Tour de Bretagne

Hallo,

De Tour de Bretagne zit er ook weer al op. Ik eindigde 14e wat ver van slecht is in dit sterk bezette deelnemersveld, maar ik houd er toch wat gemengde gevoelens aan over.
Hieronder volgt een kort verslag...

De eerste 2 dagen mochten we warm draaien op Jersey, in een mooi kader en aangenaam (zomer)weer. De eerste dag is zoals altijd in een ronde van cruciaal belang. In het begin van de wedstrijd reden 5 renners weg en na zowat 100 km konden nog 5 renners de sprong naar voren maken. Ik had net een pijl verschoten door zelf even in de aanval te gaan en miste zo de ontsnapping. Ik eindigde uiteindelijk in het peloton op een goede minuut van de winnaar.
Op dag 2 kregen we een korte tijdrit van 10 km voorgeschoteld. Deze verliep op een mooi parcours langs de zee met een korte klim in het midden. Zo'n korte tijdrit is niet meteen mijn specialiteit en wat later in de ronde zou het me ook beter liggen. Ik eindigde op een 69e plaats, wat niet zo slecht was. Ik verloor ongeveer evenveel seconden op de winnaar als in de proloog van de Ronde van Normandië en dit op de dubbele afstand.
Na een lange overzet met de ferrie keerden we terug naar Frankrijk. Ook daar waren de zomerse temperaturen aanwezig (en de wind afwezig).
De eerste dag op het vaste land verliep vrij rustig. Het duurde wel een poosje tegen dat de lange ontsnapping van 3 renners op gang kwam, maar daarna werd de koers gecontroleerd. Op het plaatselijke circuit werden de koplopers ingelopen. Ik moest even achtervolgen na oponthoud door een valpartij, maar kon snel terug komen. Op het bochtenrijke en smalle rondje raakte ik echter nooit meer vooraan. Ik eindigde zo in het peloton op 7 s van 3 koplopers die op het einde waren weggereden.
Op dag 4 was het scenario identiek. De vroege vlucht vertrok al na 3 km en daarna werd de koers gecontroleerd tot aan de (vlakke) plaatselijk ronden. In de eerste van 4 plaatselijke ronden was er een grote valpartij van een 20 tal renners vooraan in het peloton. Hierdoor viel het peloton in meerdere stukken en dit net op het moment dat een ploeg er alles aan deed om een waaier te trekken. Ik zat in een 3e groep, maar na een ronde achtervolgen kon ik opnieuw aansluiten bij het peloton. Uiteindelijk gebeurde er niks meer en werd het massaspurt.
De 5e rit was op papier veruit de lastigste rit, constant golvend en net voor de plaatselijke ronden 4 beklimmingen kort na elkaar. De plaatselijk ronde was ook nog lastig met 2 korte, steile beklimmingen. Iedereen was nerveus vandaag en blijkbaar wilde iedereen mee zijn met de onstnapping. Hierdoor duurde het maar liefst 90 km tot er 3 renners een vrijgeleide kregen. Deze 90 km werden in minder dan 2u afgelegd en dit op een zeer lastige parcours, iedereen had dus al flink afgezien, in de finale zou de koers wel volledig ontploffen...
Dit gebeurde echter niet, de wind stond hoofdzakelijk op kop op de hellingen, waardoor niemand echt weg kon rijden. Ook achteraan kwamen er weinig renners in de problemen, waardoor we met een groot peloton de plaatselijke ronden bereikten. Het was opnieuw veel draaien en keren en de korte explosieve klimmetjes waren ook niet echt mijn ding. Voor mij werd het dus gewoon volgen. In de voorlaatste ronde konden 6 renners een kleine kloof slaan. Zij hielden net stand tegen het aantstormende peloton waarin ik ook mijn plaats had.
Na de lastigste rit dacht iedereen dat de wedstrijd in een definitieve plooi lag. Maar nu gebeurde net het omgekeerde, in de 6e rit kregen we de eerste 100 km smalle, lastige wegen voorgeschoteld. De vaart zat er onmiddellijk in en na een 20 tal kilometers vormde zich een kopgroep van 19 renners met hierin Sven Jodts en ook de nummers 2,3,4 en 5 van het klassment. De ploeg van de leider moest dus alle zeilen bij zetten en het werd een ware vliegmeeting. Enkele andere ploegen kwamen nog helpen en na 80 km volle bak en 2 op hol geslagen bendes koeien later, kwam alles opnieuw samen. Dit zou het moment worden...iedereen zat à bloc en het parcours was nog steeds lastig. Ik ging zelf enkele keren in de aanval en uiteindelijk werd zo in 2 schuifjes een kopgroep van 15 man gevormd. Hoewel de samenwerking niet optimaal was liepen we toch uit tot 3min30. We zouden dus strijden voor de overwinning, op goed een ronde van het einde reden 2 renners weg. Eéntje viel er nog terug en de andere bleef voorop. Ik voelde me sterk in de finale, maar raakte jammer genoeg niet meer weg en werd 12e. Het was de eerste dag dat ik me echt goed voelde...
Op de laatste dag stond er nog een pittige rit op het programma, de eerste 100 km waren om op te warmen, want nadat er onmiddellijk 8 renners voorop raakten werd het peloton gecontroleerd door de ploeg van de leider. Daarna moesten we nog 7 typische Bretoense rondjes afwerken in Dinan. Draaien en keren op smalle wegen (met wat grind) en een klim (gedeeltelijk) op kasseien door het oude stadsgedeelte en boven aankomst. Het werd dus wringen tot en met, optrekken en telkens naar boven spurten, iets voor explosieve mannen dus. Ik moest me beperken tot het peloton volgen en probeerde me zo goed mogelijk vooraan te plaatsen. Aan de voet van de slotklim was alles nog samen en werd het nog één keer alles geven. Ik eindigde 37e en verloor nog één plaatsje in het klassement en werd uiteindelijk 14e.

Veertiende is ver van slecht, er zat meer in, maar de koers lag van in het begin vast waardoor er niet veel mogelijk was voor vluchters. Ook het parcours viel wat tegen en was niet echt lastig waardoor het moeilijk was om een verschil te maken. Ik was goed, maar toch liep het bergop iets minder dan in Normandië. De buikgriep in het Circuit des Ardennes heeft misschien toch meer krachten gekost dan verwacht.

Gr Klaas