Hallo,
Sinds gisterenavond ben ik terug uit de Pyreneeën waar ik van donderdag tot en met zondag aan het 'werk' was. Hieronder een verslag van een mooie week.
Op dinsdag reisde ik af richting Tarbes zodat ik op woensdag kon uitrusten en de lange autoreis zo goed mogelijk verteren (Dank U mama en papa om me te voeren en te supporteren!). Op woensdag maakte ik van mijn extra dag dan ook gebruik om los te rijden over de laatste kilometers van de eerste rit die vaak cruciaal is in een rittenkoers.
Op donderdag ging het dan echt van start. En om eerlijk te wezen, na het mindere gevoel van de voorbije weken stond ik niet echt met het grote zelfvertrouwen aan de start. Het lastige parcours, het sterke deelnemersveld met enkele profs en de mindere vorm bezorgden me toch wat onzekerheid. In het begin van de 180 km lange rit hield ik me dan ook afzijdig. Al snel vertrok een vroege vlucht van 11 renners met hierbij al enkele kleppers. Zij liepen op de eerste 2 vlakke rondes uit tot 4 minuten, daarna begonnen enkele ploegen te rijden in het peloton, maar de koplopers hielden bijzonder sterk stand en bleven constant meer dan 3 min voorop. In de lastige finale (die ik verkend had) dacht iedereen dat de leiders er door zouden zakken. Maar dit was niet zo, op de eerste 2 hellingen gebeurde er vrij weinig en bleef het peloton vrij compact. Net voor de 3e en lastigste helling van de dag reed ik weg met 2 andere renners. Zo kon ik met een 10 tal seconden voorsprong beginnen aan de laatste helling. Daar barstte het peloton helemaal uitéén, ik had een vrij goed gevoel en kwam uiteindelijk rond de 10e plaats boven. Het peloton lag in een 5 tal stukken uit elkaar. Zo kwamen we met 35 renners in de achtervolging, ik ging even alleen in de achtervolging, maar na enkele kilometers werd ik terug gegrepen. Een 20 tal kilometer verder kwam een 2e groep van 20 renners terug. Met nog 20 kilometer voor de boeg en nog 4 leiders met 2min20 voorsprong kregen we het sein om op kop te rijden. Met 4 van de ploeg zetten we ons op kop en de voorsprong begon razendsnel te slinken. Uiteindelijk werden de leiders op 2 km van het einde gegrepen en zo stevenden we af op een groepspurt met goed 50 renners. Tosh van der Sande zat net iets te ver in de laatste bocht, maar werd toch knap 3e. Ik eindigde tevreden als 31e. Ik kon deze lastige rit vrij vlot overleven en opnieuw meekoersen. Super voelde ik me nog niet, maar toch merkte ik opnieuw vooruitgang.
Op dag 2 stond de koninginnenrit gepland. De eerste 50 km waren 'vlak', daarna begon het zware werk met achtereenvolgens de beklimmingen van de mythische col de Tourmalet, col d'Aspin en aankomst boven op Plat d'Adet. Een bergrit die in de Tour ook niet zou misstaan.
Ik zou vandaag wat afwachten en zien hoe het zou lopen. Ik wist niet echt wat ik moest verwachten, in het verleden had ik al goede en slechte ervaringen in de cols, zodus...
Op het eerste klimmetje na 10 km kwam de vroege vlucht tot stand, goed 10 renners raakten voorop. Daarna werd de wedstrijd in het peloton gecontroleerd. Zo begonnen de leiders met een 4 tal minuten voorsprong aan de Tourmalet. In het peloton werd het tempo hierop stelselmatig verhoogd waardoor de deur achteraan open stond. Bij mij ging het nog vrij vlot, maar na een 7 tal kilometer klimmen kende ik toch even een moeilijk moment. Ik beet door en kwam er daarna helemaal door. De laatste 10 kilometer gingen bijna vanzelf. Op het einde werd het tempo nog verhoogd. En zo begonnen we met nog een 15 tal renners aan de laatste 3 steile kilometers. In de laatste kilometer werd nog even doorgetrokken, ook dit verteerde ik vrij vlot en uiteindelijk kwam ik als 5e van het peloton door op de top op een 2 tal minuten van 4 resterende leiders. Op de top ging ik met Yannick Eijssen onmiddellijk door, we reden vol naar beneden en kwamen zo met 2 in de achtervolging. Aan de voet van de col d'Aspin hadden we 30sec achterstand op de 4 leiders en 1 minuut voorsprong op een 13 tal achtervolgers. Al snel kwamen we vooraan aansluiten en moest 1 renner lossen. Met 5 reden we vrij vlot rond. Ook op de Aspin voelde ik me nog zeer goed. Het draaide nog soepel en zonder forceren kon ik als 2e de top ronden na de Poolse prof Niemec (iemand die tussen de Italiaanse topprofs met de besten omhoog rijdt!). In de afdaling die erop volgde probeerde ik zo goed mogelijk te herstellen en bij te tanken om zo fris mogelijk aan Plat d'Adet te kunnen beginnen. Eerst moesten we nog 15 km vallei door. Ik voelde me na de afdaling plots een heel stuk minder, de kracht was precies uit de benen en het liep wat moeizamer in de vallei. Door de goede samenwerking begonnen we met 2min15 voorsprong op de achtervolgers aan de verschrikkelijk steile Plat d'Adet. De eerste 2 kilometer bleven we nog samen, maar daarna spatte de groep uitéen, Eijssen en Niemec reden weg, ik verloor samen met de Fransman Barle stilletjes aan terrein, en de Zweeds kampioen, moest onmiddellijk passen. Tot op 5 km van de top verloren we langzaam terrein op de 2 koplopers en hielden we constant 2 minuten voorsprong op de achtervolgers. Een podium plaats zat er dus nog in, top 4 leek zeker... Maar, om het met de woorden van Lance Armstrong te zeggen, "sometimes your the hammer, sometimes your the nail". Wel op de eerste 2 cols was ik nog "the hammer", maar de laatste 4 kilometer werd ik plots "the nail". Plots kreeg ik een klop die ik nog nooit gekregen had in mijn hele koerscarrière. De laatste 4 kilometer werden plots een ongelofelijke lijdensweg. Gelukkig waren dit nog de makkelijkste kilometers (hoewel ze voor mij de steilste leken). Ik gaf alles wat er in me zat, snel ging het niet meer, hierdoor verloor ik nog meer dan 3 minuten op de 2 leiders en kwamen de achtervolgers razendsnel dichterbij. In de laatste kilometer gingen me zo nog 2 renners voorbij en uiteindelijk werd ik 6e. Vooraf had ik dit niet durven hopen. Maar toch had ik wat gemengde gevoelens. Top 4 leek zeker, voor de klop. Ook in het klassement stond ik er plots minder voor. Van plaats 4 tot 12 stond alles tamelijk kort bijeen, zonder inzinking had ik ook hier vrij zeker van een top5 plek kunnen zijn. Maar ja, ook dat hoort bij de koers. Het blijft wel een klein raadsel vanwaar de man met de hamer kwam, net na het eerste moment dat ik wat recupereerde voelde ik me minder, bizar.
