Tour du Loir-et-Cher: nu moet het wel omslaan!!!

Hallo

Ik hoop dat de kelk nu tot op de bodem geleegd is! De voorbije dagen was ik aan de slag in de Tour du Loir-et-Cher, niet meteen mijn grootste doel dit jaar aangezien deze wedstrijd op papier niet echt bij mijn profiel past. Maar natuurlijk wou ik het beste van mezelf geven al dan niet met een resultaat.

Hélaas viel het al vanaf dag één zwaar tegen. Daags voor de wedstrijd voelde ik al dat mijn hoofd langzaam dicht kwam te zitten. Tijdens de eerste rit van 185 km moest ik dan ook al snel constateren dat er geen beterschap was. Al snel in de wedstrijd raakten 12 renners voorop. Daarachter kwam de organisatie nooit echt op gang hoewel maar liefst 18 ploegen niet vertegenwoordigd waren! De leiders werkten goed samen en hielden dan ook stand tot aan de meet. In het peloton beleefde ik een zware dag. Langzaam voelde ik dat ik steeds meer problemen kreeg met de luchtwegen. Ook mijn ogen bleven niet gespaard en kwamen steeds meer en meer dicht te zitten. Toen het op het einde ook nog eens begon te regenen werd het helemaal moeilijk. Toch lukte het me om de wedstrijd met het peloton te beëindigen.

Op dag 2 was er weinig beterschap. Met mijn ogen ging het wel wat beter, maar de rest zat nog volledig dicht. Ik zag dan ook een hele dag af in het peloton dat met een razende vaart de rit van 210 km over smalle slingerwegen afwerkte. Gedurende de eerste 110 km hadden we maar liefst 47 km/u gemiddeld. Toen lukte het toch voor 3 renners om een ontsnapping op te zetten. Het peloton zette echter snel de achtervolging in waardoor de leiders in de finale opnieuw ingerekend werden. Op de 3 plaatselijke ronden van 3 km met telkens een steil klimmetje viel het peloton volledig uitéén. Ik liet al snel belopen aangezien ik in deze omstandigheden toch niets kon forceren.

Dag 3 zorgde voor weinig verandering. Dit keer liet het peloton van in de start 5 renners wegrijden. Zij bouwden langzaam een voorsprong van 6 minuten uit die rond half koers (de rit was opnieuw 205 km lang) begon af te brokkelen. Ikzelf kon door de gekende problemen met de neus, keel en longen opnieuw niks forceren en moest me dan ook gedeisd houden in het peloton. Op het einde werd er nog stevig versneld waardoor de leiders opnieuw ingerekend werden. Tijdens de 2 plaatselijke ronden van 5,5km in Vendôme met telkens 2 klimmetjes leek het peloton af te stevenen op een massaspurt. Toch lukte het één renner om de groep nipt voor te blijven en de rit binnen te halen.

Ook rit 4 was met 191 km opnieuw zéér lang. Ik kende nog geen beterschap waardoor ik opnieuw niks kon forceren. De wedstrijd verliep dan ook nog eens zéér hectisch. Na 20 km was er een massale valpartij van een 40 tal renners. Blijkbaar maak ik er een specialiteit van, maar ik zat opnieuw in de valpartij zonder zelf te vallen, toch een beetje geluk... De wedstrijd kon echter al snel weer verder gezet worden. Na zowat 50 km en na de eerste bonificatie spurt konden 2 renners er vandoor gaan. Zij bouwden snel een mooie voorsprong uit en profiteerden van een fikse hagel- en regenbui waarbij het peloton bijna collectief stopte om regenvestjes op te halen. Na de buien koelde het flink af waardoor steeds meer renners in de problemen kwamen, bij een versnelling op een strook met zijwind viel het peloton dan ook volledig uitéén. Ik nam geen risico's meer aangezien ik al ziek was en stapte in deze barre omstandigheden aan de bevoorrading net op tijd uit de wedstrijd. Dit was een goede beslissing want bij de eerste passage aan de aankomst werd mijn voorbeeld gevold door zowat 50 renners die één voor één onderkoeld moesten opgeven! Vier renners reden in de plaatselijke weg van het sterk uitgedunde peloton en mochten voor de zege spurten.

Ik hoop dat het ergste nu achter de rug is. Deze week zal vooral in het teken staan van uitzieken... Daarna hoop ik om het goede gevoel dat ik voor de Loir-et-Cher had terug te vinden. Nu moet ik zowat alle plagen van Egypte doorstaan hebben...

Klaas