3 dagen afzien in Italië!

Hallo

Ik ben terug uit het mooie Toscane waar ik 3 prachtige koersen betwistte.

Op donderdag nam ik deel aan de GP Citta di Camaiore en in het weekend volgden de epische Strade Bianche en Roma Maxima.

Met een klein hartje stond ik aan de start van de GP Camaiore, het rijkelijk gestoffeerde deelnemersveld  maakte uiteraard een behoorlijke indruk, niet minder dan 5 grote ronde winnaars, een pak World Tour ploegen en andere kleppers zorgden voor een ontzettend hoog niveau. Graag hadden we met de ploeg iemand mee gestuurd in de vroege vlucht, maar een kanonstart van Taylor Phinney strooide roet in het eten... Vijf renners kregen een voorsprong van maar liefst 13 minuten, het peloton had zich ietwat misrekend en hierdoor moest er al vol achtervolgd worden vanaf 120 km van het eind. Iedere ronde werd er stevig omhoog gereden op de Monte Pitoro en al snel merkte ik dat ik niet de nodige 'jus' in de benen had, de ziekte kiemen waren er blijkbaar nog niet helemaal uit. Iedere ronde werd het aanklampen (wat voor een pak renners gold) zwaarder en zwaarder. Toen Astana de finale inluidde en ik helemaal in de staart de beklimming aanvatte was mijn lot beschoren. Het peloton spatte een eerste maal uiteen, ik belandde in een achtervolgend groepje en omdat ik me niet goed voelde besloot ik onmiddellijk de remmen dicht te knijpen in de hoop wat krachten te sparen voor wat komen moest.
De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door (wie anders dan) Peter Sagan, hij klopte met behulp van zijn ploegmaat Moser, een select gezelschap (waaronder Nibali, Menchov, Scarponi, Ulissi...) in de spurt.

Zaterdag volgde toen het hoogtepunt met de Strade Bianche. Een wedstrijd waar menig wielerliefhebber en renner naar uitkijkt! Ook nu stond ik opnieuw met een bang hartje aan de start in het mooie Gaiole in Chianti om de tocht naar Sienna aan te vatten. Het deelnemersveld, een mix van rondetoppers als Evans, Valverde, e.a. en klassieke renners als Cancellara of Sagan, was nog wat sterker. Daarnaast waren er uiteraard nog de 60 km sterrato, 3200 hoogtemeters en een zeer krachtige wind!
Van in de start lag het tempo extreem hoog, waardoor ik onmiddellijk op mijn limiet zat, dit duurde een 30 tal kilometer waarna 4 renners een konden wegrijden. De eerste twee stroken sterrato werden daarna in groep afgewerkt waardoor de voorsprong van de leiders opliep tot 11 minuten. Vanaf de derde strook ging het tempo bruusk de hoogte in, waardoor een eerste schifting werd doorgevoerd. Een 40 tal renners moest afhaken, ikzelf kwam ook in de problemen, maar kon samen met ploegmaat Prémont als laatste weer de aansluiting met de hoofdmacht maken. Daarna ging het tempo niet meer naar beneden, bij het aanvatten van de zwaarste strook na 130 km was de voorsprong van de leiders dan ook onder de 5 minuten terug gelopen. Net voor die strook was er een valpartij in het peloton waar ik net achter zat, ik lag er net niet bij, maar ik moest wel afstappen. Hierdoor begon ik met een achterstand aan de volgende strook waar de koers helemaal open brak. Ik zag de voorwacht nooit meer terug, maar wou wel deze unieke koers beëindigen. Met een klein groepje lukte dit ook, ik eindigde uiteindelijk als 75e. Uiteraard geen prestatie om achterover van te vallen, maar toch was ik voldaan dat ik deze 'tocht' tot een goed einde kon brengen. Moreno Moser won op mooie wijze de wedstrijd voor zijn ploegmaat Peter Sagan.

Zondag ging het dan van Toscane naar Lazio, meer bepaald hartje Rome, net naast het machtige Colosseum. Daar was de start en aankomst van de Roma Maxima die na 6 jaar opnieuw georganiseerd werd. Opnieuw was de startlijst goed gestoffeerd. Wij startten met het grote nadeel dat we daags voordien al actief waren, terwijl de meeste ploegen andere renners hadden ingeschakeld met frisse benen... Ik voelde dat al snel, het duurde één uur (51 km) vooraleer 5 renners waaronder mijn ploegmaat Prémont konden wegrijden. Zij reden 7 minuten voorsprong bij elkaar. Op de eerste lange klim van de dag nam Astana het heft in handen. Ik voelde onmiddellijk dat het een lastige dag zou worden, maar toch kon ik de eerste en tweede klim nog overleven met de hoofdmacht. Op de derde en laatste klim, een 3 tal kilometer aan 7 procent gevolgd door een passage van 1,5 km over kasseien aan 17 procent (Monte Annibale) viel het hele peloton uiteen. Ik belandde in de achterste regionen en beëindigde daar dan ook de wedstrijd op de 100e plaats. Biel Kadri, één van de vroege vluchters, hield knap stand tegen de eerste groep en won de wedstrijd.

Voila, het relaas van 3 dagen hard afzien! Hopelijk kan ik hier dit jaar nog de vruchten van plukken. Ik voelde dat ik nog niet over mijn beste benen beschik, blijkbaar zaten er toch nog wat ziektekiemen in mijn lichaam. Ook het feit dat dit nog maar de eerste wedstrijden waren, en vooral het hoge niveau zorgden ervoor dat ik nog serieus te kort kwam.

Klaas