Op dag 3 werd er opnieuw een zware rit voorgeschoteld. Slechts één col, de Tunel de Bielsa, daarna een lange afdaling en op het einde nog een pittige beklimming van een 4 tal kilometer en ook de slotkilometer liep bergop. De Spaanse hitte maakte het nog eens extra zwaar. Na mijn inzinking van gisteren waarbij ik toch serieus in mijn reserves moest tasten voelde ik me niet echt hersteld, ik merkte dan ook snel dat het wel eens een zware dag zou kunnen worden. De eerste 40 km verliepen vlak. Na een 20 tal kilometer vertrok de vroege vlucht van circa 12 renners met voor Beveren2000 Julien Vermote. Zij begonnen met een voorsprong van 3 minuten aan de 18 km lange col. In het peloton bleven de gelederen lang gesloten en werd in een stevig tempo naar boven gefietst. Hoewel er nog een 50 tal renners bijeen waren had ik het toch al vrij lastig, geen zo'n goed teken dus... Toen op goed 3 km van de top het peloton uiteen spatte moest ik dan ook vrij snel passen en zo belandde ik in een 3e groep. De situatie: 10 koplopers met 2min30 voorsprong op een 20 tal renners, 20seconen later nog 10 renners en een 25 tal seconden verder volgde ik met opnieuw een 20tal renners, de rest was uitgeteld. Na een lange achtervolging (met de steun van mijn ploegmaats Thomas Sprengers en Tosh van der Sande) kon ik terug keren bij het eerste peloton. Maar hieruit waren ondertussen 10 renners in de tegenaanval gegaan met hierbij een 5 tal renners van het klassement. Zij konden de koplopers vrij snel vervoegen en namen 3 minuten voorsprong op het peloton met de nummers 1 en 2 en mezelf. De nummer 3 uit het klassement (Barle) was wel vooraan mee en werd hierdoor virtueel leider. De leider had nog slechts 2 ploegmaats en hierdoor bleef de voorsprong constant rond de 3 minuten. Op de laatste klim spatte het peloton helemaal uiteen. Een 20 tal renners moesten opnieuw afhaken, gelukkig voelde ik me al iets beter en kon ik met de steun van mijn ploegmaats in het eerste peloton stand houden. Niemec en Eijssen namen nu zelf het heft in handen om hun klassement te redden, maar ze strandden uiteindelijk op 3 minuten en zo kwam de Fransman Barle op kop. Ikzelf finishte nog goed op het slotklimmetje (12e van het peloton en 24e in de rit), maar omdat er 3 renners in de kopgroep aanwezig waren die op minder dan 3 minuten van mij stonden zakte ik jammer genoeg naar de 9e plaats in het klassement. Jammer, maar de schade bleef toch nog beperkt na een, voor mij, moeilijke dag.
De laatste rit werd verreden van Huesca naar Zaragoza. Lange rechte wegen zorgden ervoor dat het lang duurde tegen dat een vlucht wegraakte, maar uiteindelijk slaagden hier toch 10 renners in met ploegmaat Vanendert. In het peloton werd vervolgens gecontroleerd en omdat er niemand van het klassement vooraan zat werd al snel duidelijk dat de koplopers voorop zouden blijven. Ik voelde me een stuk beter dan daags voordien en kende een gemakkelijke dag, ik werd uiteindelijk 39e in de rit en behield mijn 9e plaats in het klassement. Ploegmaat Vanendert spurtte nog naar een mooie 4e plek in de slotrit.
Ik kan met een tevreden gevoel terugblikken op deze ronde. Nadat het de voorbije weken wat minder liep had ik niet verwacht om hier top 10 te kunnen rijden, omdat je in zo'n koers toch echt top moet zijn. De cols liegen niet hé. Jammer van die 4 km op Plat d'Adet, maar ja, ook dat is koers en misschien is het ook een teken dat ik nog niet in topconditie ben. Hopelijk kan ik nog enkele procentjes verbeteren de komende weken en kan ik nog enkele mooie uitslagen rijden in de komende koersen.
Gr Klaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten