. Daar brak het peloton nog in twee en zo werd het massaspurt bergop met een 70 tal renners. De laatste 5 km ging de kraan opnieuw open waardoor het nog opletten geblazen was. Aangezien de laatste 600m licht bergop liepen probeerde ik met vooraan te houden. In de afdaling richting laatste haakse bocht verloor ik echter heel wat plaatsen. Ik draaide in zowat 35e positie, maar naar een voor mijn doen zéér goede spurt (ik vraag me af of er zijn die de laatste 600m sneller hebben afgelegd) werd ik 16e.

Op dinsdag, de vierde rit ondertussen, ging het van Petit-Bourg naar Saint-Rose. Dit was meteen ook de koninginnenrit, op de hellingen waren de toeschouwers dan ook massaal komen opdagen, wat voor enige gekte zorgde. Vanaf vandaag werd de wedstrijd ook live uitgezonden, de helikopter en de moto's met camera's maakten het plaatje helemaal compleet. De eerste 30 km verliepen over vrij vlakke wegen, een twintigtal renners maakten hiervan gebruik om wat voorsprong te nemen. Maar vanaf de voet van de eerste zware beklimming ging het tempo in het peloton, dat aangegeven werd door de sterke Gwada Bikers, de hoogte in. De vluchters werden één voor één bijgehaald en op de top kwamen we zo met een twintigtal renners door. Na de afdaling sloten nog een 15tal renners aan, de rest was al ver teruggeslagen. Vanaf toen was het wat aftasten. Er werden enkele prikken uitgedeeld op de verschillende hellingen, hierdoor werd de groep verder uitgedund. Ook de gele trui kwam even in moeilijkheden, maar dankzij een sterke ploeg kon hij terug komen. Na de passage door Pointe-Noir brak de wedstrijd helemaal los, de hemelsluizen gingen nog eens open. De klim (3km à 10%) werd in stevig tempo opgereden waarna geletrui drager, Boris Carène, die daar woont in de afdaling naar benede stoof. Gevolg was dat hij in 3 km tijd zo'n 15s voorsprong nam op de eerste achtervolgers, de rest lag nog verder achterop. Bij die eerste achtervolgers, Klaas Sys, Freddy Vargas, Miguel Ubeto en Laurent Beuret... Ik aarzelde niet en op een strook bergop maakte ik alleen de sprong naar de leider, even later volgde Beuret. Zowat onmiddellijk kregen we een volgende (zéér steile) helling voor de wielen. Onmiddellijk trok ik stevig door zodat de anderen toch wat moeite zouden moeten doen om terug te keren. Blijkbaar was mijn tempo vrij hoog, de Zwitser Beuret moest al snel afhaken, Carène moest aanklampen en de rest was definitief achteruit geslagen. Vanaf toen ging ik door met Carène, al snel kwamen we overéén dat we samen naar de streep zouden rijden. Ik zou de rit winnen, de laatste 20 km reed ik dan ook bijna alleen op kop, en hij zou een prima zaak doen in het klassement. Iedereen zou op minuten staan, behalve ééntje, Klaas Sys. Ritzege nummer twee en het begin van een duel (althans in de media...)!

Dat duel begon op woensdag toen de tweede bergrit verreden werd. Vooraf wist ik al dat het zéér moeilijk zou worden om nog tijd terug te nemen, toch was dit de opdracht de komende ritten, aangezien 1 minuut zelfs voor een Klaas Sys met superbenen waarschijnlijk te veel was om terug te nemen in een tijdrit van 12 km waarvan 5 km bergop. Deze rit leek daar dus ideaal voor zeker na het goede gevoel van de vorige dagen. Het eerste uur verliep over vlakke wegen. Ontsnappingspogingen alom dus, uiteindelijk reden een 12 tal renners weg. Op de eerste twee beklimmingen (waaronder de col des Mamelles) viel deze kopgroep uitéén. Het tempo in het peloton werd opgedreven, hierdoor werden alle koplopers op twee na ingelopen en werd een eerste grote schifting in het peloton doorgevoerd. Hierdoor zat ik wel geisoleerd terwijl de leider nog 3 ploegmaats bij zich had. Zij onderhielden dan ook het tempo na de twee leiders. Die twee leiders namen tot 4 minuten voorsprong en mochten het uitvechten in de spurt voor de overwinning. Op 25 km van het einde volgden dan nog twee hellingen. Jammer genoeg kende ik ze niet. Hierdoor wist ik niet echt waar aan te vallen. De eerste helling was lang, maar niet steil. De tweede was korter, steiler, maar op een 4 vaks baan met wind op kop, niet echt uitnodigend...
Toch ging ik mijn kans op de tweede helling. De groep van 30 renners spatte helemaal uitéén, maar de leider lossen lukte niet, temeer omdat hij nog een zéér sterke ploegmaat bij zich had. Uiteindelijk reden we met een select groepje naar de aankomst waar we mochten spurten voor de derde plaats. Ik werd 14e.

Op donderdag en vrijdag kregen we twee gelijkaardige ritten te verwerken. Vrij vlak met telkens een passage van een twintigtal kilometer door Les Grands Fonds, een heuvelachtig gebied met korte, steile knikken, goed voor explosieve types, maar niet echt mijn ding.
De etappes verliepen vrij stereotyp, een eerste uur waarin er volop werd gevlamd tot de goede ontsnapping weg reed, waarna de ploeg van de leider de rit verder controleerde. Op donderdag lag de passage door Les Grands Fonds dicht tegen de aankomst en dit zorgde nog voor wat animo. De leider zelf trok op één van de hellingen in de aanval met zijn goede vriend Johann Ruffine. Even werd ik in verlegenheid gebracht, gelukkig waren de Amerikanen nog sterk vertegenwoordigd in de achtervolgende groep waardoor alles snel terugkwam. Hierdoor kwamen alle klassementsrenners in dezelfde tijd binnen in een eerste pelotonnetje van circa 30 renners na de leiders.
Vrijdag bleef het windstil tussen de klassementsrenners. Enkel op het einde was belangrijk om attent te zijn, lichte zijwind zorgde voor sliertvorming in het peloton, maar scheuren deed het nooit. Hierdoor mochten we met een bijna voltallig peloton in Saint-Anne spurten voor een 7e plaats. Ik kwam veilig binnen zonder tijdsverlies.

Met een achterstand van 1 minuut en 1 seconde begon ik zaterdag aan de beslissende dag van deze ronde, die bestond uit twee delen. In de voormiddag een verraderlijke rit met een klim op 30 km van het einde gevolgd door een passage langs de lastige kustweg richting Basse-Terre en in de namiddag een klimtijdrit van 12 km naar Saint-Claude.
Het begin van de rit in lijn kende zoals steeds een identiek verloop, talrijke aanvallen tot een groepje een vrijgeleide kreeg. Deze keer was het echter niet de ploeg van de leider die controleerde, maar een 'vriendschappelijke' ploeg. De leidersploeg wachtte de korte maar steile klim af om iets te ondernemen. Daar lanceerden ze een spurt naar boven, ze hadden ondertussen in de mot dat explosiviteit niet mijn sterkste punt was... Ik had blijkbaar mijn eerste slechte dag van deze ronde en moest even naar adem happen, een schakelfout zorgde ervoor dat ik even het spoor kwijt was. Maar op de top kon ik opnieuw aansluiten bij de eersten. Stil vallen deed het echter niet. Ik had blijkbaar wat op mijn adem getrapt en bij een tweede versnelling bleef ik zitten samen met Carène. Een fout, Carène vertrok van achter mij en maakte zo de sprong naar zijn ploegmaat. Die reed onmiddellijk volle bak door en zo reden ze langzaam van mij weg. Omdat ik alleen zat besloot ik wat te wachten op steun, alleen zou het toch onmogelijk worden om terug te keren. Uiteindelijk had ik 30s achterstand toen ik door een groepje opgeraapt werd. We zetten onmiddellijk de achtervolging en op 10 km van de finish kwam ik vooraan terug aansluiten bij Carène. De ritzege werd binnengehaald door een Amerikaan die als enige uit de vroege vlucht stand kon houden tegen het geweld achteraan. Ikzelf eindigde in de eerste achtervolgende groep, maar de warmte en het achtervolgingswerk zorgden ervoor dat ik redelijk kapot was na de rit.

In de namiddag moest het dan gebeuren. Zonder stress en parcourskennis ging ik van start in de klimtijdrit. Een ongelofelijk spektakel. 25000 tot 30000 toeschouwers stonden langs de wegen, twee rijkswachters begeleidden mij en Boris Carène door deze mensenzee, een prachtige ervaring. Ik ging goed van start en lag aan het eerste tussenpunt 17 seconden voor op mijn concurrent, ik had nog niet geforceerd en geloofde er daardoor wel in. Maar blijkbaar waren de benen niet hersteld. Net zoals in de voormiddag mankeerde ik kracht om op de steile stroken bergop het verschil te maken. Carène, die de klim van buiten kende en zijn tijdrit goed ingedeeld had begon hierdoor tijd terug te nemen. Blijkbaar vloog hij in het tweede gedeelte en zo boog hij zijn achterstand om in een voorsprong van 45s waarmee hij tweede werd in de tijdrit en het eindklassement zo goed als zeker in de wacht sleepte. Ikzelf werd met mindere benen 5e in de tijdrit, een mooi resultaat, maar niet goed genoeg om het klassement nog te keren.

Zondagnamiddag eindigde de Tour de la Guadeloupe dan met een korte, vlakke rit met start en aankomst in Les Abymes. In het begin, na de obligate fotoshoot, was het nog even nerveus door de zijwind. Die zorgde ervoor dat 30 renners gelost werden. Daarna werd er in een strak tempo richting aankomst gereden. Er waren nog meerdere ontsnappingspogingen, maar voorop blijven op de lange rechte wegen was bijna onmoglijk. Enkel mijn ploegmaat David Boutville leek toch nog roet in het eten van dee spurters te gooien, op 5 km van het einde vertrok hij solo. Lange tijd leek hij het te halen, maar jammer genoeg moest ook hij eraan geloven op 500m van het einde. Ik zat constant in tweede positie om af te stoppen. Hierdoor zat ik vooraan toen de spurt begon en werd ik zowaar 17e in de massaspurt.

Hierna volgde nog een spectaculaire podiumceremonie van zowat 2u met talrijke optredens. Ik mocht het podium op om de super strijdlust in ontvangst te nemen, alsook voor de derde plaats in het punten- en combiné klassement. Finaal mocht ik nog het eindpodium (met vuurwerk!) op voor mijn tweede plaats in het eindklassement.

Voila, een relaas van een ongelofelijke en niet te vergeten ervaring!

Groetjes,
Klaas

GP Cours-la-Ville en Tour de Guadeloupe

Hallo

Dinsdag ging ik van start in de lastige GP Cours-la-Ville. Lastig, was het door de hitte (goed 30°C) en het parcours, 10 ronden van 14,5 km met ongeveer 5km bergop per ronde. Er stond ook een kwalitatief zeer sterk deelnemersveld wat de wedstrijd alleen maar mooier maakt.

Het wedstrijdverloop dan...
Dat zat niet echt mee voor mij, in de eerste 5 km viel de wedstrijd al bijna in een beslissende plooi. Een aanval van 19 renners waarbij alle grote ploegen vertegenwoordigd waren met meerdere favorieten zorgde ervoor dat het voor mij als enkeling zéér moeilijk koersen werd. Ik probeerde me niet nerveus te maken, maar moest toch al serieus uit mijn pijp komen tijdens de 2e en 3e beklimming van de Col de la Buche zodat de voorsprong toch niet te hoog zou oplopen.
Tijdens de 4e beklimming van de col ging Carl Naibo geweldig tekeer. Hij nam de hele col voor zijn rekening en zo reden we met een 7 tal renners weg, een ronde verder kwamen we vooraan aansluiten. De wedstrijd viel echter nooit stil, want bijna onmiddellijk reden in twee schuifjes 9 renners weg. Ik moest de inspanningen die ik geleverd had in het begin van de wedstrijd bekopen en kwam een 50 tal meter te kort om mee te zijn. Hierdoor kwam ik in een achtervolgende groep van 7 terecht. Mede omdat we slechts met 3 renners achtervolgden zagen we de kop van de wedstrijd nooit meer terug. In de strijd om de 10e plaats moest ik twee renners laten voorgaan en zo werd ik uiteindelijk 12e. Geen super uitslag, maar met de koersomstandigheden (de vroege onstnapping en de slopende achtervolging) en de benen die goed maar niet super waren, zat er niet veel meer in.

Donderdag reisde ik dan af naar Guadeloupe voor de Tour de Guadeloupe. Na een lange reis van 19u ben ik goed aangekomen. Vanavond gaan we van start met een korte proloog van 4km. De vochtige hitte zal de komende 10 dagen de zwaarste tegenstander worden vermoed ik. Het wordt alleszins een mooie ervaring.



Tot hoors,
Klaas

Kreizh Breizh Elite

Hallo

Van vorig weekend tot en met maandag was ik aan de slag in Bretagne voor de "KBE". 3 dagen en 4 ritten in het heuvelachtige Bretoense hinterland! Een beknopt relaas...

DAG 1
Zoals altijd in Bretagne bestond het parcours over golvende, kronkelende en relatief smalle wegen met hier en daar een steile strook bergop. Van in de start reden een 15 tal renners weg. Zij liepen snel tot een 30 tal seconden uit. Enkele renners konden nog de brug maken en toen we terug kwamen tot op 15 seconden aan de voet van de eerste helling dit ik hetzelfde. Na de afdaling sloten nog 3 renners aan en zo kwamen we met 23 voorop. Al snel liepen we uit tot meer dan 3 minuten, maar van dan af aan verliep de samenwerking minder vlot. De voorsprong steeg nog even richting de 5 minuten, maar toen het peloton de achtervolging in zette begon die al even snel te slinken. Veel van mijn medevluchters zaten ook stillaan door hun beste krachten heen en werden gelost op de hellingen. Uiteindelijk bereikten we met 15 renners de 5 plaatselijke ronden met 15 sec voorsprong op 20 achtervolgers en 1 minuut op het peloton. Frans kampioen, Freddy Bichot zette meteen een solo op. Van mij was het beste er van af en dus beperkte ik me vooral tot volgen. Op een kleine 3 ronden van het einde volgde ik dan toch een aanval van 2 renners en tot mijn grote verbazing reden we weg. We kwamen al snel voorop bij Bichot en namen tot 30 sec op het peloton. Ik voelde me plots weer beter... Met 20 sec voorsprong op het grote peloton dat fel terug kwam doken we uiteidelijk de laatste ronde in... Toch hielden wel stand, helaas, op anderhalve kilometer van het einde kwamen nog 2 renners terug. In de spurt bergop stond geen maat op Clinton Avery, ikzelf finishte helemaal leeg, na een uitzonderlijke rit, op de 6e plaats net voor het aanstormende peloton.

DAG 2:
's Morgens kregen we als opwarmer 96 km voor de wielen onder een druilerige hemel. Al snel reden 4 renners weg en even later konden 2 renners nog de brug slaan. Zo kregen we 6 leiders die de plaatselijke ronden met 1min40 voorsprong aanvatten. Ik voelde me redelijk goed en op het klimmetje in de plaatselijke ronden kon ik vlot meekoersen. In de laatste 2 ronden verliep de koers wat warrig. De koplopers werden bijna ingelopen en enkele andere renners konden de brug slaan. Ook ik raakte weg, maar de samenwerking verliep niet zoals het hoorde. Hierdoor werden we net voor de klim weer ingelopen waardoor ik wat posities verloor. Hierop konden nog eens enkele renners wegrijden. Ik kon wel nog opschuiven, maar het was te laat om nog helemaal vooraan te raken. Ik eindigde uiteindelijk als 28e. Hier zat meer in.

's Namiddags kregen we nog een zware rit van 100 km voor de kiezen geschoven met na 27 km, het scharnierpunt van deze ronde, de 'Mûr-de-Bretagne', daarna verliep het vrij vlak, waarna nog 4 lastige plaatselijke ronden van 8 km te wachten stonden.
Al snel in de wedstrijd reden 9 renners weg, zij begonnen met 2min voorsprong aan de Muur. Ik was gemotiveerd en wou mezelf bewijzen. Jammer genoeg vergallopeerde ik me wat. Van aan de voet ging ik samen met Frans kampioen Freddy Bichot aan. Met de wind schuin op kop bleek dit echter zeer vroeg. Net voor de top snelden enkele renners me dan ook voorbij waardoor ik in 10e positie boven kwam. Ik had echter geforceerd, want op die top scheurde het net voor mij, 8 renners reden weg en ik blokkeerde en was dus niet bij machte te reageren. Een ontgoocheling en mentale opdoffer. De 8 reden naar de 9 leiders en dus kregen we 17 renners op kop. Ik had blijkbaar over mijn limiet geweest, want plots voelde ik me zeer slecht. Het was 30 km knokken om bij het peloton te blijven... Toen de voorsprong van de leiders de 2 minuten overschreed dacht ik dat de wedstrijd gereden was. Ontgoocheling, vooral de mentale opdoffer van de muur en het forceren op de muur (hoewel het weer iets beter ging) zorgden ervoor dat ik wat moedelloos achteraan het peloton bengelde. Op goed 2 ronden van het einde scheurde het peloton in twee en ik bevond me dan ook in het tweede deel. Een grote misrekening, na de aankomst hoorde ik dat het eerste peloton nog tot op 4s van de leiders genaderd was. Slecht was ik niet, maar ik was net iets te enthousiast op de Mûr de Bretagne en betaalde dit cash.

DAG 3:
De laatste dag wou ik graag de zure nasmaak van daags voordien verwerken. De eerste 5 km reed ik 'à bloc' om weg te raken. Dit lukte echter niet en ik moest de inspanningen dan ook even bekopen. Het duurde uiteindelijk tot een valpartij aan km 45 vooraleer 6 renners een vrijgeleide kregen. Lang duurde dit echter niet. Na de zwaarste beklimming van de dag (km 60) herbegon de koers opnieuw in het peloton. En lang duurde het niet of er vertrok opnieuw een ontsnapping in 2 schuifjes, met mezelf... Al snel kwamen we bij de 6 koplopers en zo kwamen we in totaal met een 25 tal renners op kop. Aangezien er enkele klassementsrenners vooraan stonden kregen we nooit echt een vrijgeleide, maar was het ook nooit aan mij om te werken. Uiteindelijk sneden we plaatselijke ronden aan met 1 minuut voorsprong. 3 renners konden nog de brug slaan waaronder Laurent Pichon (2e in het klassement). Vervolgens reed zijn ploeg volle bak op kop in de kopgroep samen met Rabobank. Ontsnappen werd hierdoor onmogelijk. Toch probeerde ik, want ik voelde me nog goed, het nog op de laatste beklimming bij het ingaan van de laatste ronde, maar al snel werd ik terug gegrepen. In de spurt bergop werd ik 12e. Jammer dat de sterke blokken de wedstrijd helemaal gesloten hielden, anders zat er meer in, maar ja, dat is koers.

Gr Klaas

Verslag: Tour de la Dordogne, Tour du Pays de Roumois en Challenge d'Or

Hallo

Het was even stil op de blog, ik bracht dan ook een tijdje door in Frankrijk waar ik een hele reeks wedstrijden afwerkte.

Het begon met de Tour de la Dordogne, een 4 daagse rittenkoers die zich afspeelde in en rond de stad Périgeux. Het parcours van deze wedstrijd werd gekenmerkt door smalle wegen, veelal in slechte staat, de warmte en een golvend traject, geen cols, maar ook geen meter vlak.
160 renners aan de start en de smalle wegen zorgden ervoor dat de eerste dagen zeer nerveus waren. De valpartijen waren dan ook niet op één hand te tellen, gelukkig bleef ik gespaard...

Op dag 1 voelde ik me in het begin niet echt super, ik was wel attent toen een interessante kopgroep onstond van een 15 tal renners. Dit zag er even heel goed uit, we liepen tot 20s uit, maar na 10 km kwam alles opnieuw samen. Het duurde uiteindelijk tot km 80 voor de wedstrijd echt open brak. Op het lastigste stuk van het parcours voelde ik me beter en kon ik mee de forcing voeren, hierdoor brak het peloton in meerdere stukken en zo kwam ik samen met een 50 tal renners op kop. Ik voelde me vrij goed en na 90km trok ik met 6 renners in de aanval. Het zag er goed uit, maar toch kregen we geen vrijgeleide. Op het moment dat we ingelopen werden gingen in 2 schuifjes 10 renners weg waarin de sterkste blokken present waren. Zij namen snel tot 1min30 voorsprong en hielden stand tot op de streep. Ik eindigde uiteindelijk in het eerste peloton op een 50 tal seconden van de leiders.

Op de tweede dag stond een tijdrit van 10 km op het programma. Het parcours was golvend, maar toch vrij snel. Hoewel ik een goed ritme te pakken had merkte ik toch dat de macht in de benen wat ontbrak, ik eindigde uiteindelijk op een weinig zeggende 35e plaats.

Op de derde dag werd er van bij de start snel gereden. Ik voelde me helemaal niet goed en moest echt aanklampen om bij het peloton te blijven. Toen er een massale valpartij was in een afdaling met gravée werd de koers geneutraliseerd. Bij de herstart was er opnieuw een massale valpartij en naast mijn slechte benen had ik hierdoor ook de moraal helemaal verloren. Naarmate de wedstrijd vorderde begon ik me toch goed te voelen. En eens op het plaatselijk parcours (3x15km) dat heel lastig was met een beklimming van een 3 tal kilometer had ik plots super benen. Alleen waren er toen al 17 renners voorop met 1min40s voorsprong. Ik begon dan maar te rijden en nam telkens de beklimming voor mijn rekening. Met de meter voelde ik me beter en het leek wel of ik telkens sneller en sneller reed. Op 5 km van het einde kwam ik terug vooraan aansluiten. Slechts dertig renners volgden me nog en zo eindigde de wedstrijd op een spurt met 45 renners. Hierin werd ik 26e. In het klassement stond ik 19e.

Nadat ik rit 3 met goede benen beeindigde hoopte ik om de lijn in rit 4 door te trekken. Al snel trokken 10 renners in de aanval die tot 6 minuten voorsprong namen. Op het lastige deel van het parcours voelde ik me heel goed, af en toe kwam er afscheiding, maar de ploeg van de leider hield de wedstrijd helemaal op slot. Uiteindelijk trokken we met een peloton van een 80 tal renners met 1min30 achterstand op de leiders naar de plaatselijke ronden. Hierin ging ik de de eerste 2 ronden in de aanval, maar dit bleek te vroeg. In ronde drie konden 10 renners zich dan toch nog losmaken en konden in de laatste ronde de leiders nog vervoegen. In de laatste ronde kon ik ook nog wegkomen en naar een 21e plaats in de rit rijden. In het klassement bleef ik 19e, hoewel ik meer verdiend had.

Donderdag, 14 juli, ging ik dan van start in de Tour du Pays de Roumois, een ééndagskoers in Normandië. In het begin had ik wat zware benen, maar toch probeerde ik mee vooraan te koersen. Dit bleek een goede keuze, want na een 20 tal kilometers bleven we door de strakke wind nog maar met 30 renners over. Na 50 km volgden 9 ronden van 9 km met hierin telkens twee beklimmingen. Op de eerste van die beklimmingen reden 8 renners weg en op de volgende beklimming kon ik de sprong maken met een andere renner in het wiel. Zo kwamen we met 10 voorop en dit bleek de goede onstsnapping. Op 2,5 ronden van het einde brak de finale open. Freddy Bichot ging een eerste maal aan de haal op de klim. Toen alles opnieuw samen liep ging ik zelf door. Enkel de Franse kampioen, Bichot, kwam nog terug en zo kwamen we met nog 25 km te gaan met twee op kop. We namen snel 1min30 voorsprong en dus zat de winnaar vooraan. Na de laatste ronde volgden nog 5 vlakke km richting aankomst met de wind op kop. We bleven samen en spurtten om de zege. Hierin werd ik tweede...

Zaterdag, zondag en maandag stonden dan drie ééndagswedstrijde in het centrum van Frankrijk op het programma. Op zaterdag een wedstrijd tellende voor de Coupe de France. Die werd zeer snel verreden door de rugwind. 23 renners raakten al snel voorop en lange tijd leken zij voor de overwinning de strijden. Op 15 km van het einde werden ze echter terug gegrepen. In de laatste ronde waagde ik nog mijn kans, maar door de strakke wind op kop raakte niemand weg en zo eindigde de wedstrijd met een spurt van een 80 tal renners waarin ik me niet mengde.

Zondag ging ik opnieuw van start met 205 collega's. Een waanzinning snel eerste uur, enkele hellingen en een heus onweer zorgden ervoor dat het hele veld snel uiteen lag. Ik nam geen risico's en bevond me hierdoor ergens ver in de achtergrond. Toch voelde ik me goed en na een 60 tal kilometer maakte ik gebruik van een 3 tal hellingen om van peloton 4 naar 1 (een 40 tal renners) te rijden. Deze inspanning trok ik onmiddellijk door en zo kwam ik alleen in de achtervolging te zitten op 2 renners die blijkbaar voorop waren. Even verder kwamen een 6 tal renners terug, maar het kwam nooit tot een goede samenwerking. Na 15 km kwamen in twee schuifjes nog wat renners terug. Ik voelde me echter goed en ging opnieuw in de aanval. Door de wind op kop en het grote overwicht van een profploeg die een een renner vooraan had was het echter moeilijk om weg te komen. Toch bleef ik gaan. Met de plaatselijke ronden in zicht hadden de leiders 1min30 voorsprong, maar bij mij was het beste er ondertussen af. Een hongerklop en de vele inspanningen zorgden ervoor dat ik me nu tot volgen moest beperken. Uiteindelijk veranderde er weinig, de twee bleven voorop. In de laatste ronde moest ik helemaal leeg nog afhaken en eindigde ik uiteindelijk rond de 35e plaats.
Maandag ging ik niet meer van start en nam ik een dag herstel.

Van zaterdag tot maandag ben ik aan de slag in Bretagne voor de Kreizh Breizh Elites. Hopelijk is de conditie er nog altijd zodat ik een mooi resultaat kan behalen.

Gr Klaas

Paris - Chauny

Hallo

Na een weekend zonder koers speldde ik gisteren opnieuw een rugnummer op. Ik was een klein beetje onzeker. Zou de vorm nog goed zijn?
Vanuit Margny-les-Compiègne moesten we eerst 122 km afleggen in lijn om daarna nog 3 plaatselijke ronden van 6,5 km af te werken in Chauny. De eerste 25 km verliepen ideaal om er opnieuw in te komen. Grote recht wegen in het bos, onmiddellijk werd er snel gereden, maar wegrijden was onmogelijk. Na 55 km kregen we de eerste van 4 hellingen te verwerken. Daar zou ik een eerste keer testen om te kijken hoe het met de benen gesteld was. Jammer genoeg gooide een lekke band 5 km voor de voet van de klim roet in het eten. Na een huzarenstukje kon ik één kilometer voor de voet terug aansluiten bij het peloton. Ik probeerde nog zoveel mogelijk plaatsen te winnen als mogelijk, ook op de klim won ik nog een pak plaatsen. De benen waren dus niet slecht, maar ik had ze liever op een andere manier getest...
Gelukkig had ik al deze inspanningen geleverd, want het peloton was na de klim fel gedecimeerd. Op de 2e helling na 65 km, schudde ik dan eens aan de boom. Het peloton spatte uitéén, maar omdat het niet echt steil was en rechtdoor was het moeilijk om voorop te blijven. Het peloton werd wel verder uitgedund tot een 50 tal renners. Na de inspanningen van de voorbije 20 km hield ik me even schuil in het peloton. In vershillende schuifjes kwamen op dat moment 20 renners aan de leiding, ik reageerde meerdere malen, maar kreeg geen vrijgeleide. Toen we na 80 km terugkwamen, muisden 5 renners uit de kopgroep er vanonder. Zij namen snel een 40 tal seconden voorsprong. Ik schoof regelmatig mee in de tegenreacties en op een stuk bergop na 90 km vormde zich een tegenaanval van 10 renners met mezelf. We naderden snel tot op 20s van de leiders, maar toen stokte het tempo bij ons zodat de leiders opnieuw 35s namen. Het peloton sparttelde nog even tegen, maar gooide daarna de handdoek en kwam uiteindelijk op 3 minuten binnen.

Op de laatste helling van de dag na 110 km voerde ik het tempo wat op zodat we bijna terug kwamen bij de leiders, maar blijkbaar waren mijn medevluchters van een ander gedacht waardoor we de plaatselijke ronden met 30s achterstand aansneden. Omdat het maar bleef duren viel ik zelf maar aan met nog 2 ronden te gaan. Deze aanval zorgde ervoor dat we 3 van de 4 leiders terug grepen. Eéntje was er vandoor gegaan en reed nog steeds 30s voor. De leider had nog 3 ploegmaats zitten in mijn groep waardoor het zowat onmogelijk was om nog iets te ondernemen op het vlakke circuit. Op 4 km van het einde deed ik samen met 3 andere renners nog een gooi naar de 2e plaats. En onder de rode driehoek ging ik nog alleen, maar jammer genoeg kwam alles terug samen op 600m van het einde. Door die inspanningen mankeerde ik wat jus voor de spurt voor de 2e plek en werd uiteindelijk (een beetje teleurgesteld) 13e. Ik had meer verdiend.

Enfin, de benen zijn nog redelijk. Nu goed recupereren en dan op naar de Tour de Dordogne. Misschien had ik deze koers nodig om er weer helemaal in te komen. Op papier lijkt de Dordogne wel niet echt lastig, maar ja, zoals steeds maken de renners de koers.

Gr Klaas

Tour du Nivernais Morvan

Hallo

Met de Tour du Nivernais Morvan is de eerste grote overwinning eindelijk binnen. Deze winter had ik me als doel gesteld om eens het eindklassement in een rittenkoers te winnen, bij deze is dit eindelijk gelukt! Het was ook één van de laatste rittenkoersen die me echt goed liggen (Circuit du Saone et Loire, Tour de Franche-Comté, Tour du Nivernais Morvan en Tour des Pyrénées, maar die is helaas afgelast), vandaar dat de voldoening nog zo groot is, net zoals de teleurstelling na de Tour de Franche-Comté.

Een verslag van de voorbije 5 dagen:

Woensdag werd de Tour du Nivernais Morvan op gang geschoten met een ploegentijdrit over 6 kilometer te Varennes Vauzelles. Hoewel er slechts twee echte bochten in het parcours lagen was het door de smalle wegen met heel wat putten toch goed opletten geblazen. De ambitie was dan ook om zo weinig mogelijk tijd te verliezen zonder veel risico's te nemen. We slaagden hier goed in en verloren uiteindelijk 12 seconden op de winnende ploeg, BIC 2000. Ik werd als 47e geklasseerd.

Donderdag werd dan de eerste echte rit gereden, 148 kilometer, de eerste 90 kilometer waren relatief vlak op mooie rechte wegen. In de finale veranderde het parcours echter helemaal, smalle kronkelende wegen en constant op en af. Een stevige wind maakte de wedstrijd nog extra lastig. Ik wou vandaag absoluut het klassement nog niet verliezen zoals dit jaar al zo vaak gebeurde de eerste dag. Ik probeerde goed vooraan mee te koersen, jammer genoeg kende ik het parcours niet echt en zo werd ik na 30 kilometer verrast toen we plots in een stadje rechts een steile helling op draaiden. Blijkbaar was dit een cruciaal punt, ik zat iets te ver en was dan ook niet mee toen 15 renners weg reden. De meeste sterke ploegen waren vertegenwoordigd en toen ze 1 minuut voorsprong namen leek het er dan ook uit dat mijn koers al voorbij was... Gelukkig namen enkele andere ploegen het heft in handen. Toen het verschil teruggelopen was tot 25 seconden (km 70) veranderde de wedstrijd van richting en kregen we de wind vol in de zij. Op een lang stuk vals plat lag het peloton helemaal op een lint. Ik zag dat dit een cruciaal moment was en besloot om volle bak aan te vallen. Dit bleek een goede beslissing. Het peloton scheurde in 4, en uiteraard was ik mee in de eerste groep van een 15 tal renners. Na een 10 tal kilometer kwamen we aansluiten bij de leiders. Zo begonnen we met een 30 tal renners aan de heuvelzone. Ik voelde me nog goed en schoof met alle ontsnappingen mee. Op 50 km van het einde raakten we met 3 renners voorop. We liepen tot 40 seconden uit op de achtervolgers waaruit 2 renners in de achtervolging waren gegaan. Zo kwamen we met nog 30 km te gaan met 5 op kop. In de achtergrond kwamen verschillende groepen terug bij de achtervolgers waaruit 7 renners in de achtervolging gingen. Die zeven kwamen met nog 20 kilometer te gaan bij ons aansluiten, zo gingen we met 12 renners de finale in met een minuut voorsprong op een peloton van een 50 tal renners. De finale bestond uit 2 plaatselijke ronden van 6 kilometer met telkens een steile beklimming van goed 1 kilometer à 10%. Aangezien ik al veel gegeven had tijdens de koers voelde ik dat de jus er wat uit was. Toen 4 renners tijdens de eerste beklimming wegreden moest ik dan ook passen. We bleven met de rest van de groep op een 10 tal seconden van de leiders hangen. Op de tweede beklimming koos ik voor een eigen tempo. Dit bleek een goede keuze, want op die manier kon ik terug keren naar de leiders samen met 3 andere renners. Het werd dus spurt met 8 en hierin werd ik 7e. Omdat we een minuut voorsprong hadden op het peloton werd ik ook 6e in het klassement. Een goede eerste dag dus...

De tweede dag, vrijdag, was één van de twee sleuteldagen van deze Tour du Nivernais Morvan. 151 kilometer met 6 beklimmingen waarvan het zwaartepunt zich situeerde vanaf kilometer 75. Na 100 km moesten we over de beklimming van Villapourcon (6 km à 6%), het dak van deze ronde. Al snel in de wedstrijd reden 3 renners weg waarna de ploeg van de leider (BIC 2000) de wedstrijd onder controle nam. Dit deden ze echter iets te gretig, want na 90 kilometer met de lastige finale werd de laatste vluchter opnieuw ingerekend wat ervoor zorgde dat de wedstrijd opnieuw open was. Op de opéénvolgende beklimmingen werd een grote schifting doorgevoerd en uiteindelijk trokken we met nog 25 renners naar de plaatselijke ronden. De rest was uitgeteld. Deze schifting overleefde ik zeer vlot waardoor ik me nog zeer goed voelde bij het aansnijden van de twee lokale ronden van 14 kilometer. Die lokale ronden bestonden uit twee lange stroken bergop en twee afdalingen. Omdat de wedstrijd nu oncontroleerbaar was, werd het zeer moeilijk koersen. Iedere ontsnapping die vertrok kon de goede zijn en ook beslissend zijn voor het klassement. Daarom probeerde ik telkens mee te zijn. In de eerste plaatselijke ronde demarreerde ik een eerste keer en zag ik dat de rest al aan het kraken was. Vijf kilometer verder reden 6 renners weg, ik reed er alleen naar toe en trok onmiddellijk fors door. Toen de rest terug kwam zag ik dat iedereen op zijn limiet zat en ging ik opnieuw in de aanval met nog 18 km te rijden. Eén renner zat nog in het wiel, we namen onmiddellijk een voorsprong van een 20 tal seconden. Daarna besloten we om vol door te rijden met zijn tweeën, ik voor het klassement en mijn compagnon voor de rit. We werkten goed samen en diepten zo de voorsprong uit tot circa 1 minuut. Ik voelde me super en nam het merendeel van het werk op mij, achteraf zei mijn medevluchter dat hij à bloc in het wiel zat, maar ik had mijn woord gegeven en dus reden we samen naar de finish. Ik nam de trui en hij won de rit. In het klassement had ik 16 seconden voorsprong op de twee voormalige leiders van BIC 2000, 59 s op de 4e, Thomas Welter een goede minuut op de 5e, anderhalve minuut op nr. 6 uit het klassement en vanaf plaats 7 was het verschil al twee minuten. Een goede zaak dus, maar het einddoel was nog ver...

Zaterdag was de zwaarste dag van deze ronde. Twee ritten, in de voormiddag een korte rit van 70 km over zéér!!! smalle wegen (vooral in het begin) en constant op en af. De laatste 15 km richting de twee lokale ronden verliepen over bredere wegen. De aankomst lag boven op een steile klim van 1 kilometer, een soort Cauberg, met de steilste 'pentes' in het begin. In de namiddag stond dan de koninginnenrit op het programma, 95 km, waarvan in de laatste 45 km vijf beklimmingen van 1e categorie, ongeveer goed voor 20 km bergop, ook de aankomst was bergop aangezien de streep getrokken lag in Chateau Chinon, een stadje gevestigd op een heuvel. Moest het parcours nog niet lastig genoeg zijn, dan was er altijd nog het weer, stormwind en regen met op de achtergrond hier en daar een donderslag. Dan ben je eens leider, is het het hele jaar mooi weer, krijg je net op de cruciale dag alle 'merde' van het jaar over je heen...

Enfin met gele trui rond de schouders was de motivatie natuurlijk extra groot. In de voormiddag hield ik me constant in de eerste 10 op de smalle wegen. Er kwamen aanvallen alom, als de groepen te groot werden schoof ik telkens mee. Ik voelde me eigenlijk heel goed en kwam nooit in de problemen, hoewel ik in de eerste 35 km van alle kanten aangevallen werd. Daarna kwamen we op wat bredere wegen terecht waarna de ploeg het uitgedunde peloton controleerde tot aan de plaatselijke ronden van 5 km, waarbij we drie keer de klim richting aankomst moesten overwinnen. Hoewel zo'n kleine puisten niet echt mijn ding zijn, voelde ik me toch bijzonder goed. Ik kwam nooit in de problemen en uiteindelijk werd het een spurt met een 25 tal renners. Ik plaatste me vooraan om geen tijdsverlies op te lopen. Jammer genoeg werd ik wat gehinderd in de spurt waardoor ik maar 8e werd, al mijn directe concurrenten eindigden wel achter mij, er waren echter geen breukjes, maar dit was toch goed voor het moreel.

In de vooravond mochten we dan nog eens de fiets op. Met de rukwinden en het onweer was iedereen wat nerveus. Even probeerde een ploeg een waaier te trekken in het begin, maar ik zat onmiddellijk in het wiel. Na 25 km reden 9 renners weg, waarvan de eerste op zowat 8 minuten stond in het klassement. Daarna maakten mijn ploegmaats tempo om de voorsprong onder controle te houden. De koplopers begonnen met 3 minuten voorsprong aan de bergzone, waarna we het tempo wat verhoogden om aanvallen in het peloton te voorkomen. Dit lukte perfect tot op 20 km van het einde. Daarna brak de wedstrijd helemaal open. De koplopers werden één voor één bijgehaald en ik werd constant bestookt door mijn dichtste belagers. Zowel bergop als bergaf. Ik voelde me goed en reed constant in de eerst vijf om zo onmiddellijk alle aanvallen in de kiem te smoren en nooit achter de feiten aan te hollen. Op 8 km van het einde namen enkele renners, die geen bedreiging vormden, wat voorsprong en zij reden voor de ritwinst. Ik beperkte me tot het counteren van mijn dichtste concurrenten. Op 3 kilometer van het einde schoof ik mee met een andere renner, tot mijn grote verbazing waren we met twee weg gereden. Ik ging door, maar niet 100%, jammer genoeg had de tweede en derde in het klassement nog een ploegmaat en werd ik terug gegrepen op 1,5 km van het einde. Daarna volgde nog een felle aanval van Yannick Martinez, 6e in het klassement op 1min25. Ik reageerde niet onmiddellijk en focuste me nu vooral op de nrs. 2 en 3 uit het klassement. Zo nam hij nog 18s terug. Ik finishte in een groepje van een 10 tal renners voor de 8e plaats met hierin al mijn concurrenten. Enkel in de spurt verloor ik nog 6 seconden op de nr.3 uit het klassement waardoor hij terug kwam tot op 39s. Maar zo erg was dit niet, de moeilijkste dag was overleefd zonder schade. Het enige foutje dat ik maakte is dat ik niet vol doorging op 3 km van het einde toen ik een klein gaatje had, ik had wat schrik van een counter, maar dit hoefde niet echt aangezien iedereen wat dood zat.

Op zondag stond de gemakkelijkste rit op het programma. 136 golvende kilometers met drie beklimmingen van derde categorie, waarvan enkel de derde (km 115) nog lastig was. Eens die overleefd was, was het helemaal vlak tot aan de aankomst (km 124), waarna nog 3 lokale rondjes van 3,8 km moesten afgewerkt worden. Enkel de strakke wind kon nog roet in het eten gooien. Mijn concurrenten maakten hier dan ook gretig gebruik van om nog eens alles te proberen. Gedurende de eerste 30 km werd ik constant aangevallen. Ik zat even geïsoleerd met nog meer dan 100 km te gaan en kende een moeilijk moment. Even raakte ik de moraal kwijt, het was nog zo ver, ik zat wat geïsoleerd in een groep van 20 renners met al mijn concurrenten en werd constant aangevallen. Gelukkig viel de wedstrijd boven op de eerste beklimming in een definitieve plooi. Na de hevige start hapte iedereen naar wat adem en hiervan maakten zeven renners gebruik om er van onder te muizen. De best geklasseerde renner uit deze groep stond op 26 minuten, waardoor de situatie voor mij ideaal was! De ploeg van BIC 2000 probeerde nog één keer om een waaier te trekken, maar omdat ik onmiddellijk in het wiel zat, staakten ze al snel hun poging. Toen de voorsprong tot een 4 tal minuten opgelopen was namen de spurtersploegen het commando van het peloton. De voorsprong slonk stelsemating. Op de laatste beklimming kwamen er nog enkele aanvallen, maar ik voelde me weer goed en kwam met de eersten over de top. Even verder kwam de organisatie terug in het peloton. Bij het aansnijden van de plaatselijke ronden hadden de leiders nog 40s. Nu was het voor mij vooral opletten geblazen, niet meer lek rijden op de slechte wegen en risico's vermijden in het gewring richting spurt. Die spurt kwam er ook, aangezien de vluchters op 400m van het einde ingerekend werden. De laatste ronde werkte ik af in de staart van het peloton en zo bracht ik de 'maillot jaune' als 51e over de streep in dezelfde tijd van de winnaar, de maillot jaune bleef bij mij, opdracht volbracht!

Iedereen was het er over eens dat ik de verdiende winnaar was van deze wedstrijd. De eerste twee dagen reed ik zéér agressief, met als gevolg dat ik leider werd in het klassement. Op zaterdag werd ik fel bestookt, maar hield ik vrij vlot stand. Op zondag was het in het begin van de rit nog even spannend, maar daarna viel alles in zijn plooi.

Dit weekend staat er geen wedstrijd op het programma. Even recuperen van de voorbije rittenkoersen waarna ik de zondag erna hervat met Paris-Chauny.

Gr Klaas

Klaas heeft de Tour Nivernais Morvan gewonnen!! Later meer nieuws van Klaas.

Groetjes,
Sara

Ronde de l'Oise

Hallo

Van donderdag tot en met zondag was ik aan de slag in de Ronde de l'Oise, met de goede vorm van de voorbije weken hoopte ik om mijn resultaat van vorig jaar (6e) te kunnen herhalen.

Jammer genoeg was de wedstrijd al snel voorbij. De eerste 25 kilometer verliepen over zeer smalle wegen, ik zat ergens rond de 45e positie toen er 30 renners na goed 10 kilometer vandoor gingen. Ik wou zo graag reageren, want ik wist dat het gevaarlijk was, maar ik kon niet, enkele ploegen zetten vakkundig de weg af, waardoor de koplopers snel 20 seconden namen. Ik probeerde nog te reageren, eerst met een groepje, maar zonder succes, daarna alleen gedurende een 20 tal kilometer, maar ook dit was onmogelijk. Toen ik weer ingelopen werd hebben we met de ploeg gereden toen het verschil tot 3 minuten opgelopen was. Op 20 kilometer van het einde kwamen we terug tot op 40 seconden maar toen brak de veer. Uiteindelijk kwam ik in het peloton aan op goed 1minuut30 van de leiders.

De tweede dag, 185 kilometer, werden gekleurd door regen en wind, en dit gedurende bijna de hele rit. Ik voelde me goed en probeerde enkele malen om in het begin weg te rijden, maar zonder succes. Het duurde een uur (en enkele valpartijen) alleer twee renners een vrijgeleide kregen. Al snel liet er zich één uitzakken, waardoor er nog één koploper overschoot met 3 minuten voorsprong op het peloton waar de leidersploeg controleerde. Na een 120 tal kilometer ging alles plots op de kant, wegenwerken, een helling en een pittige afdaling zorgden ervoor dat het peloton in een 5 tal stukken scheurde. Zo kregen we 12 koplopers en daarachter een 20 tal achtervolgers met mezelf. We konden echter niet terug keren bij de leiders en een derde en vierde groep kwam terug bij ons aansluiten waardoor het peloton opnieuw een 80 tal renners sterk was. Vanaf toen ging het razendsnel richting aankomst. Vijf renners konden het peloton, dat op het einde nog verbrokkelde door de zijwind, nog voor blijven. Ik kwam aan in het eerste deel van het peloton op een 25 tal seconden.

Ook de derde dag verliep chaotisch, de kleine wegen in het begin maakten het zéér nerveus en extreem gevaarlijk, onverantwoord... Blijkbaar kende de organisatie zelf het parcours niet, want na zowat 10 kilometer reden we verkeerd, een neutralisatie van 15 kilometer en daarna een herstart zorgden ervoor dat we die dag goed 200 kilometer in het zadel zaten...
Eens we de kleine wegen verlaten hadden volgden lange rechte stukken waar de wind vrij spel had. Ik voelde me goed en na 55 kilometer trok ik eens voluit door op een stuk valsplat met zijwind. Toen we boven waren keek ik om en was het peloton in 3 stukken gescheurd. Met zo'n 30 renners kwamen we dus voorop. Er werd snel gereden en we namen een 20 tal seconden op het tweede peloton, maar een lange afdaling met rugwind gedurende een 5 tal kilometer zorgde ervoor dat alles weer samenliep, even verder kwamen we in een meer bebost gebied terecht. Daar viel de wedstrijd in de plooi, vijf renners voorop, waarna de ploeg van de leider controleerde. In de drie plaatselijke ronden werden de koplopers terug gegrepen. In die plaatselijk ronden zat er nog een steil, maar kort klimmetje, op 8 kilometer van het einde. In de laatste ronde probeerde ik hier nog weg te rijden, eerst met zeven, dan alleen. Echter, door de lange rechte wegen na de klim was het onmogelijk om voorop te blijven en dus was een massaspurt onafwendbaar.

Op zondag stond dan de konininginnerit op het programa. Met vooral een lastige finale, die bestond uit 2 ronden van 14 kilometer met telkens twee pittige klimmetjes. Daar zou het dus gebeuren. De wind zorde opnieuw voor een pittig wedstrijd begin waardoor het af en toe scheurde. Toch liep telkens alles opnieuw samen tot we na een 50 tal kilometer een 8 tal leiders kregen. Die liepen tot maximaal 3 minuten uit. In de finale werd het tempo verhoogd, maar toch hielden de leiders goed stand. Omdat ik het wat beu was om steeds in het peloton te blijven stak ik het vuur aan de lont bij het aanvatten van de eerste plaatselijke ronde (28 km van het einde) op de lastige klim in Liancourt. Ik had een klein gaatje op een lang gerokken peloton, maar wegrijden bleek onmogelijk. Het hoge tempo zorgde er wel voor dat de groep fel uitgedund werd. Er volgden nog aanvalspogingen, maar net zoals de mijne zonder succes... Op een 5 tal kilometer van het einde werden de laatste vluchters ingelopen en uiteindelijk werd er gespurt met 45 renners in deze 'koninginnenrit'. Hierin werd ik 45e, in het klassement werd ik 29e.

Als je goede benen hebt en je behaalt geen resultaat kan je niet echt tevreden zijn. Jammer genoeg waren de omstandigheden niet echt gunstig voor mij om een mooie plaats te behalen. De koers brak nooit helemaal open waardoor het vooral een spurters festijn werd. In de Tour de Nivernais-Morvans zal het normaal gezien anders zijn. Hopelijk kan ik de vorm nog één week rekken.

Klaas

Tour de Gironde

Hallo

De voorbije drie dagen was ik aan de slag in de Tour de Gironde, de golvende wijnstreek rond Bordeaux zorgde voor het mooie, maar ietwat gemakkelijke kader van deze wedstrijd.
Vooral de eerste dag was het een zeer gemakkelijke rit, de wind was de grootste spelkbreker, maar zorgde nooit voor afscheiding. De wedstrijd werd tegen 47 km/u verreden waardoor ontsnappen zo goed als onmogelijk was. Het zag er dan ook naar uit dat deze etappe zoals alle voorgaande jaren op een massaspurt zou eindigen. Toch was dit niet het geval. Na zowat 145 kilometer raakten 22 renners voorop 'en facteur', er viel gewoon een gat, bijna alle ploegen waren vertegenwoordigd en weg waren ze. In het peloton was er weinig initiatief en de vluchters bleven een goede halve minuut voor. Ik eindigde in het peloton na een dwaze koers. Om het helemaal af te maken kreeg ik door verschillende breuken in de gevaarlijke laatste kilometer nog 15 seconden extra aangesmeerd.

Zaterdag stond dan de 'koninginnerit' op het programma. Constant op en af in het achterland van Bordeaux en dat in een redelijk broeierig weer. Op het einde moesten we nog één plaatselijke ronde afwerken van 4,5 kilometer. De streep was getrokken op een soort Cauberg, een helling van circa 1 kilometer aan 10%, die we dus tweemaal moesten doen. Ik had er wel zin in, maar de wedstrijd brak nooit helemaal open. Na 100 kilometer schudde ik zelf aan de boom op een helling, ik had goede benen en we reden met 30 renners weg. We namen 35 seconden op het peloton, maar de groep was te groot en na een 15 tal kilometer liep alles opnieuw samen. Vervolgens vertrokken 10 renners, zij namen een voorsprong van 45 seconden en hielden daar nog 20 seconden van over bij het aansnijden van de plaatselijke ronden. De eerste maal de helling voelde ik me super, ik demarreerde en reed iedereen voorbij! Alleen op kop zowaar! Ik dacht dat ik voor de overwinning reed en gaf dan ook alles met het peloton op de hielen. Jammer genoeg was het wind op kop richting de aankomst, waardoor het peloton me bijna op de voet viel bij het aansnijden van de laatste kilometer bergop. Toch reed ik nog vlot naar boven. Tot op 200 meter van de streep was de overwinning binnen handbereik, maar op 150 meter werd ik dan toch nog gepasseerd. Uiteindelijk werd ik nog 13e. Achteraf bleek ook dat nog één renner voorop reed uit de onstnapping, dus reed ik eigenlijk voor de tweede plaats. Niemand wist dit, en dus stak de tweede (die mij dus op het einde passeerde) de handen in de lucht.

De laatste dag was het opnieuw redelijk pittig. Het parcours viel al bij al nog mee, maar dit keer was het nog warmer, een goede 30 graden maakte de wedstrijd extra lastig. De koers bleef lang gesloten. Na 30 kilometer kwam een eerste keer vooraan postvatten en gaf ik er een flinke lap op. Het peloton brak in drie stukken, maar op de lange rechte wegen liep alles opnieuw samen. Het duurde tot na de eerste bonificatiespurt (km 75) eer de goede ontsnapping vertrok. En het was opnieuw ikzelf. Op een lang stuk vals plat met de wind op kop ging ik er alleen vandoor. Na een 5 tal kilometer kwamen 11 renners me vervoegen en zo kwamen we met 12 op kop. We liepen tot goed 1 minuut uit, maar de samenwerking was toch niet optimaal. Na 25 kilometer kwamen zowaar 30 renners terug, dit zorgde ervoor dat de samenwerking helemaal wegviel en met nog 25 kilometer was alles dan ook te herdoen. Een massaspurt leek in de maak, want de finale was hoofdzakelijk vlak. Eén renner kon die echter nog ontlopen en net uit de greep blijven. Ikzelf eindigde in het peloton en werd na alle onstnappingspogingen nog tweede in het bergklassement (ik kwam één puntje te kort om te winnnen). De conditie is zeer goed, maar de wedstrijd was niet echt lastig genoeg voor mij om het verschil te maken. Hopelijk kan ik deze vorm nog een eindje aanhouden.

Gr Klaas

Afsluiter Tour de Franche-Comté

Zondag gingen we van start in het Zwitserse Le Locle. Meteen na de start liep de weg een 4 tal kilometer omhoog tegen 5 procent. Omdat ik daags voordien getoond had dat ik bergop bij de beteren hoorde en ik toch niets te verliezen had gaf ik er meteen een lap op. Eerste aanvaller van de dag dus. We reden met 5 weg, maar dat werden er al snel 4. Met de wind stevig op kop en brede wegen was het echter een zware opdracht. Boven op de helling hadden we een kleine 20 seconden voorsprong op het licht verbrokkelde peloton. Jammer genoeg zat de tweede uit het bergklassement mee in de ontsnapping waardoor de ploeg van de leider in dit nevenklassement volle bak begon te rijden. Hierdoor werd onze ontsnapping na een 10 tal kilometer teniet gedaan. De volgende 10 kilometer kon niemand wegrijden en het duurde tot na een pittige afdaling alleer 12 renners dan toch een kloof konden slaan.
Je zou denken dat de wedstrijd dan in de plooi valt en de ploeg van de leider begint te controleren. Dit gebeurde niet echt en de leiders liepen zo uit tot een 5 tal minuten. Tien renners gingen in de tegenreactie, 99 keer op 100 is dit zinloos, maar ook nu reageerde de leidersploeg niet meteen. En zo konden de 10 wegrijden. Vooraan begonnen ze ook wat te twijfelen en met nog 60 kilometer te gaan kregen we 22 leiders met goed 3 minuten voorsprong op het peloton waarin enkele andere ploegen begonnen te rijden.
Uiteindelijk reed de leidersploeg dan ook mee, maar dit bleek te laat. De kopgroep verbrokkelde nog en er bleven in totaal een 13 tal renners vooruit. Ik mocht me wat gedeisd houden om eventueel nog iets te proberen op de laatste klim van 2e categorie op 25 kilometer van de streep. Dit bleek echter een tegenvaller. Voor we het goed en wel wisten waren we al boven met een zo goed als compact peloton.

Voor mij had de laatste rit dus niet meer veel om handen. In het begin probeerde ik de wedstrijd open te breken, daarna viel de wedstrijd wat in de plooi en bleek het parcours niet meer selectief genoeg om nog verschillen te maken.

De volgende wedstrijd is de Tour de Gironde, van vrijdag tot en met zondag. Drie ritten in de Landes. Op vlak van parcours niet meteen de zwaarste koers, maar de conditie is ok, dus zal ik het niet laten om me te tonen.

Klaas

3e dag: Franche-Comté

Hallo

Hoewel er alweer onweer aangekondigd werd, bleef het dit keer droog. 25 graden, en dus ideaal koersweer. Niet alleen met het weer eens meeval... Ook in de koers had ik deze keer geen brokken, en of dat een verschil maakt!

Vanmorgen had ik na overleg met de ploegleider besloten om het rustig aan te doen. Op de eerste helling brak het peloton in twee stukken (door het tempo en een val), maar veel problemen kende ik niet en dus kon ik vlot vooraan blijven. De rest van de rit hield ik me gedeisd en reed ik op souplesse. Veel gebeurde er ook niet... Een ontsnapping van 6 renners die terug ingelopen werden na de laatste helling en daarna een spurt met een 70 tal renners. De laatste twee kilometer nam ik nog de leiding in dienst van de ploeg, maar zonder succes.

In de namiddag gingen we van start in Pontarlier om aan te komen in Les Chaux de Fonds in Zwitserland. Dit was meteen ook de koninginnerit. De eerste 15 kilometer liepen constant vervelend omhoog. Ik voelde me goed en toen er een onstnapping vertrok van 15 renners reed ik het gat alleen dicht toen het 15 seconden was. Het zag er goed uit... Maar in de daaropvolgende afdaling nam de leider zelf zéér veel risico's en bracht zo het peloton terug. Daarna volgde een helling van 5 kilometer die ik zonder problemen in de eerste 10 passeerde, we bleven nog met een 25 tal renners over. Hierna volgde een afdaling op grind! Ik probeerde zoveel mogelijk om de risico's te beperken, maar natuurlijk heb je weinig keus en moet je volgen. Ik bleef gelukkig recht (wat niet iedereen lukte, het was dan ook echt onverantwoord!). De afdaling zorgde er wel voor dat alles uitéén lag, maar alles (30 renners) liep even verder opnieuw samen. De koers werd nu wat tactischer. Toen 15 renners wegreden op een tussenstrook had ik schrik dat de wedstrijd gereden was. Ik ging dan ook verschillende keren in de tegenaanval en bij de 5e poging lukte het dan toch om weg te rijden. Na een achtervolging van een 5 tal kilometer 'à bloc' kon ik vooraan aansluiten, maar 2 kilometer verder liep alles opnieuw samen. Het peloton werd zo opnieuw aangedikt tot 60 renners. Even scheurde het nog door de wind, en ook nu kon ik nog alleen naar de eerste waaier rijden. Daarna viel de wedstrijd dan toch wat in de plooi, 12 renners konden een voorsprong van 45 seconden bijéén fietsen, waarna het peloton de wedstrijd onder controle hield. In de afdaling richting slotklim naderden we snel, maar konden 5 renners de sprong naar voor maken, terwijl andere renners vooraan moesten afhaken. Zo kregen we aan de voet van de slotklim een kopgroep van 10 renners met een voorsprong van 40 seconden. Twee renners konden hieruit wegrijden. Ondanks de vele inspanningen onderweg voelde ik me goed op de slotklim van 8 kilometer en met nog 5 kilometer te gaan viel ik dan maar aan. Slechts drie renners konden volgen! Ik reed de hele klim tempo omhoog en we raapten alle vluchter één voor één op. Jammer genoeg bleken de twee vooraan ook goede klimmers te zijn en zij hadden op de top nog 20 seconden voorsprong. De laatste 5 kilometer liepen nog bergaf richting aankomst waardoor de situatie niet meer veranderde. Eén renner uit mijn groep van vijf kon nog een kloofje slaan en werd derde. Ik spurtte vervolgens tweede en werd dus vijfde in de rit.

Eindelijk eens wat meeval en een mooi resultaat waar ik fier op mag zijn. Zeker gezien de manier waarop. Bergop was ik zeker bij de beste drie. Zonder pech stond ik nu vijfde...

Morgen nog een dag, hoofdzakelijk bergaf en ze kondigen onweer aan... Het zal 'leuk' worden...

Klaas

Tour de Franche-Comté: PECH

Hallo

We zitten ondertussen in de helft van de Tour de Franche-Comté, een mooie wedstrijd en één van mijn doelen dit jaar.

Jammer genoeg zit het echt wel niet mee...

Gisterenvoormiddag was het super mooi weer, maar bij de start brak de hel los, onweer, donder en bliksem en stortregen...
Toch verloor ik de moraal niet, ik voelde me goed en daarom reed ik constant vooraan. Na een 20 tal kilometer reed ik een 7 tal kilometer in de aanval met een 10 tal renners, het zag er goed uit, maar het peloton liet niet begaan. Op de eerste helling kwam ik vlot door in 10e positie, en in de pittige afdaling daarna nam ik de leiding om het gevaar te vermijden (door de regen en smalle wegen was het best gevaarlijk). Ik daalde blijkbaar goed, want eens beneden lag het hele peloton uitéén. Des groupes partout... Op de 2e helling voerde ik mee de forcing en zo schoten we nog met een 30 tal renners over en ik voelde me nog altijd zéér goed...
Maar vanaf toen liep alles mis, na de afdaling van de 2e beklimming reed ik plat. Omdat alles uitéén lag waren er geen wagens in de buurt, ik werd wel geholpen door de neutrale wagen, maar zo belandde ik wel in een tweede groep. Ik probeerde onmiddellijk het tempo erin te houden en terug te naar voor te rijden, maar geen enkele versnelling van het nieuwe wiel werkte en ik gleed overal weg, ik dacht dat ik een oud wiel gekregen had en dat de tube erop van een 'gladdig' merk was...
Stoppen was echter geen optie, er waren nog altijd geen wagens in de buurt en stoppen betekende dat ik in een derde groep terrecht zou komen. Langzaam aan werd mijn groep opnieuw groter, maar ik langzaam aan doofde mijn kaars ook uit. Ik voelde me slechter en slechter en toen op de laatste helling het hele peloton uitéén barstte moest ik passen. Zelf in de afdalingen kon ik niet meer volgen, niet normaal...
Uiteindelijk ben ik gestopt, want het ging niet meer. Pas toen merkte ik dat het achterwiel niet vast zat en de hele tijd tegen de rem sleepte, uiteindelijk heb ik veel geluk gehad dat ik niet ben gevallen...
Ondertussen was mijn koers helemaal over, ik was ver in de achtergrond verzeild en finishte helemaal alleen op meer dan 11 minuten, na de aankomst was ik dan ook geweldig ontgoocheld. Ik wou hier graag een klassement rijden, het ging goed, ik voerde zelf de forcing, maar werd er tegelijk ook het grootste slachtoffer van...

Vandaag was het opnieuw broeiierig heet bij de start, met opnieuw enkele onweders tijdens de wedstrijd en aan de aankomst. De rit werd gekenmerkt door een ontsnapping van 6 kilometer die echter geen vrijgeleide kreeg. Na de 3 hellingen was alles te herdoen en uiteindelijk eindigde de wedstrijd op een massaspurt. De laatste kilometer was zeer gevaarlijk met een rondpunt op kasseien. Door de regen zorgde dit voor een de onvermijdelijke valpartijen...
Gelukkig lag ik er niet bij, maar ik had wel al mijn pech gehad... Na een 30 tal kilometer wedstrijd mocht ik veranderen van achterwiel na een spaakbreuk, en op 10 kilometer van het einde mocht ik nog eens van de fiets voor een lekke band vooraan...

Misschien zit morgen eens alles mee, twee ritten die zeer lastig zijn. Vooral de namiddag inspireert mij met een aankomst bergop in het Zwitzerse Les Chaux de Fonds. En of ik gemotiveerd ben om er nog iets van te maken...

Klaas
Klaas

Chrono Lac de Vassivière, GP Beauchamps en Tour de la Manche

Hallo

De laatste weken werkte ik meerdere wedstrijden af, hieronder volgen de verslagen...

Op zondag 1 mei ging ik van start in de 4e wedstrijd tellende voor de Coupe de France, een individuele tijdrit van 27,4 kilometer rond de Lac de Vassivière in de Limousin. Het parcours was zeer lastig, constant op en af, met hier en daar een langere strook bergop. Veel ervaring heb ik niet in dit soort werk, het is vooral kwestie om onmiddellijk het goede ritme te vinden. Dit lukte me aardig, ik viel nooit stil en verteerde de hellingen vrij vlot. Toen ik aankwam had ik dan ook de 4e tijd, ongeveer de helft van de deelnemers was toen al gestart. Ik hoopte dat dit resultaat goed zou zijn voor een plaats tussen 15 en 20. Jammer genoeg bleek dit niet het geval, op het einde doken nog heel wat renners nipt onder mijn tijd, zodat ik uiteindelijk 32e werd. Toch ben ik tevreden over mijn tijdrit, als niet specialist deed ik het meer dan behoorlijk en tegenover andere renners die al vaak een goede tijdrit reden viel ik zeker niet uit de toon. Alleen is het jammer dat het resultaat wat tegenviel.

Daags nadien nam ik deel aan een wedstrijd (Elite Nationale) in Beauchamps. Daar moesten we 10 keer een ronde van 14,3 kilometer afleggen met telkens een beklimming van een kleine kilometer. De aankomst lag ongeveer in de helft van die klim. De strakke wind zorgde voor een nerveuze wedstrijd. Toch stond de wind nooit 'goed' om alles uitéén te trekken. Door het hoge tempo, de klim en de wind, sloop de vermoeidheid toch in het peloton. Net voor half koers was er dan ook een serieuze schifting waarbij nog slechts een 45 tal van de 100 gestartte renners overbleven. Een ronde verder reden 4 renners hieruit weg, één van mijn ploegmaats reageerde nog, maar kon de kloof niet dichten. Met nog 2 ronden te gaan, heb ik dan samen met 2 andere ploegmaats gereden om de vluchters te grijpen. In de laatste ronde konden we nog iedereen inrekenen op één renner na. Door het hoge tempo dat we ontwikkelden werd de groep nog sterk uitgedund. Ik eindigde als 24e, en mijn ploegmaat won de spurt voor de 2e plaats.

Van donderdag tot en met zondag (gisteren) was ik aan de slag in de Manche voor de gelijknamige Tour de la Manche.
Zoals zo vaak is de eerste etappe beslissend in een rittenwedstrijd. Na 5 kilometer reden 12 renners weg. Zij namen 10 seconden voorsprong op het peloton dat de achtervolgin in zette. Geen paniek dus, tot het peloton in een afdaling de verkeerde kant opgestuurd werd, chaos alom en het gevolg dat de 12 leiders onmiddellijk 1min30 voorsprong verwierven. Aangezien alle grote ploegen vertegenwoordigd waren met één renner had niemand de intentie om te reageren. De voorsprong liep dan ook op tot 5 minuten. In de 3 plaatselijke ronden kwam er wel nog een tegenreactie, waarin ik betrokken was. We naderden tot op twee minuten, maar in de laatste ronde kwam het peloton terug. De voorsprong bleef constant twee minuten, waardoor we zouden sprinten voor de 13e plaats. Helaas kwam het zover niet, een valpartij op 4 kilometer van de aankomst zorgde ervoor dat het peloton in 3 stukken brak, ik zat in het tweede deel en verloor zo nog eens 25 seconden extra.
Op dag twee gingen twee renners er van bij de start onmiddellijk vandoor. Rond half koers werd het parcours steeds lastiger en ook de wind kwam serieus opsteken. De renners van Nogent-sur-Oise namen hierop het commando wat er voor zorgde dat het peloton in twee stukken brak. Ik voelde me niet echt goed, maar kon toch stank houden in het eerste deel van een 30 tal renners. Bij het ingaan van de plaatselijke ronden werden de twee vluchters gegrepen waarna bij een tussenspurt opnieuw 6 renners aan de haal gingen met ploegmaat Niels Brouzes. Jammer genoeg moest hij door krampen afhaken zodat we niet meer vertegenwoordigd waren in de kopgroep. Eén renner vormde een serieuze bedreiging in het klassement en daarom moest ik samen met een ploegmaat rijden. We kwamen terug tot op 30 seconden waarna ik met bij het ingaan van de laatste ronde aan de kant zette en rustig uitreed. Een klassement had ik toch niet te verdedigen...
Zaterdag voormiddag stond dan een tijdrit van 11,5 kilometer op het programma waarvan de eerste 1,5 kilometer bergop, daarna een vlak stuk, weer 700 meter bergop, een steile afdaling en tot slot 5 kilometer vrij vlak richting aankomst. Lastig dus... Ik vond meteen de goede "allure" zoals de Fransen zeggen en reed een goede chrono met vooral een sterk einde. Toen ik aankwam had ik de tweede tijd. Denkende aan vorige week besefte ik wel dat dit niet altijd veel betekent. Uiteindelijk reden nog 8 renners sneller dan mij en werd ik 9e, een mooi resultaat dus.
In de namiddag stond dan nog een zware rit richting Avranches gepland. Van in de start ging het er zéér hevig aan toe, ik probeerde meerdere malen mee te gaan, maar zonder succes. Uiteindelijk konden 7 renners wegrijden en zij reden een voorsprong van 5 minuten bijéén. Enkele ploegen namen hierop het heft in handen om de achtervolging te leiden, waardoor we bij het ingaan van de plaatselijke ronden in Avranches op twee na alle vluchters inliepen, maar ook zij waren er snel aan voor de moeite. Door het hoge tempo was het bijna onmogelijk om weg te rijden. In de eerste ronde kende ik ook nog eens pech. Een geblokkeerde ketting zorgde ervoor dat ik van de fiets moest net op het moment dat veel renners gelost werden. Op één ronde tijd kon ik toch terugkeren in de voorwacht, dit kostte echter veel inspanningen zodat ik me op het einde moest beperken tot volgen. Uiteindelijk werd het een spurt bergop met een 45 tal renners die nog ontsierd werd door een massale val op 1,5 kilometer van het einde.
Om af te sluiten stond nog een zéér lastige rit op het programma. Vooral in het begin, de eerste 60 kilometer, waren zeer lastig. Omdat mijn ploegmaat nog kans had om de ronde te winnen besloten we om met de ploeg van in het begin de wedstrijd zo hard mogelijk te maken om zo de leider te isoleren. In het begin zag het er goed uit, op de eerste helling konden we met 12 renners wegrijden waarbij nog twee ploegmaats van mij zaten. Ik voelde me goed en omdat het peloton fel reageerde nam ik het heft in handen op de tweede klim. Niemand kon volgen en zo reed ik even alleen. Ik wachtte op mijn medevluchters, maar ondertussen was het peloton -waar de leider steun had gevonden bij een andere ploeg- fel genaderd. Toen een andere renner ervandoor ging op het moment van de samensmelting schoof ik opnieuw mee. Met twee knokten we voor 15 seconden voorsprong, één renner kwam nog terug en het peloton minderde wat vaart zodat we met 3 vertrokken waren voor een avontuur. Onze maximale voorsprong liep op tot 2min55 wat niet echt veel was. Toch hielden we goed stand, bij het ingaan van de plaatselijke ronden hadden we nog 1min45 voor. We voerden het tempo op waarbij één renner moest afhaken en met twee liepen we vervolgens uit tot 1min55. Omdat de andere renner mij tot drie maal toe aanviel en sneller was in de spurt mocht ik niet meer meewerken. We keken vervolgens naar elkaar en reden niet meer voluit waardoor we op anderhalve ronde van het einde ingelopen werden. Het peloton leek af te stevenen op een massaspurt, maar 3 renners konden die in extremis nog ontlopen. Ik liet het in de laatste kilometer lopen.
Ik eindigde uiteindelijk 25e in het algemene klassement dat al na dag één geen doel meer was. Aan mijn lange aanval in de laatste rit hield ik nog de tweede plaats in het rushes klassement over en werd ook 5e in het bergklassement.

De volgende grote afspraak is de Tour de Franche-Comté.

Gr Klaas