Omloop van de Grensstreek : Gemengde gevoelens

Hallo,

Gisteren stond ik voor het eerst aan de start van de Omloop van de Grensstreek te Wervik. We moesten eerst een grote ronde afleggen van net geen 130 km met hierin 2 maal de Monteberg en Kemmelberg en éénmaal de Rodeberg. Niet mijn favoriete parcours, maar het weer, wat wind en regen -een herfstdag- zouden de wedstrijd wel lastig maken, wat me dan wel weer in mijn kaart zou moeten spelen.

De eerste 20 km lagen de wegen nog vrij nat -met de valpartij van Meulebeke in de gedachten nam ik zo weinig mogelijk risico's- bracht ik dus achteraan in het peloton door. Toen ik vooraan raakte, koos ik onmiddellijk voor de aanval. In verschillende schuifjes reden we met 10 renners weg. Een 10 tal kilometer reden we volle bak, ik geloofde er echt in dat we vertrokken waren voor een hele dag, maar toch ging het niet door. Hier had ik wel een eerste cartouche verschoten.
Een 20 tal kilometer verder vertrok de goede vlucht dan wel, een 10 tal renners konden zo met een minuut voorsprong aan de eerste beklimming van de Kemmelberg beginnen. Vijf renners konden op die Kemmel de sprong vanuit het peloton naar voor maken, waarbij mijn ploegmaat Lietaer. Het peloton was ook flink uiteen gevallen, maar ik kon me vlot in de eerste groep handhaven. Op de smalle wegen voor de Rodenberg trok ik in de tegenaanval, even verder kwamen een 6 tal renners aansluiten. De samenwerking was jammergenoeg niet goed, waardoor het meeste werk op mijn schouders terrecht kwam. Ik keek echter niet op een inspanning en ging vol door, ook toen het verhakkelde peloton vlak voor de Kemmel terug kwam bleef ik beuken, nu samen met de ploeg, om het peloton in waaiers te trekken, maar zonder succes. Opnieuw een flinke cartouche verschoten vlak voor de Kemmel. Tijdens de 2e passage over de Kemmel werd het peloton verder uitgedund tot 30 renners. De kopgroep viel ook uiteen, en zo kwamen 6 renners voorop, waarbij Lietaer. Daarna dus een 10 tal renners en op 1min15 volgde ik met een 30 tal renners, de rest was uitgeteld.
Nadat we de 10 achtervolgers ingelopen hadden, kwamen talrijke tegenreacties in het peloton, ik schoof vaak mee, maar had kende niet echt geluk. Een kleine 20 renners trokken in de achtervolging en ik bleef ter plekke. Samen met ploegmaat Vermote probeerde ik nog 'duizend' keren een tegenreactie op gang te brengen. En bij poging 'duizend en één' lukte het dan toch. Met een 8 tal renners konden we ons eindelijk los maken en gaan achtervolgen. Net voor de plaatselijke ronden kwamen we aansluiten bij de eerste achtervolgers op een kleine minuut van de leiders. Voor mij de derde grote inspanning van de dag, en ik voelde dat het stillaan de laatste was...

In de eerste plaatselijke ronde liet ik me wat verrassen, op een moment dat ik achteraan zat draaiden we plots een lange rechte weg. De wind zat volledig in de flank, en vooraan werd stevig doorgetrokken. Verschillende renners moesten er van tussen en ik moest alles geven om aan boord te blijven. Maar ik voelde dat het nu definitief over was bij mij, ondertussen waren we wel genaderd tot op 25s van de leiders. Toen het een ronde verder weer op de kant ging, moest ik passen met een 4 tal renners en was mijn wedstrijd voorbij. De laatste ronde drong ik niet meer aan, we reden 'rustig' binnen en werden zelf nog ingelopen door enkele achtervolgers.

Slechte benen had ik niet echt, er zat wel kracht in en ik kon meekoersen. Maar in de finale zat ik er door. Ik had 3 grote inspanningen geleverd en blijkbaar ben ik op dit moment net niet goed genoeg om daarvan te herstellen in koers. Mijn valpartij van 2 dagen geleden in Meulebeke zal ook wel nog wat meegespeeld hebben, hoewel ik er niet echt last van had in koers. De komende dagen staan in het teken van herstel en hopelijk komt dat laatste tikkeltje er nu nog bij.

Groetjes Klaas